Morgunblaðið - 01.08.1974, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. AGUST 1974
29
BRÚÐURIN SEIVi
HVARF
Eftir Mariu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
16
ég hef veitt því athygli, að flestir
karlmenn vilja hafa frið og ró á
heimili sínu.. .hvað sem það
kostar.
Oft hrósa ég happi yfir því,
sagði Christer, að ég skuli aldrei
hafa gift mig... En þá man ég, að
ég bauð Dinu út á hótelið að borða
í kvöld.
— Dina er elskuleg stúlka,
sagði hún. — Og auk þess getur
hún kannski sagt þér eitthvað
sem þér kæmi vel að vita.
Þegar Christer og Dina komu til
hótelsins uppgötvuðu þau, að þar
voru fyrir fjölmargir brúkaups-
gestanna, sem voru að bæta sér
upp að hafa misst af veizlunni.
Þjónninn vísaði þeim til borðs og
þau fengu sér sæti við blómum
prýtt borð.
— Hér er arargrúi af fólki,
sagði þjónninn. — Og þvl miður
sýndu ekki allir sömu forsjálni og
þér að panta borð. Nú er að fyllast
I aðalsalnum og hliðarsalurinn
orðinn þéttsetinn. Og hvað á ég
svo að gera. Bera fram mat f
hátiðasalnum. Er það ekki dálítið
ósmekklegt...
— Jú, ekki ljóst laust við það,
samsinnti Dina.
Hún var ljómandi aðlaðandi I
hvítum kjól, ermalausum og sól-
brúnkan á andiitinu varð enn
meira áberandi. Hún virtist hafa
endurheimt góða skapið, því að
hún leit nú forvitnislega I kring-
um sig I salnum.
— Ja, hamingjan góða, allt það
fólk! Og þarna situr Sebastian
Petrén einn síns liðs með fullt
borð af tómum glösum fyrir
framan sig. Og þarna sitja Ander-
sonshjónin, ég hélt þau væru svo
nízk þau tímdu aldrei að fara út
að skemmta sér.
Þjónninn lækkaði enn róminn.
— Þau voru I hópi brúðargest-
anna og Jóakim Kruse gaf þau
fyrirmæli, að allir ættu að borða
og drekka á hans reikning, sem
boðnir voru... og kannski það
hafi frétzt og fleiri séu að taka út
á það.
— Hamingjan góða, sagði Dina
og virtist hrifin, en gegn vilja
sínum þó. — Sá er aldeilis
rausnarlegur! En það er reyndar
ágætt. Ég skal með mestu ánægju
þiggja veitingar Jóakims.
Þegar þjónninn var farinn,
sagði Christer.
— Jæja, nú er sannarlega kom-
inn tími til að þú segir mér álit
þitt á Jóakim Kruse. Ég get
reyndar ekki fundið annað en þú
hafir horn I síðu hans... vægast
sagt.
Dina þá eld hjá Christer og
hugsaði sig um, áður en hún svar-
aði:
— Eg hef aldrei fyrr hitt neina
manneskju, sagði hún hrein-
skilnislega — sem hefur haft þau
áhrif á mig, að mér hefur fundizt
hann vera tveir menn, ef þú skil-
ur hvað ég meina. Hann virðist
vera svo elskulegur og þægilegur
og allt það, og ég er viss um, að
hann vill koma fólki þannig fyrir
sjónir. En stundum er hann svo
leiðinlegur og fúllyndur, að mig
langar einna helzt til að klóra
hann. Og samtímis hugsa ég
ósjálfrátt, að hann geti víst ekki
gert að því, hvernig hann er.
— Og af hverju?
— Æ, það hljómar heimsku-
lega,... en ... en stundum hef ég
einhvern veginn á tilfinningunni,
að hann sé bilaður... Spurðu mig
ekki, hvernig mér finnist sú bilun
lýsa sér, því að ég get ekki skýrt
þetta nánar og kannski er ég bara
afbrýðissöm og illgjörn í mér.
— Öneitanlega er hann sér-
kennilegur, sagði Christer, — Það
er verst hann skuli ekki vera
fæddur hér, þá myndi ekki standa
á því að fólk gæti sagt eitthvað
áþreifanlegt um hann. En hann er
ekki aðeins aðkomumaður af er-
lendu bergi brotinn, hann er
dularfullur og grunsamlegur að-
komumaður.
— Þú átt sem sagt við, sagði
Dina hugsandi, — að það sé til
fólk hér, sem er jafneinkennilegt,
en við tökum bara ekki eftir því,
af því að við höfum lært að venj-
ast þvi. Það fólk er heimafólk,
hefur búið hér alla sina tíð og
allir vita allt um það og ekkert
hefur gerzt skyndilega, heldur á
löngum tima. En allt i einu skýtur
Jóakim upp kollinum hér með
einglyrnið sitt og allar milljón-
irnar, og maður veit ekkert um
hann nema, að hann er uppalinn í
Skotlandi og hann talar öðruvísi
en við og hann hegðar sér öðru-
visi... og maður er ekki öruggur i
návist hans og skilur hann ekki...
veit ekki hvað hann er að hugsa.
Mér finnst stundum eins og hann
hlæi innra með sér að þessu öllu,
en þó... Hefurðu tekið eftir aug-
unum í honum? Þau eru alls ekki
hrokaleg.
Christer kinkaði kolli.
— Afsakaðu mig, ef ég er nær-
göngull í spurningum minum. En
mig langar, að þú segir mér, hvað
Anneli hefur sagt þér um sam-
skipti sin við unnusta sinn.
Þau horfðust í augu. Það var
eins og hún hugsaði sig um og
velti fyrir sér, hvort óhætt væri
að treysta honum, og svo tók hún
ákvörðun um að réyna það.
— Ja, ef satt skal segja, sagði
hún, þá hefur Anneli verið mjög
fámál um það. Það er laukrétt, að
við höfum verið ákaflega góðar
vinkonur frá því við vorum pinu-
litlar. En Anneli hefur verið feim-
in og litið vilja segja um sinar
hugsanir og ég held, að aðallega
hafi það verið ég, sem sagði henni
allt um mig. Og ég hef svo sem
látið hana heyra, en hún hefur
ekki einu sinni haft áhuga á að
verja hann né gera minnstu til-
raun til að sannfæra mig um, að
ég hefði rangt fyrir mér í dómum
minum um hann. Hún hefur bara
brosað, kannski roðnað eilítið og
sagt: „Ég vil að minnsta kosti
engan annan en hann“ og þá
skammast ég mín auðvitað ofan í
tær, eins og ég geri alltaf í návist
Anneli, þegar ég hleyp á mig með
fljótfærninni í mér. Og samt er ég
svo kvikindisleg, að ég hugsa
stundum með mér, hvernig
Jóakim sé sem eiskhugi og hvort
hann hafi einhvern tima fengið
að njóta þessa sakleysisengils, þar
sem Anneli er...
Christer starði á hana.
— Nei, heyrðu mig nú. Ég hélt,
að vinkonur tryðu hvor annarri
fyrir öllu svoleiðis.
— Eins og þú heyrðir á Sjávar-
bökkum í dag, virðist Jóakim vera
sömu skoðunar. Kæri Christer,
— Leiðin til
íþöku
Framhald af bls. 10
* Foreldrar þínir
I eru orðnir foreldrar
annarra
og systkini þin nágrannar.
Nágrannarnir
eru orðnir nágrannar annarra
og aðrir eru búsettir
í öðrum borgum
Frá öðrum borgum snúa þeir heim
nákvæmlega eins og þú.
Og það er jafn fráleitt
að þeir hitti þig
eins og þú hittir þá
í Ijóðinu Baklava segist skáldið
ekki kunna við sig i Aþenu, Istanbúl
eða í Beirut, þar virðist fólk vita
ýmislegt um skáldið, sem er ofvaxið
skilningi þess. En niðurstaðan verð-
ur i anda griska skáldsins Kavafis að
mikilvægtséaðgleyma aldreiíþöku.
Kavafis líkir iþöku við hinn eiginlega
lífstilgang, þangað á maður ekki að
hraða för sinni eða vænta þess að
eyjan færi manni auð. Það eina, sem
Iþaka gefur, eru dásemdir ferðarinn-
ar, markmiðið að keppa að Hinn
þroskaði maður skilur á leiðarenda
mikilvægi þess að eiga sina íþöku,
hið fyrirheitna land
Ljóðrænn tærleiki einkennir
Henrik Nordbrandt. Ljóð hans eru
náttúrleg, ort af þeirri yfirvegun,
sem fá skáld geta státað af. Henrik
Nordbrandt er eitt þeirra ungu
dönsku skálda, sem valda því að
óhætt er að draga þá ályktun að
dönsk Ijóðlist hafi sjaldan verið jafn
þróttmikil og nú. Um leið er hann
dæmi þess að góð skáld eru stund-
um dálitið framandi i þvi umhverfi,
sem þau eru sprottin úr
'amz.
I isite |
H 'VAJXHAU I_1 iKPfforol t_S_. S
VELVAKANDI
íarw
1 974 Chevrolet Nova.
1974 Chevrolet Blazer V8 sjálf-
skiptur með vökvastýri.
1973 Volvo 1 44 de luxe.
1 973 Volkswagen 1 303.
1 973 Chevrolet Blazer.
1972 Vauxhall Viva station.
1 972 Toyota Crown 4 cyl.
1 972 Chevrolet Nova.
1972 Saab 96,
1971 Opel Rekord 4 dyra L.
1971 Volvo 1 44 de iuxe.
1971 Opel Caravan.
1971 Opel Ascona.
1971 Vauxhall Viva de luxe.
1971 Chevrolet Malibu.
1 970 Chevrolet Malibu.
1 967 Chevrolet Chevelle.
i/*'*lvakandi svarar í síma 10-100
0 30 — 1 1.30. frá mánudegi
tudags.
0 Ófagurri mynd
af Svíþjóð
brugðið upp
í útvarpsþætti
Helga Jónsdóttir hringdi.
Hún sagðist hafa hlutað á þátt í
útvarpinu sl. laugardagskvöld og
fjallaði sá um Sviþjóð, — svo-
kallað sænskt kvöld.
Helga var ákaflega hissa á
þessum þætti og sagðist aldrei
hafa orðið vör við, að jafn villandi
og neikvæðri mynd væri brugðið
upp af nokkru landi í útvarpinu.
Henni fórust svo orð m.a.:
„Ég var búsett í Sviþjóð um
þriggja ára skeið fyrir nokkru og
tel mig því þekkja þetta land
alveg af eigin raun. Það
verður áreiðanlega ekki um mig
sagt, að ég hafi orðið dáleidd
af Svíþjóð eða svo hrifin, að
ég gagnrýni landið ekki talsvert,
en að ekki sé til á þvi ljós
blettur eins og helzt var að skilja
á máli þess, sem umsjón hafði
með þættinum, er allendis úti-
lokað — það þori ég að fullyróa.
Ég hlustaði á þennan þátt ásamt
manni minum og vorum við bæði
jafn hneyksluð á þvi, sem þar var
sagt.
Ég verð nú bara að segja það, að
mér finnst að þeir, sem ráða
rikjum i útvarpinu, eigi að vanda
betur valið á því fólki, sem fengið
er til að flytja þætti sem þessa.
Manni skildist, að sá, sem umsjón
hafði með þættinum, hefði dvalizt
eitthvað í Sviþjóð, en ekki var að
heyra, að honum hefði líkað vistin
öðruvisi en meinilla. Hefði ekki
verið betra að fá einhvern, sem
þekkti landið betur, til að flytja
þennan þátt? Þá hefði útkoman
áreiðanlega orðið á annan veg, því
að kostir Sviþjóðar eru á margan
hátt stórkostlegir, þótt vitaskuld
megi ýmislegt betur fara þar eins
og alls staðar annars staðar."
Þetta sagði Helga og bætti því
svo við að lokum, að óskemmtilegt
hefði verið fyrir þá sænsku gesti,
sem hér voru staddir vegna þjóð-
hátíðarinnar, að fá svona dembu
yfir sig daginn fyrir þjóðhátíðina,
en vonandi væri, að þeir hefðu
hvorki verið að hlusta á útvarpið
né skilið íslenzkuna, þótt svo
hefði verið.
0 Er Lögbirtingar-
blaðið eitthvert
Kona skrifar eftirfarandi
bréf. Hún biður um að nafns
hennar sé ekki getið, en segist
vera reiðubúin að standa við
hvert orð, sem i bréfinu stendur,
þannig að verði einhvert eftirmál
ættu viðkomandi að hafa sam-
band við Velvakanda, sem þá
vísar á bréfritara:
„Hvaða tilgangi þjónar Lögbirt-
ingarblaðið?
Að birta ný og breytt lög, skyldi
maður ætla.
Fyrir hverja eru lögin?
Nú, fyrir fólkið og samin af
fólkinu eða fulltrúum þess.
Að minnsta kosti er það hug-
sjón, sem sett er á oddinn í lýð-
ræðisríkjum.
Allur þorri fóks hefur ekki
aðgang að Lögbitingarblaðinu.
Það er hvergi á boðstólum í
lausasölu og fæstir vita, hvar
skrifstofa þess er til húsa. Það
jafngildir ekki hernaðarupp-
ljóstrun að láta fljóta með, að
skrifstofa Lögbirtingarblaðsins er
að Skólavörðustíg 12 hér í borg.
Þá er loks komið að kjarna
málsins.
Vegna „ástkæra ylhýra
málsins“ vildi ég verða mér úti
um nýjar stafsetningarreglur, er
birtar voru í Lögbirtingarblaðinu
nýverið.
Er ég hafði haft upp á áðurtéðri
skrifstofu bar ég upp erindi mitt
við skrifstofustúlkuna i fremra
herberginu, sem veitti mér
áheyrn hjá yfirvaldinu fyrir
innan.
Úr þvi að svona langt var komið
þóttist ég standa með pálmann í
höndunum og bauð góðan dag.
En málið var ekki eins einfalt
og ég hafði ætlað.
Mér var tjáð, að umræddar rit-
reglur hefðu að vísu birzt i
blaðinu og það væri til, en við-
mælandi minn taldi sig ekki mega
missa stórt upplag. Ég benti
honum á, að ég þyrfti ekki að fá
nema eitt eintak.
„Það gætu komið þúsund mann-
eskjur eins og þú og beðrð um
blað,“ var svarið.
0 Fyrir hverja?
Ætti það ekki einmitt að
vera velkomið öllum tvö hundruð
þúsundunum að kaupa Lögbirt-
ingarblaðið þó svo að ráðast þyrfti
i endurprentun til að anna eftir-
spurninni? Kostnaðurinn er þó
alltént tekinn úr þeirra vasa.
Ég verð að hverfa burt við svo
búið.
I menntamálaráðuneytinu fékk
ég þær upplýsingar, að sér-
prentun á ritreglum þessum yrði
fáanleg þar innan tíðar og jafn-
framt fékk ég þar kurteislega
fyrirgreiðslu, sem betur fer
tiðkast viðast hvar hjá opinberum
jafnt sem óopinberum fyrir-'
tækjum.
Það kemur fyrir menn í opin-
berum stöðum að gleyma þvi, að
þeir eiga hvorki stólinn, sem þeir
sitja á, né stofnunina alla.
Sértu svo lögfróður að vita,
hvort hver sem er eigi rétt á þvi
að kaupa Lögbirtingarblaðið væri
mér greiði gerður með að fá vitn-
eskju um það, því að ekki eru
allar greinar Lögbirtingar-
blaðsins sérprentaðar né heldur
birtast þær allar annars staðar.“
0 Lögbirtingar-
biaðið verði selt
ílausasölu
Hér lauk bréfinu og vita-
skuld á hver einasti íslenzkur
þegn rétt á þvi að geta keypt
Lögbirtingarblaðið ef hann óskar
þess, það á auðvitað að vera
aðgengilegt hverjum sem er.
Yfirvöldum ætti að vera þægð í
þvi, að sem flestir lesi blaðið, en
svo virðist ekki vera ef dæma má
af frásögninni hér að ofan.
Velvakandi minnist þess ekki
að hafa orðið var við, að blaðið
væri selt í lausasölu, en sé það
rangt væri gott að fá að vita um
))að.
Á þessu þarf að ráða skjóta bót,
þannig að Lögbirtingarblaðið
verði auðfengið hverjum þeim,
sem hafa vill.
i

Jtlov£nnt)IaMti
MARGFALDAR
Jllovöunlilatiiti