Morgunblaðið - 14.09.1974, Qupperneq 20
20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 1974
-m ' 1 • a i i * Höf. Armann
Mysla genr vart wn eldsvoða Kr. Einarsson
menn! Innst í horninu undir rúminu mínu kúrir
mýsla. Ég sé, að hún er hrædd. Kannski þolir hún illa
hávaða eins og frænka.
Og þarna liggur pappakassinn á hliðinni. Ég teygi
mig eftir kassanum, og nú sé ég undireins hvers
vegna mýsla hefur sloppið laus. Hún hefur nagað
opið, sem ég klippti á kassann, svo nú er það orðið
meira en helmingi stærra.
Mikill óttalegur kjáni get ég verið, tauta ég við
sjálfa mig, að mér skyldi aldrei hafa dottið í hug að
mýsla gæti auðveldlega nagað sig út úr jafn lélegu
fangelsi og þunnum pappakassa. Það er merkilegt,
að hún skyldi ekki vera sloppin út fyrir löngu. Ég
veit ósköp vel, að mýs eru nagdýr. Það lærði ég í
skólanum.
Hvað á ég nú að taka til bragðs. Jú, nú man ég eftir
því, að ég geymi saumadótið mitt í skrautlegum
kassa, undan konfekti. Pabbi gaf mér hann einu
sinni þegar hann kom frá útlöndum. Það bezta er, að
kassinn er úr blikki og lokið er á hjörum. Ég verð
bara að gæta þess, að loka honum ekki of fast, svo
mýsla fái nóg loft. Nei, úr saumakassanum mínum
ætti mýsla ekki að sleppa.
Nú verð ég að hafa hraðann á, frænka getur komið
á hverri stundu. Ég næ í kassann, og hvolfi úr
honum í ferðatöskuna mína. Ég get raðað saumadót-
inu mínu seinna.
En nú var þyngsta þrautin eftir, að ná mýslu. Ég
reyni að lokka hana til mín. En það er sama hvaða
ráðum ég beiti, mér tekst það ekki. Loks þrýtur mig
þolinmæðina. Ég skríð alveg inn undir rúmið, og tek
mýslu litlu varlega í lófa minn. Mig kitlar svolítið í
lófann, en ég læt það ekki á mig fá.
Ég er að ljúka við að koma mýslu fyrir í nýja
kassanum, þegar ég heyri þungt fótatak í stiganum.
Ég flyti mér að fela kassann í rúminu mínu.
Það fór eins og mig grunaði, það mátti ekki tæpara
standa. Auðvitað er það Sigga frænka, sem kemur
inn í herbergið. Hún er allvígaleg, hárið stendur úfið
út í allar áttir og hún er vopnuð stóra gólfkústinum.
Hefurðu séð músarskömmina? spyr hún fastmælt
og skimar í kring um sig.
Ég hristi höfuðið. Mig grunar, að frænka muni
ekki hlífa mýslu, komist hún í færi við hana.
Það er verst, að enginn köttur skuli vera til á
heimilinu, rausar frænka. Hún drífur sig úr nátt-
kjólnum, og smeygir sér í ferðabuxur, sem hún
hefur meðferðis í dóti sínu.
Jæja, nú er ég tilbúin að taka á móti mýslu, segir
frænka hróðug. Komi hún, ef hún þorir.
Ætli hún sé ekki farin að sofa, svara ég til þess að
segja eitthvað. Ég er dauðhrædd um, að frænka finni
kassann.
Nú ætla ég að vera kötturinn, segir frænka grimm
á svipinn. Ég skal ekki hætta fyrr en ég stúta
ófétinu, eða flæmi að minnsta kosti úr bænum.
Og Sigga frænka lætur ekki sitja við orðin tóm.
Hún skellir sér á fjóra fætur og byrjar að skarka
með kústinum undir rúminu.
Ég verð að halda um munninn, til þess að springa
ekki af hlátri.
Frænka hamast með kústinum, og öðru hvoru
kippist hún til, eins og hún búist við því á hverri
stundu að mýsla komi þjótandi í fangið á henni.
Ég skil ekkert í, að músarskömmin skuli ekkert
láta á sér kræla, segir frænka móð og másandi og
hamast með vopni sínu allt hvað af tekur.
Mér finnst einkennilegast við frænku, að það er
eins og hún heyri ekki hávaða, sem hún gerir sjálf.
Þær virðast nákvæmlega
eins þessar ávaxtakörfur,
sem merktar eru A og B. —
En þegar betur er að gáð er
B-karfa frábrugðin A í fjór-
um atriðum.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
„Þetta er tómur þvættingur, sem enginn botnar neitt í,“
kallaði lögmaður. „Það má ekki nema einn tala í einu.“
„Ég hefi heyrt, að lögmaðurinn hafi skorað Hjalta á hólm
og fellt hann,“ kallaði einhver.
Lögmaður leit reiðulega tíl þess, sem kallað hafði, en gat
ekki glöggvað sig á, hver það hefði verið, og í sömu svipan
gall í ófyrirleitnum strák á tvítugsaldri, skólastrák úr Þykkva-
bæjarklaustri:
„Ég hefi heyrt, að lögmaðurinn hafi tekið hann til sín
vegna mágsemdanna og láti hann afskrifa eitthvað, sem
heitir Corpus juris, — eitthvert lagavit, sem honum veitir
víst ekki af.“
„Takið hann!“ kallaði lögmaður, afar reiður.
Nokkrir af sveinum lögmanns hlupu til með brugðnum
atgeirum og ætluðu að grípa manninn, en hann tók á rás
beint upp fjallið, og höfðu þeir hans ekki.
Þetta atvik kom þinginu á talsverða ringulreið. En brátt
söfnuðust menn þó aftur að lögmanni.
Þá mælti Halldór frá Núpi, og var nokkur móður í rómnum:
„Hingað til höfum við vanizt því, kotungar undir Eyja-
fjöllum, að hafa málfrelsi á þingum og mannfundum, þar
sem fullkomin grið eru sett. Og skömm er okkur það, ef
enginn þorir að láta það uppi í eyru lögmannsins, sem okkur
býr í brjósti. Má ég tala, herra lögmaður?“
„Talaðu,“ mælti lögmaður þungbúinn mjög. „En sjálfur
ber þú ábyrgð orða þinna.“
„Það geri ég auðvitað,“ mælti Halldór. „Ég hygg, að eng-
inn maður, sem hér er staddur, viti neitt um Hjalta, hvort
hann er lifandi eða dauður, eða hvar hann er niður kominn.
Þá fræðslu ber að sækja til þeirra, sem kunnugri eru. —
En það finnst okkur, Eyfellingum, að þetta mál komi okkur
harla lítið við. Hér er einungis um ættardeilur að ræða, sem
engan ættu að snerta utan ættarinnar."
„ „Hér er um dóm að ræða, sem fullnægja verður,“ greip
lögmaður fram í.
„Dómar þínir, lögmaður, eru ekki guðs dómar, fremur en
dómar annarra manna, sízt þegar um einkamál ættingja
þinna er að ræða og þar sem þú ert sjálfur sakaraðili. Eftir
okkar gömlu lögum er þess aðeins krafizt af manneskjum
þeim, sem í óvígðum ástum lifa, að þær giftist. Vilji þær
ekki giftast og ekki skilja heldur, kemur það fyrst til greina
að dæma þeim hegningu. Nú er þér, lögmaður, manna bezt
kunnugt um, hvers vegna þau Hjalti og Anna eru ekki gift.
•— Og verði farið að rekast í því að taka fé af mönnum hér
fyrir það eitt, að þeir hafi ekki sagt til Hjalta á Stóruborg,
er hætt við, að einhvers staðar verði þröng fyrir dyrum.“
Margraddað „heyr!“ og dunandi lófaklapp gall um allan
flokkinn.
v-M
IVI«6lmof9unk(iffiAu
— Það er augljóst mál,
dð þeir eru smávaxnir
karlmennirnir í þessum
klúbb.
— Æ, æ, nú gleymdi ég
því alveg að hann er á
næturvakt í þessari
viku.
— Gæti ég svo fengið
einn disk af hafragraut
sem forrétt.