Morgunblaðið - 29.11.1974, Page 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 1974
I GLUGG
Fátt var það í sjónvarpsdag-
skránni, sem dró mið að skerm-
inum þá viku, sem hér skal um
fjallað, þ.e. frá 19.—26. nóvem-
ber. Þegar frá var skilinn
laugardagurinn, er ég gat ekki
horft á sjónvarp, varð það
sunnudagskvöldið, sem eitt
freistaði. Þá var á dagskrá nýtt
sjónvarpsleikrit, Elsa, eftir
unga íslenzka skáldkonu, og
slíkt er alltaf forvitnilegt. Ekki
þó svo að skilja, að maður vænti
þess að sjá eitthvert stórvirki
þegar svo stendur á — slíkt
væri i hæsta máta ósanngjarnt.
En í leikriti sínu um Elsu,
hjónaband hennar, eiginmann-
inn kappsama að komast áfram
í lífinu, dótturina dekruðu,
skrifstofustúlkuna með hug-
sjónirnar og hversdagsbundna
námsmanninn hennar, drap
Ása Sólveig á mörg þekkt fyrir-
brigði og árekstrarefni í okkar
umhverfi. Fyrirbrigði, sem við
þekkjum öll. Hún setti þau
fram látlaust og tilgerðarlaust,
nánast eins og skissu og veitti
þeim enga patentlausn. En ég
hugsa að sjónvarpsáhorfendur
hafi kannski sezt niður og rætt
þessi mál á eftir — og þá lík-
lega ekki allir verið á sama
máli. Það er oft miklu auð-
veldara að ræða vandann og
setja út á hjá einhverju öðru
fólki, eins og persónum í sjón-
varpskvikmynd, heldur en
sömu vandamál á eigin heimili
og i eigin fjölskyldu. Og er það
þá ekki til nokkurs unnið, að
koma slíkum umræðum af
stað? Persónurnar voru ágæt-
lega túlkaðar af leikurum. Og
myndun og stjórn í sátt við leik-
ritið, látlaus og átakalaus.
Hvort maður trúir því að náms-
maðurinn hefði látið konu sína
fara eina til útlanda, eftir að
hafa sýnt harðstjórann í sér í
baðherberginu, eða hvort frúin
blessuð hefur haldið áfram að
hlúa að þessum leiðinlega
manni sínum eftir að hann kom
af sjúkrahúsinu, má einu gilda.
Þar virðist hverjum frjálst að
túlka og laga að sínum smekk.
Raunar var sunnudagskvöld-
ið á skjánum ágæt dægra-
stytting fyrir alla fjölskylduna
— engin laminn eða veifað
byssu. Þannig er kannski
heppilegast að sunnudags-
kvöldin séu — eða öllu fremur
laugardagskvöldin, þegar
krakkarnir mega vaka og sofa
út daginn eftir. I því efni hefi
ég tilmæli. Mætti ekki flytja
þáttinn hennar Julie Andrews
fram fyrir Vöku, eða jafnvel
fram fyrir Lækni á lausum kili,
svo yngri börnin geti lokið sér
af og farið að sofa, þegar
þyngra efnið kemur á laugar-
dagskvöldum. En nú er ég kom-
in frá sunnudeginum aftur.
Fréttirnar byrjuðu hressilega
á sunnudagskvöld: „Það er
helzt að frétta í kvöld að skip-
verjum var bjargað... “ og svo
stutt yfirlit yfir helztu frétta-
efni. Sú nýbreytni er áreiðan-
lega kærkomin, einkum ef mað-
ur þarf að fara frá eða jafnvei
velja milli sjónvarps og út-
varpsefnis. Sjónvarpsfréttir
hljóta eðli sínu samkvæmt
raunar alltaf að vera stuttar og
knappar, rétt hápunktarnir til
að gefa manni „blod pá
tanden“, eins og sagt er, og
vekja áhuga á að lesa ítarlegar
um málið í blöðum eða heyra
það í lengri frásögn i útvarpi.
Kostur sjónvarpsfrétta er
myndaefnið, sem getur oft sagt
meira eða annað en löng frá-
sögn. Og mér finnst fréttastofu
íslenzka sjónvarpsins takast
býsna vel að ná í myndaefni á
skerminn, ef borið er saman við
sjónvarp i þeim löndum, sem ég
þekki. Einkum sé miðað við
okkar aðstæður, þar sem
treysta verður á samgöngur úr
fjarlögum löndum og afskekkt-
um stöðum í erfiðu landi. Þeir
sem ókunnugir eru frétta-
mennsku, átta sig ekki alltaf á
því hve lítið svigrúm er iðulega
frá því atburður gerist og þar
til verður að flytja fréttir af
honum. Og viti maður að auki
hve fátt starfslið er á frétta-
stofu íslenzka sjónvarpsins
miðað við það, sem tfðkast á
slíkum stofnunum erlendis,
finnst mér þetta í rauninni
hreinasta afrek.
Eftir fréttirnar kom Bessi
með spurningaþáttinn úr Mos-
feilssveitinni og sitt létta
sprell. Þátturinn gekk hratt
fyrir sig á skjánum og var fjöl-
breyttur og líflegur. En þegar
þessi margliti hópur manna,
sem svaraði spurningunum, var
spurður hvað helzt ætti nú að
hafa í sjónvarpinu, kom vel
fram hve mismunandi óskir
sjónvarpsáhorfenda eru um
efnisval. Mig minnir að engir
tveir hafi óskað eftir sama efni.
Og þá fer manni að skiljast að
ekki getur hver og einn fengið
sínar óskir uppfylltar daglega.
Hvað segðuð þið t.d. um það, ef
hann Tryggvi í Miðdal fengi að
ráða og við hefðum á skermin-
um fjallaferðir á hverju
kvöldi? Líklega verðum við að
gera okkur ánægð með að fá
öðru hverju okkar óskaþætti og
leyfa hinum líka að fá sína —
verst bara ef enginn finnur
neitt við sitt hæfi.
— E.Pá.
Læknirinn er
enn á lausum
kili á laugar-
dagskvöld,
hvernig sem
fyrir honum
fer I námunda
við svo fá-
klædda konu.
r
Á SUNNUDAGSKVÖLD, 1. des-
ember, kemur Vigdls Finnboga-
dóttir á sjónvarpsskerminn með
þáttinn „Það eru komnir gestir".
Hún hefur valið að viðmælendum
annars vegar unga íslendinga,
sem hafa eða eru að hasla sér völl
erlendis, og hins vegar erlendan
mann og konu hans, sem setzt
hefur að á islandi og kynnzt Is-
lenzkum málefnum. Fulltrúar hins
fyrrnefnda eru Anna Björnsdóttir,
sem fór utan til fegurðarsam-
keppni I Manilla og er nú orðin
kunn sýningarstúlka I London og
Magnús Kjartansson úr Keflavlk,
en poppmúsik hans er að verða
þekkt erlendis. Eru I þættinum
innskot frá þeim báðum. Fulltrúar
seinni liðarins eu Ludvig og Svava
Storr og fá sjónvarpsgestir að
heimsækja þau með Vigdisi á hið
fallega og sérkennilega heimili
þeirra, sem er fullt af dýrgripum.
En þau hjónin eiga m.a. fallega
safngripi frá Grænlandi.
Strax á eftir þessum þætti er á
sunnudagskvöld kvikmynd, sem
Ósvaldur Knudsen gerði um
meistara Þórberg Þórðarson fyrir
Þórbergur Þórðarson á æskustöðvunum á Hala I Suðursveit, en þar hefst
kvikmyndin um hann, sem Ósvaldur Knudsen gerði fyrir 15 árum.
HIÍAÐ EB AÐ SJA?
1 5 árum, en sjónvarpið fékk þessa
mynd hjá Ósvaldi til sýningar
vegna andláts Þórbergs nú ný-
lega. Myndin byrjar á æskustöðv-
um Þórbergs austur á Hala í Suð-
ursveit. Er síðan farið með Þór-
bergi vlðar, t.d. heim til sr. Árna
Þórarinssonar, þar sem Þórbergur
segir eina af sögum hans, og einn-
ig heimsækir Þórbergur Ósvald í
sumarhús hans við Sogið. Ósvald-
ur sagði fréttamanni, að Þórberg-
ur hefði líklega haft gaman af
þessari kvikmyndun og verið ákaf-
lega liðlegur og góður við að eiga.
ekki t.d. talið eftir sér að koma
austur til móts við Ósvald sem þá
var staddur austur í Öræfum.
Myndin tekur 22 mlnútur og er í
litum, sem ekki sést að sjálfsögði I
okkar sjónvarpi. Sagði Ósvaldur
að þar sem myndin er þetta göm-
ul, þá hafi hann að sjálfsögðu ekki
haft eins góð tæki og þau sem nú
eru notuð. Þarna er gott dæmi um
það efni, sem Ósvaldur hefur með
árunum fest á filmu og haldið til
haga fyrir seinni tima og verður
þvi dýrmætara, sem lengra líður.
Kvikmyndin um Þórberg er vissu-
lega dýrmæt heimildarmynd.
Á miðvikudagskvöld verður á
skjánum annar þátturinn um land-
hlutana, sem sjónvarpið flytur. Þá
er komið að Norðurlandi og stjórn-
ar þjálfaður sjónvarpsmaður, Ólaf-
ur Ragnarsson, þeim þætti. Norð-
lendingarnir, sem taka þátt í um-
ræðum eru allir i stjórn Fjórðungs-
sambands Norðurlands, Þeir eru
Áskell Einarsson, framkvæmda-
stjóri sambandsins, Brynjólfur
Sveinbergsson, oddviti á
Hvammstanga, og formaður þess,
Bjami Einarsson, bæjarstjóri á Ak-
ureyri, og Heimir Ingimarsson,
sveitarstjóri á Raufarhöfn. Þeir
ræða um málefni fjórðungsins, en
stjórnandinn sagði okkur að þeir
gættu þess líka, að fólk annars
staðar af landinu gæti haft gagn
af því tali. Því beindust umræður
m.a. almennt að vandamálum
þeirra, sem I dreifbýli búa og að
málefnum líðandi stundar í dreif-
býlinu, en Iftið rakin söguleg atr
iði. Norðlendingarnir skiptast á
skoðunum og kom ýmislegt
skemmtilegt fram hjá þeim, er
þeir ræddust við, — svo mjög að
tæknimenn ! sjónvarpssal höfðu
fengið þvlltkan áhuga á umræðum
að þeir héldu áfram að spyrja þá
eftir þáttinn.
Laugardagskvikmyndin, banda-
riska myndir „My favourite Wife"
eða uppáhalds eiginkonan min,
fær góða dóma i kvikmyndaannál
okkar. Þar f ær hún fjórar stjörnur f
einkunn og sagt að þetta sé af-
bragðs grínmynd — á hverri mín-
útu skelli maður upp úr. Garson
Kanin gerði myndina 1940. Með
aðalhlutverkin fara afbragðs leik-
arar, Cary Grant, og Irene Dunne,
sem leika hjónin, sem aðskilin
eru, en konan er talin hafa
drukknað 7 árum áður en leikur-
inn hefst. Þá hefur maðurinn
ákveðið að kvænast aftur, en fyrri
eiginkonan kemur heim daginn
eftir brúðkaup hans. Hún hafði
komist lífs af ásamt öðrum
manni og þau verið á eyðieyju. Af
þessu sprettur að sjálfsögðu mis-
skilningur og grin, sem stundum
er svolitið fjarstæðukennt — en
hiægilegt.
Vigdís Finnbogadóttir ræðir við einn af fjórum gestum i þættinum „Það
eru komnir gestir", Magnús Kjartansson, ekki fyrrverandi ráðherra heldur
núverandi popplagahöfund.
Gary Grant og Irene Dunne i hlutverkum sinum i laugardagsmyndinni um uppáhaldseiginkonuna, en hún er
sogð sprenghlægileg.