Morgunblaðið - 29.11.1974, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 1974
Brjóstsykursnáman
eftir ALLAN
PREVER
fór hinn samvizkulausi tannlæknir Borri og að-
stoðarmaður hans, Amal Gam að nafni, tveir svik-
arar og labbakútar af verstu tegund. Þeir höfðu í
huga að selja brjóstsykur fyrir utan barnaskólana til
þess að börnin fengju skemmdar tennur ogþyrftu að
leita á tannlæknástofu þeirra . . . Brjóstsykurskapp-
hlaupið var byrjað.
Rikki: Nú erum við bráðum komin. Þarna undan
þessum bláu f jöllum er Grizzly-dalurinn.
María: Er jarðarberjabragð af öllum brjóst-
sykrinum?
Emil: Hver veit. .. ef til vill er sítrónubragð af því,
sem er neðar.
Lalli: Mér finnst jarðarberjabragðið betra....
María (hrópar upp yfir sig): Sjáið þið !
Rikki: Hvað?
María: Stiginn... hann svífur upp.
Jói: Þarna eru náungarnir tveir komnir aftur...
og þeir taka stigann...
Rikki (kallar): Halló... látið þið stigann vera...
Heyrið þið ekki hvað ég segi? Látið þið stigann
vera...
María (með grátstafinn í kverkunum): Nú
komumst við ekki upp...
Borri(fjær, hlær hæðnislega): Ha, ha, ha, líði
ykkur nú vel þarna niðri.
Rikki: Settu stigann niður aftur, segi ég.
Borri: Ónei, drengur minn. Nú komið þið ekki upp
fyrr en mér þókknast. Þið eruð starfsmenn Borra
tannlæknis frá þessarri stundu . . . Námuverka-
menn. . . (hæðnishlátur).
Lalli: Þú getur hlegið, óþokkinn þinn, en við
brjótum ekki svo mikið sem einn einasta brjóstsykur
handaþér.
Borri: Jæja, það er leitt... en ef til vill líkar ykkur
svo vel þarna niðri í gryfjunni að þið kærið ykkur
ekkert um að koma framar upp...
María (skælir): Ég vil komast heim.
Emil: Ætli við verðum ekki að hlýða honum.
Rikki: Já, útlitið er ekki sem bezt. Við komumst
alls ekki upp nema fá stigann... (kallar) Við
skulum gera eins og þið segið okkur ef þið lofið að
setja niður stigann.
Borri: Já, þetta líkar mér. Þegar þið eruð búin að
grafa upp nógu mikinn brjóstsykur, þá skal ég renna
stiganum niður til ykkar. Aðstoðarmaður minn,
Amal Gam, mun draga upp brjóstsykurinn í fötu, en
fyrst rennir hann hökum og skóflum niður til ykkar.
Jói (áhyggjufullur): Laglegt er það. Við erum sem
sé fangar í brjóstsykursnámunni.
Amal Gam (kallar): Halló, þið þarna niðri... takið
þið við hökunum.
DRATTHAGI BLYANTURINN
c.
1 I : :> 1 2 0 " • c
ANNA FRÁ STÓRUBORG SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD eftir Jórt Trausta.
nftur í straum minna fyrri nautna, hálfmeðvitundarlaus af
fögnuði. Það má hver lá mér, sem vill, en ég gat ekki annað.
í-g gat ekki við það ráðið. Og þegar ég fann, að von var á
nýjum ávexti af ást okkar, fannst mér stundum sem guð
væri að hegna mér. En brátt varð þó móðurgleðin yfirsterk-
ari. — F.kkert af þessari sælu og ekkert af þessum sára kvíða
og lcyndu sorg kemur nokkum tíma aftur, — sem betur fer,
því að ég væri ekki fær um að bera það. Þegar maður hefir
ástvin sinn hjá sér, jafnast gleðin niður á dagana, vikurnar
og mánuðina; hver tíminn fær sinn part. En þegar slík
gleði kemur yfir mann fyrir langan tíma, kannske marga
mánuði, í einu, þá er hún lamandi, nærri því deySandi. Þeg-
ar margra daga óskir, margra einverustunda þrá fær svölun
allt í einu, þá flytur slík sæla mann mörgum skrefum nær
gröfinni. — Og svo stendur hugsunin um forboðið og hættuna
yfir manni eins og jámi klæddur jötunn og segir: ÞiS verSiS
aS skilja.
Nei, vinur minn! Nú er hinn mikli sigur loksins, loksins
unninn. Nú byrjar nýtt líf fyrir okkur. Nú hætta mennimir
að hugsa um okkur og tala um okkur sín á milli; nú er ekkert
lengur af okkur að frétta. Og nú hættir lögmaðurinn á Hlíðar-
enda að hafa skapraun af okkur. Nú flýtur líf okkar áfram
í kyrrð og rósemi og tilbreytingarleysi, sælli samvinnu og
sameiginlegri ást til bamanna okkar. Ef okkur finnst tóm-
legt, þá er það eingöngu fyrir það, að takmarkinu, sem við
höfum keppt að, er náð, að saga lífs okkar, sem hefir verið
svo fágæt og viðburðarík, er senn á enda.
En þannig má ekki saga okkar enda, elskan mín. Nú eig-
um við að setja okkur nýtt takmark til að keppa að. Nú eigum
við að láta aSrar manneskjur njóta þess, hvaS hamingjan hefir
veriS okkur fylgisöm. Nú eigum við að hjálpa öllum, sem við
náum til og bágt eiga. Nú eigum við að reyna að vemda aðra
frá því ranglæti, sem við höfum sjálf stunið undir svo mörg
ár, og nú eigum við að sýna guði og mönnum það með ástúð
og samúð og eindreginni samvinnu, að við höfum átt það
skilið að fá að giftast, og mundum hafa átt það skilið, þó
fyrr hefði verið. Er ekki þetta dálitið verkefni fyrir nýja lífið,
sem nú er að byrja?“
Hún tók höfuð Hjalta í faðm sinn og sat lengi þegjandi,
meðan kvöldgeislamir fóm dvínandi á skýjtmum í suðrinu.
ATHUGASEMD
Höfuðatburðir sögu þessarar eru sögulega sannir, gerðust á 16. öld,
um og eftir siðaskiptin. Páll Vigfússom er faeddur um 1511. Hann var
lögmaður sunnan og austan 1556—1569. Var hann þá sviptur lögmanns-
dæmi og dó litlu síðar. Um fæðingar- og dánarár önnu er ókunnugt og
sömuleiðis Hjalta. Vigfús Erlendsson hirðstjóri og síðar lögmaður, faðir
þeirra Páls og Önnu, dó utanlands 1521. Ættin er frá Erlendi á Kol-
beinsstöðum og Lofti ríka á Möðruvöllum. — 1571 var dæmdur dómur
á alþingi um arf eftir önnu og Pál lögmann. Sótti það mál Árni Gíslason
á Hlíðarenda, vegna konu sinnar, Guðrúnar Sæmundsdóttur, sem var
systurdóttir Páls og önnu og vildi gera böm önnu óarfgeng. En Magnús,
elzti sonur Hjalta og önnu, varði málið og vann það, þvi að næg skil-
ríki voru fyrir þvi, að þau systkini hefðu sætzt að lokum og Páll leyft
önnu að eiga Hjalta og gert böm þeirra réttborin (sbr. Alþ.bókina 1571).
Nokkrir fleiri memi 03 atburðir í sögunni em „historiskir", en þó ekki
nærri allir. —- Munnmælasögur em til um þau Hjalta (Bama-Hjalta) og
önnu, og em þær beztu prentaðar í „Þjóðs. og munnmælum“ dr. Jóns
Þorkelssonar, bls. 84—89.
fncÖtnorgunkciffinu
Ég les hér að lögreglan
varar vegfarendur við
vasaþjófum.
Aldrei fór það svo, að ég
næði mér ekki í mann í
kvikmyndaiðnaðinum.
Þú sérð um regnhlífina
mína gamla.
Jæja, sjónvarpið veldur
ekki meira þunglyndi á
)essu heimili en orðið
er.