Morgunblaðið - 14.03.1975, Qupperneq 23

Morgunblaðið - 14.03.1975, Qupperneq 23
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. MARZ 1975 23 Helgi Guðmundsson Fáein kveðjuorð hann leit við hjá okkur og yljaði okkur með þægilegri nærveru sinni. Hann var margfróður og víðlestinn og gaman að eiga við hann samræður. Geðprýði var hans aðalsmerki og sá ég hann aldrei skipta skapi. Því mióur varð þeim og Eiríki ekki barna auðið, en barnelska þeirra og umhyggja fékk þó að njóta sín i ríkum mæli, því að heimili þeirra varð eftirsóttur staður barnanna og síðar barna- barnanna í húsunum tveim. Oft var leitað til Eiríks með lausn vandamálanna, hvort heldur var að fá aðstoð við nám eða leik. Ekki brást Eiríkur, þolinmæli hans var viðbrugðið. Nú er hann horfinn og eftir stöndum við og getum aðeins þakkað fyrir að hafa notið sam- vistar við hann svo lengi. Ég mun minnast Eiríks Þor- steinssonar er ég heyri góðs manns getið. Ólafur G. Karlsson. I dag fer fram útför mágs míns Eiríks Þorsteinssonar. Mér er bæði ljúft og skylt að minnast þessa mikla valmennis. Eiríkur var fæddur að Háholti í Gnúpverjahreppi 30. marz 1896. Foreldrar hans voru hjónin Ingi- björg Þorsteinsdóttir frá Reykj- um og Þorsteinn Bjarnason frá Háholti. Eiríkur ólst upp á fæð- ingarstað sínum ásamt mörgum systkinum og var hann elztur þeirra. Foreldrarnir voru bæði vel gefin og gæða menneskjur. Þorsteinn kynnti sér mikið ættar- tölur og hafa komið út eftir hann æviskrár. Ekki munu efnin hafa verið mikil þar fremur en víða annars staðar á þeim árum. Þrjú barnanna dóu ung, en þau sem upp komustu urðu dugandi fólk, sem fór snemma að vinna fyrir sér. Bústörf og lestur góðra bóka hefur verið þessum samheldnu systkinúm gott veganesti út í lífið. Guðríði systur sína og mág, Egil, missti Eiríkur fyrir nokkrum árum. Var mjög kært milli heim- ila þeirra og ferðuðust þau oft saman á sumardögum og tjölduðu á einhverjum fögrum <stað. Mun Eiríkur hafa farið snemma til sjó- róðra á vertíðum og unnið ýmis önnur störf, sem til féllu og lagði þannig hinu stóra heimili lið. Meðal annarra starfa var hann vinnumaður á Stóra-Núpi, þar sem hann kynntist konu sinni, sem þar var kaupakona. Hún heit- ir Stefanía Katrín Ófeigsdóttir, dóttir Guðrúnar Stefánsdóttur frá Núpstúni og Ófeigs Jónssonar frá Eystra-Geldingaholti. Voru þau gefin saman 19. maí 1934 og hefur hjónabandið ávallt verið eins og bezt verður á kosið. Fyrstu árin bjuggu þau á Ljós- F. 26. ágúst 1889. D. 24. febrúar 1975. LÁTINN er á Skarði í Dalsmynni Jón bóndi þar Jóhannsson. Þó að ég heyri tæplega til þeirra sem væru taldir til nánustu fjölskyldu hans og þó að hann bæri gæfu til að ná háum aídri, er að þessu þvílíkur sviptir, hvað snertir mig persónulega, að ég, sem tel mig ekki gjarnan á að skrifa minn- ingargreinar, sest niður og skrifa að þessu tilefni nokkurskonar kvittun honum til handa, fyrir það, hvað hann hefur verið mér. Hann var og er eitt sterkmótað- asta kennileiti þess umhverfis sem ég er vaxinn upp í, svo að í heild sé talin sú mold og það blóð sem ég er vaxinn af. Og þarmeð gegnir hann áfram því hlutverki sem hann hefur reyndar gegnt alllengi hingað til, að vera eitt af meiriháttar atriðum í þeim parti sjálfsvitundar minnar, sem er sprottin af vitundinni um þá mold og það blóð sem ég er vaxinn af, í þeirri sjálfsvitund sem hlýtur að vera eitt helsta lifsakkeri sér- hvers manns. vallagötu 30 í húsi systur og mágs okkar Stefaniu óg nutu börnin þar hjartagæzku þeirra og alltaf hefur gagnkvæm tryggð verið þar á milli og svo barnabarnanna einnig. A Brávallagötu 6 hafa þau búið í 35 ár og hef ég verið í þvi sama húsi öll þessi ár svo ég þyk ist þekkja vel allan þeirra kær- leika, hvort heldur að menn eða málleysingjar áttu í hlut. Þeim varð ekki barna auðið, en ég held samt að barnahópurinn hafi verið orðinn stór, sem þau hlynntu að, með sinni miklu hlýju og fórnfýsi. Öll börn hændust að Eiríki, hann hafði eitthvað það til að bera, sem gerði þau róleg og sæl í návist hans. Hin mikla þolinmæði hans og rólegheit og svo fróðleiksmol- arnir, sem hann' lét þeim í té, þegar tilefni var til, gerði hann eftirsóknarverðan. Við hjónin höfum ekki farið varhluta af þessu, þar sem börnin okkar áttu í hlut og svo barnabörnin, sem varla máttu af honum sjá, eltu hann út í búðirnar-, út í bæ, þar sem hann var við innheimtu og átti Eiki, en sve kölluðum við hann oft, þá alltaf barnamiða í strætó. Margar ferðir voru farnar niður að Tjörn og Eiki hafði þá mulið eitthvað góðgæti í poka til að gefa fuglunum. Mörg sporin voru farin út i garð, sópað frá snjó og smáfuglunum gefið í harðind- um. Oft fóru börnin með lær- dómsbækur sínar til hans. Það var eins og allt gengi betur og námið yrði léttara, ef hans nyti við. Alltaf gátu bæði ungir og gamlir fræðst af Eika því mikið hafði hann lesið og minnið gott. Eiríkur var sértaklega dagfars- prúður maður og aldrei man ég eftir, að okkur hér í húsinu hafi orðið sundurorða við hann. Mikla kímnigáfu átti hann til og mörg hnyttin tilsvör, og gat þá verið græskulaus stríðni í þeim. Hann vann hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur um margra ára skeið og var hann mjög samviskusamur og trúr í starfi. Hann var hættur þar fyrir nokkru vegna aldurs, en fram á síðústu stund var hann þó sístarfandi. Fyrir okkur hjónin átti hann mörg sporin með reikn- inga fyrir verzlun ökkar. Við hefðum svo sannarlega vilj- að hafa hann lengur hjá okkur, en lögmáli Drottins verður ekki breytt. Ég efast ekki um að vel er tekið á móti honum handan landa- mæranna, og hann á svo sannar- lega skilið að hafa ekki þurft að líða langar þjáningar hér á jörðu. Þess vegna veróur eigirgirni okk- ar að víkja og biðjum Guð að varðveita hann, en vonumst til að fá að hitta hann aftur. Kæri vinur, hafóu þökk fyrir allt og allt, far þú I friði, friður Guðs þig blessi. Guðrún Ofeigsdóttir Hjaltested. Ég tel hann hafa verið gæfu- mann um margt. Á aðra öld hefur ætt hans setið Skarð, og þaraf var Jón heimilismaður þar öll þau áttatíu og fimm ár sem honum auðnaðist aó lifa, fyrst yngsta barn í föðurgarði, síðan forveri búsins eftir lát föður síns, þá kornungur, en lengstaf sat hann Skarð sem bóndi þar ásamt konu sinni, Sigrúnu Guðmundsdóttur, en hún er ein af ástæðunum til þess að ég tel hann hafa verið gæfusaman. Og loks auðnaðist honum að sjá afkomendur sína bera áfram þann arf sem honum auðnaðist að lyfta. Ég hygg að vandfundið sé á Islandi dæmi um annan eins sam- runa manns og umhverfis og líf hans var. Skógurinn, Geitakofa- grundin eða Guðrúnarhóll, allt er þetta svo tengt honum og hann því, í huga þeirra sem þekkja til, að tilvera annars væri alltönnur, ef ekki væri hitt. Þetta eru helstu ástæður til þess að ég tel hann gæfumann. En honum voru, ekki alllöngu fyrir Fæddur 7. aprfl 1919 Dáinn 6. mars 1975 Fáein kveðjuorð um minn kæra mág, sem andaðist á Land- spítalanum eftir langa og stranga baráttu við ólæknandi sjúkdóm. Helgi sýndi mikið þrek og dugnað til hinstu stundar. Hann vissi að hverju stefndi, en lífslöngunin var svo mikil, því honum fannst hann eiga svo margt eftir ógert. Hugurinn reikar víða eftir þau 27 ára kynni, sem ég hef haft af Helga. Margt væri hægt að skrifa, en það yrði of langt mál. Helgi fæddist á Gerði í Norðfirði. Hann var sá þriðji í hópi 14 systkina, en sá fimmti sem hverfur úr hópn- um, og má segja að það sé mikil lífsreynsla fyrir háaldraða for- eldra hans. Ekki var Helgi hár í loftinu, þegar hann byrjaði að vinna, því að í sveitinni hans þurfti að stunda sjóinn ásamt búskapnum. Enda lék líka allt í höndum hans, hann var svo frá- bærlega laghentur. Helgi stundaði sjómennsku um tíma en gerði hana ekki að ævistarfi sínu. Svo lá leið hans til Vestmanna- eyja, og þar gekk hann að eiga eftirlifandi konu sina, Fífu Ólafs- dóttur, þann 22. júlí 1944. Þau eignuðust tvö börn, Ólaf og Ás- dísi, sem eru uppkomin, en dvelja enn í heimahúsum. Þau hafa öll misst mikið, því Helgi var sérstak- ur heimilisfaðir, bar mikla um- hyggju fyrir þeim, fram á hinstu stund. Helgi var líka þannig manngerð, sem hugsaði meira um aðra en sjálfan sig. Þau hjónin fluttust til Reykjavíkur 1946 og hafa búið þar síðan. Síðast liðin 27 ár, eða þar til Helgi lagðist á sjúkrahús þann 18. júli s.l., var hann í fullu starfi hjá Verslun- inni Geysi í Reykjavík. Hann vann mest við útkeyrslu og af- greiðslustörf. Óhætt er að full- TIL VINAR, HARÐAR GESTS- SONAR Fæddur 2. október 1910 Dáinn 6. marz 1975. Samfara þrautum, vonleysi og dauðadómi sást aldrei nema bros og gleði. andlátið, greidd þyngri hökk en flestir verða að þola: að sjá á bak tveimur sonum um og innan við miðjan aldur. Annar hafði til að bera allt inntak þess sem mann- lýsingin „hvers manns hugljúfi“ hefur öðlazt í islenzku máli. Hinn var gæddur þeim eiginleikum föð- ur síns sem gerðu persónu þeirra feðga minnisstæðari en annarra manna. Þegar ég hitti Jón nokkru eftir seinna höggið sem var rétt að honum, kom vel í ljós einkenni sem hann bjó annars ætið yfir, æðruleysi og jafnvægi, þessi sér- kennilega rólega hlýja, sú sama sem hann styrkti mig með, þegar hann tók á móti mér fyrstur ætt-' menna minna, þegar höggvið hafði verið i sameiginlegan frændgarð okkar, og í það sinn nær mér en honum. Þetta æðru- leysi hans var liður i þvi samsafni eiginleika sem er kallað húmor. Hann er ekki aðeins fyndni, eins og stundum er talið, heldur liggur nær að kalla hann aðferð til að bregðast við vandamálum eða að taka hlutunum svo að notað sé daglegra mál. Eiginleiki sem Jón var gæddur ríkulega var spaug af því tæi sem létti samferðamönri- um hans erfiðið, sá eiginleiki sem oft er talinn sá sami og húmor, en var hjá honum hluti húmors í hinum umfangsmeiri skilningi, aðferðarinnar til að bergðast við hlutunum. Það er þeim mun minnisstæðara að hafa orðið þess yrða að fyrirtækið hefur misst þar góðan og samviskusaman starfskraft. Að lokum vil ég þakka Helga alla vináttu á undan- förnum árum. Það verður mér ógleymanleg lífsreynsla að hafa kynnst honum og ekki sist hina löngu mánuði hans á sjúkra- húsinu. Fífa mín, ég og fjölskylda mín óskum þér ’og börnum þínum bjartra daga í framtíðinni. Þó sorgin sé mikil og dimmir dagar framundan, þá birtir upp um sið- ir, því þið geymið í hugum ykkar minningar um góðan eiginmann og föður. Kristin. í dag verður til grafar borinn Helgi Guðmundsson til heimilis að Haðarstíg 8 hér í borg, er lést i Landspítalanum hinn 6. mars s.l. eftir langa og harða baráttu. Helgi var fæddur 7. apríl 1919 að Gerði í Norðfirði. Hann var sonur hjónanna Guðmundar Halldórs- sonar frá Gerði i Norðfirði og Guð bjargar Halldórsdóttur frá Sand- vík við Norðfjörð. Helgi ólst upp í stórum systkinahópi að Gerði og snemma varð hann eins og títt var um unglinga á þeim árum að vinna á heimili foreldra sinna og að heiman. Aðeins níu ára gamall stundaði hann sjóróðra með föður sínum og bræðrum. Þegar fram liðu stundir fór Helgi á vetrarver- tíðir til Vestmannaeyja, en hjálpaði foreldrum sínum við búskap og sjóróðra á sumrin. Reyndist Helgi foreldrum sínum ætíð sem traustur og góður sonur. Árið 1944 kvæntist Helgi eftirlif- andi konu sinni Fifu Ólafsdóttur frá Bakka í Vestmannaeyjum. Bjuggu þau tvö ár i Vestmanna- Þar sem hann stóð, stóðu allir glaðir. Hann var að vekja gleði og hlátur. Hann sá aldrei eftir að gleðja aðra. Tjaldið er fallið. Gleði fylgi hinum megin. Halldór Lárusson. aðnjótandí að umgangast persönu gædda þessum eiginleika, sem hann er af einhverjum orsökum sjaldgæfur I íslenzkri bænda- menningu. Stráklingar fara með vorrekst- ur utan Dalsmynni, og ætla með hann útfyrir Ytra Höfðagil, hafa lagt að baki þriðjung af leiðinni, eiga eftir háheiðina, og hana oft- ast um hánótt, og oft i þoku, og lömbin varla þriggja vikna, sum hver. Jón tekur á móti við ytra hliðið á Skarði, býður öllum í bæ- inn, og við erum dubbaðir upp fyrir lokaátökin með því að tómir magar eru fylltir. En ekki er látið sitja við það: Ekki er öðru við komandi en að hafa féð innan garðs á meðan. Þeir sem vita hvers virði tún í sprettu uppúr fardögum er, vita líka hvern mann sá hefur að geyma, sem gerir slíkt. Þessi orð fjalla mjög um hvað Jón hafi verið mér. Það má spyrja, til hvers ég sé að bera slíkt á torg. Því er til að svara, að það, hvað hann hefur verið mér, eru ekki alllitlar upplýsingar um, hver hann var sjálfur. Það er til sú skoðun, að líta á manninn sem samsafn þeirra tengsla sem hann| á við aðra menn. Og svo er enn það, að hafi tengsl mín við ömmu-1 bróður minn verið slík, hver voru þau þá milli hans og þeirra sem stóðu nær honum? Egill Egilsson. eyjum, en fluttust síðan til Reykjavíkur. Tvö börn eignuðust þau Helgi og Fífa, en þau eru Ólafur og Ásdís. Helgi vann um tíma við sjómennsku, en starfaði síóan í 27 ár hjá versluninni Geysi við Vesturgötu hér í borg. Rækti Helgi þau störf með trúmennsku og dugnaði eins og allt það er hann tók sér fyrir hendur. Sem heimilisfaðir var Helgi til fyrir- myndar og annaðist heimili sitt af stakri umhyggju. Helg var að eðlisfari hógvær og prúður mað- ur. Þótt hann ætti við vanheilsu að stríða hin síðari ár, heyrði ég hann aldrei minnast á veikindi sín, en hafði þeim mun meiri áhyggjur af veikindum eiginkonu sinnar, sem hefur átt við mikla vanheilsu að stríða. Við sem þekktum Helga minnumst hans ætíð sem hins drengilegasta manns í hvívetna. Hann var hjálp- samur og ætíð reiðubúinn til að rétta ættingjum og vinum hjálparhönd. Við sem eftir stönd- um og þekktum Helga þökkum honum fyrir góða kynningu og erum þess fullviss, að sá sem hef- ur verið trúr yfir litlu mun verða settur yfir meira. Eiginkonu, börnum, foreldrum og öðrum ná- komnum aðstandendum votta ég mína innilegustu samúð. Halldóra Árnadóttir. Lofið börnunum að koma til mín og bannið þeim það ekki, því þeirra erGuðsríki. (Lúk, 18—16). Nú kveð ég afa minn hinztu kveðju meó beztu þökkum fyrir allar sólskinsstundirnar sem hann gaf mér. 1 fyrra sumar kom ég til hans á sólríkum sumardegi, þá þurfti ekki aó leita hans innan veggja. 1 grænúm lundi fann ég hann og enn birti þegar hann rétti bros- andi fram hendurnar og sagði: Nei, ertu kominn nafni minn. Þegar svo haustaði að og hann gat ekki lengur verið úti vió, settist ég i gluggann við rúmið hans og var þá margt skrafað. Hann hafði ætíð tima og þolinmæði til að hlusta á mig og þau hændust að honum eins og flugur að litríku blómi. Hann var eins og blómið, kyrr- látur, fallegur og góður. Eg á eldri systkini sem muna hann meðan hann hafði enn fulla heilsu. Þau senda honum sínar beztu kveðjur og þakkir fyrir allt. Við afi sjáumst svo aftur á sólarströndinni þar sem aldrei haustar. Hörður — nafni. Jón Jóhannsson Skarði—Minning Hörður Gests- son — Kveðjuorð

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.