Morgunblaðið - 24.05.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. MAl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
kaupmanni Möllcr, að þig langi hálfvegi.s
til að fara?
Nei, goða mín, það ætla ég að biðja þig
fyrir alla muni að láta vera, sagöi Sig-
ríöur og skipti um leið litum.
Það er þá réttast, að ég gjöri það ekki,
því ef honum þykir eins vænt um þig og
liann segir, þá mun ekki þurfa að minna
hann á það.
Vertu nú ekki að fara með þessa
heimsku allajafna; hvað ætli honum geti
þótt vænt um mig? Það er engin orsök til
þess.
Þaö veit ég, ekki önnur en sú, sem er
vön að vera, þegar pilti lízt á stúlku og
ætlar sér að eiga hana; eða ertu svo
einföld, elskan mín, að þú sjáir ekki, hvað
hýr undir því, að hann er að biðja þig að
fara til sín í vor? Ekkert annaö en að
hann sér það fyrir, sem líkiegast á fram
aö koma, að það dregur saman meö ykk-
ur, en vill gefa þér færi á að kynnast sér
fyrst; svona var um hana systur mína og
manninn hennar; það byrjaði svo á mill-
um þeirra, að hún fór fyrst til hans.
,—COSPER----------------------------
Asla-Aulaust art a-sa sir. én vfil ckki cinu sinni
hxart hann ht-ilir.
V.
Þó ég fari til hans, sem ekki er víst enn
þá, skaltu sanna það, að ég verð ekki
lengi hjá honum; því ef ég gjöri það, þá
er það einasta þess vegna, að hjónin
hérna hafa heldur mælzt til þess, að ég
væri þar rétt í sumar.
Og síðan?
Fer ég hingað aftur eða eitthvað, ég
veit það nú ekki.
Nei, þá verður allt komið í kring og þú
orðin maddama Möller; mikil gæfa er
þaö, sem sumum mönnum fylgir, það er
eins og lánið sæki eftir þeim, hvernig
sem þeir r'eyna til að flýja undan því; og
ekki hefði það verið haldið, þegar þú
komst hingað, að þú ættir að sækja hing-
að að verða kaupmanns maddama.
Kvennagullið
þá er ég ánægð,“ og piltur svaf á gólfinu í
herbergi hennar næstu nótt, en tveir
hermenn stóöu vörð, en konungsdóttir
svaf ekki mikið fyrir því, því henni
fannst hún alltaf þurfa að vera að opna
augun og líta á piltinn, og svona leið
nóttin. Ekki hafði hún fyrr lokað augun-
um, en hún þurfti endilega að opna þau
aftur og líta á piltinn, mikið skelfing
fannst henni hann laglegur.
Um morguninn var farið með pilt út I
hólmann aftur, en þegar komið var með
grautardallana og brúsana með mysunni,
þá var ekki einn einasti maður úti í
hólmanum, sem vildi smakka á þessu, og
á þessu urðu varðmennirnir enn meira
hissa. Einn af þeim komst einhvern veg-
inn aö því, aö pilturinn, sem átt haföi
skærin, ætti líka dúk, sem ekki þurfti
annað en breiða úr, þá kæmu á hann
allskonar krásir, eins og hver gæti torg-
að. Og þegar hann kom aftur heim í
konungshöllina, var hann ekki lengi að
segja frá þessu. „Slíkar kræsingar eru
ekki til hér í konungshöllinni í stórveisl-
um.“
Þegar konungsdóttir heyrði þetta, fór
hún aftur að tala við föður sinn, og bað
hann að senda út í hólmann eftir þeim
sem ætti svona mikinn kostadúk, og svo
var pilturinn sóttur aftur. Konungsdóttir
vildi endilega eignast dúkinn og bauð
fyrir hann gull og græna skóga, en piltur
vildi alls ekki selja hann fyrir nokkurt
verð. ,,En ef ég fær að sofa á gólfinu fyrir
framan rúmið konungsdótturinnar í nótt,.
MORfí-tlN-ýs
KAFFINO \\ j
Frökcn Guðrún: Viljirt þcr lála
mi;; hafa sjúrnaiinn yfir N.N.
arkitckt.
gcta nota/t virt þctta dagatal.
Þctta cr Italski bakarinn okkar,
scm störtugt er haldinn ólækn-
andi hcimþrá.
Það cr alveg ástærtulaust art
taka þart svona alvarlega þó
krakkarnir scu óþckkir dag og
dag, það þckkja allar fóstrur
Júlía mín.
LTkiö ö grasfletinum
Eftir: Maríu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
62
yndislega fallegt hús, raurtmálað
og mert torfþaki. Og út um dyrnar
sté á þessu sama augnabliki Wil-
hclm Holt, sjálfsagt hcfur hann
hcyrt drunurnar og skellina I
hílnum. Kn hann var ekki einn.
Art baki honum greindi ég háa,
granna og grákla-dda konu. Stutt
snyrtilega greitt hárirt og smekk-
lcg dragt cn dálítirt gamaldags í
snirti. Hún llktist sannarlega
slnum cigin söguhetjum.
I nokkrar ócndanlega langar
sekúndur ncitarti ég art trúa
mínum eigin augum. En svo gat
ég ckki efast lcngur urn þart sem
virtisl bersýnilega vera start-
reynd. Þcssi undravera scm stórt
þarna Ijóslifandi og hcil á húfi,
lengst inni I skóginum var —
Elisabct Mattson.
Finimtándi kafli.
Ilún flýtti sér þó aflur inn I
húsirt og lét ofurstann um art taka
á móti IVfargit Ilolt, sem kom art
mórt og másandi. Ofurstinn hróp-
arti eitthvart til hennar, en ég
greindi ekki hvað þart var, svo art
ég varð art láta duga art fylgjast
mert því þegar hann grcip hcldur
harkalega um handlegg konu
sinnar og ýtti hcnni á undan sér
inn I húsirt og lokarti sírtan á eftir
þcim.
Ég sté varfærnisiega út úr
hílnum og horfrti I kringum mig.
Ofar sá ég annan bíl. þart var
sjálfsagt bíll ofurstans. Og ég
fann til ócndanlegs léttis yfir
þeim fregnum, scm ég hafrti
fengirt um art Einar og lögreglu-
stjórinn hefrtu verið á hælum
hans, þegar hann ók frá Skógum,
og f.vrst Wilhelm Holt hafrti farirt
hingart, var mjog trúlegt að þcir
væru hér á næstu grösum. Ég
fylltist bjartsýni og lagrti af start I
áttina art húsinu, þegar ég heyrrti
einhvern hlístra rétt fyrir aftan
mig.
Ég sncrist á hæii og uppgötvarti
mér til undrunar art hlístrirt kom
frá Christcr Wijk, sem þarna var
mættur og návist hans fyllti mig
sem fyrr öryggiskennd og hlýju.
— Ó, Christer! Ilvernig ert þú
hingað kominn?
— Þetta var reglulcga ójafn
lcikur. Ykkar ágæti fordari hefði
sannarlega ekki mjög mikla
möguleika I aksturskeppni. En
það er skrítirt art Anders skuli
ckki vera koininn hingað. Hann
hlýtur art hafa misst af honum og
þá er hægara ort en gert art finna
nokkurt.
Ég benti æst á húsirt.
— Hún er þarna . . .
EHSABET! Ilún er lifandi . . .
Hún.
Hann sagrti ekki ncitt I þá veru
art ég hefrti séð draug eða væri
mcrt órárt. Hann svararti ósköp
hlátt áfram.
— Já, ég sá sennilega það sama
og þú. Og . . . nú er ég loksins
viss I minni sök ...
Hann stóð stutta stund og starrti
liugsandi nirtur fyrir fætur sér.
Svo strauk hann sér gegnum
hárirt.
— Hvernig er það, Puck. Ætlar
þú art blrta úti. Erta viltu koma
mcð inn á morrtingjaveirtar?
Ég fann art orrtin sátu föst I
hálsinum ámér.
— Þú . . . átt virt . . .?
— Já, sagrti hann alvarlegur í
bragrti.
— Ég á virt þart að eitt þeirra
þriggja er sú persóna sem virt
höfum leitað art . . .
Hann beygrti sig nirtur til að
ganga inn um dyrnar. Hann átti
hágt mert art standa alveg upp-
réttur inni. Ilann studdi sig virt
d.vrakarminn og hann virtist átta
sig I einu vetfangi á öllu, sem
þarna var art sjá.
Þart var riikkvart inni í hvítmál-
urtu og rúmgórtu eldhúsinu.
IVIargit og Wilhclm Holt sátu
gegnt hvort örtru virt stórt eikar-
eldhúsborrt, en Ellsabet í ruggu-
stól við eidavéiina. Ég fann art ég
titrarti I hnjálirtunum og flýtti
mér art setjast á heldur harrtan og
óþægilcgan bckk.
Þart var Elisabet sem þögnina
rauf. Ködd hennar var jafn lág og
stillilcg og ártur.
— Mér þykir þart leitt, Christcr,
ef ég hcf valdirt lögreglunni erfið-
leikum. Þart . . . þart var ekki a-tl-
unin.
Rödd ofurstans var öllu lirana-
legri.
— Hvart ertu art vilja hingart?
— Tja, sagði Christer.
— Þart er nú svona sitt af
hverju. En fyrst og frcmst vill ég
fá meiri birtu . . .
Þart rikti grafarþögn mcrtan
Elisabct reis upp og kveikti á
margarma Ijósastjaka. Hún stiliti
honum á mitt borrtirt og sírtan
gekk hún rölcga art stólnum og
fékk sér sæti. Vcgna þessa féll
minnst birta á andlit hennar.
Christer gerði engar athuga-
sendir.
— Þirt vitirt öll prýrtilcga vel af
hverju ég er hingart kominn, hóf
hann máls rólega og yfirvegað. —
Þirt vitirt lika hvern ég er kominn
art sækja. En ártur en virt förum er
ýmislegt sem þirt verrtið art hjálpa
mér art upplýsa — nokkrar gátur,
sem ég hef ckki gctart leyst.
Hann sneri sér art dimmum
króknum virt eldavélina.
— Hvers vcgna trúði Tommy
því til dæmis art hann gæti fengirt
Elisahctu til art gera erfrtaskrá,
þar sem honum væri ánafnart
mcgnirt af eigunum? Ég býst sem
sé virt art þetta hafi verirt artal-
erindi hanstil Skóea.
Ilún svararti svo lágt art röddin
liktist hvísli: