Morgunblaðið - 10.07.1975, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. JULI1975
Þorbjörg Jónsdóttir
— Minning
Akranesi
f. 25. apríl 1893.
d. 15. febr. 1975.
I.
Þó að Iffsstormar
löngum blésu
hart að hennar brjósti
brostu þaðan jafnan
blfðir geislar
ástar og umburðarlyndis.
(M.Joch.)
Örlög manna eru misjöfn og
ofin úr mörgum ólíkum þáttum.
Sumir eru fæddir til mikilla
mannaforráða og umsvifa. Aðrir
leita lífshamingju sinnar f því að
þjóna samtíðarmönnum sinum og
veita birtu og yl, þar sem sortinn
grúfir yfir, hlúa að ungu lífi og
hjálpa vegmóðum er degi tekur
að halla. Hvorttveggja er af hinu
góða, og ber margfaldan ávöxt við
ævinnar lok og æ síðan í þakk-
látum huga þeirra, er notið hafa.
Jónína Þorbjörg Jónsdóttir
hét hún fullu nafni, — konan,
sem hér verður minnzt með
nokkrum orðum. Hún fluttist
norðan úr Húnavatnssýslu á
Akranes um 1930. Sjálfsagt hefur
dvölin þar ekki verið hugsuð til
lengdar, þótt hún yrði i 45 ár.
Þorbjörg giftist ekki né átti börn.
Samt skilaði hún merkilegu ævi-
starfi, sem var fólgið í þjónustu
og fórnarlund við aðra. Slíkrar
ævi er gott að minnast og vert að
þakka.
II.
Þorbjörg Jónsdóttir var fædd
að Grund í Vestur-
Húnavatnssýslu 25. april 1893.
Foreldrar hennar voru fátækt
vinnufólk — Jón Kristja'nsson á
Breiðabólsstað í Vesturhópi og
Valgerður Eiríksdóttir á Grund.
Þegar í frumbernsku var hún
tekin í fóstur af hjónunum á
Vatnsenda í Vesturhópi, þeim
Rósu Magnúsdóttur og Birni
Jóhannessyni. Þau voru kunn
sæmdarhjón á sinni tíð, sem Þor-
björg minntist jafnan sem beztu
foreldra. Og það er nokkur vitnis-
burður um þau, að auk sinna
eigin barna tóku þau að sér mörg
fósturbörn, sem þau komu vel til
manns og reyndust þeim ekki
síðar en sínum eigin börnum. Þar
átti Þorbjörg gott æskuheimili,
þótt snemma þyrfti að leggja á sig
mikla vinnu, sem raunar var
algengt á þeim tima. Hún lét hug-
ann oft reika norður til æsku-
stöðvanna og átti þaðan betri
endurminningar en algengt var
um börn, sem alin voru upp hjá
vandalausu fólki.
III.
Um 1930 verða þáttaskil í ævi
Þorbjargar, er hún flytur suður á
Akranes. Áður hafði fóstursystir
hennar, Margrét Arnbjörg
Jóhannsdóttir flutt þangað og var
þar gift Vilhjálmi Jónssyni frá
Ferstiklu, ágætismanni, er síðar
varð kunnur rithöfundur og
fræðimaður. Fyrstu árin stundaði
Þorbjörg alla algenga vinnu á
Akranesi, enda liðtæk vel til allra
starfa og eftirsótt.
Á árunum 1934 — 1935 gerist
þarna harmsaga. Margrét fóstur-
systir hennar veikist af berklum
og einnig Vilhjálmur maður
hennar og urðu bæði að fara á
Vífilstaðahælið. Þau áttu tvær
litlar dætur, sem þá voru aðeins 4
og 5 ára gamlar. Þá sýndi Þor-
björg bezt, hvað í henni bjó. Hún
tók við forsjá heimilisins um tíma
og annaðist uppeldi dætranna af
þeirri ást og umhyggju, sem
henni var svo ríkulega i blóð
borin. Margrét móðir þeirra lézt
árið 1936, en Vilhjálmur lifði all-
lengi og giftist aftur. Atti hann
eina dóttur i síðara hjónabandi.
Hann komst aldrei til fullrar
heilsu og dvaldi lengst af á Vffils-
stöðum og vann einkum við rit-
störf og að málefnum S.I.B.S.
Litlu stúlkurnar, sem Þorbjörg
gekk í móðurstað, eru nú báðar
búsettar á Akranesi. Rósa, gift
Guðmundi Bjarnasyni húsasmíða-
meistara og Guðrún, gift Halli
Bjarnasyni málarameistara. Hálf-
systir þeirra er Margrét, gift
Pálma Birgi Jónssyni skipstjóra.
Á þessum árum vann Þorbjörg
við ræstingu barnaskólans á vet-
urna og að sumrinu gætti hún
barnaleikvallar.
IV.
Arið 1941 verða enn tímamót i
lífi Þorbjargar. Þá fer hún að
vinna á Elliheimili Akraness og
það gerir hún næstu 27 árin eða
til haustsins 1968, enda var hún
þá orðin 75 ára gömul. Eftir það
dvaldi hún á elliheimilinu til ævi-
loka, en vann margt í þágu þess,
meðan heilsa og kraftar leyfðu.
Þegar ég gerðist bæjarstjóri á
Akranesi vorið 1954 kynntist ég
Þorbjörgu fljótlega vegna starfa
hennar við elliheimilið. Sigríður
Árnadóttir var þá forstöðukona,
en því starfi gegndi hún í rúm 26
ár. Það vakti strax athygli mína
og aðdáun, hversu samstarf
þeirra var gott um málefni elli-
heimilisins og umhyggja þeirra
fyrir hag heimilisins og þeirra,
sem þar dvöldu alveg frábær. Þar
var unnið nótt sem dag, ef með
þurfti, og hagsýni gætt i hvívetna.
Þarna vann Þorbjörg mikið
starf, sem lengi verður minnst.
Þar komu sér vel eiginleikar, sem
þurfti til þess að taka að sér heim-
ili Margrétar fóstursystur hennar
og ganga dætrum hennar i móður-
stað, ást og umburðarlyndi, þjón-
usta við þá, sem þurftu hjálpar
við í lífinu. A litlu elliheimili,
með fámennu starfsiiði, reynir á
hæfileika Starfsfólksins, og þá
kemur sér vel, að þeir séu ekki
einhæfir. Það er ekki aðeins þjón-
usta og matargerð, heldur og
umhyggjusemi og andlegur
styrkur, sem þarf að veita mörgu
fólki, sem ýmist er komið á háan
aldur eða hefur alltaf verið sér
ónógt í lífinu og þarf á uppörvun
og glaðlegu viðmóti að halda.
Þessum störfum öllum gegndi
Þorbjörg af mikilli þrýði og hafði
til þess ágæta haefileika. Hún
hafði glaða lund, átti gott með að
umgangast fólk og lá aldrei á liði
sínu. Ef sá stóri hópur mætti
mæla, sem lokið hefur vegferð
sinni á Elliheimili Akraness í
meir en 30 ár og notið vináttu og
umhyggju Þorbjargar í svo ríkum
mæli, væru hlýjar þakkir bornar
fram við endadægur hennar. Hún
var þeim slík.
V.
Þorbjörg Jónsdóttir var gædd
miklum mannkostum. Hún var
prýðilega greind og las mikið af
völdum bókum. Hún hafði gaman
af kveðskap og orti sjálf, þótt hún
flíkaði því lítið. Hún átti eftir-
minnileg tilsvör, sem báru greind
hennar gott vitni. Þegar henni lá
eitthvað sérstakt á hjarta, var hún
fljótmælt og bjartur glampi kom í
stór augu hennar. Trygglyndi
hennar og drengskapur brást
aldrei. En lengst mun hennar
minnzt fyrir viðmót hennar og
heitt hjarta. Því, „brostu þaðan
jafnan blíðir geislar — ástar og
umburðarlyndis."
Að lokum flyt ég Þorbjörgu
þakkir fyrir samfylgdina og mikla
trúmennsku i störfum. Líf hennar
var þjónusta við aðra, unga og
aldna, — um sjálfa sig hirti hún
minna. Þess vegna þurfa svo
margir að bera fram þakkir við
ævinnar lok.
Dan. Agústfnusson.
+
Faðir minn,
PÁLL ingólfsson,
Lðguhllð, Mosfellssveit,
lézt sunnudaginn 6 júli. Útför hans verður gerð frá Lágafellskirkju
föstudaginn 1 1 júlí kl. 2 siðdegis.
Fyrir hönd vandamanna,
Ragna Pálsdóttir.
+
Móðir okkar og systir
BORGHILDUR ODDSDÓTTIR,
verður jarðsett föstudaginn 1 1. þ.m. kl. 1.30. frá Fossvogskirkju.
Þóra ÞórSardóttir, Guðmundur R. Oddsson.
Guðmunda Ágústsdóttir,
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður og tengdamóður okkar
JÓSEFÍNU PÁLSDÓTTUR.
Óli P. Kristjánsson,
Sigurður Ólason, Herdls E. Steingrlmsdóttir,
Hjördls Óladóttir, Jóhann G. Guðmundsson.
Ásgeir Ásgeirsson
kaupmaður
Hinn 14. júní síðastliðinn
andaðist í Landspítalanum Ásgeir
Ásgeirsson kaupmaður, Hjalla-
brekku 2 í Kópavogi, eftir erfiða
sjúkdómslegu. Ásgeir var fæddur
25. júní 1920 á Krossanesi í
Árneshreppi á Ströndum. Hann
ólst þar upp hjá foreldrum sínum
en þau voru hjónin Valgerður
Jónsdóttir og Ásgeir Guðmunds-
son bóndi þar. Þeim varð fjögurra
barna auðið og er Ásgeir fyrstur
af systkinunum sem kveður’
þennan heim.
Fyrstu árin liðu við leik og störf
en snemma fór Asgeir að vinna að
heimilinu við búskapinn eins og
títt var á þeim árum. Ásgeir hvarf
burt úr sveitinni sinni um 1943 en
- Minning
hann gleymdi ekki gömlum vin-
um sínum. Alltaf unni hann sveit-
inni sinni fögru. Fyrir nokkrum
árum fóru þau hjónin norður og
mikið hafði hann gaman af þeirri
ferð, hann sagði við mig að það
hefði verið ógleymanlegt að
dvelja þar og láta hugann reika
aftur til æskudaganna. Siðastliðið
sumar ætlaði Ásgeir aftur að
heimsækja æskustöðvarnar. Það
mun því ekki hafa verið sársauka-
laust fyrir hann að þurfa að snúa
við vegna veikinda sinna þegar
hann var kominn langleiðina
norður.
Ásgeir var hvers manns hug-
ljúfi öllum sem honum kynntust,
sérstaklega hjartahlýr og bar allt-
+ Þökkum innilega samúð og vinarhug við fráfall og útför eiginmanns mfns, föður, tengdaföður og afa KARLS HALLDÓRSSONAR, Baugholti 6, Keflavlk. Súsanna Þorlðksdóttir, börn, tengdabörn og barnabörn. + Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma RÓSA EINARSDÓTTIR, frá fsafirði, Framnesvegi 1, lézt í Landspitalanum 8. júll. Elfn Skarphéðinsdóttir, Ásdls Skarphéðinsdóttir, Rögnvaldur Þórðarson, varnabörn og barnabarnbarn. Aðalbjöm Sigurlaugsson,

+ ijtför móður okkar MARÍU ÓLAFSDÓTTUR frá Bakka, Skagaströnd fer fram frá Hofskirkju, laugardaginn 12 júllkl 14 00 Bömin. I + I Bróðir okkar, ^QRLEIFUR JÓNSSON, stýrimaður, L'uaarnesvegi 57, verður jarðsunginn frá Frlkirkjunni föstud?9'nn ^ ^ íuni n i< 3 e.h. Kristjana Jónsdóttir, Krlst,u Jónsdöttir, Lárus Jónsson, Þórir ji”?son> Sigurður Jónsson, Ásgeir Jónsson.

+ Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jarðarför bróður okkar JÓNS JAKOBSSONAR Einarshöfn, Eyrarbakka. + JÓHANNES JÓNSSON, trésmiður Elliheimilinu Grund andaðist I Landakotsspltala hinn 8. júlí. Fyrir hönd vandamanna
JaKÓuiiia J“^0hsdóttir Reglna Jakobsdóttir. Olga Gilsdóttir.
af hag annarra fyrir brjósti. Ég
kynntist Ásgeiri fyrir rúmum 10
árum þegar ég tengdist inn i
þessa fjölskyldu. Mér er það
minnisstætt hve þau hjónin tóku
mér vel við fvrstu kynni og hefur
sú vinátta alltaf haldist og urðum
við Ásgeir fljótt góðir vinir. Sér-
staklega er mér minnisstætt hve
hann var hlýlegur og góður við
dætur mínar og þegar ég sagði
þeim frá andláti hans sagði ein
þeirra: Af hverju lætur guð alltaf
góða fólkið deyja?
1 einkalífi sínu var Asgeir
gæfumaður. Hinn 27. maí 1945
kvæntist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni Gróu Sigurjónsdóttur.
Betri og traustari lifsförunaut
held ég að hann hafi ekki getað
fundið. Á milli þeirra ríkt-i vin-
átta, kærleikur og tryggð. Fyrstu
hjúskaparár sín bjuggu þau á
Akranesi, þar vann Ásgeir meðal
annars að sjómennsku og má geta
þess þegar hann var á vélbátnum
Sigrúnu A.K 71 var báturinn tal-
inn af. Hafði ékki heyrst til hans i
Jyn sólarhringa, og var seinna al-
talað hvé yérstakaii uUgfiáí
Asgeir sýndi í þeim sjávarháska.
Síðan sneri hann sér að verzlunar-
störiu.71 en 8run hef ég um það að
sjómannsblóoiu .hafi ?»taf runnið
í æðum hans. Arið lÐó't f.,nttu Þau
hjón suður i Kópavog og þar vanu
Asgeir að verzlunarstörfum, fyrst
hjá öðrum. En fyrir um það bil 10
árum opnaði hann glæsilega mat-
vörubúð í nýju húsnæði sem
hann byggði. I sama húsi
voru þau búin að koma sér
upp nýju vistlegu heimili, sem
var eins og þau sjálf hlýtt og
öllum opið. Þeim var þriggja
Framhald á bls. 18