Morgunblaðið - 09.12.1975, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. DESEMBER 1975
Gullhöllin sem
sveif í loftinu
áreynsluna við að lyfta höllinni, enda var
ekki víst að sverðið piltsins hefði getað
banað þessum þurs, þótt hann hefði
getað unnið á einum þríhöfðuðum með
því, og ekki var konungsdóttirin vakandi
til þess að gefa honum að súpa á flösku
með kraftadrykk, ef nokkuð hefði þá
verið í henni, því oft hafði þurft til hans
að taka, ekki höfðu þeir verið svo fáir,
sem komið höfðu að frelsa konungsdætur
úr þessari höll, og fæstir getað valdið
sverðinu hjálparlaust.
Síðan tóku drekarnir gullhöllina á bök
sín og flugu af stað með hana og var það
eins gott fyrir vesalings folaldið, því það
þurfti þá ekki að bera bæði piltinn,
sverðið og hver veit hvað af kjöti og
nöglum. Ekki voru drekarnir heldur
lengi á leiðinni með það, því ef nokkur
flýgur hratt, þá eru það þeir. Þeir settu
gullhöllina niður við hliðina á silfurhöll-
inni, og það svo varlega, þótt þeir væru
búnir að fljúga svona hratt og langt, að
ekki datt einu sinni ein einasta gullmynd
niður af gullveggjunum.
Þegar konungsdóttirin, sem beið í
silfurhöllinni, kom út að glugganum um
morguninn, sá hún gullhöllina standa
þar hjá. Varð hún þá fegnari en frá verði
sagt og hljóp þegar yfir í hina höllina, en
er hún sá systur sína, sem lá og svaf eins
og hún væri dáin, þá sagði hún piltinum,
að ekki væri hægt að lífga hana við nema
að þau fengju vatn lífs og dauða, en það
væri hvort í sínum brunni, beggja megin
við demantshöll eina, sem stæði níu
hundruð mílur fyrir handan heimsenda,
og þar væri þriðja systirin fangi í hönd-
um risa eins, sem hefði annað hvort níu
eða tólf höfuð, líklega níu, hún mundi
það ekki vel. — „Ja, ég verð víst að sækja
það líka“, sagði piltur, „það er ekki um
annað að gera, ekki má hún vera alla sína
daga í tröllahöndum, og ekki getum við
látið hana systur þína sofa að eilífu.“
En nú voru drekarnir orðnir svo latir,
þegar þeir voru komnir heim aftur, að
þeir nenntu sig ekki að hreyfa, og það var
ekki trútt að strax væri farinn að vaxa á
þeim mosi aftur, þar sem þeir lágu, og
þeir nenntu ekki að fljúga með piltinn,
svo folaldið góða varð að leggja af
stað með hann einu sinni enn. Og
löng myndi verða ferðasaga þeirra,
ef skráð væri, þau fóru yfir fjöll og
dali og eyðisanda, brunahraun og bú-
sældarlegar sveitir, en er þau komu
á heimsenda, tók útsýn öll að breyt-
ast gróður dvínaði og ömurleg var
ferð þeirra upp frá því. En það létti
mikið undir, að nú þurfti folaldið (sem
raunar var orðið tryppi), ekkert að bera
nema piltinn, sverðið hans og krúsir
tvær, sem áttu að vera undir vatn lífs og
dauða.
Þegar þau höfðu lengi farið eftir
brunasöndum, sagði folaldið við piltinn:
„Hvað sérðu nú?“
Piltur rýndi sem hann mest mátti, og
sagði síðan: „Ég sé eitthvað glitra í
fjarska, eins og stjörnu á heiðskírri frost-
nótt“.
„Já, það er demantshöllin, og hún er
ekkert smásmíði“, sagði tryppið góða.
Enn fóru þau langar leiðir, og loksins
kom þar, að pilti sagðist svo frá, að það
sem hann sæi nú, væri eins og fölur máni
um vetrarnótt. Tryppið kvað þetta vera
höllina, og eftir nokkurra daga ferð voru
þau komin mjög nærri henni. En ekki
sagði tryppið þar allt hindranalaust; úti
fyrir höllinni lægju öll hin grimmustu
villidýr á verði, og væru þau afar mann-
skæð, en lítið þyrfti til þess að vekja þau.
Þá fór piltur að verða smeykur, eins og
vanalega, en tryppið bað hann vera hug-
hraustan vel, því engin hætta væri á
ferðum, ef hann hefði ekki langa dvöl í
höllinni þeirri arna, heldur kæmi strax
og hann væri búinn að fylla krúsir sínar
af vatni, en það væri ekki hægt nema um
hádegið á hverjum degi, og ef hann kæmi
sér þá ekki af stað aftur, myndu dýrin
rífa hann í ótal parta.
Piltur lofaði að gera eins og honum var
sagt, enginn vissi betur en hann, að þetta
var það vitrasta tryppi, sem nokkru sinni
hafði farið með nokkurn mann á heims-
endaog lengraþó.
vtw
MORÖdU
kaff/n o
Nei takk! — Svo virðist sem Snúlli hafi fengið sinn skanimt.
1008
Þvl miður, — verð ég að segja — er maðurinn minnekki mik-
i 11 samkvæmismaður.
Þetta er hjá tollaeftirlitinu. jú, annars! — Má ég ekki um
Axiaböndin sem þið seljið leið skoða hengirúmin hjá ykk-
núna falla undir tollflokkin tð Ur?
og spottar.
Morö T kirkjugaröinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
52
— Já. En Barbara var náttúr-
lega ákaflega mikið I mun að losa
sig við þá. Og hún hugsaði þetta
allt út fyrlr okkur. Hún spurði
Susann hvort hún vildi taka að
sér að geyma ferðatösku fyrir
mig, en hún mætti ekki segja frá
þvf — þangað til ég kæmi og
sækti hana. Svo sendi hún vinnu-
konuna á prestssetrlnu með
töskuna yfir í Motanderhúsið á
annan f jðlum.
Virðuleg forstjðrafrúin rétti úr
sér. Hún sagði nístingskaldri
röddu:
— SUSANN! Ég á ekki til
orð...
Hún fékk ekki tóm til að halda
áfram en henni gafst hins vegar
tækifæri til að verða enn meira
undrandi, þegar Mártcn Gustafs-
son tók að gera skilmerkilega
grein fyrir þvf sem gerzt hafði að
kvöldi annars dags jðla. Eftir
sfmtal við Barböru hafði hann
hringt til Susann og með þeim
samdist að þau hittust f kirkju-
garðinum. Hann hafði gefið
henni merki með vasaljðsinu
sfnu og jafnskjðtt og gestir
Motandermæðgna voru farnir
hafði Susann flýtt sér af stað með
töskuna svo og umslag frá
Barböru og f þvf voru lyklar að
kirkjunni. Susann hafði fram að
þessu ekki vitað hvað var f
þessari dularfullu fcrðatösku, en
þegar Márten hafði sagt henni
það brást hún þannig við að hún
sýndf fullan skilning og lofaði að
segja ekki frá neinu.
— Þú varst hreint út sagt
indæl, sagði hann og sendi henni
blfðlegt augnaráð, svo að enn
roðnaði Susann út að eyrum og
satt að segja fannst mér hún bæði
aðlaðandi og laglcg.
Þegar Lotta kom skyndilega á
vettvang munaði minnstu að öll
ráðagerðin færi út um þúfur. En
Márten hafði bundið trefil
Suasann um höfuð hennar og lagt
hana á bekk f kirkjunni meðan
þau voru að koma gripunum fyr-
ir. Sfðan hafí hann borið hana
heim að prestsetrinu aftur og ýtt
á dyrabjölluhnappinn. Lottu
hafði sýnilega fundizt þetta
spennandi leikur og sama máli
gegndi um Susann.
Frásögn Mártens leiddi til þess
að við sáum lýsingar Lottu f mun
eðlilegri hlutföllum og
skynjuðum auk þess betur
hvernig fmvndunarafl hennar
hljðp með hana f gönur á stund-
um. Flest af þvf sem hún hafði
sagt okkur var f meginatriðum
sannlefkanum samkvæmt, en
Márten og Susann höfðu orðið f
hennar frásögn að stðrum bðfa-
flokki og Márten sem var rétt
meðalmaður á hæð hafði orðið að
geysilegum risa f huga hennar.
Þegar Márten hafði lokið við að
skrifta, settist hann við hliðina á
Susann og nú hðfust Ifflegar um-
ræður um „hina ðkristilegu og
ðsvffnu“ framkomu hans. Það
var að sjálfsagðu Tekla Motander
sem gaf þær yflrlýsingar og lét f
Ijðs ðhemju mikla vanþðknun á
þvf sem hún kallaði ðnáttúru að
hafa f sér geð til að stela heilög-
um kirkjugripum. Undir þetta
tðku á einn eða annan veg þau
Tord Ekstedt, Hjördfs Holm og
Friedeborg Janson. En á mðti
vorum við Susann, faðfr minn og
ég sem vorum á sömu skoðun og
Márten hafði reynt að lýsa fyrir
okkur — að f upphafi hefði þetta
átt að vera saklaust grfn. Connie
Lundgren og Einar kváðu ekki
beinlfnis upp úr með hvaða
skoðun þeir höfðu. En Christer
Wijk sem sat f þungum þönkum
meðan við ræddum þetta kom
loks með eina mjög afdráttar-
lausa yfirlýsingu.
— Eftir þessu að dæma stðð
þjðfnaðurinn þá ALLS EKKI f
neinum minnstu tengslum við
morðið. Hamingjan sanna, bara
að þið hefðuð viðurkennt þetta
fyrr. Þá hefðuð þið sparað okkur
ðhemju mikla vinnu. En ég má
kannski þakka fyrir að þið leysið
loks frá skjððunni.
Og svo bætti hann við og beindi
máli sfnu bersýnilega til
Friedeborgar:
— Nú eru kannski einhverjir
fleiri viðstaddra sem luma á ein-
hverju. Og vonandi að þeir skýri
frá þvf áður en allt er um selnan.
Friedeborg baðaði út öilum
öngum og hristi koliinn f ákafa.
— En gððu vínir mfnir! Það er
nú bara þannig með mig að mér
er farið að finnast ég óttalegur
glæpon bara vegna þess að ég hélt
það væri mest tillit sýnt elskunni
henni Teklu, ef ég þegði með það
hvern ég sá bak við bflskúrinn.
Það sem maður veit ekkl þarf
maður heldur ekki að mæðast út
af...
Ef stofan hafði bergmálað af
háværum röddum og yfirlýsing-
um fyrir fáeinum mfnútum var
ekki ofmælt að segja að nú félli
allt f dúnalogn. Og það svo algcrt
að heyra hefði mátt saumnál
detta. Friedeborg horfði flðtta-
lega á Christer og Teklu
Motander til skiptis. Svo hvfslaði
hún afsakandi: — Það var þegar
ég kom inn á lððina hjá Sandell
klukkan hálf sex á aðfangadags-
kvöld. Eg sá einhvern standa f
felum við bflskúrinn og til þess