Morgunblaðið - 02.04.1976, Blaðsíða 36

36
MORCL'NBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. APRÍL 1976
Á hættu-
slóðum í
ÍsraelniíKare
Sigurður
Gunnarsson þýddi
um Saharaeyðimörkina. Hann hafði sett
sér það takmark, að verða fyrsti maður-
inn í heiminum, sem gengi með regnhlíf
þvert yfir eyðimörkin. ()g svo gekk hann
og gekk.. . og talaði og talaði. En Oskar,
sem hafði ekki fyrr séó mann með hita-
sótt þá, sem geisaói á þessum slóðum, var
bæði undrandi og óttasleginn. Augu
McLeans voru undarlega rauó og bjarmi
þeirra ónotalegur. Yfirbragð hins glaða
unglings var horfið og i staðinn kominn
einhver fjarrænn furðusvipur. Svo
hreyfði hann allt í einu annan handlegg-
inn eins og hann héldi á regnhlíf, stóð
rösklega á fætur og gekk burt í nátt-
fötunum rauðu.
COSPER-------------\
Auðvitað elska ég þig sem fvrr. Eg er bara
að hvíla mig smástund.
V_______________________________________^
Petterson stóð samstundis upp og
studdi félaga sinn inn i tjaldið. Hann kom
aftur eftir stutta stund og kvaóst vona,
að McLean mundi sofna fljótt, og að
morgni mundi honum líða betur. Míron,
Jesemel, María og Ester höfðu séð slíka
sjúklinga fyrr og voru því ekkert sérstak-
lega undrandi, en Óskar strauk höndum
um andlit og höfuð og hugsaði með sjálf-
um sér: Ég er þó vonandi ekki búinn að
taka veikina?
Og nú sagði Petterson: „Ég held að það
sé réttast, aó ég hringi til stöðva Sam-
einuðu þjóðanna í Tíberías. Við höfum
beint samband þangað. Það er ekki víst,
að þú vitir, Óskar að Sameinuðu þjóðirn-
ar hafa aðalbækistöó sína hér í Galíleu í
Tíberías, borginni gömlu við Genesaret-
vatnið."
Nei, Óskar vissi það ekki.
Því næst gekk Petterson að tækinu
sem var í tjaldinu og hringdi en fékk
ekkert svar.
Hann hringdi aftur, en það fór á sömu
leið, — enginn svaraói. „Líklega hefur
einhver klippt leiðsluna í sundur,“ sagði
Petterson.
Míron taldi nú öruggara að athuga
vopn sitt, en auðvitað var það í bezta lagi.
Petterson flýtti sér að bæta við, að vel
gæti átt sér stað, að villinaut hefði slitið
leiðsluna eða þá úlfaldi, því að hún lægi
óvarin ofan jarðar. Hvers vegna ættu
menn að klippa sundur símaleiðslu að
tjaldi Sameinuðu þjóðanna? Þær eru al-
veg hlutlausar og allir, sem hjá þeim
starfa, eiga að gæta fyllsta hlutleysis.
Nú leið brátt að kveldi, og annaðhvort
urðu gestirnir frá samyrkjubúinu að fara
strax eöa þá að halda þarna fyrru fyrir
um nóttina. Það var hrein fávizka aó fara
um mýrarnar í myrkri og þá ekki síður
meófram sýrlenzku landamærunum.
Óskar sagði, að hann ætlaöi að verað
eftir hjá Petterson." Það er ekki rétt af
okkur að skilja hann eftir einan hjá
veikum manni. Auk þess er ég hlutlaus,
þar sem ég er Norðmaður... og komi
Arabar þá. .. En þið ættuð heldur að
fara.“
Petterson var líka á sömu skoðun.
Hann þakkaði Óskari fyrir að vilja vera
hjá sér. Þau hin vildu líka gjarnan vera
kyrr, en viðurkenndu hins vegar, að það
væri rétt, sem Óskar sagði. Þau ákváðu
þvi að fara. Miron lofaði að aka til
Tíberías um nóttina, segja frá því, að
VtEP 'Zgttlw
KAFf/NU \\ J®
Er karrfsósan nógu sterk —
heldurðu?
Gesturinn: — Maturinn í
kvöld er eins og veðrið, heldur
kaldranalegur.
Þjónustustúlkan: — Vissu-
lega, það er allt eins og veðrið,
athugasemd vðar líka.
X
Kakarinn: — Jæja, litli
maður, hvernig viltu láta
klippa þig?
Drengurinn: — Ég vil láta
klippa mig alveg eins og pabbi
er klipptur. Og þú mátt ekki
glevma litla gatinu í hnakkan-
um, þar sem sést í höfuðið.
X
— Attu einhver fátæk skvld-
menni?
— Ekki sem ég þekki.
— En áttu einhver rík skyld-
menni?
— Ekki sem þekkja mig.
Það er engin ástæða til að halda
áfram að skella þjölum inn í
kökurnar. —
Þetta er versta tilfelli sem ég
hef séð, hvað sem það nú
annars er.
— Hefurðu tekið konuna
þína í hagfræðitíma eins og þú
varst að tala um?
— Já, svaraði hagfræðingur-
inn.
— Og hefir það borið sýni-
legan árangur?
— Já, ég hef orðið að hætta
að revkja.
X
— Þú átt við, að þú hafir
ekki verið í brúðkaupi dóttur
þinnar.
— Já.
— Hvar varstu eiginlega?
— Ég var að revna að útvega
tengdasyni mínum eitthvað að
gera.
X
Spakmæli: — Vonin er
draumur vakandi manns.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
34
innar sem hafði verið hætt í miðj-
um klíðum. Hún vppti öxlum
þegar hún sá hann líta í kringum
sig.
— Það er mjótt bilið milli Iffs
og dauða. Maður er að skræla
lauk og þá heyrir maður
hávaðann og hleypur fram. Og svo
er allt með öðrum brag, þegar
aftur er snúið.
Hún sópaði matnum saman og
henti í ruslafötuna eins og það
svalaði henni á einhvern hátt.
Var þetta slys eða ... morð.. ?
David beið eins og dæmdur
maður eftir því sem hún myndi
segja. Loks stóðst hann ekki
mátið og spurði:
— Hvernig gerðist það?
— Ég veit það ekki. Það var
enginn sjónarvottur. Við
heyrðum öll lætin, en þegar við
komum á vettvang var bíllinn
horfinn eins og jörðin hefði
gleypt hann.
Fyrir hugskotssjónir Davids
leið aftur bfllinn frá kvöldinu
áður sem beðið hafði eins og rán-
dýr f dimmu húsasundi og lagt
sfðan tíi atlögu þegar minnst
vonum varði. Hann fann örvænt-
inguna gagntaka sig? Var þetta
sami bfllinn? Morð — af sömu
óskiljanlegu ástæðu?
Mme Lambert setti fyrir hann
bolla og undirskál og skenkti
honum kaffið. Hún hikaði andar-
tak og síðan náði hún f glas og
hellli smákonfaksliigg í það og
rétti að honum. Hún fékk sér f
annað glas og settist niður við
borðið á móti honum Þau drukku
koníakið og kaflið þegjandi.
Hann hafði gersamlega gleymt
tilveru Nicole.
Það var engu líkara en koníakið
hýrgaði ráðskonuna ögn. Hún
hallaði sér aftur á bak f stólnum
og þerraði sig um munninn með
hreinun klút.
— Hann fór alltaf f gönguferð
klukkan hálf tólf á hv'Tjum
morgini. Það var hægt að stilla
klukkuna sína eftir honum. Hann
var ákaflega nákvæmur maður og
reglusamur í hverju sem var.
Hann vildi lifa reglubundnu Iffi
og kærði sig ekki um ncina
óvænta atburöi eða tilviljanir.
Hann fór yfir veginn hérna
hinum megin við innkeyrsluna og
inn á krána. Þér sjáið krána
þegar þér komiö út fyrir hliðið.
Þar átti hann stefnumöt við forn-
vin sinn, M. Colin. Þeir fengu sér
drykk saman, röbbuðu um
nýjustu fréttir. t dag fór hann af
stað eins og venjulega. Ilann
klæðir sig alltaf af stakri snyrti-
mennsku. Ilann kallaði til mfn:
Kem eftir klukkutfma, Maric, og
svo heyrði ég útihurðina skella á
hæla honum. Ekert gerðist f dag
sem var öðru vfsi cn alla aðra
daga. Og ég vissi upp á hár
hvenær dyrnar myndu opnast
aftur. Það er ákaflcga heppilegt
f.vrir ráðskonu að vinna hjá
slíkum manni.
— Ég get trúað því, samsinnti
David.
— Og cins og ég sagði: f dag
eins og alla aðra daga heyrði ég
hann kalla til mfn: Kem eftir
klukkutfma Marie. Hann var
kominn hálfa leið yfir götunu,
þegar bíllinn skall á honum.
Hann þeyttist yfir götuna og skall
niður við dyrnar á kránni. Eg
heyrði hávaðann og bremsu-
hljóðin. Lfkami hans lá fyrir
krárdyrunum. Þeir hafa orðið að
færa hann til að komast út og þeir
voru smeykir að gera það vegna
þess að hann var með Iffsmarki.
En þegar þeir höfðu komizt út
fyrir dyrnar var bfllinn horfinn
eins og ég sagði — rétt eins og
jörðin hefði gleypt hann.
— Og engir sem sáu þetta ger-
ast?
— Eins og þér hafið sjálfsagt
áttað yður á Monsicur, er þetta
ákaflega rólegt, Iftið þorp. A þess-
um tíma dags eru karlmennirnir
annaðhvort við vinnu sfna eða
farnir að fá sér drykk fyrir hádeg-
isverðinn. Og konurnar eru f óða
önn að undirbúa hádegismatinn,
svo að það er sjaldgæft að nokkur
hræða sé á ferli hér á þessum
tfma dags.
— Sagði M. Boniface ekkert?
Hún hristi höfuðið.
— Þeir létu flytja hann á
sjúkrahúsið, en það var bara
formsatriði. Hann var dáinn þeg-
ar þeir komu frá þvf að gá hvort
nokkuð sæist til bifreiðarinnar.
M. Colin sagði mér það.
— og þessi vinur hans, M. Col-
in. Hann sá ekkert heldur?
— Nei, ekki frekar en aðrir sem
voru inni f kránni. Eg var að tala
við þá rétt áður en þér komuð.
Hún andvarpaði þungan.
— Og nú — ég veit ekkert hvað
ég á að gera? Þctta er ákaflega
einkennileg tilfinning, eins og
fótunum hafi verið kippt undan
manni.
— Atti M. Boniface enga ætt-
ingja?
— Hann var orðinn háaldraður
maður, næstum áttatfu ára gam-
all, þótt hann væri bæði unglegur
og ern. Hann kvæntist aidrei og
átti enga afkomendur og allir ætt-
ingjar hans eru látnir. Eg veit
ekki við hvern ég á að tala til að
biðja um að ganga frá málum
hans.