Morgunblaðið - 01.07.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. JULI 1976
Skipbrotið
vart við sig; hann fann til hungurs og
þorsta og skimaði í allar áttir, hvort ekki
væri rteins staðar vatn, sem drekkandi
væri, en það var hvergi þar nálægt, og
það var ekki fyrr en eftir langa leit, að
hann fann uppsprettulind nokkra, þar
sem hann gat svalað þorsta sínum.
Dagur var að kvöldi kominn. Himininn
var skýjum hulinn og þungbúinn mjög
og gekk með skúrum. Reiðarþrumur
heyrðust í fjarska. Ekkert hafði Róbín-
son fundið enn, er hann gæti lagt sér til
munns. Myrkrið færðist óðum yfir, og
hann vissi ekki enn þá, hvar hann gæti
látið fyrir berast um nóttina. Hann var
hræddur við óargadýrin, sem vön eru að
rása úti um nætur að leita sér bráðar.
Tók hann því hníf sinn, er hann hafði í
vasa sinum frá skipbrotinu, ásamt píp-
unni sinni og tóbakspungnum, og tegldi
sér staf úr viðargrein og klifraðist síðan
upp í tré nokkurt þyrnótt; það var ekki
óáþekkt furu, og greinarnar þétt sam-
váxnar, svo aö hann gat setið uppi á þeim
og hallað sér útaf. Þar sofnaði hann
dauólúinn og vaknaði endurhresstur
morguninn eftir.
Mig dreymdi svo vel í nótt — að
við værum komin heim f Breiðholtið.
Stórviðrinu var slotað, himinninn var
heiður og blár, veðrir hlýtt og glaða
sólskin.
Það fékk Róbínson mestrar gleði, að
hann sá skipið allnærri sjávarströndinni.
Það var enginn efi á því, að það hafði
tekið upp af rifinu með flóðinu og borist
að eynni, þangað til það stóð á grunni.
Þegar Róbínson sá skipið, hugkvæmdist
honum, eins og eðlilegt var, að reyna með
einhverju móti að komast þangað, til þess
að ná matvælum og ýmsum tólum og
flytja það til eyjarinnar. Honum kom til
hugar báturinn, sem þeir félagar höfðu
ætlað að bjargast á, og gekk hann upp á
fjall eitt til að skyggnast eftir honum.
Loksins kom hann auga á hann æði langt
í burtu, þar sem hann hafði rekið upp.
Þangað gekk hann, en þá varð fyrir
honum á ein í breiðara lagi, svo að hann
varð aftur að hverfa við svo búið. Á
þeirri göngu svipaðist hann allstaðar eft-
ir, hvort ekki væri neitt ætilegt að finna,
en það var ekki, og var förin einnig að því
leyti til ónýtis.
Um hádegisbil kom hann aftur og sá
þá, að f jarað hafði frá landi út að skipinu;
mátti ganga þurrum fótum svo langt, að
ekki var lengra út í skipið en svo sem 400
skref. Þá var Róbínson ekki lengi að
hugsa sig um. Hann fór úr, fötunum,
nema skyrtunni og brókunum, og synti
út að skipinu; las sig upp á það eftir kaðli
einum, sem hékk út af borðstokknum.
Hann rannsakaði allt vandlega undir þilj-
um niðri og fann, að þar var allt í bestu
reglu. Hundur einn glorhungraður kom
hlaupandi móti honum og tveir kettir.
Gaf hann kvikindum þessum fæðu og
vatn og hugði gott til að hafa ánægju af
félagsskap þeirra í einveru sinni.
En hvernig átti hann nú að koma til
eyjarinnar matvælum þeim og tólum,
sem hann tók í skipinu? Hann sá fljótt
ráð til þess og réð af að smíða sér fleka. Á
skipinu var' mesta gnægð af plönkum,
borðum og stöngum. Svo lauk hann upp
timburmannskistunni, tók upp úr henni
sagir, axir, hamra og nagla, og byrjaði á
smíðinni.
Efniviðinum, sem hann ætlaði að hafa í
flekann, renndi hann niður á köðlum og
festi hann saman með krosslögðum borð-
um. — Var það afarjerfitt, þegar til smíð-
arinnar kom að gera flekann svo traust-
an, að óhætt væri að hafa á honum
KAtt/NG

Skrifstofustjórinn hefur klag-
að yður. — Ef slíkt kemur fyrir
aftur, verður hanm örugglega
rekinn frá fyrirtækinu.
Já, þú varst hlutskarpastur, en
-taktu heldur Morgunblaðið og
lestu það.
Eins og ég sagði f gær: Við borðum þá úti f kvöld.
Tveir ungir menn, sem hvor meiriháttar
um sig hafði kvænzt fyrir tæpu fyrir ennþá.
ári, hittust á förnum vegi og
tóku tal saman. Ræddu þeir um
ýmis vandamál Iffsins og
hjnnabandsins.
— Ég er húsbóndi á mfnu
heimili, sagði annar þeirra, og f
raun og veru á ég Ifka að vera
það, þvf að það er ég sem vinn
fyrir heimilinu.
— Einmitt það, svaraði hinn.
Eg og konan mfn höfum skipt
með okkur verkum. Eg á að
ráða fram úr öllum meiriháttar
málefnum en hún minni
háttar.
— Og hvernig hefur það geng-
ið?
— Agætlega hingað til. Ja, það
er að segja, það hefur ekkert mömmu þinni.
málefni komið
— Ég verð að leita til læknis út
af svefnleysi mfnu. Mér er
alltaf að versna. Nú get ég ekki
einu sinni sofið, þegar ég á að
fara á fætur.
X
— Ég skil ekkert f þvf hvað kisa
mfn er orðin þunglynd.
— Reyndu að fara með hana f
bfó og leyfðu henni að sjá
Mikka mús mynd.
Pétur: — Pabbi, ég er næstum
þvf búinn að ráða krossgátuna.
Mig vantar bara sfðasta orðið.
— Það geturðu fengið hjá
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Manu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
15
IVrsónurnar í sögunni:
Andreas llallmann
Bjiirg — kona hans
Kiri
Jon
Vlva
börn hans
( nilia — í<>nertart(>tlir Anttreas llallmanns
Uregor Isander — lar-knfr fjölskj'Munnar ng
náinii vinur
írialin Skog — hríidafotrgnaHnkaritari
Andreas Kallniaiins
Lars Prtrtts Twsson — flkunnut'ur traust-
ickjanrii maitur
ásatni mpftCHrlJt'fr Wljk •
orðið við og sem sætti sig ekki við
að verða fyrír gagnr.vní.
— Eg get ekki verið að hvfla
mig núna þegar £g er að komasl
að lokaköflumim í bókinni miiini.
Meira að segja afglapar á borð við
þig ættu að skilja það.
Nokkur andartök sýndist Malin
að það fyki f Isander la'kni.
— Hæfni mín lakmarkasl við að
dæma um slíkt og þvilíkt sem
stress og háan blóðþrýsting. En
ekki skal K(> neyða nciiin lil að
tifa lengur et> hann vill sjálf ur.
Ceeilia batið honum te en hann
bandaði rösklega frá sér hendi.
— Ég hef þegar neytt í mig
t-inum skammli hjá Björgu og
tveir bollar af teí á einum og
sama degi er tveimur bollum of
mikíð.
— Ég get Ifka hitað kaffi ef þú
vilt.
— Dásamlegt! Yndisiegt! Kona
sem er hvorítveggja f senn fögur
og fser um að laga kaffi. Jæja,
settu yfir stóru konnuna... við
skuluni sjá hvort ekki verður ein-
hver tíl að svelgja úr henni.
Andreas hlð víð.
— Ég man eftir því þegar við
vorum strákar og mamma bar
fram sjöoandi heitt te og m.jólk á
kiildum vetrarkvöldum. Gregor
hneígðist þá þegar til annarra
drykkja og hann vökvaði pátma-
trén í bókaherberginu með sínum
skammti jafiisk.jótt og mamma
sncri baki f okkur.
— Og svo var hún meira að
segja alveg undrandi þegar
pálmarnir fóru aö visna! Aftur á
tnoti hef ég löngum velt þvf fyrir
mér með þig miitn kæri vinur,
hvað þú hefur verið annaðhvort
heppinn að verða aiitaf ást-
fanginn af kvcnfólki sem þvkir
gott te eða þú hefur neytt upp ð
þair drykkjusiðum þfnum. Hvort
álftur þú?
— Ja, hvað heidur þa?
— Auðvifað fullyrði ég að þu
hafir brotið þær undir vaid þitt.
Aftur á móii staðhæfir Björg að
han hafi aldreí þolað kaffi, svo að
ég hef ekki almennilega getað
aflað mér viðhlftandi sannanar-
gagna...
Gregor Isander tafði á Hall i
klukkutima og enda þótt sam-
ræðurnar snerust að verulegu
leyti um kaffi og te drykkju og
aðra smálega hluti fannst Malin
engu aðsíður eftirá að þetta hefði
verið einhver skentmtilegasta
stutitlin sfðan hún kom til llall.
Og hún varð m.jög glöð þegar hún
heyrði að Andreas bauð honum
að koma til kvöldverðar á
f immtudeginum um það leyti
sem hann sýndi á sér f ararsnið.
— Já. Hvort ég þigg það ekki.
En varoandi erindi |tif( Jón þá
gerði ég það eíns og þú badst mig
um. Ég kem & þriðjudag eða mið-
viktidag með smábðggul. Ertu
ekki forvitin, Cessi?
Hún neitaði þvi en efttr-
væntingin Ijomaði úr augum
hennar.
— Ég vona að það sé... það sem
ég hef óskað mér.
Og loksfns rann það Ijóst upp
fyrir Malin, að Cecilfa myndi eiga
afmælisdag á fimmtudeginum.
— Og afmælisdagar á þessu
heimili sagði Bjorg þegar hún var
að skreyta dýrlega sukkulaðifertu
kvöidinu áður — eru mjög mikil
hátíð og haldnir eftir nákvæm-
iega sams konar forskrift og
þegar Anáreas var drengur.
Snemma um morgunin á afmælis-
deginiim er afmæiisbarninu
ðskað til hamingju og því færðar
gjafir og um kvöidið snæðum við
náttverð en á undan höfum svo
eins konar músíkkviild. Andreas
er meira að segja vanur að sleppa
fram af sér heizlinu við slík
tækifæri án þess að hafa
áhyggjur af vinnu daginn eftir og
oftast nær tekst þetta l.jómandi
vel.
En hverntg sem þ\ i var nu hátt-
að var þessi ákvconi afmæiisdag-
ur niótaitiii- af ýmiskonar tví-
ræðni og vissri spennu. Af þeim
hðpi semsaf naoist inn fglæsi
legt svef nherbergi CetiIIu um
morguninn — veðrið var dimmt
og ömurlegt og rigningin úti hin
sama — var f raun og veru aðeins
ein manneskja sem Ijómuði af
vei/.lugleði og það var Andreas
Hallmann. Hann kyssti afmælis-
barnið á kinnina af mikilli
hrifningu og rétti henni ekki
aðeins umslag heldur einnig
þungt og eðalt gullarmband.
<ccilía sem var einkar tælandi f
þunnum náttkjól og með rautt
slegið hár, leit sem snöggvast f
umslagið og sirauk sfðan bæði þvf
armbandinu og liinum giaða
gjafara. IIúu tók einnig á móti
öðrum gjöfutn — með óduidum
fögnuði — sokkar. untlii flíktir,
silfurgafflar og skeið sjðnvarps
leirtau og súkkulaði og hön lét að