Morgunblaðið - 01.07.1976, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. JULI 1976
Skipbrotið
vart við sig; hann fann til hungurs og
þorsta og skimaði í allar áttir, hvort ekki
væri rteins staðar vatn, sem drekkandi
væri, en það var hvergi þar nálægt, og
það var ekki fyrr en eftir langa leit, að
hann fann uppsprettulind nokkra, þar
sem hann gat svalað þorsta sínum.
Dagur var að kvöldi kominn. Himininn
var skýjum hulinn og þungbúinn mjög
og gekk með skúrum. Reiðarþrumur
heyrðust í fjarska. Ekkert hafði Róbín-
son fundið enn, er hann gæti lagt sér til
munns. Myrkrið færðist óðum yfir, og
hann vissi ekki enn þá, hvar hann gæti
látið fyrir berast um nóttina. Hann var
hræddur við óargadýrin, sem vön eru að
rása úti um nætur að leita sér bráðar.
Tók hann því hníf sinn, er hann hafði í
vasa sínum frá skipbrotinu, ásamt píp-
unni sinni og tóbakspungnum, og tegldi
sér staf úr viðargrein og klifraðist síðan
upp í tré nokkurt þyrnótt; það var ekki
óáþekkt furu, og greinarnar þétt sam-
váxnar, svo að hann gat setið uppi á þeim
og hallað sér útaf. Þar sofnaði hann
dauólúinn og vaknaði endurhresstur
morguninn eftir.
Stórviðrinu var slotað, himinninn var
heiður og blár, veðrir hlýtt og glaða
sólskin.
Það fékk Róbínson mestrar gleði, að
hann sá skipið allnærri sjávarströndinni.
Það var enginn efi á því, að það hafði
tekið upp af rifinu með flóðinu og borist
að eynni, þangað til það stóó á grunni.
Þegar Róbínson sá skipið, hugkvæmdist
honum, eins og eðlilegt var, að reyna með
einhverju móti að komast þangaö, til þess
að ná matvælum og ýmsum tólum og
flytja það til eyjarinnar. Honum kom til
hugar báturinn, sem þeir félagar höfðu
ætlað að bjargast á, og gekk hann upp á
fjall eitt til að skyggnast eftir honum.
Loksins kom hann auga á hann æði langt
í burtu, þar sem hann hafði rekið upp.
Þangað gekk hann, en þá varð fyrir
honum á ein í breiðara lagi, svo að hann
varð aftur að hverfa við svo búið. Á
þeirri göngu svipaðist hann allstaðar eft-
ir, hvort ekki væri neitt ætilegt að finna,
en það var ekki, og var förin einnig að því
leyti til ónýtis.
Um hádegisbil kom hann aftur og sá
þá, að fjarað hafði frá landi út að skipinu;
mátti ganga þurrum fótum svo langt, að
ekki var lengra út í skipið en svo sem 400
skref. Þá var Róbínson ekki lengi að
hugsa sig um. Hann fór úr fötunum,
nema skyrtunni og brókunum, og synti
út að skipinu; las sig upp á þaö eftir kaðli
einum, sem hékk út af borðstokknum.
Hann rannsakaði allt vandlega undir þilj-
um niðri og fann, að þar var allt í bestu
reglu. Hundur einn glorhungraður kom
hlaupandi móti honum og tveir kettir.
Gaf hann kvikindum þessum fæðu og
vatn og hugði gott til að hafa ánægju af
félagsskap þeirra í einveru sinni.
En hvernig átti hann nú að koma til
eyjarinnar matvælum þeim og tólum,
sem hann tók í skipinu? Hann sá fljótt
ráð til þess og réð af að smíða sér fleka. Á
skipinu var mesta gnægð af plönkum,
borðum og stöngum. Svo lauk hann upp
timburmannskistunni, tók upp úr henni
sagir, axir, hamra og nagla, og byrjaði á
smíðinni.
Efniviðinum, sem hann ætlaði að hafa í
flekann, renndi hann niður á köðlum og
festi hann saman með krosslögðum borð-
um. — Var það afarjerfitt, þegar til smíð-
arinnar kom að gera flekann svo traust-
an, að óhætt væri að hafa á honum
Skrifstofustjórinn hefur klag- Já, þú varst hlutskarpastur, en
að yður. — Ef slfkt keraur fyrir taktu heldur Morgunblaðið og
aftur, verður hanit örugglega lestu það.
rekinn frá fyrirtækinu.
Tveir ungir menn, sem hvor
um sig hafði kvænzt fyrir tæpu
ári, hittust á förnum vegi og
tóku tal saman. Ræddu þeir um
ýmis vandamál Iffsins og
hjónabandsins.*
— Ég er húsbóndi á mfnu
heimili, sagði annar þeirra, og í
raun og veru á ég Ifka að vera
það, þvf að það er ég sem vinn
fyrir heimilinu.
— Einmitt það, svaraði hinn.
Eg og konan mfn höfum skipt
með okkur verkum. Eg á að
ráða fram úr öllum meiriháttar
málefnum en hún minni
háttar.
— Og hvernig hefur það geng-
ið?
— Agætlega hingað til. Ja, það
er að segja, það hefur ekkert
meiriháttar málefni komið
fyrir ennþá.
X
— Ég verð að leita til læknis út
af svefnleysi mfnu. Mér er
alltaf að versna. Nú get ég ekki
einu sinni sofið, þegar ég á að
fara á fætur.
X
— Ég skil ekkert í því hvað kisa
mfn er orðin þunglynd.
— Reyndu að fara með hana í
bfó og leyfðu henni að sjá
Mikka mús mynd.
X
Pétur: — Pabbi, ég er næstum
þvf búinn að ráða krossgátuna.
Mig vantar bara síðasta orðið.
— Það geturðu fengið hjá
mömmu þinni.
___________ v
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
15
IVrsónumar í soRimni:
Andreas Ilallmann
Iljorjí — kona hans
Kárl
Jfin
Ylva
börn hans ' *'
Cíclila — tcnftdadölfir Amfrcas llaiimanns
GrCRor Isandor — læknir fjöiskyldunnar og
náinn vinur
Malin SkoR — brádabirKdacÍnkarifari
Andrcas Hallmanns
Lars Pcfrus Tur«*sson — ókunnugur frausf-
vckjandi martur
ásamf mcöChrisfcr Wijk »
orðið við og sem sætti sig ekki við
að verða fyrir gagnrýni.
— Ég get ekki verið að hvfla
mig núna þegar ég er að komasl
að lokaköflunum í bókinni minni.
Meira að segja afglapar á borð við
þig a-ttu að skilja það.
Nokkur andartök sýndist Malin
að það fyki f Isander la'kni.
— Ilæfni mín takmarkast við að
da-ma um slíkt og þvflíkt sem
stress og háan blóðþrýsting. En
ekki skal EG neyða neinn til að
lifa lengur en hann vill sjálfur.
Cecilia bauð honum te en hann
handaði rösklega frá sér hendi.
— Ég hef þcgar neytt f mig
einum skammti hjá Björgu og
tveir bollar af tei á einum og
sama degi er tveimur bollum of
mikíð.
— Ég get Ifka hitað kaffi ef þú
vilt.
— Dásamlegt! Vndislegt! Kona
sem er hvorttveggja f senn fögur
og fær um að laga kaffi. Jæja.
settu yfir stóru könnuna... við
skulum sjá hvort ekki verður ein-
hver til að svelgja úr henni.
Andreas hló við.
— Ég man eftir því þegar við
vorum strákar og mamma bar
fram sjóðandi heitt te og mjólk á
köldum vetrarkvöldum. Gregor
hneigðist þá þegar til annarra
drvkkja og hann vökvaði pálma-
trén í bókaherherginu með sfnum
skammti jafnskjótt og mamma
sneri baki f okkur.
— Og svo var hún meira að
segja alveg undrandi þegar
pálmarnir fóru að visna! Aftur á
móti hef ég löngum velt þvf fyrir
mér með þig minn kæri vinur,
hvað þú hcfur verið annaðhvort
heppinn að verða alltaf ást-
fanginn af kvenfólki sem þykir
gott te eða þú hefur neytt upp á
þær dr.vkkjusiðum þfnum. Hvort
álítur þú?
— Ja, hvað heldur þú?
— Auðvitað fuliyrði ég að þú
hafir brotið þær undir vald þitt.
Aftur á móti staðhæfir Björg að
hún hafi aldrei þolað kaffi, svo að
ég hef ekki almennilega getað
aflað mér viðhlítandi sannanar-
gagna...
Gregor Isander tafði á Hall i
klukkutfma og enda þótt sam-
ræðurnar snerust að verulegu
leyti um kaffi og te dr.vkkju og
aðra smálega hluti fannst Malin
engu aðsíður eftirá að þetta hefði
verið einhver skemmtilegasta
stundin sfðan hún kom til Hall.
Og hún varð mjög glöð þogar hún
heyrði að Andreas bauð honum
að koma til kvöldverðar á
fimmtudeginum um það leyti
sem hann sýndi ásér fararsníð,
— Já. Hvort ég þigg það ekki.
En varðandi erindi þitt Jón þá
gerði ég það eins og þú baðst mig
um. Ég kem á þriðjudag eða mið-
vikudag með smáböggul. Ertu
ekki forvítin, Cessi?
Hún neitaði þvf en eftir-
væntingin ljómaði úr augum
hennar.
— Ég vona að það sé... það sem
ég hef óskað mér.
Og loksfns rann það Ijóst upp
fyrir Malin, að Cecilfa myndi eiga
afmælisdag á fimmtudeginum.
— Og afmælísdagar á þessu
heimili sagði Björg þegar hún var
að skreyta dýrlega súkkulaðifertu
kvöldinu áður — eru mjög mikil
hátíð og haldnir eftir nákvæm-
lega sams konar forskrift og
þegar Andreas var drengur.
Snemma um morgunin á afmælis-
deginum er afmælisbarninu
óskað til hamingju og því fa'rðar
gjafir og um kvöldið snæðum við
náttverð en á undan höfum svo
eins konar músfkkvöld. Andreas
er meira að segja vanur að sleppa
frani af sér hcixlinu við slfk
tækifæri án þess að hafa
áhyggjur af vinnu daginn eftír og
oftast nær tekst þetta Ijómandi
vel.
En hvernig sem því var nú hátt-
að var þessi ákveðni afmælisdag-
ur mótaður af ýmiskonar tvf-
ræðni og vissri spennu. \f þeim
hópi semsafnaðist inn fglæsi
legt svefnherhergi Cecflíu um
morguninn — veðrið var dimmt
og ömurlegt og rigningin úti hin
sama — var f raun og veru aðeins
ein manneskja sem Ijómaði af
veizlugleði og það var Andreas
Hallmann. Hann kyssti afmælis-
barnið á kinnina af mikilli
hrifningu og rétti henni ekki
aðeins umslag heldur einnig
þungt og eðalt gullarmband.
Cecilfa sem var einkar tælandi f
þunnum náttkjól og með rautt
slegið hár, leit sem snöggvast f
umslagið og strauk síðan ba-ði þvf
armhandinu og hinum glaða
gjafara. Hún tók einnig á móti
öðrum gjöfum — með óduldum
fögnuði — sokkar, undirflíkur,
silfurgafflar og skeið sjónvarps
Icirtau og súkkulaði og hún lét að