Morgunblaðið - 06.07.1976, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6, JULI 1976 31
ARNÓR STEFÁNS-
SON — MINNING
Fæddur 20. marz 1961
Dáinn 29. júnf 1976
„Sælir eru hjartahreinir
því þeir munu Guð sjá.“
Þessi orð koma mér fyrst í hug,
þegar ég lít yfir stutta ævi Arnórs
frænda míns. Fimmtán ár er ekki
langt æviskeið. Þó er það svo, að á
fyrstu árum barnsins er lagður
grundvöllurinn að persónumótun
þess og framtíð, þannig að líf
hvers og eins, hversu langt eða
skammt, sem það kann að verða,
byggist að verulegu leyti á þeim
áhrifum, sem hann verður fyrir
fyrstu ár ævi sinnar.
Foreldrar Arnórs eru hjónin
Stefán Pálsson og Arnþrúður
Arnórsdóttir Reynihvammi 7,
Kópavogi. Hann var þriðji í röð
fimm barna þeirra. Það er
höggvið óbætanlegt skarð í þann
mannvænlega systkinahóp.
Arnór var óvenjulega vel
gerður unglingur. Námsgáfur
hans voru skarpar og fjölþættar
og var námsárangur hans eftir
því. Ahugamál átti hann mörg,
meðal annars lagði hann stund á
skák og náði þar góðum árangri,
hann varð unglingameistari
Kópavogs i skák á s.l. vetri.
Það sem einkenndi Arnór mest
var óvenjuhreint hjartalag og
sterk réttlætiskennd. Ég held að
hann hefði ekki getað aðhafzt
neitt, sem hann vissi að væri
rangt.
Það er ekki að undra þótt við
stöndum agndofa, þegar slíkt ung-
menni er hrifið brott úr þessu lífi
á einu andartaki. Er það ekki
einmitt fólk með eðliskosti
Arnórs Stefánssonar, sem við
þörfnumst öðru fremur í þessari
veröld? Hvað er meira virði i fari
manns en drenglyndi, heiðarleiki
og fjölþættar gáfur samfara
dugnaði til að nýta þær? Megi lif
hans verða okkur, sem eftir lifum
til eftirbreytni.
Ég trúi því að Arnórs bíði verk-
efni á öðru sviði allífsins. — Sælir
eru hjartahreinir þvi þeir munu
Guð sjá.
Góður Guð styrki foreldra hans,
systkini og alla aðra ástvini í
þeirra miklu sorg.
Föðursystir.
F. 20. mars 1961,
D. 29. júní 1976.
Fyrir tæpum 20 árum varð til
lítill hópur nýgiftra hjóna, sem í
glensi kallaði sig „Ungmenna-
félagið." Upphafið má rekja til
sameiginlegs vinnustaðar í Bún-
aðarbankanum, en vagga félags-
ins stóð að Laufási í sumarheim-
sókn, þegar sr. Jón Bjarman og
Hanna réðu þar rikjum. Hópur-
inn stækkaði smátt og smátt, þeg-
ar börnunum fjölgaði. Sameigin-
legar útilegur, berjaferðir og jóla-
boð urðu fastur liður í „félags-
starfseminni." Þar ríkti lifsfjörið
og gleðin. Engan óraði fyrir öðru
en gleðilegum endurfundum,
þegar hópurinn sameinaðist i
haust.
Nú hefur skyndilega dregið ský
fyrir sólu. Einn yndislegur félagi,
Arnór Stefánsson, er horfinn úr
hópnum, aðeins 15 ára gamall.
Við hin sitjum eftir hnípin og
hljóó.
Arnór var óvenjulega geðþekk-
ur drengur, prúður og hlédrægur,
en yfir feimnislegu brosi hans
blikuðu lifandi augu, sem tóku
þátt í því, sem fram fór, af Iífi og
sál. Arnór var sannkallað manns-
efni: Mjög vel gefinn, samvisku-
samur, vinnusamur, prúður og
yfirvegaður i því, sem hann gerði.
Hann var hvers manns hugljúfi,
enda stafaði frá honum hlýja og
ró, sem óvenjuleg er hjá ungling-
um á gelgjuskeiði.
Mikill harmur er nú hjá for-
eldrum Arnórs, sýstkinum hans,
afa og ömmum og hjá sumar-
fósturforeldrunum að Þverá. Við
sendum þeim samúðarkveðjur frá
dýpstu hjartans rótum.
Litla Ungmennafélagið verður
aldrei það sama, en við geymum
minningu um góðan dreng.
Ungmennafélagar.
Elías Þorvaldsson
stýrimaður - Minning
Fæddur 13. júní 1927.
Dáinn 29. júnf 1976.
„Langt er flug til fjarra stranda
fýkur löður, stormur hvfn.
Eins og fugl sem leitar landa
leita ég 6 Guð til þín.“
Mannlffið er sannarlega umlukt
hafi leyndardóma, sem trúin
reynir að leysa og gefa okkur
stefnur, er leiða að nokkurri vissu
um framhaldslífið og þá leið er
liggur um það haf, sem allir verða
að lokum að sigla einskipa, fyrr
eða síðar.
Ekkert eigum við jafn örugg-
lega víst og það að deyja. Þó er
eins og við séum alltaf óviðbúin
að heyra lát vinar eða kunningja,
einkum ef dauðann ber snöggt að,
en það er í þessu, sem svo mörgu
öðru, sem við dauðlegir menn fá-
um ekki að gert. „Þegar kallið
kemur kaupir sig enginn frí“.
Þegar fregnin berst, að vinur sé
horfinn úr hópnum, dregur ský
fyrir sólu, skuggar sorgar og
saknaðar umlykja okkur. Þá er
gott að geta yljað sér við fagrar og
Minning:
Fædd 22. júlf 1901.
Dáin 9. júnf 1976.
Foreldrar Ingibjargar voru Sig-
urður Gunnarsson bóndi á Syðra-
Vallholti og Helga Sölvadóttir frá
Hvammkoti, bæði ættuð úr
Skefilsstaðahrepp. Ingibjörg ólst
að mestu upp hjá föður sínum á
Syðra-Vallholti og sambúðarkonu
hans, Herdísi Ólafsdóttur, en
dvaldist ekkert hjá móður sinni.
Hún vandist snemma sem barn
við mikla vinnu og erfiði, börnin,
hálfsystkini hennar voru mörg,'
hún elzt. Reyndi þvi mest á hana,
einnig mjög erfið fjósverk, sem
hún minntist alla tíð. Það var ekki
góðar minningar um hinn látna. I
dag kveðjum við góðan dreng,
samferðamann, sem mörgum var
hlýtt til vegna mannkosta og
hjálpsemi, er hann sýndi öllum er
áttu samleið með honum. Mér er
nær að halda að hans síðasta ferð
hafi verið farin til hjálpar öðrum.
Slíks manns er gott. að minnast og
það gera margir í dag.
Þessi maður var Elías Þorvalds-
son. Hann var fæddur í Reykjavik
13. júni 1927 og lést af slysförum
29. júní siðast liðinn. Foreldrar
hans voru merkishjónin Súsanna
Elíasdóttir og Þorvaldur R. Helga-
son skósmiður, Vesturgötu 51 b.
Móðir hans er á lifi en faóir hans
látinn. Elías kvæntist Ragnheiði
Erlendsdóttir 29. sept. 1950 og
eignuðust þau einn son, Ásgeir,
sem nú er kunnur knattspyrnu-
maður í Fram. Þau hjónin slitu
samvistum.
Eins og með marga Vestur-
bæinga, hneigðist hugur Elíasar
að sjónum. Hann gerðist
sjómaður og sigldi bæði á verzlun-
ar- og fiskiskipum. í stýrimanna-
ætið hugsað um það um aldamót-
in, hvað börnin þyldu, enda oft
ofhlaðin vinnu. Það var fyrst og
fremst vinnuþörfin sem fólkið
skildi, vinnunni mátti aldrei linna
til að fólkið hefði í sig og á. Þá
gerði fólkið kröfurnar fyrst og
fremst til sin sjálfs. Það var lifs-
speki þeirra tíma, sem fólkið
lærði i löngum skóla lífsins, en
jafnframt hagnýt fræði, sem ent-
ust og nýttust vel, hjá þeim, sem
ekki létu bugast.
Ingibjörg var hávaxin kona,
grönn og fríð sýnum. Henni var
gefinn mikill kjarkur og vilja-
þrek. Hún var í eðli sinu lifsglöð
og söngelsk, útilokaði barlóm og
skólann fór hann 1959 og lauk
þaðan prófi 1960. Hann komst I
raðir skipstjórnarmanna á fiski-
skipum.
Fyrir um það bil 4—5 árum
varð hann að hætta á sjónum
vegna þess að heilsan bilaði og
eftir það gerðist hann leigubíl-
stjóri. Ég sem þessar fáu línur
rita, get ekki endað þær nema að
minnast einnar skemmtilegustu
ferðar sem ég hef farið. Það var
ferð með m/s Regina Maris
víl, hógvær og prúð í daglegri
framkomu, skapföst og gædd
furðulegu vinnuþreki og þrauts-
eigju, þrátt fyrir það, að hún væri
lengst af ekki heilsuhraust.
Heimilið í Syðra-Vallholti var
glaðvært og sæmilegum efnum
búið, en það var eitt af ofmörgum
heimilum í Skagafirði, sem voru
undirlögð af berklaveikinni. Dóu
þrjú hálfsystkini Ingibjargar úr
berklum. Sjálf dvaldist hún um
tíma á Vífilsstöðum, en komst þar
yfir veikina til fulls.
Ingibjörg naut engrar skóla-
menntunar í æsku frekar en
margt af hennar jafnöldrum,
dvaldist lengst af sínum yngri ár-
um heima i Vallholti og vann á
heimilinu, að undanskildum
tveim árum, sem hún var á Akur-
eyri hjá Böðvari Bjarkan lögfræð-
ingi og frú. Hafði hún gott af
þeirri dvöl á þvi myndarheimili,
sem kom henni að góðum notum
þegar hún stofnaði sjálf sitt eigið
heimili.
„suður um höfin“ haustið 1967. í
þeirri ferð urðum við Elli, en svo
var hann kallaður um borð, ferða-
félagar. Hann var alltaf kátur og
hress og öllum þótti hann góður
gestur við borð sitt. Því á það við
hér, að það er ekki alltaf áralöng
kynning, sem gerir menn að góð-
um vinum, heldur hitt að hlýtt
viðmót og gott hjartalag er það
sem geymist um góðan mann.
Slikur maður var Elias Þorvalds-
son. Megi góður Guð, styrkja og
hugga aldraða móður hans og son
og aðra ættingja og vini.
Theodór Gíslason.
„Hve sæl, 6 hve sæl
er hver leikandi lund,
og lofaðu engan dag f.vrir sólarlagsstund.
Svo örstutt er bilið milli blfðu og éls,
og brugðist getur lánið frá morgni
til kvelds.“
Þessi vers komu mér í hug er ég
frétti þau hörmulegu tíðindi að
vinur minn og vinnufélagi, Elias
Þorvaldsson, hefði látist í um-
ferðarslysi 29. júní s.l. Elías var
fæddur 13. júní 1927. Foreldrar
hans voru Súsanna Elíasdóttir og
Þorvaldur Helgason, skósmiður,
Vesturgötu 51 b hér í borg, en
hann lést síðla árs 1974.
Við kynntumst fyrst þegar við
vorum ungir piltar í vesturbæn-
um, en síðar skildu leiðir okkar
Árið 1919 giftist hún unnusta
sinum Jóel Jónssyni frá Hömrum
í Lýtingsstaðahrepp, miklum
dugnaðarmanni og gæðadreng.
Var það henni mikið gæfuspor,
því Jóel reyndist henni lifsföru-
nautur svo sem bezt má vera. Þau
byrjuðu búskap á Hömrum 1919
og bjuggu þar til 1922 að þau
fluttu að Stóru-ökrum, bjuggu
þar á hálfri jörðinni, sem Sigurð-
ur faðir hennar afhenti þeim, þar
til þau létu af búskap og Sigurður
sonur þeirra tók við.
Þeim Jóel og Ingibjörgu varð
fjögurra barna auðið, eru það:
Maria saumakona á Akureyri,
ekkja eftir Eið Aðalsteinsson, þau
eignuðust eina dóttur. Sigurður
Hólm, giftur Önnu Jónsdóttur frá
Birningsstöðum, þau eiga sjö
börn. Hjörtína ógift, dvelst á Ökr-
um. Katrín, gift Jóni Þórarinssyni
frá Auðnum I Sæmundarhlið, þau
eiga börn.
Þó Ingibjörg kæmist yfir
að geta miðlað öðrum af reynslu
sinni og auðlegð hjartans.
Móðir okkar var, þrátt fyrir allt,
hamingjusöm manneskja. Ef til
vill naut hún lífsins i rikara mæli
en aðrir vegna þess, hversu vel
hún þekkti þjáninguna og þá til-
finningu að dauðinn gæti barið að
dyrum þegar minnst varði.
Við vottum eftirlifandi eigin-
manni hennar og stjúpföður okk-
ar, Sigursveini Tómassyni, þakk-
iæti íyrir iiversu vei hann reynd-
ist henni og móðurömmu okkar,
Elinbjörgu Jónasdóttur, sem
dvaldist hjá þeim hjónum i hárri
elli.
Ég heyrrti Jesú himneskl orú:
„Kom, hvlld ég veiti þér.
Þitt hjarta ‘er mætt og höfuð þreytt,
þvi halla* að brjðsti mér".
Börnin.
þar sem hann gerði sjómennsku
að starfi sínu. Hann stundaði sjó-
mennsku á fiskiskipum og far-
skipum og vann sér traust sam-
starfsmanna sinna fyrir dugnað
og góða framkomu. En vegna
veikinda varð hann að hætta og
fór að vinna við bifreiðaakstur.
Þá lágu leiðir okkar aftur saman
bæði i vinnu og frístundum og
urðu kynni okkar mjög náin og
einlæg þó stutt væru. Við áttum
margar ánægjustundir þegar við
brugðum okkur saman á hestbak,
en af hestum hafði hann mikið
yndi og var sérstaklega laginn að
umgangast þá. Við sem eftir lifum
eigum svo bágt með að átta okkur
á því að hann sé horfinn og eigum
ekki eftir að njóta hans einlægu
vináttu og glaðværðar sem honum
var í blóð borin. Hann var traust-
ur og hjálpsamur ef eitthvað var
að sem hann gat leyst úr. Ég og
fjölskylda mín þökkum honum
ánægjulegar samverustundir og
biðjum góðan Guð að geyma
hann. Móður hans, syni og syst-
kinum vottum við okkar innileg-
ustu samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Þó að söknuðurinn sé sár er hugg-
un í því að i huga okkar geymum
við minningu um góðan dreng.
Guðmundur Clausen
berklaveikina var hún oft þjáð af
magasjúkdómi og var undir eftir-
liti lækna.
Stóru-Akrar eru þingstaður
hreppsins, þar voru og eru gesta-
komur tíðar. Voru þau glaðir gest-
gjafar og vinsæl í sveitinni. Eftir
að þau hjónin hættu búskap
dvöldust þau lengst af á Akur-
eyri, hjá Maríu dóttur sinni og
tengdasyni, meðan hans naut við.
Eftir lát hans dvöldust þau áfram
hjá Maríu við míkla og góða um-
önnun og ræktarsemi sem þau
nutu þar i rikum mæli.
Ingibjörg andaðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri og var
jarösett að Miklabæ í Blönduhlíð
19. júni siðastliðinn.
Við Ingibjörg vorum sammæðra
og var bví miki! vinátta milli
heimila okkar.
Að lokum færi ég systur minni
mína innilegustu bróðurkveðju,
með hjartans þökk frá okkur
hjónunum og börnum okkar fyrir
samfylgdina i lifinu. Guð blessi
hana og styrki á landi lífsins.
Bjarni Halldórsson
Uppsölum
Björg Þorvarðardóttir
Kveðja frá börnunum.
Þann ellefta júní síðastliðinn
lézt móðir okkar Björg Þorvarðar-
dóttir. Hér mun ekki getið æviatr-
iða hennar, það hefur þegar verið
gert í ágætum minningargreinum
I dagblöðunum. Þetta eru aðeins
óbrotin kveðju- og þakkarorð okk-
ar systkinanna ti! bcirrar konu. er
við eigum einna mest upp að inna,
móður okkar.
Frá því þegar á unga aldri
þurfti móðir okkar að berjast við
sjúkdóma og vanheilsu, sem hefði
nægt til að buga hyern meðal-
mann, og siðustu ftmmtán árin
leit hún varla þann dag, að hún
liði ekki meiri eða minni likam-
legar kvalir. öllu þessu tók hún
með slikri skapstillingu og sálar-
ró, að ekkert annað orð en hetju-
skapur nægir að lýsa.
Móðir okkar var ætið kát og
glöð, og það geislaði frá henni
ánægju og lifsf jöri. Hún þurfti oft
að dveljast langdvölum á sjúkra-
húsum vegna veikinda sinna.
Krti Ir*»„ *«»/.* V\ a*\
1-Ciiil, ÓCIU tiliLUOl liCiilii ýdi,
ber öllum saman um, að skemmti-
legri herbergisfélaga væri ekki
unnt að kjósa sér.
Þeir voru margir, sem urðu til
þess að leita til móður okkar í
erfiðleikum, og hún gat jafnan
gefið góð ráð og allir fóru af fundi
hennar bjartsýnni og hugrakkari,
því henni var gefin sú náðargjöf
Ingibjörg Sigurðar-
dóttir Stóru-Ökrum