Morgunblaðið - 12.11.1976, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1976
Silfurdepillinn
Eftír Annette Bar/ee
Hér um bil öllum þótti gaman að þessu.
Aðeins örfá yngstu barnanna virtust í
fyrstu vera hálfvegis hrædd.
Þegar máfurinn þóttist þess fullviss, að
álfarnir gætu haldið sér á bakinu á hon-
um, aðstoðaði hann líka við undirbúning
ferðarinnar.
„Þið skuluð vera tilbúin klukkan fimm
i fyrramálið,“ sagði hann, „því þá er
umferðin í loftinu einna minnst. Þið
skuluð fá einhverja sterka álfa til að
koma farangrinum fyrir á bakinu á mér,
og ég skal sjá um, að honum verði komið
fyrir við stóra steininn í fjörunni, þar
sem enginn óviðkomandi getur tekið
hann.“
Og þetta var gert daginn eftir, og allir
ljósálfarnir söfnuðust saman til að sjá
„matvælaskipið," eins og máfurinn í
gamni kallaði sjálfan sig, fermt og fljúga
burtu, ásamt tveimur litlum álfum, sem
áttu að hjálpa til við að koma farangrin-
um fyrir á leiðarenda.
Eftir að máfurinn var floginn burtu,
var mikið að gera í álfaborginni. Öllum
verslunum og fyrirtækjum, nema húsa-
umboðssölu herra Uglu, var lokað, og
mæðurnar klæddu álfabörnin sín og söðu
þeim að óhreinka sig nú ekki, áður en
lagt væri af stað.
Það var glatt á hjalla, þegar álfarnir
héldu niður að ströndinni. Þegar þeir
fóru að nálgast hana varð á vegi þeirra
einkennilegur pollur að þeirra mati.
Sólin haföi hitað vatnið í pollinum, og
grænn mosi óx í kringum rendur hans.
Ljósálfar baða sig mjög oft, en sjaldan í
vatni. Þeir þvo sér upp úr dögginni á
grasinu elsnemma á morgnana, svo þeim
þykir auðvitað ákaflega gaman, þá
sjaldan þeir fá tækifæri til að synda
svolítið.
Adda leyfði þeim að busla í pollanum
nokkra stund, og svo skreiddust börnin í
halarófu upp úr og létu sólina þerra sig.
Þegar hér var komið sögu, birtust allt í
einu þrjár gráar mýs, sem sögðu Lilju, að
þær vildu gjarnan taka álfana í smá
útreiðatúr eftir ströndinni. Ein músanna
hafði rauðan söðul á bakinu, en hinar
Stefnu-
mótin
okkar
eru ekki
Iengur
eins og
áður fyrr!
vtre vgwv
KAFFíNU 11
GRANI göslari
Þvl ertu að blfstra á mig?
— Hvers vegna grætur þú,
litla mín?
— Vegna þess, að Inga vill
ekki leika við mig.
— Hvers vegna vill hún ekki
leika við þig?
— Vegna þess að ég er að
gráta.
Vinkonan: Af hverju eruð
þið Jón ósátt?
Sú trúlofaða: Við vorum að
rífast um, hvort okkar elskaði
hitt meira.
„Hugsaðu þér, hann sagði að
ég væri gamall asni.
„Það er ómögulegt, þú sem
ert á bezta aidri."
„Hvers vegna býrð þú ekki 1
einhverju af þfnum eigin hús-
um?“
„Ég hef ekki efni á því, leig-
an er allt of há.“
Frændi: Jæja, Kalli minn,
þvkir þér gaman að lúðrinum,
sem ég gaf þér í afmælisgjöf?
Kalli: Já, mamma gefur mér
tfkall á dag fyrir að blása ekki I
hann.
Ég hef einhverja slæmsku I
öðrum fætinum.
— Það er gigt. Þetta gerir
ellin.
— Hvaða vitleysa, eins og
fæturnir á mér séu ekki jafn
gamlir.
J
Maigret og þrjózka stúlkan
Framhaldssaga efftir Georges
Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
7
vera að hugleiða að einn góðan
veðurdag kemst hann sjálfur Ifka
á eftirlaun og þá ætlar hann
kannski að kaupa sér Iftið hús
uppi í sveit og ganga um í tré-
skóm og með barðastóran stráhatt
á höfðinu... Sá sem myrti Staur-
fót hefur ekki gert það í
auðgunarskyni þvf eftir það sem
bróðirinn sagði átti hann engar
eignir aðrar en þetta hús og svo
eftirlaunin. Fundist hefur spari-
sjóðsbók sem f eru nokkur þús-
und krónur, svo og fáein skulda-
bréf. Gullúrið hans er Ifka á sfn-
um stað.
Hann verður að leita í aðra átt.
Hann veður að lifa sig dýpra inn f
persónu mannsins. Hann er önug-
ur, fámæitur og heldur nfzkur.
Éinstæðingur. Minnsta röskun á
venjum hans vekur sjálfsagt með
honum hina mestu bræði. Hann
hefur aldrei látið hvarfla að sér
að ganga f hjónaband og eignast
börn og enginn hefur nokkru
sinni heyrt hann orðaðan við
kvenmann.
— Hvað hafði Felfeie verið að
gefa f
skyn? .. .Nei.. .nei.. .Felicie er
lygalaupur. Hún er hraðlygin.
Eða réttara sagt: Hún hagræðir
sannleikanum sér í hag. Það væri
allt of einfalt og hlálegt að vera
bara vinnustúlka gamla manns-
ins. iienni finnst það vera meira
spennandi að gefa f skyn að þcgar
hann hafi beðið hana að koma til
sfn hafi það átt sfnar ákveðnu
ástæður...
Maigret snýr sér út að eldhjús-
glugganum. Hvernig höfðu þau
unað sér saman, þessi tvö sem
bjuggu svona út af fyrir sig og
einangrað. Hann hefur á tilfinn-
ingunni — hann er næstum viss
um að samkomulagið hefur ekki
verið upp á marga fiska.
Skyndilega.. .hann hrekkur
við. Hann er nýkominn upp úr
kjallaranum og hefur fengið sér
annað vfnglas.. .llann stendur
þarna í myrkrinu með stráhattinn
á höfðinu og nokkur andartök
heldur hann sig vera að dreyma.
Hann sér að kveikt hefur verið
Ijós í eldhúsinu og hann hevrir að
einhver hefur kveikt á gasinu.
Klukkuna vantar tfu mfnútur f
átta.
Svo opnar hann dyrnar og sér
Felicic sem þegar hefur tekið af
sér hattinn og sorgarslörið og
hengt upp og cr að set ja vatn yfir.
— Jæja, svo að þér eruð komn-
ar heim aftur.
Hún hrekkur ekki við, heldur
mælir hann með augunum frá
hvirfli til ilja. Augnaráð hennar
hvílir lengi á stráhattinum.
Maigret man ekki eftir honum.
Hann Hann fær sér sæti. Senni-
lega hefur hann setzt á stól Staur-
fótarins við giuggann og meðan
henn teygir fram fæturna, gengur
Felicie um eins og ekkert hafi
fskorist, leggur á borðið fyrir sig,
tekur fram smjör, brauð og pylsu
úr skápnum.
— Scgið mér litla vina . . .
— Ég er engin litla vina . ..
— Segið mér Felicie ...
— Þér gætuð nú haft svo mikið
við mig að kalla mig fröken;!
Ó guð! Hvað þessi stúlka er
gersamlega óþolandi. Maigret
finnur reiðina gjósa upp í :,éi
Það fer f taugarnar á honum að
þurfa ða taka hana alvarlega og
þó veit hann að hann á ekki
annarra kosta völ, því að hann er
sannfærður um að það er hún og
aðeins hún sem hann getur fengið
sannleikann hjá.
— Ég hafði beðið yður að fara
ekki ...
Hún brosir sigri hrósandi til
hans eins og hún vilji segja:
Ég fór nú bara samt! Þarna
sjáið þér bara!
— Gæti ég kannski fengið að
vita hvaða erindi þér áttuð tíl
Parísar?
— Ég fór f gönguferð!
— Éinmitt. Þér skíljíð sjálfsagt
að ég fæ að vita það hvað þér
gerðuð þar.
— Ég veit það. Það var einhver
bjálfi sem elti mig.
— Hvaða bjálfi var það ef ég
má spyrja?
— Hár og rauðhærður náungi
sem skipti sex sinnum um spor-
vagn til að geta fylgt mér eftir.
Sjálfsagt hafði það verið Jan-
vier sem hafði elt hana frá því að
vörubfllinn hafði komið á stöðina.
— Hvern voruð þér að heim-
sækja?
— Éngan.
Hún sezt niður til að fá sér að
borða. Og það sem er enn stór-
hrotnara, hún les eins og ekkert
sé f skáldsögunum sinum á
meðan ...
— Segíð mér Felície ...
Hann horfir á hana meðan hún
er að borða og sér nú hvað hún
hefur hátt og þrjóskulegt enni —
eins og geithafur sem ræðst af
offorsi á hvað sem fyrir verður.
— Hafið þér hugsað yður að
vera cinar i húsinu f nótt?
— Hvað með yður? Voruð þér
að hugsa um að vera hef?
Hún les, hún borðar og hann
reynir að leyna skapillsku sinni
með hæðni.