Morgunblaðið - 13.11.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. NOVEMBER 1976.
Silfurdepillinn
Eftir Annette Barlee-
tvær voru með bláa söðla, og það var
fögur sjón að sjá þær, þegar þrjú örlitil
álfabörn höfðu klöngrast upp á bökin á
þeim.
Lilja og Adda hlupu við hliðina á
músunum, og börnin skemmtu sér svo
vel, að þau vildu helst halda þessu áfram
allan daginn.
Allt í einu kvað við bjölluhljómur, og
álfarnir vissu, að verið var að kalla þá i
súkkulaði og kökurnar. Lilja og Adda
sneru músunum því við, og saman hlupu
þau að stóra steininum, þar sem
farangurinn var geymdur.
Á steininum var búið að bera á borð.
Og þetta voru engar smávegis kræsingar.
Þarna voru gómsætustu kökur og jarðar-
ber og hunang og rjómaís í sóleyjarblöð-
um og súkkulaði í báruskeljum, og brátt
voru álfarnir farnir aö háma í sig góðgæt-
ið, því sjávarloftið gerir mann svo skelfi-
lega hungraðan.
Eitt af minnstu álfabörnunum gleypti
sandkorn og var hérumbil kafnað, en
Lilja var fljót til og greip barnið og hristi
þaö, þar til kornið hrökk upp úr því.
Annað barn varð hálf hrætt, þegar það
allt í einu kom auga á stórt ,,dýr“, sem
stóð á steininum og starði á það, en ekki
var blssaður litli álfurinn lengi að ná sér,
þega hann sá, að þetta var aðeins
býfluga, sem stolist hafði með í túrinn.
Býflugan vildi ólm fá að taka mynd af
þessum fagra álfahóp, þar sem hún hafði
fundið ræmu úr filmu og kunni ekki við
að láta hana fara til ónýtis.
Svo álfarnir röðuðu sér hlið við hlið, en
býflugan stóð fyrir framan þá með skelf-
ing skrítinn svartan kassa í höndunum.
Hún sagði börnunum að taka eftir flug-
unni, sem bráðlega mundi koma þjótandi
út úr kassanum, og þau störðu og störðu,
en auðvitað sást engin fluga, því býflug-
an var bara að fá krakkana til að standa
kyrra. — En svo heyrðist hár smellur, og
myndatökunni var lokið, og eldri álfarnir
byrjuðu strax að panta myndir.
Ljósálfunum þótti kvöldið koma allt of
fljótt, og það var ekki laust við að þeir
væru hálf súrir á svipinn, þegar máfarnir
komu að sækja þá. En þeir söfnuðu þó
saman matarleifunum og klifruðu upp á
bakið á þessum vinum sínum.
COSPER
Hvenær verður
hann svo stór
að hann geti
séð um þetta
sjálfur?
n
VtEP
kaff/no u r®
GRANI göslari
Ég veit hvað kom fyrir, skip-
stjóri, Það kom leiki að skip-
inu.
Prestur: Veiztu hver skapaði
heiminn?
Strákur: Nei, það var alit
saman til, þegar ég kom.
Fullur maður: Sýnist þér
veggurinn hreyfast?
Sá ófulli: Nei.
Sá fulli: Mér sýnist það ekki
heldur.
Læknirinn: Þér þyrftuð að
fara f Janga sjóferð til þess að
safna kröftum. Er atvinnu yðar
svo háttað, að þér getið það?
Sjúklingurinn: Ég er stýri-
maður á einu af Atlantshafs-
förunum.
Hannes hringdi til járnvöru-
kaupmanns og bað um rottu-
gildru.
— A að senda hana heim,
spurði kaupmaðurinn.
— Já, auðvitað, sagði Hannes.
Hélduð þér ef til vill að ég færi
að senda rotturnar til yðar?
Strákarnir í skólanum höfðu
Ifmt saman nokkur blöð f
Biblfunni, svo þegar gamli
kennarinn fór að lesa, kom það
svo út:
„Þegar Nói var 125 ára
gamall tók hann sér konu (hér
fletti hann við), sem var 140
feta löng, 40 fetra breið og
bikuð utan og innan.
Maigret og þrjózka stúlkan
Framhaldssaga eftir Georges
Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
8
de la Grand Armée oog leit í
búðarglugga. A horninu á Rue
Villaret de Joy gekk hún inn f
kaffihús og borðaði áreiðanlega
sex rjómakökur og drakk glas af
púrtvíni.
— Tók hún eftir þér?
— Það held ég ekki.
— En ég veit hún gerðí það!
Janvier varð vandræðalegur.
Hún fór að neðanjarðarstöð-
inni, fékk sér miða og svo skipt-
um við f fyrst skipti við toncorde
og sfðan við Saint . . . Lazare . . .
I.estirnar voru næstum tómar.
Hún settist og las f blaðli sem hún
tók upp úr töskunni . . . við skipt-
um fimm sinnum um lest.
— Talaði hún ekki við neinn?
— Nei. Smátt og smátt bættust
við fleiri farþegar og þegar skríf-
stofum og verzlunum var lokað
klukkan sex voru orðin þrengsli í
vögnunum. ... Þér vitið hvernig
það er ...
— Afram ...
— Meðan við vorum á leiðinni
frá Place des Ternes stóðum við
rétt hjá hvort öðru... Ég viður-
kenni að þá hefur hún senniiega
áttað sig á að hún værí elt. Hún
leit á mig ... ég hafði sterklega á
tilfinningunni... ja, hvernig á ég
að útskýra það ... mér fannst
einhver breyting verða á andlits-
svip hennar ... Það var eins og
hún væri hrædd ... Ég veit ekki
hvort hún var hrædd við mig, eða
hvort það var eitthvað annað . ..
Þetta stóð ekki yfir nema nokkrar
sekúndur, svo fór hún að olnboga
sig út að vagndyrunum ...
— Og þú ert viss um hún hafi
ekki skipzt á orðí víð neinn?
— Já, alveg handviss um það
... t vagninum beið hún þangað
til lestin ók af stað og stóð bara
eins og þvara og horfði á eftir
vagninum.
— Virtist hún hafa hugann
bundinn við'eitthvað sérstakt?
— Ég get ekki sagt um það ...
Þó veit ég að þa<) var eins og
slaknaði á andlitinu og þegar lest-
in var horfin inn f göngin leit hún
eins og sigrihrósandi á mig ...
Svo flýtti hún sér upp á götuna
aftur. Hún virtist alls ekki vera
viss um hvar hún var stödd ...
11 ún fékk sér drykk á bar á horn-
inu á Avenue des Ternes og sfðan
skoðaði hún strætisvagnaáætlun-
ina og tók sér leigubfl til Gare
Saint Lazare ... Og það var allt og
sumt. Við tókum sömu lestina aft-
ur til Poissy og svo gekk hún á
undan mér heimleiðis og ég á
eítir...
— Hefurðu fengið eitthvað að
borða?
— Eina brauðsneið sem ég náði
mér f á jafnbrautarstöðinni.
— Vertu hér um kyrrt þangað
til Lucas kemur.
Maigret fer sína leið, fer frá
hinu friðsæla þropi Jeanneville,
og ekki Ifður á föngu unz hann er
kominn til Orgeval og hittir
Lucas f Gullhringnum. Lucas er
ekki einn sfns liðs. Hann er á tali
við mann f bláum galla, og getur
ekki verið um fleiri að ræða en
bflstjórann Louvet. Hann er í sól-
skinsskapi, þvf að hann hefur
sýnilega fengið sér þó nokkur
glös.
— Yfirmaður minn, Maigret
lögregluforingi, segir I.ucas og
það er einnig áfengislykt af hon-
um.
— Eins og ég var að segja við
aðstoðarmann yðar, herra
lögregluforingi, hef ég ekki hug-
mynd um neitt. Ég settist viðstýr-
ið ... Ég fer á hverjum
fimmtudegi til Parfsar.
— Alltaf á sama tfma?
— Svona hér um bil . ..
— Vissi Felicie það?
— Satt bezt að segja er ég Iftið
kunnugur henni. Ég þekki hana f
sjón, en ég hafði aldrei talað við
hana. Aftur á móti var ég vel
kunnugur Staurfætinum, því að
hann kom á hverju kvöldi og tók_.
slag með Forrentin og I.epape....
Ýmist var vertinn eða ég sem var
f jórði maður ... Þarna silja
reyndar þeir Forrentin og Lepape
í horninu ásaml ba-jarstjóranum
og múraranum.
— Hvenær uppgötvuðuð þér að
það hafði bætzt við í bflinn?
— Rétt áður en ég kom til
Saint Germain ... Ég heyrði ein-
hvern andvarpa ... Ég hélt þetta
væri hljóð f vindinum. En svo
heyrði ég stúlkurödd segja:
Mætti ég biðja yður að gefa mér
eld?
Ég sneri mér við og leit á hana,
hún hafði lyft upp slæðunni og
var með sfgarettu milli varanna
Hún hló ekki .. . um það get ég
fullvissað yður ... Hún var náföl
og skjálfandi...
— Hvað eruð þér að gera hér?
spurði ég sfðan.
Og þá byrjaði hún að tala án
afláts. Hún sagði að hún yrði fyrir
hvern mun að komast til Parísar
og það þyldi enga bið og að þeir
sem hefðu drepið Staurfót væru á
eftir henni og að lögreglan skildi
ekki bofs.
Svo nam ég staðar og lét hana
setjast við hliðina á mér.
— Seinna ... seinna ... sagði
hún hvað eftir annað. — Þegar ég
er búin að gera það sem ég verð