Morgunblaðið - 16.11.1976, Blaðsíða 27

27
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 1976
margir að Pri myndi verja
titil sinn, en meiðsli komu
í veg fyrir að hann næði
jafngóðum árangri f
keppninni og oft áður. Nú
hefur Pri náð sér af þeim
meiðslum og er sagður
betri en oftast áður, og það
er talið Ifklegt að honum
takist að krækja f titilinn
að nýju. Sjálfur mun Pri
leggja gífurlega mikið upp
úr því að hreppa Norður-
landameistaratitilinn á
mótinu f Reykjavfk um
næstu helgi.
Svend Pri er geysilega
vinsæll fþróttamaður í
heimalandi sfnu. Hann
þykir skemmtilegur og
harður keppnismaður, en
hvers manns hugljúfi utan
vallarins. Pri hefur skrifað
bók um feril sinn sem bad-
mintonmanns er nefnist
„10 ár pá toppen“ þ.e. 10 ár
á toppnum. Er bók þessi
mjög líflega skrifuð, og í
henni fjallar Pri um feril
sinn, keppinauta sfna, og
ferðalög.
Hér á síðum Morg-
unblaðsins er gripið niður
í bók Svend Pri af nokkru
handahófi. í byrjun er rak-
in keppni hans við Hartono
f úrslitaleik heimsmeist-
arakeppninnar, síðar fjall-
ar Pri um fyrstu kynni sfn
af hinum fræga Indónesa,
og tekinn er hluti úr frá-
sögn Pri af keppnisferð
hans með danska landslið-
inu til Kfna, svo og frásögn
af afdrifaríkri villu sem
hann lenti f þegar hann
var eitt sinn að keppa f
heimsmeistarakeppninni f
London.
Á fimmtudögum tek ég mér frí
frá æfingum. Læt mér þá nægja
að fara í stuttan hjólreiðatúr um
morguninn, fer I nudd síðdegis,
en eyði að öðru leyti deginum
með fjölskyldu minni. Á föstudög-
um æfi ég á mjög svipaðan hátt og
á miðvikudögum, og um flestar
helgar þarf ég svo að taka þátt í
mótum.
Margir hafa spurt mig hvað
fjölskylda mín segi um þetta. Hún
fái aðeins að sjá mig á fimmtudög-
um. Eg bendi aftur á móti á það
að flestir þeir sem stunda al-
menna vinnu geta verið minna
með fjölskyldu sinni en þeir
kjósa. Konan mín kemur venju-
lega heim úr vinnu um kl. 14.00.
Því höfum við smátíma til að vera
saman siðdegis flesta daga vik-
unnar. Ég held að við séum lítið
minna saman en flest önnur hjón.
Tíminn er bara annar hjá okkur.
Tove segir meira að segja að sér
finnist betra að hafa mig ekki
heima á kvöldin heldur en ég
kæmi dauðþreyttur heim úr vinn-
unni um kvöldmatarleytið og
dytti útaf fyrir framan sjónvarp-
ið, eins og svo margir gera.
Dásamlegasta fþróttagreinin
Ibadmintoníþróttinni reynir
fyrst og fremst á hæfni einstak-
lendis reyni ég að fá leiki mina
skipulagða þannig að ég fái tæki-
færi til þess að sjá hluta og staði i
viðkomandi landi sem ég hef
áhuga á.
Meðal annars af þessu leyfi ég
mér að kalla badminton dásam-
legustu íþrótt í heimi. Ég er svo
sjálfsöruggur að leyfa mér að
halda að ég hefði getað orðið
sæmilegur knattspyrnumaður eða
hjólreiðamaður, hefði ég valið
þær greinar, en ég er viss um að
þessar íþróttagreinar hefðu ekki
fært mér jafnmikið og badmin-
ton. Danski meistarinn í hjólreið-
um á þjóðvegum, Jörgen Emil
Hansen, er góður vinur minn og
við æfum oft saman. Einu sinni
sagði hann við mig: „Þjóðvegir
eru alltaf eins, sama hvar þeir eru
í veröldinni."
Auðvitað r jadmintonvellirn-
ir líka eins ín maður er aldrei
viss um hvað bíður manns á þess-
um völlum. Það bíður manns allt-
af eitthvað nýtt og spennandi á
þeim. Fengi ég boð um að lifa lífi
minu upp á nýtt og ég fengi að
velja hvað ég tæki mér fyrir
hendur væri val mitt næsta auð-
velt: Badmintonleikmaður.
A ferð f Kfna
Ég hef aldrei séð í neinu landi
- SEGIR SVEND PRI SEM
STUNDAR ÞESSA ÍÞRÓTTAGREIN
40 TÍMA Á VIKU HVERRI
lingsins. Það getur vel verið að
einhver verði mér ósammála þeg-
ar ég segi að það sé maður sjálfur
sem maður er fyrst og fremst að
berjast fyrir. Auðvitað vill maður
gjarnan vinna fyrir lið sitt t.d. f
Iandsleikjum, t.d. í Thomas-Cup,
en innst inni með manni býr það
þó fyrst og fremst að liðið verði að
vinna til þess að maður sjálfur
komist áfram og fái fleiri leiki.
Badmintoníþróttin hefur sér-
stöðu að mörgu leyti, og þá ekki
sfzt að þvf að fþróttamaðurinn
sjálfur hefur mikla möguleika á
því að ákveða hvernig æfingum
hans er háttað, og hvaða viðhorf
hann hefur til þess leiks sem
hann á að taka þátt í. Ég hugsa í
það minnsta mest um sjálfan mig
og þegar ég er t.d. að keppa er-
jafnmargar fallegar byggingar og
í Kina. Maður skynjar það á svip-
stundu að þetta land á ævaforna
menningu. Gestgjafar okkar vildu
einnig mjög gjarnan sýna menn-
ingarfjarsjóði sína. Við fengum
að sjá og reyna nánast allt sem við
báðum um, — allt frá venjulegu
kinversku heimili og skólum til
skurðaðgerða á sjúkrahúsi og
kvennafangelsa.
Áhrif Maós formanns virtust
gífurlega mikil. Það var sama
hvar við vorum, á heimilum eða í
opinberum stofnunum. Alls stað-
ar heyrðum við vitnað í orð Maós,
og allir virtust fullir af áhuga á að
fylgja boðum hans.
Nokkrir úr danska keppenda-
hópnum sem voru í umræddri
ferð til Kfna 1966 voru lögfræð-
Per Walsöe var lengi vel samherji Svend Pri I tvlliðaleik og saman
unnu þeir marga frækna sigra. Myndin er frá aiþjóðlegu móti sem
haldið var I KB höllinni f Kaupmannahöfn.
Svend Pri kastar sér f fang Bent Vedsö grátandi af gleði eftir sigurinn
I „All England" keppninni og heimsmeistaratitilinn.
ingar og því þótti sjálfsagt að
kynna okkur kínverskt réttarfar.
1 réttarhöldunum sem við vorum
viðstödd var maður ákærður fyrir
þjófnað. Hafði hann stolið upp-
hæð sem svarar til 12.000 danskra
króna.
Eftir því sem okkur skildist var
sjálfur þjófnaðurinn ekki alvar-
legastur, heldur það „kapitaliska"
hugarfar sem að baki bjó. Meðal
vitnanna var dóttir mannsins og
fór hún fram á að faðir hennar
yrði dæmdur í ströngustu refs-
ingu, þar sem hann væri slæmur
faðir og enn þá verri kommúnisti.
Maðurinn var dæmdur f sjö ára
fangelsi, og mun hann hafa lofað
bót og betrun — m.a. að hann
skyldi í framtíðinni verða betri
þjóðfélagsþegn, þ.e. kommúnisti,
og hafði þetta áhrif á að hann
fékk ekki þyngri dóm.
Á þessum árum var erfitt að
vera evrópskur ferðamaður í
Kína. Við vöktum geysilega at-
hygli almennings. Var það í senn
skemmtilegt og erfitt.
Ég fékk það á tilfinninguna að
Kfnverjar væru glaðir og ánægð-
ir. 1 það minnsta brostu allir til
okkar og veifuðu. Allir vildu
gjarnan ræða málið við okkur og
margt fólk bauð okkur heim til
sín.
En vingjarnlegheitin og ■ for-
vitnin voru stundum um of. Þegar
við vorum einu sinni á gangi á
götu f Shanghai til þess að skoða
mannlífið, vorum við umkringd
fjölda fólks. Höfðum við ekki far-
ið nema nokkur hundruð metra
frá hótelinu okkar unz safnast
hafði að okkur um 500 manns,
sem allir vildu sjá okkur og tala
við okkur. Það var helzt til of
mikið af þvi góða. Við komum
okkur saman um að fara inn f
stórt vöruhús til þess að „fela“
okkur. En þar tók ekki betra við.
Þangað safnaðist slíkur mann-
fjöldi að nauðsynlegt var að loka
verzluninni og reka alla út, en við
vorum hins vegar látin fara út
bakdyramegin.
Um keppni okkar í Kina er það
að segja að við töpuðum leikjum
okkar þar. Bezt varð frammistaða
okkar í Wu-han og Shanghai þar
sem við töpuðum landsleikjunum
3—2, en í Peking og Canton urð-
um við að gera okkur það að góðu
að tapa 5—0.
Hvar er Wembley?
Svo var sigrum mínum í Skot-
landi yfir Hartono að þakka að ég
var álitinn sigurstranglegur í „All
England“ keppninni 1972 og 1973.
Ég hef þegar rakið hvernig mér
gekk 1972 en 1973 var frammi-
staðan jafnvel enn verri. Þá var
algjörlega sjálfum mér að kenna
að ég tapaði í undanúrslitunum.
Ég átti að leika við Indónesan
Christian Hadinata, sem var einn
af beztu badmintonleikmönnum
heims í tvíliðaleik, en leikmaður
sem ég hef hvorki fyrr né síðar
tapað fyrir í einliðaleik. Hann
vann mig þarna 15—7, 6—15 og
15—13.
Af því að ég kom of seint til
leiksins.
Ég hef heyrt margar skýringar
á ferðum mínum í London í þetta
skipti. Allt frá því að ég hafi sofið
yfir mig til þess að ég hafi látið
mig leikinn litlu varða og ekki
tekið andstæðing minn hátíðlega.
Ég leik gjarnan til þess að sigra
og maður leyfir sér ekki að taka
ekki einn af beztu badmintonleik-
mönnum Indónesíu hátíðlega,
jafnvel þótt hann eigi ekki stór-
kostlegan feril að baki í einliða-
leik.
Ég var líka vakandi allan þenn-
an dag.
Hin rétta skýring er að ég fór í
vitlausa lest. Slíkt og þvílíkt hélt
ég að myndi aldrei henda mig, þar
sem ég er orðinn hagvanur í
London.
Við bjuggum, eins og venju-
lega, á Regent Palace Hotel við
Piccadilly Circus i miðborginni.
~ Ég þurfti að fá nudd og sagði
fararstjóra okkar, Bent Vedsö, að
ég myndi sjá um mig sjálfur i
Empire Pool, sem er nokkra kíló-
metra frá miðborginni. Tekur það
um hálfa klukkustund að komast
þangað með lest.
Við vorum vanir þvi að skipta
um lest á stöð sem heitir Finchley
Road, og er um það bil miðja vegu
milli miðborgarinnar og Empire
Pool. Með því móti tók ferðin
fimm til tíu mínútna skemmri
tíma.
Ég hafði skipt um lest á þessum
stað mörgum sinnum og alltaf rat-
að rétta leið til Wembley-
leikvangsins, svo ég var meira en
lítið undrandi þegar ég varð var
við að lestin sem ég fór upp í
stefndi á fullri ferð í þveröfuga
átt. Fljótlega áttaði ég mig þó á
því að það var föstudagur, og þá
eru áætlanir lestanna aðrar en
hina daga vikunnar.
Þetta var'þó ekki verra en það
að ég gat íarið úr á næstu stöð og
ekiC til baka. Ég hafði nógan
tima.
Eftir að hafa leitað upplýsinga
skipti ég um lest, en nú tókst ekki
betur til en svo að hún fór fram-
hjá Wembley án þess að stanza.
Nú var tíminn að renna frá mér
og ég var því feginn er ég komst
úr lestinni og náði í leigubifreið.
„Til Empire Pool,“ sagði ég við
ökumanninn.
— Hvað er það, spurði hann.
— Það er íþróttahöllin við
Wembley Ieikvanginn.
— Hver skrattinn er það?
— Það er þar sem bikarúrslita-
leikurinn fer fram?
— , Bikarúrslitaleikurinn í
hverju?
— I knattspyrnunni, öskraði ég.
— Þér verðið að fyrirgefa mér,
herra, sagði þá ökumaudin.
— Ég er frá Suður-Afríku og
þekki mig ekkert í London, auk
þess sem ég hef engan áhuga á
knattspyrnu.
Urið mitt hélt áfram að tifa á
geigvænlegum hraða. Nú voru
ekki nema 20 mínútur unz leikur-
inn átti að hefjast.
Ég stökk eins og kengúra yfir
götuna og inn í annan leigubíl og
andaði sannarlega léttara þegar
ökumaðurinn sagði „Yes sir“ þeg-
ar ég sagði honum að aka að
Wembley-leikvanginum.
En umferðin í London var ekk-
ert lapib að leika sér við þennan
dag og þegar nafn mitt var kallað
upp til undanúrslitaleiksins var
ég að hlaupa inn í búningsher-
bergið.
Það var ekki í samræmi við
reglur keppninnar að leik þessum
var frestað og ég fékk 20 minútur
til að búa mig undir leikinn.
En upphitun min og undirbún-
ingur fyrir leikinn var einhvers-
staðar milli Finchley Road og
Empire Pool, og jafnvel þótt ég
sigraði í annari lotu, gat ég ekki
fengið vöðva mina til þess að
starfa rétt og það var Christian
Hadinata sem lék til úrslita við
Hartono að þessu sinni, og fékk
samtals sex stig í lotunum tveim-
ur.