Morgunblaðið - 11.02.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1977
M0RödN-ív8£_
MFFINU \\ rfe

T\51
\ irt rifumst í fvrsta skipti í
niorj:un, o« þart vorrtur líka það
oina og síOasta.
Martur minn! \ irt vorum rarnd á
hinu götuhorninu!
i.álum'ann halda art 'ann rárti
hör!
I.áttu lcyndan draum minn rad-
ast. — St’Krtu nei?
Það var heitan sumardag, og
húsfreyjan hafði boðið nokkr-
um kunningjum slnum til mið-
degisverðar. Þegar sezt var að
borðum sagði hún 6 ára dóttur
sinni að lesa borðbæn.
— Ég veit ekki hvað ég á að
segja, sagði litla stúlkan.
— Eitthvað sem þú hefir
heyrt mömmu segja, leiðbeindi
faðirinn.
Litla stúlkan spennti greipar,
laut höfði og sagði: Góði guð
hvernig datt mér f hug að bjóða
heim fóiki I slfkum hita, ég
kafna áður en máltfðin er á
enda.
Úr bréfi til húsnæðismálaskrif-
stofu.
— Hvað viðvfkur fæðingar-
degi mfnum, þá veldur það mér
talsverðum erfiðleikum þar
sem móðir mfn er einnig
frænka mfn og skýrði
fjölskyldu sinni frá þvf
skömmu fyrir fæðingu mfna.
Hann þekkti barnfóstruna.
Tveir þýzkir prófessorar voru
f gangi f garði þar sem börn
voru að leika sér f nýfallinni
mjöll, við það að hnoða
snjókerlingar.
— Er nokkuð dásamlegra en
að sjá börnin gleðja sig við leik
eins og þennan, sagði annar
þeirra. — Sjáðu bara hvað
þessi litla stúlka er rjóð f
kinnum og elskuleg.
— Já, það er satt, svaraði
hinn, en taktu eftir þvf hvað
hún er lfk eldri dóttur þinni.
— Ja, veiztu bara þetta er
Ifklega yngri dóttir mfn, þvf nú
þekki ég barnfóstruna aftur.
Sanngjörn bón
Hún: — Eftir að við erum
gift, hefi ég bara eina ósk.
Hann: — Það var ekki mikið,
hvað er það?
Hún: — Að þú neitir mér
ekki um nokkurn hlut, sem ég
bið um.
— Hvenær hætta geddurnar
að vaxa?
— Þegar veiðimaðurinn er
kominn með gigt f hand-
leggina.
Líf í alheimi
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Eldri spilarar og þeir, sem lesið
hafa „söguna“ sfna, þekkja ef-
laust sænsku spilarana Werner og
Kock. Þeir sátu f austur og vestur,
f spili dagsins, en það er frá
Evrópumeistaramótinu 1938.
Vestur gefur, austur og vestur á
hættu.
Norður
S. 85
H. 1)1098653
T. 2
L.G92
Vestur
S. D742
H. Á7
T. G983
L. A76
Austur
S. A
II. KG42
T. ÁKD54
L. K43
Surtur
S. KG10963
H. —
T. 1076
L. D1085
Vestur var sagnhafi í sjö grönd-
um en norður hafði fórnað f sjö
hjörtu yfir tfgulalslemmu aust-
urs. Útspilið var hjartatia.
Kock var ekki sérstaklega
ánægður þegar hann sá blindan,
enda spilið vonlaust. En suður
vildi gjarna sýna styrk í spaða og
ætlaði að láta gosann. Hann tók
vitlaust spil og skyndilega var
spaðakóngurinn kominn á borðið.
Nú lyftist brúnin á Kock því
íarna kom tólfti slagurinn. Hann
tók slaginn með ás, svínaði hjarta,
spaðaás, hjartakóngur og fjórir
slagir á tígul. Staðan var nú:
Norður
S. 8
H. D
T. —
L. G92
73 a& COSPER
© PIB
I sannleika sagt og okkar í millum: Þaö sem þjáir
mig mest er frammi í biðstofunni!
% Líf í alheimi
1 Morgunblaðinu 5. febrúar er
grein með fyrirsögninni: Nýals-
sinnar og fljúgandi diskar, eftir
Kjartan K. Norðdahl, og tel ég
grein þessa vera nýtt framlag til
þeirra umræðna um hina svo-
nefndu fljúgandi diska sem orðið
hafa í blöðum og sjónvarpi að
undanförnu, En þar mun mörgum
vera í ferskustu minni sjónvarps-
þáttur Öla Tynes þ. 16. janúar,
þar sem meðal annarra gerðu
grein fyrir skoðunum sínum
raunvísindamennirnir Örnólfur
Thorlacius og Þorsteinn Sæ-
mundsson, sem báðir töldu áhrif
frá íbúum annarra stjarna meðal
hugsanlegra skýringa á sumum
þessara fyrirbæra. Þegar frá eru
talin þau dæmi, sem á einn eða
annan hátt eru missýninga- og
missagnaeðlis, töldu báðir þessir
fræðimenn, að komið væri að öðr-
um dæmum, sem óhjákvæmilega
verður að leita skýringar á. Og
slík skoðun er vissulega ekki
neitt, sem er sérkennilegt um ís-
lenzka fræðimenn, heldur er hún
allt að því hin ráðandi meðal vís-
indamanna um alla jörð, eins og
allir vita, sem eitthvað hafa fylgzt
með þessum málum. Það er verið
að teita skýringar á fyrirbærum,
sem eru í ekki minni metum en
svo, að t.d. Flugstjórnar- og geim-
flugstjórnarstofnunin bandaríska
(AIAA) hefur gert þau að rann-
sóknarefni, og fræðimenn á borð
við Hermann Oberth og Carl Jung
höfðu fyrir löngu talið hið þýðing-
armesta mál.
I grein Kjartans er ekki heldur
gerð nein tilraun til að draga fjöð-
ur yfir þetta, heldur er tilgangur
greinarinnar sá að girða fyrir, að
of mjög sé blandað saman skiln-
ingi dr. Helga Pjeturss á eðli lífs
og svefns (lífmagnan) annars
vegar og þessum sérstöku fyrir-'
bærum hins vegar. Um þetta get
ég verið honum fyllilega sam-
mála, og liggur raunar í augum
uppi, að kenning sem varðar
grundvallaratriði í vísindum og
heimspeki er annað og meira en
nokkur sérstök tegund fyrirbæra.
En þar með er ekki sagt að þarna
geti ekki verið einmitt að leita
skýringarinnar á þessum um-
þráttuðu diskafyrirbærum, sem
hafa komið svo miklu róti á hugi
jarðarbúa — og ætti þá ekki að
vera neitt athugavert við að á þá
skýringu sé bent.
Kjartan gerir þarna líka ýmsar
athyglisverðar tilraunir til að
sýna fram á, að þannig geti þetta
einmitt verið. Hann bendir á að
um líkamningamyndanir geti ver-
ið að ræða og telur upp bæði líkur
og vanlíkur á því að svo sé. En svo
bætir hann við, þar sem hann
talar um fljúgandi diska: „Það
veit engin hér á jörð neitt um
þessa diska, hvorki hvaðan þeir
koma né hvernig eða hvort þeir
hafa yfirleitt nokkuð komið."
MORGÚNBLÁÐIÐ. LAUGARDAGUR 5. FEBRÚAR 1977
Kjartan Norðdahl:
Nýalssinnar og
fljúgandi diskar
falli e-ð alveg hlutlaust. Aft<
móti er I roörgum þesaara
sagna þess getið, að melntir
ar hafi haft neikvæð áhrif
sem urðu þeirra varir, svo ek
melra sagt. Þetta vlrðist
benda tll þess, að vitsmunav
þær, sem hér kunna að stand
baki, hafi ekki ýkja mikla si
með okkur hér.
Stundum, sérstaklega ( seinni
tfö, hefir verió lögð fyrir mig
þessi spurning: „Hvað álltið þlð
nýalssinnar um fljúgandi diska?"
Og þessari spurntngu er fljótsvar-
að að mfnu mati. Nýalssinnar eiga
enga „patent" skýringu á þessu
furðulega fyrirbæri. Annað mál
fþað, að einstaka menn innan
eyfingar nýalsslnna, t.d. f Fé-
[I Nýalssinna, telja sjálfa slg
fa skýringu á reiðum höndum
það er þeim velkomið.
A Islandi rfkir hugsana- og
prentfrelsi. Hér á landi má hver
sem er segja álit sitt á hverju sem
er. Mér finnst það samt bera vott
um skort á raunsæi, þegar ein-
staka menn þykjast geta mælt fyr-
^kunn hóps annarra manna, án
■ að hafa fenglð til þess sér-
■Rt umboð.
WÞetta er samt algengt, ekki sfzt
er varðar stjórnmálamenn. Hver
kannast ekki við orðalagið: „Vlð
sjálfstæðismenn álftum .„Við
I Alþýðubandalaginu...". Er bað
nafni stjórnmálaflokks eða fé-
lagasamtaka, en þá þarf að liggja
fyrir samþykkt frá fundi eóa
þingi, þar sem lýðræðislegar leik-
reglur hafa ráðið.
Engln samtök nýalssinna eða
Félag Nýalssinna hafa gert neina
samþykkt um afstöðu sfna til
þessa fyrirbæris, sem menn nefna
fljúgandi diska (eftirleiðis
skammst. F.D.)
Það .tefir hins vegar gerzt að
lesnar hafa verið auglýsinga' f
Rfkisútvarpinu. þar sem orðalagið
er þannig, að gefið er f skyn, að
Félag Nýalssinna kunni skýringu
á þessum fyrirbærum.
Hér er um að ræða dæmi þess.
er einstaka áhugamenn sjást ekki
fyrir f ákafa sfnum, og taka sér
bessaleyfi til að tala og skrifa f
nafni heils félags, enda þótt I þvf
félagi hafi engin sameiginleg
ályktun verið samin. Mælist ég til
þess við velviljaða lesendur, að
þeir takl þessu með skilningi og
láti bessa klaufaleeii framknmu
mikinn áhuga á kenningum dr.
Helga Pjeturss, eins og þær koma
fram f ritum hans sem bera sam-
heitið Nýall. Það. sem vakir fyrtr
nýalssinnum, er að fá aðra til að
veita þessum kenningum athygli,
og þá ekki sfzt vfsindamenn. I
þessu skyni var Félag Nýalssinna
stofnað, ef það mætti verða til
þess að auka samtakamátt
stuðningsmanna Nýals. Atvikin
hafa hins vegar hagað þvf þannig,
að þetta félag og nýalssinnar yfir-
leitt, hafa fengið orð á sig fyrir að
vera þröngsýnir og jafnvel of-
stækisfullir f skoðunum Veit ég
eigi gjörla hvað veldur nema ef
vera skyldi það, hversu það fer
yfirleltt f taugarnar á fólki, þegar
einstaklingar eða félög eru að tll-
kynna þvf hver sé hin eina „rétta"
skýring á ýmsum gátum tilver-
unnar.
Samtök elns og Félag Nýals-
sinna, eiga að vera rannsóknar-
samtök, en ekki sannleiksfélag,
»em sefur út vfirlésinear oe fvll-
Væru þeir frá einhve
hnetti innan okkar sólhverfii
óþekktri jörð, sem sffellt er I
an sólar eins og einhver spi
ing hefir haldið fram, eða t
um Saturnusar eða Júpiterí
þá frá óþekktri rísageimst
braut um sólu, þá ætti að
mun auðveldara að fylgjastj
þeim en raun ber vitni.
Séu diskarnir úr ö
sólhverfum komnir, þá geri .
gffurlega fjarlægð milli st /
allar umræður um ferðali
markleysu. Enda þðtt disk
færu með Ijóshraða eða næri
þá tekur slfkt ferðalag mö<
en ef dæma má af t,
(statistik) af F.d. er þá
heimsókna þeirra hér og t
jörðu svo mikill, að hann Jaf-
ir að meðaltali nokkrum i .,
Getur hver maður séð aó* \
fær ekki staðist. i
En eeta beir bá horftð úa
Vestur
S. D7
H. —
T. —
L. A76
Austur blindur
S. —
H. 4
T. 5
L. K43
Suður
S. G10
II. —
T. —
L. D108
— Og suður varð að láta lauf
þegar sfðasta tíglinum var spilað
frá blindum. Sagnhafi lét einnig
lauf og norður spaða. Síðan lenti
norður í klemmunni þegar Kock
fór heim á laufás og spilaði spaða-
drottningu.
ROSIR - KOSSAR - 0G DAUÐI
Framhaldssaga eftir Manu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
28
upp og klæða sig. Og þar sem ég
hafði svo sem ekkert annart
þarfara að gera ákvað ég að
fara að dæmi hennar.
Þegar ég kom niður aftur var
Christer f forstofunni ásamt
Otto Malmer og voru þeirniður-
sokknir f samræður. Ég heyrði
að Christer sagði:
— Ég vil helzt að þú hringir
sjáifur til Perssons. Maður veit
aldrei nema það hleypi illu
blóði f hann ef ég fer eitthvað
að setja mig á háan hest. En
reyndu að innprenta honum að
hann setji sig tafarlaust f sam-
band við Löving lögreglustjóra.
— Já, auðvítað.. .fyrst þér
finnst ég eigi að gera það...
Rödd Ottos var æsiog örg, og
þegár hann sneri sér að mér
uppgötvaði ég að hann var ákaf-
lega fölur. Hann var klæddur f
svört jakkaföt með hvftt háls-
bindi og þessi virðulegi sorgar-
klæðnaðar gerði gulu peysuna
mfna enn meira æpandi en áð-
ur. En frammi f eldhúsinu, sem
virtist vera helzti samkomu-
startur fjölskyldunnar kom ég
auga á aðragulklædda veru.
Það var llelene Malmer sem sat
með sfgarettu í milli varanna
og einkennilegur svipur var á
andliti hennar þegar hún lýsti
þvf yfir við Gabriellu sem var
grákiædd að „Frederik hefði
aldrei viljað að martur ætti að
syrgja hann með fötunum". En
ég sá að augu Gabriellu voru
þrútin og svart hárið var
óvenjulega kæruleysislega upp
sett og einhver efasemdarsvip-
ur var á andliti hennar. Pía sat
uppi f gluggakistunni og var
klædd f röndóttar buxur og
rúllukragapeysu og áreiðan-
lega hafði engin greiða komist f
návist rauða hárlubbans henn-
ar þennan morgun.
II ún sperrti upp augun þegar
hún kom auga á mig og sagði
með öndina f hálsinum:
— Puck, er það satt að þú hafir
fundið hann? Og að þú hafír
strax séð að hann hafi verirt
myrtur? Og að veslings góða
Mina frænka hafi fengið svo
mikið svefnlyf að hún hafi
stéinsofið og þið hafirt ekki get-
að vakið hana?
Sem betur fór beið hún ekki
eftir svari, heldur hélt áfram:
— Mér finnst æðislega leiðin-
legt að afi skuli vera dáinn. Það
get ég svarið. Hann var óttalegt
hross að mörgu leyti, og það var
alltaf hann sem kom fram sfn-
um vilja. En samt var hann
innst inni svo góður og blfður
og mér finnst svo skrftið að
eiga aidrei eftir að sjá hann
framar. En svo er þetta Ifka
ofsaspennandi.. .ekki grunaði
mig að maður ætti eftir að upp-
lifa morð alveg við nefið á sér
nákvæmiega eins og f...
— Góða Pia! Litlausar varir
Gabriellu titruðu og ég sá að
hún var f þann veginn að bresta
f grát.
— Stundum ertu nú meira
óþolandi en þú hefur leyfi
til__
Og þegar Christer kom f
sömu andrá inn f eldhúsið og
tók hlýlega utan um unnustu
sfna, hjúfraði hún sig að hon-
um og grét sáran.
Pia bærði vandræðalega á
sér, en Helene Malmer slökkti
með einhvers konar ofsa f sfg-
arettu sem hún var nýbúin að
kveikja sér f og náði að fanga
augnaráð Christers:
— Hver hefur gert það? spurði
hún stuttlega og allt að þvf
ruddalega.
— Það er enn of snemmt að tjá
sig nokkuð um það...
Rödd Christers var hljómlaus
með öllu. En hann þerraði tár
Gabrieliu blfðlega og ég hafði
hugboð um að hann vildi langt-
um heldur halda áfram atlotum
sfnum en hlusta á rödd Ottos,
sem barst inn um dyrnar.
— Christer! Halló. Persson er í
sfmanum og hann vill segja við
þig orð...
— Ég skal sjá um Gabriellu,
sagði ég fijótmælt.
Og þar sem ég hafði grun um
að hvorki kaldur taugaóstyrkur
Helene Malmers né barnalcgur
orðaflaumar Piu myndu verða
tii að róa hana, dró ég hana
með mér fram og upp.
Það var svalt f forstofunni á
efri hæðinni f álmunni, sem
hún hafði til umráða og
Gabríella lét fallast niður f
einn af mörgum mjúkum stól-
um og þrýstí andlitinu nirtar f
rauðan púða. Ég lánaði henni