Morgunblaðið - 01.03.1977, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. MARZ 1977
Ingimar Brynjólfs-
son — Minning
Hann var fæddur 19. ágúst 1892
og dó á heimili sínu síðastliðinn
jóladag. Ingimar var einn úr hópi
þeirra manna, sem maður gleymir
ekki þó árin líði.
Hann var fríður maður, frekar
lágur vexti en þrekinn og hlut-
fallagóður, stilltur og prúður í
framkomu og tali og mundi
maður því betur það, er hann
sagði en aðrir. Röddin var skýr og
hlý og fylgdi milt og viðfelldið
bros oft viðræðum hans.
Kynning okkar Ingimars
Brynjólfssonar var orðin 18 eða
20 ára. Hún byrjaði þannig, að
Ölafur heitinn Kvaran, vinur
minn, hringdi til mín og spurði
mig hvort ég vildi hirða tvo galta
af vel þurri töðu, sem væru hér á
blettinum hans Ingimars. Það
fylgdi með, að það þyrfti að hirða
gatlana á morgun. Lóðir þeirra
Ólafs og Ingimars lágu saman og
hafði Ingimar keypt þennan blett
af Ólafi eftir að hann keypti Aust-
urnesið af Jóni heitnum Þorláks-
syni árið 1935.
Ég ákvað strax að hirða galtana
því gott hey er mér meira virði en
peningar. Og þennan sama dag
batt ég heyið og fór með það til
vetrargeymslu. Heyið var prýði-
lega þurrt og vel slegið, hvergi
sást ósleginn toppur eða laus
tugga. Kringum tréin var moldin
eins og hveiti, smá og myndaði
svolítinn hrygg uppi við trén, sem
veitti vatninu frá trjánum ef það
safnaðist fyrir. Hvergi sást arfa-
kló eða annað illgresi.
Allur var þessi fallegi garður
svo vel unninn og hirtur að betur
var ekki hægt að gera. Þegar ég
var búinn að hvíla mig og athuga
alla þá nákvæmni og nostur, sem
höfð var við alla vinnu í garðinum
á Bauganesi 12, þá gekk ég burtu
sannfærður um, að enginn garður
í borginni væri jafn vel hirtur og
nostraður sem hann. Fyrir mínum
augum bar hann af öllum görðum
í nákvæmni og snyrtingu. Þau
verk hafa vissulega verið unnin
af innri þrá, næmleik og gleði.
Mig undrar það mjög, hvernig
þessi garður hefur dulist fyrir
augum þeirra, sem skoða og
dæma um fegurð garða borgar-
innar og vinnubrögð garðeigenda.
Birkitrén fþessum fallega garði í
Bauganesi 12 eiga sína sögu,
minnast hlýrra handtaka og allrar
nákvæmni í umönnun húsbónd-
ans, er hann var að verja þau
fyrir vornæðingnum, sem oft gat
verið nýgræðingnum hættulegur.
Það voru hin árvökulu augu hús-
bóndans, sem björguðu málunum
við i smáu og stóru. Hann vakti
yfir hverju litlu lífi eins og móðir
yfir afkvæmi sínu. Ekkert illgresi
fékk þar að festa rætur, það var
tafarlaust numið á burt.
Talsverður halli var á blettin-
um frá norðri til suðurs að lóðar-
merkjum Austurness, sem að-
greind voru með girðingu og all-
stórum grenitrjám. Við veginn
heim að Austurnesi var hvítmál-
uð rimlagirðing, sem máluð var á
hverju vori. Tvö hlið voru á þess-
ari girðingu smekkleg og listræn.
Innan við girðinguna voru
þroskamikil birkitré, sem náðu
alla leið að lóðarmörkum og eins
var að austanverðu.
Hallinn á túninu var tekinn af
með því að skipta túninu í þrjá
lárétta hjalla. Efsti hjallinn var
sleginn vikuiega og prýddur
blómum, sem þau hjónin frú Her-
borg Guðmundsdóttir og Ingimar
völdu af sínum næma smekk. Á
norðurmerkjum lóðarinnar var
garður hlaðinn úr höggnum grá-
steini og þegar gatan var endur-
byggð varð að færa hluta af garð-
inum svolitið inn á lóðina, aðeins
um nokkra sentimetra. En það
var ekki gert meira en óhjákvæm-
anlegt var, Ingimar vildi ekki
selja neitt af blettinum í Bauga-
nesi 12. Hann var ekki falur þó
gull væri í boði. Og-þeir sem unnu
að þvi að færa garðinn inn fyrir
lóðarmerkin fengu skýr og ákveð-
in fyrirmæli um, að það félli inn í
það form sem var á garðinum, er
hann var býggður.
Ég vil ekki fella það niður að
minnast ekki á alla þá reglusemi
og nákvæmni, er maður sá í smáu
og stóru á Bauganesblettinum, er
maður athugaði það og skoðaði.
Hrifan, sem mér var ætluð að
nota til að raka saman galtabotn-
ana og rök utan úr sátunum, var
alltaf á sama hjallanum og sneri
eins. Eins var það með hjólbör-
+ Faðir okkar, stjúpfaðir og afi.
JÓNAS FR. GUÐMUNDSSON,
Hringbraut 80,
Reykjavík,
andaðist í Landspítalanum 27 febrúar Fyrir hönd vandamanna. Jónfna Kristbjörg, Kolbrún Jónsdóttir, Ólafía Ingvarsdóttir.
t
Hjartkær kona mín
ELÍSABET JÓNSDÓTTIR
lést 17 febrúar. Jarðarförin hefur farið fram Þökkum sýnda vináttu
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks Landspltalans og Öldrunar-
deildar Hátúni 10B fyrir góða umönnun I veikindum hennar
Valdimar Þorvaldsson
og vandamenn.
urnar, þær voru alltaf á sama
hjallanum og sneru eins. Allt var
i föstum skorðum og setti virðu-
legan blæ á smátt og stórt. Það
var gott að hvilast í garðinum í
Bauganesi og njóta ilms birki-
trjánna og söng þrastarins, sem
jafnann var þarna á hnotskóg og
söng um sól, yl og spegilmyndir
Skerjafjarðar.
Þrösturinn söng svo mikið og
hafði frá mörgu að segja. Nú voru
börnin orðin 4 stór og efnileg.
Hann þurfti að segja húsbónd-
anum hvað ungunum þætti
maðkurinn í garðinum hans góð-
ur og hvað þeir stækkuðu mikið
af‘ honum. Já, hann þurfti að
segja húsbóndanum allt sem gerð-
ist í fjölskyldunni hans. Og þegar
hann var búinn að gefa skýrslu
sína þá lyfti hann sér upp í hæsta
birkitréð og hóf sönginn við
nágranna sína.
Manni leið vel að dvelja á
Bauganesblettinum og virða fyrir
sér vandvirkni og nostur, sem sjá
mátti í hverju verki og allri um-
gengni. Ég lít yfir liðin ár með
fullri virðingu og lotningu fyrir
Ingimari Brynjólfssyni í Bauga-
nesi 12 fyrir ræktun hans og öll-
um verkum hans þar. Ég þakka
honum 18 ára kynningu, sem
aldrei bar skugga á. Ég þakka
honum heyið af Bauganesblett-
inum, sem nú munu vera 9—10
hestfóður. Það var gaman að gefa
heyið af Bauganesblettinum.
Éggaf það ávalt á hátíðis- og uppá-
haldsdögum.
Það var nokkuð snemma á
heyskaparárum mínum i Bauga-
nesi að mér gekk illa að ná í bíl til
að flytja heyið þá strax í burtu.
Ég hringdi til Ingimars og spurði
hann hvort hann gæti látið pilt-
ana sina flytja heyið fyrir mig þá
um kvöldið. Ingimar taldi engin
tormerki á að hann gæti það. Um
kvöldið er ég kom suður að Hóla-
Gunnar Stefán
Magnússon — Kveðja
Það er svo margt að minnast á
frá morgni æsku Ijósum
er vorið hló við barnsins brá
og bjó þar skart af rósum.
Vorið hló á morgni æsku þinn-
ar. Sporin voru sviflétt við leik og
starf, eins og títt er um börn sem
alast upp í sveit, og þegar gesti
bar að garði var sem gáskinn og
gleðin fyllti loftið, hláturinn óm-
aði og blandaðist fuglasöng á
mildum vormorgnum. Að sjá ykk-
ur börnin svo frjáls og ánægð var
foreldrunum sem á horfðu mikil
gleði. í hvert sinn sem dauðinn
heggur skarð í vina- og ættmenna-
hóp, fer ekki hjá því, að það veki
söknuð og eftirsjá. Að visu fer
það oft svo að jafnvel dauðinn
getur virst Iíknsamur. Samt eiga
þeir sem eftir lifa ótrúlega erfitt
með að skilja þennan tilgang,
kannski er okkur ekki heldur ætl-
að að skilja hann. Að fæðast I
þennan heim, og lifa hér á jörð,
hvað lengi við fáum hér að dvelja
er óráðin gáta og siðan að deyja.
Þetta er Iögmál okkar allra. Öll
göngum við veg lifsins, en hann
er misjafnega grýttur, og það eru
mörg vegamót, sem erfitt er að
átta sig á. Margur verður vegvillt-
ur og göngumóður fyrr en varir.
Ævi hans varð ekki löng hér í
heimi en gott er að geta minnst
glaðra æskudaga á meðan vorið
hló við barnsins brá.
Gunnar Stefán var fæddur hér í
Reykjavik 21. nóvember 1950.
Tveggja ára fluttist hann með
móður sinni að Ási i Holtum i
Rangárvallasýslu og þar ólst hann
upp þar til fram yfir fermingu, þá
brugðu foreldrar hans búi og
fluttust að Rauðalæk þar sem þau
búa nú. Gunnar var þá að verða
t
Konan mín
SIGRÍÐUR HELGADÓTTIR,
Ljósheimum 4,
lést á sjúkrahúsi í London aðfaranótt 2 7 febrúar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Theodór Gíslason
+
Jarðarför
JÓHANNS GARÐARS BJÖRNSSONAR,
Skipasundi 14,
fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 2. marz kl. 1.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Þórunn Sigurjónsdóttir
t
Móðir okkar
ODDNÝ STEFÁNSDÓTTIR
sem andaðist á Borgarspitalanum 23 febrúar verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 2. marz, kl 3 e h
Oddný Thorsteinsson
Björgólfur Stefánsson
Sigríður Stefðnsdóttir Kelley
t
Minningarathöfn um móður okkar,
ÖNNU GUÐRÚNU ÁSKELSDÓTTUR
frá Bassastöðum.
verður gerð frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 2 marz kl. 10 30
Jarðsett verður frá Drangsneskapellu laugardaginn 5 marz kl 14
Börnin.
koti sem er lítið hús á Hólaholtinu
og ég hafi hestana mína í er ég
hafði þá hjá mér, þá var 8 sátum
hlaðið upp við dyrnar. Eftir þetta
fylgdi það með, er Ingimar
hringdi til mín, að nú væru komn-
ar galtahrúkur á blettinn í Bauga-
nesi, sem gott væri að ég gæti
bundið, hann skyldi láta piltana
sína koma þeim heim að Hólakoti,
ef ég gæti bundið heyið.
í sumar hringdi Ingimar til mín
og sagði mér, að nú væru loks
komnar galtahrúkur á Bauganes-
blettinn og hvort ég gæti bundið
þær, hann léti svo piltana sína
koma þeim að Hólakoti eins og
áður. Það stóð svo á, að ég átti
bágt með að snúast í þessu þá
strax, en ég var svo heppinn, að
ég gat þess ekki við Ingimar og
sagði honum að ég kæmi þá strax.
Það hefði verið erfitt fyrir mig að
vera neikvæður við Ingimar svo
marga og góða greiða hafði hann
gert mér í þessi 18 ár, sem við
vorum búnir að þekkjast.
Skáldið Björnstjerne Björnsson
segir I bók sinni Á Guðsvegum, að
„þar sem góðir menn ganga, þar
eru Guðsvegir". Kynning mín af
Ingimar Brynjólfssyni segir mér,
að hann hafi verið úr hópi þeirra
manna, sem fyrr er minnst.
Br. Búason.
þaó vaxinn, aó hann vildi fara að
hleypa heimdraganum og standa
á eigin fótum. Að heiman fylgdu
honum fyrirbænir og góðar óskir
foreldra og systra. Gunnar var
góður verkamaður, ósérhlífinn og
duglegur, stæltur og kröftugur og
lifið virtist ætla að verða honum
gjöfult. En það vill oft fara svo að
það er erfitt að átta sig á því hver
vegamótin á vegi lifsins liggja til
velfarnaðar ekki sist þegar van-
heilsa á einn eða annan hátt veld-
ur röskun á lifnaðarháttum. Við
sem þessar fátæklegu kveðjulínur
sendum fylgdumst með sigrum
hans og ósigrum í lífinu frá þvi
hann var barn og nú að leiðarlok-
um viljum við þakka honum
tryggð hans og hjálpfýsi við okk-
ur þegar hann gat því við komið,
börnin okkar þakka ánægjulega
samveru i sveitinni, þá voru glað-
ir æskudagar og sífellt margra
daga tilhlökkunarefni að fara
austur að Ási. Foreldrum og systr-
um sendum við hugheilar sam-
úðarkveðjur og svo öðrum að-
standendum.
Guðrún og Guðmundur.
t
Bróðir okkar
BJÖRN BERGMANN,
Fulgavík,
er látinn.
Systkinin
S. Helgason hf. SWNIDJA
llnholli 4 Slmar 14677 og 142S4