Morgunblaðið - 05.03.1977, Síða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. MARZ 197'.

W.'p'
M0RgJN>-,V
KAFFINO '
4y: °

íO

GRANI göslari
Þú sagðir sfðast þegar þetta
kom fyrir, að ef það endurtæki
sig, gæti ég eins verið úti alla
nðttina!
Er þetta eitthvað sem þér hafið
týnt?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Staðsetning háspila á höndum
andstæðinganna er atriði, sem ég
hef oft rabbað um f pistlum min-
um. Þetta er einn af vandasöm-
ustu og flóknustu þáttum spilsins.
I þessu efni er ekki hægt að gefa
sjálfum sér neinar reglur né for-
múlur til að fara eftir. En þó má
segja við sjálfan sig si svona, — ef
þessi á þetta þá má hinn ekki eiga
annað.
Vestur gefur, allir á hættu.
Norður
S. K9
H. G82
T. ÁG864
L. 974
Ef þér takið þessa Ifftryggingu munu allar eiginkonurnar fa
hver f sinn hlut 87 krónur og fimmtfu aura við fráfall yðar.
Góðan
bjór
„Mig langar að leggja hér
nokkur orð f belg. Ég lft að allir
góðir menn verði að standa saman
f bjórmálinu. Eins og öllum er
kunnugt er afar slæmt ástand í
áfengismálum okkar. Margt hefur
verið reynt svo sem bann og alls
konar furðulegar takmarkanir en
allt kemur fyrir ekki, enn er
drukkið, ekki svo mikið að meðal-
talsmagni en afar illa þegar
drukkið er.
En nú er ef til vill að rofa til,
okkar ágæti Jón Sólnes hefur
komið með tillögu sem miðar f
rétta átt. Þeir sem hafa verið er-
lendis og tekið eftir umgengnis-
venjum erlendra þjóða við áfengi
sjá þann gffurlega mun sem er á
þeirra framferði og okkar. Við
erum að pukrast og banna og
árangurinn er eftir því. Min til-
laga er sú, að sterkt öl og vfn verði
selt á öllum veitingastöðum en
brenndir drykkir eins og verið
hefur. Þetta sé látið gilda í 10 ár,
þá ætti að vera komin reynsla af
frjálsræðinu og þá mætti ef vill
skjóta málinu til þjóðaratkvæða-
greiðslu.
A ferðum mínum um Suður-
Evrópu, Norður-Afrfku og Asíu sá
ég helzt ekki fullan mann. Þó
einstaka tilfelli, en þá var um að
ræða mann frá pukurssvæðunum,
sem eru Svfþjóð, Danmörk, Nor-
egur, Færeyjar, Finnland og Is-
land, en f öllum borgum og bæj-
um var óþvinguð áfengismenning
og þá meina ég að í öllum verzlun-
um var á boðstólum sterkt öl, vín
og brenndir drykkir, en það
merkilega var að það sást ekki
ölvaður maður.
Það vill gjarnan fara þannig að
öfgamenn eru látnir ráða ferð-
inni, en ég vara við því að fyrrver-
andi ofdrykkjumaður sé hafður
til ráðuneytis um áfengismál,
hvað þá að slíkur maður sé
stefnumarkandi um áfengismál.
Ofstæki fyrrverandi ofdrykkju-
manna getur f vissum tilfellum
nálgast brjálæði og það er ekki
heilbrigt.
Þeir alþingismenn, sem ekki
treysta sjálfum sér eða þjóðinni
fyrir sterkum bjór, ættu í það
minnsta að kanna hvernig aðrar
þjóðir fara að og sitja hjá við
atkvæðagreiðsluna um bjórinn að
þessu sinni. Og ég get fullvissað
hvern sem er um það að fslenzk
þjóð dettur ekki í það, þó hún fái
sterkt öl, að öðru leyti finnst mér
fáránlegt að láta sér detta það f
hug að þessi mikla menningar- og
dugnaðarþjóð geti ekki ráðið fyrir
sér f áfengismálum. Þetta mál
verður aldrei farsællega til lykta
leitt með banni, það eru upplýs-
ingar og óþvinguð umgengni sem
leysa þetta mál. Burt með ofstæk-
ið.
Gfsli Marfsson,
Goðheimum 11.“
Velvakandi getur nú ekki stillt
sig um að vera hissa á hvað bréf-
ritari ætlar að lofa miklu — að
íslenzk þjóð detti ekki í það þó
hún fái sterkt öl. Bjórinn leysir
vandann — eða hvað — og þetta
minnir á auglýsingar — þetta og
hitt leysir vandann — allt gengur
betur með þessu eða hinu.
En næsta bréf fjallar um óskylt
mál:
% Gangstéttar-
hellur —
slysavaldar
„Gangstéttarhellur eru falleg-
ar á að lfta þegar þær eru nýlagð-
ar og jafnar, eins og var fyrst eftir
að Austurstræti var hellulagt, en
þegar þær fara að missfga verða
þær hættulegar og geta valdið
slysum. Lækjargatan, sem mjög
er fjölfarin, er gott dæmi um
þetta. Gangstéttarhellurnar þar
eru mjög missignar. Þverar brún-
ir einnar hellu standa nokkra
sentimetra upp fyrir flöt þeirrar
næstu. Verður að beita varkárni,
og horfa vel niður fyir fætur sér
til að detta ekki þegar gengið er
þar um. Skósólar manna rekast í
þessar brúnir, og algengt er að
gamalt fólk detti um þessar ójöfn-
ur, og sumt meiðir sig illa.
Yfirvöld þyrftu að finna hér
lausn á, og lagfæra ósléttar gang-
stéttir, svo að ekki hljótist slys af.
Vestur
S. 5
H. KD1076
T. K1032
L. K103
Suður
S. 1032
H. Á954
T. 95
L. Á863
Austur
S. ÁDG8764
H. 3
T. D7
L. DG5
Austur var sagnhafi f fjórum
spöðum og suður spilaði út tfgul-
níu. Spilarinn lét lágt frá blindum
og norður gerði það einnig. I von
um að komast inn á blindan spil-
aði sagnhafi hjarta eftir að hafa
tekið fyrsta slag á tíguldrottn-
ingu. En suður tók strax á ásinn
og spilaði aftur tígli.
Norður tók tíuna með gosa og
tryggði vörninni fjóra slagi með
því að spila enn tfgli. Spaðatfan
var nú orðin öruggur slagur og
sagnhafi tapaði spilinu.
Já, þetta var mjög góð vörn.
Eina leiðin til að fá fjóra slagi. En
spilararnir þurftu, og fengu,
hjálp til þessa. Sagnhafi hefur
annaðhvort verið vonlaus um
vinning eða alls ekkert hugsað
um spilið.
Legan, sem var fyrir hendi, var
alls ekki svo mjög ósennileg en
tígulkóngurinn frá blindum f
fyrsta slag Ieysir málið. Norður
getur tekið á ásinn en á síðan ekki
aðra innkomu og varnarspilararn-
ir eiga ekki möguleika á að skapa
sér slag á spaða.
ROSIR - KOSSAR - 0G DAUÐI
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
47
með sannri velþóknun og svo
settist ég loks á einn af
bekkjunum og ég tók ekki eftir
Otto Malmer fyrr en hann hafói
setzt við hlið mér.
Hann var enn áberandi fölur
og Ijósbrún augun voru bæði
þreytuleg og örvæntingarfuil.
Við töluðum dálftið um
rósirnar og góða veðrið. Otto
spáði þvf að það myndi rigna
um nóttina, ég sagði það væri
ekki vanþörf á ofurlftilli vætu
og hann sagði það væri alveg
nauðsynlegt fyrir rósirnar.
Svona héldum við áfram
nokkra stund unz ekki var
meira um þetta að segja og þá
varð þögnin fljótlega
vandræðaleg.
Otto var sýnilega fjarska
taugaóstyrkur og fitlaði f sf-
fellu við bakið á bekknum og
ég vissi ekki hvaða kost ég ætti
að taka ... hvort ég ætti að rfsa
upp og fara eða snúa mér að þvf
að ræða persónulegri málefni.
Eg tók loks ákvörðun og valdi
sfðari kostinn.
— Eg skil vel að þér hlýtur að
Ifða óskaplega illa, sagði ég. —
Sjálf á ég Ifka föður sem mér
þykir svo innilega vænt um ...
Nokkra stund barðist hann
við að halda stillingu sinni. En
hann gafst upp og mér til
óblandinnar angistar greip
hann höndum fyrir andlitið og
brast f ofsaiegan grát...
£g var að hugsa um að
strjúka honum um hárið f
huggunarskyni, en ákvað að
láta það ógert og beið unz hann
lyfti höfði og fór að tala:
— Það versta er að mér þótti
svo innilega vænt um hann
Ifka; En ég sýndi honum það
aldrei. Þannig er ég alltaf og
það finnst mér Ifka átakanleg-
ast... núna. Sjáðu til, ég er vfst
f meira lagi skrftinn ... hlé-
drægur og hef aldrei getað tjáð
tilfinningar mfnar ... Eg býst
við að sjálfræðingar myndu
komast að niðurstöðu um að ég
væri meira en Iftið skrftinn
hvað það sncrtir ...
Það var augljós léttir fyrir
hann að fá að trúa einhverjum
fyrir vanda sfnum og ég sagði
lágt:
— Og hvers vegna heldurðu
að þú sért svona? Hvernig
varstu að þessu leyti sem barn
mannstu það?
Hann brosti hugsi en þó var
engin gleði f þvf brosi.
— Eg var feiminn leiðinleg-
ur. Það sögðu allir og ég stóð
gersamlega f skugganum af
eldri bróður mfnum, Jan Áxel.
Hann var svo hress og mann-
blendinn og glaðsinna, en ég
hef vfst vérið svoddan stirðbusi
frá fæðingu. Ég var áreiðanlega
töluvert afbrýðisamur út f Jan
Axel. En það sem var allsráð-
andi f mfnum heimi — eins og
annarra sem hann skipti við —
var faðir minn. Og ég var nánst
hálfsmeykur við hann...
— En þegar þú óxst úr grasi?
Hvarf þá þessi óttakennd?
Hann leit snöggt á mig.
— Ne—ei ef ég á að vera
hreinskilinn þá held ég það
hafi verið þvert á móti. Þvf
áfjaðari sem ég var f þvf að
gera honum til geðs, þvf lauga-
óstyrkari varð ég f návist
hans...
— En, sagði ég hughreyst-
andi, — það skýrir náttúrulega
út af fyrir sig hvað þú áttir
erfitt með að láta hann finna
hvað þér þóttí vænt um hann.
Svona stjórnsamir menn eins
og hann var verða að sæta þvf
að menn sýna þeim meiri virð-
ingu en kærleika. Svo að mér
finnst þú eigir ekki að hafa
neitt samvizkubit út af þessu.
Við þögðum bæði og ég sá að
hann virtist aðeins rólegri.
Loks tautaði ég:
— Finnst þér ekki leiðinlegt
að eiga ekki son sjálfur?
Hann tók þessa hnýsni ekki
óstinnt upp.
— Jú. F.n þó tekur mig sárar
vegna Helene. Hún hefði þurft
að eiga börn.
Og svo hvfslaði hann eíns og
við sjálfan sig:
— Ekki einu sinni ÞAÐ gat
ég . -.
Ég fór að hugsa um fyrri
hugmyndir mfnar, um að Otto
væri faðir Björns Udgrens og
vegna þess hve hann virtist
opinskár og einlægur dirfðist
ég að halda spurningum mfn-
um áfram:
— Viltu segja mér eitt, Otto?
Það kemur ekkert þcssu máli