Morgunblaðið - 13.03.1977, Blaðsíða 15

MÖRGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. MARS 1977
Grein: ARNI JOHNSEN
Myndir: RAX.
hinn langi sólargangur hér skapi
þessa sterku liti og hvergi er t.d.
til eins grænt gras og hér.
Annars þarf að gæta að mörgu í
jurtalitun. Þegar blái liturinn,
indígó er t.d. notaður við litun, er
heilmikið mas að lita úr honum.
Hitastigið má ekki fara upp fyrir
52 gráður, en liturinn er allra lita
sterkastur. Indígóduft fæst i
apótekum, en áður var keyta tals-
vert notuð í þessa litagerð.
I gula liti er gott að nota birki-
lauf og beitilyng og gulviðislauf
er feikifagurt. Það þarf að tina
jurtirnar i gróandanum þegar
þær eru sterkastar og það þarf
jafnframt að gæta þess að þurrka
þær rétt til þess að þær haldi lit.
Annars eru margar leiðir til þess
að ná fram litum og festa þá í
bandinu."
Teppi sem Vigdfs óf eftir m.vnd Gunnlaugs Schevings.
Fjallastemming.
ég ekki af hverju maður er að tala
um það, ætli taki því. Það á betur
við mig að kíkja eftir björtum
stundum."
„Túrí — túrí —
túrí — tetítúí“
Skuggar flugu um sólbökuð þil,
fylgjur smáfuglanna sem léku
fyrir utan gluggann.
„Kíktu út i rennuna á þakinu,"
sagði Vigdís, „hún er full af korni
fyrir snjótittlingana. Þeir halda
sig hérna, blessaðir."
Þeir voru varir um sig þegar
komið var að glugganum, en korn-
ið laðaði þá skjótt aftur i renn-
una. Snjótittlingurinn á fjöl-
breytt söngstef. Í hversdagsþras-
inu heyrir maður hann gjarnan
syngja hávært „tsúít" og gjarnan
fylgir þá angurvært „tjú“ en
biðilssöngurinn gefur söng
lævirkjans litið eftir, því þá
hljómar hátt og hratt en þó hljóm-
þýtt „túrí-túri-túri-tetítúí".
Þeir sungu létt félagarnir á
þakrennunni, en ýmist syngur
þessi ljúfi fugl sitjandi eða um
leið og hann lætur sig falla svif-
andi til jarðar að loknu
sveimandi biðilsflugi.
Þegar snjótittlingar fljúga i
hópum á vetrum minna þeir á
snjófjúk, svo skjannahvítir sem
þeir eru á bringunni, en þarna á
rennunni sátu karlfuglarnir ljós-
brúnleitir á höfði og bringu og
brúnir á baki með svörtum flikr-
um, kvenfuglinn ennþá brúnni en
á flugi eru hvitu vængreitirnir
einkennandi fyrir hann.
„Aldrei eins
nálægt himninum
og á tslandi"
„Þeir eru skemmtilegir," hélt
Vigdís áfram, „og una sér vel í
góða veðrinu. Það er svo mikill
kostur að hafa allt hreint og geta
séð út í fegurðina. Dönsk kona
sagði einu sinni við mig að sér
hefði aldrei þótt hún hafa komizt
eins nálægt himninum og á ís-
landi."
Skjaldbakan var enn á ferðinni
og Vigdfs tók dýrið sitt upp og
gældi við það.
„Það er engin skjaldbaka sem
hefur látið svona, svei mér þá, ég
held að kvikindið drepi sig i þess-
um látum. Vargur getur þú verið,
heldur þú að þú eigir að klóra
hana matmóður þina? Það er heil-
mikið skap i þessum dýrum, þessi
er þjösnari. Haddi Paddi fyrri var
sjarmör, hafði allt annan stíl en
þessi".
Sólargangurinn
skapar sterku
jurtalitina hér.
Talið barst að jurtalitun.
„J-ú, ég lærði jurtalitun kyrfi-
Iega í Noregi. Annars eru sérlega
skærir og fallegir jurtalitirnir
hér. Ég hef haldið þvi fram að
Innblásturinn
streymdi ad
Kötturinn Baldur gekk nú i
stofu með spekingssvip. „Ég fékk
köttinn tveggja mánaða gamlan,
þetta litla grey, fallegra en allt
sem fallegt er. Það átti að fara að
farga þessu litia skotti. Það varð
heilmikið mál að skapa hjá hon-
um tiltrú á lifið, en svo fór hann
að mala og sá að þetta var ekki
svo slæmt þetta dót. Þeir eru
kostulegir saman kötturinn og
bakan".
Ég spurði Vigdisi um vefara i
landinu á hennar yngri árum.
Hún kvað einstaka konur hafa
kunnað hrafl í myndvefnaði og
anzi margar hafi tekið til hend-
inni við þessa listgrein. Nefndi
hún sem dæmi að meðal beztu
vefaranna hafi verið Brynhildur
Ingvarsdóttir sem óf iðnaðarfé-
lagsfánann. „Það var ákaflega
fínt og mikið verk“, sagði hún,
„en nú virðast margar veríkomn-
ar í þessa grein og það er vel“.
Ég spurði hana um fagurt teppi
á veggnum.
„Þetta er vorkonan, dálítið
væintýri, sem ég lagði drög að úti
i Noregi. Eg var þar I gróðurvelti í
klettum og það voru svo sterkar
teikriingar i steinunum. svo sterk-
ar að innblásturinn streymdi að.“
Þarf að hugsa
um Huldu
„Nei, ég þarf að i ■>■•> ið >reiða
feld yfir höfuð mér,“ hélt Vig-
dis áfram, „og hugsa .oáhð um
Huldu. Maður þarf að 1 ikna og
rífa og teikna aftur til þess að fá
eitthvað fram, festa niður. Það er
ekki lengur eins og þegar eg var
stelpukjáni. Þá gerjaði þi tta svo
ört að maður varð að fara upp á
nóttunni til þess að teikna. Það er
slæmt hvað maður verður hund-
leiðinlegur með aldrinum.
Þingvellir nýir
í hvert sinn
En maður horfir til daga og
stunda sem ekki er háð tima. Ferð
til Þingvalla. Þangað er stórkost-
legt að koma. Dropar hrundu ofan
bergveggina niður i gjárnar og
mynduðu þessa undariegu hringi.
Þar eru ævintýrin. Mig langar
einnig að læra að þekkja hvernig
litirnir i gjánum breytast eftir
dýpt og birtu. Það er fag út af
fyrir sig.
Maður þarf bara að vera 150 ára
til þess að geta náð einhverju af
þessu. Það eru svö mörg ævintýri
og fyrirbrigði í náttúrunni austur
á Þingvöllum, að mér finnst alltaf
eins og ég sé að koma þangað í
fyrsta sinn. Allt er nýtt.
Að ríma viö
ævintýrió
í viðfangsefninu
Ég hef einnig ávallt verið mjög
hrifin af fiskum í þeim myndum
sem ég hef unnið og þanginu. 1
því viðfangsefni getur maður
leikið sér svo mikið, verið sögu-
maður og rimað við ævintýrið.
Það er hrifandi".
Hópur snjótittlinga flaug fyrir
gluggann.
Framhald á bls. 2 1
Vatnslitamynd frá Seltjarnarnesi 1921
Vatnslitamvndir Vigdísar bera
vott um eins ffngert handbragð
og náttúran sjálf.