Morgunblaðið - 17.03.1977, Qupperneq 12
12
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. MARZ 1977
enn og enn of lítið í, en undir morgun
náðist i gott kast, svo að nærri var fyllt.
Nú var kominn um sólarhringur frá
því að farið var frá Eyjum, svo nú þegar
var skotferðin orðin langt skot.
Þá kom að þeim mikla vanda, þegar
búið er að fá i skipin. Hvar sé líklegast
að fáist landað.
Þetta hafði ég að mjög litlu tekið með i
dæmið. Haft var samband við loðnu-
nefnd og þar var það helzt að frétta, að
Austfirðirnir yrðu liklegastir, því allt
var fullt i Vestmannaeyjum og vestur í
Flóa, svo það varð úr að snúa skipinu i
austurátt og sigla þangað með óákveðinn
löndunarstað. Þó var Norðfjörður eða
Eskifjörður taldir liklegastir og m.a.
hafði frystihúsið á Norðfirði og Eskifirði
samband við Einar um að fá í frystingu.
kallar „klárir". Nærri samstundis voru
strákarnir búnir að galla sig og komnir á
dekk. Allir tilbúnir. Enn er snúið um
stund og reynt að sjá út torfuna.
Aftur kaliað við raust „fara“, baujan
látin fara og síðan nótin keyrð út.
Fyrsta kast BÚMM! Loðnan stakk sér.
Annað kast einnig — svo nú fór mér
ekki að lítast á blikuna og strákarnir
farnir að senda mér smáskot! Loðnu-
helv. svo dreifð — stygg og stóð djúpt,
en þó náðu nokkrir bátar í allsæmileg
köst, svo ég missti ekki alveg vonina um
betri árangur.
Klukkan var nú farin að ganga 4 og
engin loðna komin enn en nú voru allir
að kasta i kring, og það stóð heima, að
kallinn kallar nú enn „klárir“ — og nú
brást það ekki, hátt í 200 tonna kast, svo
mér var skemmt!! Strax og þessu var
lokið var enn kastað, en nú á vestara
svæðinu, 8 milur voru milli svæðanna
sem mest var kastað á. Þetta kast gaf
litið.
Alltaf stóð Einar í brúnni og nú enn
haldið á eystra svæðið en loðnan mjög
erfið að eiga við. — Litlar torfur —
stóðu djúpt — stygg og alltof dreifð.
Margir bátanna búmmuðu. Kl. 01 um
nóttina var kastað i fimmta sinn og náð-
ust þá 50—80 tonn.
Seinni hluta nætur var siðan kastað
Nótin dregín og loðnuskipin allt um kring — venjuleg sjón við suðurströndina á loðnuveiðunum
Það sem einnig réð ferðinni var að
frétzt hafði af bátum við veiði við
Ingólfshöfða og Svanur RE hafðu fengið
við Hvalbak, þannig að stór möguleiki
var að fá veiði á öðru hvoru þessu svæði
á vesturleiðinni.
Það vantaði um 30—40 tonn upp á að
skipið væri fullt svo aflinn var áætlaður
nær 550 tonnum.
Enn hélzt sama blíðan og um sólar-
hringssigling framundan. Eina bótin var
við þetta, að nú gat mannskapurinn
hvílzt sæmilega. Þeir eru fljótir að jafna
sig eftir stöðurnar strákarnir. Nú vant-
aði bara betri aðstöðu um borð til dægra-
styttingar.
Sjónvarpið sást nær ekkert eftir því
sem austar dró, útvarpið heyrðist sæmi-
lega. Lestrarefni ekkert, nema gömul
dagblöð, sem sannarlega voru lesin til
fulls.
Menn röbbuðu margt og lögðu þó
nokkuð að Gústa vélstjóra, öðrum eig-
anda, að það þyrfti ýmislegt að gera um
borð í þessum stóru útilegubátum, t.d. að
kaupa kasettutæki, vísi að bókasafni og
jafnvel þrekhjól og sitthvað fleira var
nefnt.
Á siglingunni var tímanum að mestu
eytt við spjall, tafl, spil, lestur og hlustað
á útvarp. Öli kokkur gerði eins vel við
kallana og hugsazt gat. Hann m.a. bakaði
tvisvar, 3—5 kökur f senn. Brúnköku,
jóla- og marmarakökur, sem hann bauð
mönnum að borða glóðvolgar, nærri
beint úr ofninum með kaldri mjólk. Úff!
Þeir sögðu líka: „Þetta fær maður ekki
heima hjá sér.“ Já hann mátti sjá allar
kökurnar hverfa á !4 tíma og virtist bara
kunna því vel.
Dagurinn og nóttin liðu og kl. 5 um
sunnudagsmorguninn 27. febrúar vorum
við komnir til Eskifjarðar, það munaði
ekki um það. Ég huggaði mig við það, að
þar hefði ég ekki komið fyrr.
Kl. um 06 var byrjað að landa og það í
frystingu um 60—70 tonn, hitt fór eðli-
lega i bræðslu.
Fórum nokkrir í land snemma á
sunnudagsmorgun meðan bærinn svaf
að mestu, en þó voru kallarnir komnir í
bílskúrana og það var einnig mætt í
frystihúsið til að frysta loðnuna, sem
Kap kom með.
Við gengum um bæinn og út að vita.
Sólin var að koma upp og inn fjörðinn,
lognið var algjört, svo að reykurinn frá
verksmiðjunni steig beint upp í loft.
Börnin voru að koma á stjá, en lítið af
fullorðnu fólki sást enn. Símstöðin opn-
ar ekki fyrr en kl. 11, ekki heldur verzl-
anir. Þó fundum við um síðir eina baka
til, sem hafði opnað fyrr.
Það voru keypt nýjustu blöðin, 2ja
daga gömul þó, smávegis sælgæti, a.m.k.
handa hundinum, svo litum við náttúr-
lega aðeins inn í frystihúsið til að sjá
hvernig loðnufrystingin gengi.
Rétt fyrir hádegi kom einn góðkunn-
ingi um borð, en sá heitir Björgvin,
Búið að kasta
Leyfi til að koma með var auðfengið hjá
eigendum bátsins, sem báðir eru jafn-
framt um borð, skipstjórinn og I. vél-
stjóri. Þeir sögðu mér að koma bara
strax eða um 3 um nóttina sem ég og
gerði. Kl. 03 aðfararnótt þess 25. bar mig
um borð með mitt myndavéladót.
Strákarnir voru að landa og ég held að
sumir hafi hugsað: „Það verður ekki
mikið í næsta túr“.
Ég fékk mér klefa. Efri skipstjóraklef-
ann, inn af kortaklefanum, uppi í brú.
Fór i koju, en kl. 06 var loks búið að
landa og haldið út undir eins.
Sjórinn eins og spegill og veðrið jafn
gott. Á útleiðinni voru Einar og Gústi
uppi (skipstjórinn og I. vélstjóri). Ég
var einnig uppi að fylgjast með af for-
vitni og eftirvæntingu.
Kl. um 8 var Óli kokkur búinn að finna
morgunmat og mættum við samtímis í
hann, ég og skipshundurinn Spori. Bún-
ir að sigla f um 2 'A tíma, þá voru öll
leitartæki sett í gang og byrjað að lóða,
þó ekki værum við en komnir í megin
flotann. Á bátnum eru 14 kallar, 1 hund-
ur og 1 aukagestur, svo ærið starf hvílir
á kokknum.
Við morgunverðarborðið var margt
spjallað. Löndunin hafði gengið heldur
hægt, en 570 tonn fóru í land. Um kvöld-
ið var settur nýr dýptarmælir og fisksjá í
skipið, svo þá var að reyna að lesa sig
fram úr þeim stillingum.
Strákarnir skutu góðlátlega til mín, að
það væri eins gott að eitthvað fengist,
svo ég yrði ekki settur eða sendur í land.
Eftir rúma 3 tíma vorum við komnir í
flotann sem vestast var, en þar voru 10
bátar í þéttum hnapp, beint úti af Vík-
inni, 3 mílur frá landi. Þarna voru þeir
að snúa, lóða og einn og einn að kasta. Sá
fyrsti var Vörður ÞH. Það virtist ekki
vera mjög mikill árangur þarna, en kom-
inn var dagur og loðnað hafði dreifzt
nokkuð.
Þarna dóluðum við nokkra stund, en
loðnað var dreifð og stóð nokkuð djúpt.
Héldum lengra austur, en þar voru
12—15 bátar í öðrum hnapp rétt vestan
við Hjörleifshöfða. Þarna voru allmargir
búnir að kasta og nokkrir komnir langt
með að fylla, m.a. Skírnir AK, Sigurður
RE og Gullbergið VE.
Einnig voru nokkrir utan, 4 trollbátar
og svo Færeyingurinn Dúrið KG 728 frá
Klakksvík.
Við leituðum nokkra stund á svæðinu,
en loðnan stóð alldjúpt og var fjandi
dreifð, en kl. 11.00 var Einar orðinn
sæmilega ánægður með eina torfuna og
ÞESSI einstæða og góða loðnuvertíð,
sem nú er að verða sú allra bezta frá
byrjun veiðanna, hefur haft mikið að-
dráttarafl fyrir þá, sem búa við sjávar-
síðuna, auk þess að hleypa miklum fjör-
kipp í vinnuna sem í kringum loðnuna
skapast. Sérstaklega þegar frysting hefst
því þá kemst vinnan á enn fleiri hendur.
Nú var fyrsta gangan komin á skrið
suður með og allir í mokveiði við Port-
landið og þá eftir 2—3 daga hér við
Eyjar. Það var því ákveðið að ná nokkr-
um ferskum myndum á miðum loðnubát-
anna og af lífinu um borð.
Þá var komið að þvi að velja einhvern
bát, sem yrði á miðunum við birtingu,
þvi nú var veiðin einnig að degi til.
Margir bátar voru að landa fimmtudags-
kvöldið 24/2 og næstu nótt. Ég var með
þrjá báta í sigtinu. Gullbergið, Sæbjörg-
ina og Kap II. Kap varð fyrir valinu, þar,
sem löndun hjá þeim yrði lokið seinni-
part nætur og það hentaði vel fyrir mig
með myndatökuna I huga, því sigling á
miðin var ekki orðin nema 3—4 tímar.
Hér er búið að þurrka og býrjað að
dæla og 150 — 200 tonn reyndust vera I
nótinni.
Skotizt iródur á loðnumiðin —
sem var nærrí5sóiarhringar og
ævintýri hið bezta
Myndir og texti:
Sigurgeir Jónasson