Morgunblaðið - 17.03.1977, Blaðsíða 40
40
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. MARZ 1977
VlfO
MORÖ-dK/-
KAFFINU
GRANI göslari
£g er búin að skella lofti J
dekkin — það er eitt undir
hverju horni!
Þeir hljóta að
detta um staurana
Nokkrir sem eiga oft leið um
Grjótaþorpið og bílastæðin þar í
kring hafa haft samband við Vel-
vakanda og kvartað yfir sljóleika
sumra ökumanna sem þar leggja
bílum sínum. Nýlega er búið að
útbúa smá-vegarbót af bifreiða-
stæðinu milli Vesturgötu og
Fischersunds og upp í Mjóstræti.
Á það að auðvelda leiðina að og
inn i Mjóstrætið.
Nú bregður svo við, að oftlega
má sjá hvar biium hefur verið
lagt á þessa vegarbót, eins ög
meðfylgjandi mynd sýnir og eru
bifreiðarnar, sem merkt er við,
sökudólgarnir i þessu tilviki. Og
eins og einhver sagði, sem var
mjög heitur orðinn vegna sljó-
leika ökumanna: „Þeir hljóta að
detta um gulu staurana, blessaðir
bílstjórarnir, þegar þeir stíga út
úr bílum sinum.“
Með öðrum orðum, þessi vegar-
bót hefur ekki náð tilgangi sínum
að neinu leyti vegna þessara
manna sem ekkert sjá annað en
autt pláss þar sem hægt er að
geyma bilinn meðan útréttað er í
bænum.
— Það er mikið að mennirnir
loka ekki bara Vesturgötunni eða
Aðalstrætinu og nærliggjandi
götum, sagði einn viðmælenda
Velvakanda um þetta mál, þessi
yfirgangur bileigenda hér á stæð-
unum er algerlega óþolandi. Það
væri ekki heldur bærilegt ástand-
ið ef þyrfti að komast hér um með
slökkvibil eða þess konar tæki,
það er bara allt lokað vegna ein-
hverra sem kunna ekki eða eru
ekki á neinn hátt færir um að
taka eftir umhverfinu.
— Þetta á víðar við en hérna og
ég er alveg á móti þeim mönnum
sem geta ekki tekið hið minnsta
tillit til annarra i svona kringum-
stæðum. Það yrðu sjálfsagt aldeil-
is læti ef einhver yrði fyrir því að
leggja of nálægt heimilum þess-
ara manna, en þeir skirrast ekki
við að loka götunum i kringum
Grjótaþorpið og sjálfsagt þó víðar
væri leitað. —
Þar með látum við lokið þessari
umræðu um bílastæðin i bili en
Velvakandi getur að öllu leyti tek-
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Taktfk í sögnum er ákaflega
mikilvægur þáttur í spilinu. Og
það er ekki fyrr en nú á seinni
árum, að þessum hluta spilsins
hefur verið nægilegur gaumur
gefinn. Hér er ekki hægt að gera
þessu nein viðhlítandi skil en þó
ætla ég að nefna og skýra örlftið
eitt atriði, sem mörgum kemur
eflaust spánskt fyrir sjónir.
Spilið í dag er frá nýloknu
Reykjavíkurmóti. Vestur gaf og
noðrur-suður voru á hættu.
Norður
S. D1083
H. 102
T. Á65
L. KDG3
Vestur Austur
S. K S. G754
H. D9876 H. ÁKG3
T. D982 T. 73
L. Á65 L. 982
Suður
S. Á962
H. 54
T. KG104
L. 1074
Spilararnir sögðu þannig:
Vestur Norriur Austur Suður
pass i |auf i hjarfa 1 spaði
3 hjörtu ;j Spaðar pass pass
pass
Sagnirnar hjá austri og vestri
voru mjög góðar og settu spilar-
ann í norður í þá óþægilegu stöðu
að vera nauðbeygður til að segja
þrjá spaða. Hann á ekki nægan
háspilastyrk en of góðan stuðning
við lit félaga síns til að mega segja
pass.
Hjartasögn austurs gafst mjög
vel og var einmitt það skemmti-
lega við spilið. Hann vildi gjarna
fá útspil í hjarta og þar að auki
hafði félagi hans, vestur, sagt
pass og því var enn meiri ástæða
til að trufla sagnir andstæðing-
anna. Þetta er tiltölulega nýtt
sjónarmið, sem margir betri spil-
arar hafa tileinkað sér og nota í
auknum mæli. Hvað sem segja má
um ágæti þessarar kenningar þá
gafst hún vel í þessu spili.
Vestur spilaði út hjarta, austur
tók á ás og kóng en skipti síðan í
tígul. Nú gat sagnhafi unnið spilið
með því að fara strax í laufið en
hann gerði það ekki. Hann tók á
spaðaás og spilaði aftur spaða en
þar með var spilið tapað.
ROSIR - KOSSAR - 0G DAUÐI
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
57
undanskildum tróðu sér inn I
bfla Kinars og Daniels . Vegur-
inn lá framhjá verksmiðjunni
og milii verkamannabústaða f
litla þorpinu og f átt að nokkr-
um rauðmáluðum húsum og
inni f þvf var námulyftan sem
átti að flytja okkur þrjú hundr-
uð og fimmtfu metra niður f
jörðina.
Otto Malmer tók á móti okk-
ur og leit gagnrýninn á klæða-
burð okkar.
—Það er gott að þið eruð I
stígvélum. Nei, en Bella, hef-
urðu hugsað þér að fara niður,
sokkalaus og f þessum opnu
skóm? Jæja, þú hefur það eins
og þú vild, en þú ættir að vita
að að er bæði blautt og kalt
þarna niðri. Olíutre.vjur og
frakkar eru hérna og svo skul-
uð þið setja upp höfuðföt.
Við klæddum okkur öll f yfir-
hafftir og mfn var svo stór að
það lá við að hún gieypti mig.
Christer hló og sagði að ég væri
reglulega sæf, etf þegar honum
varð Itið á Gabriellu með hvft-
an hjálm ieit hann ekki á mig,
og Otto Malmer kynnti fvrir
okkur gildvaxinn og traustvekj-
andi mann sem átti að vera
leiðsögumaður okkar.
—Verkstjórinn og ég höfum
hvor sfna lukt. En getum við
ekki þurft á að minnsta kosti
einni f viðhót að halda?
—Udgren bfður niðri og er
með eina, sagði einn verka-
mannanna stuttlega.
Pia Ijomaði upp, en illsku-
svipur kom á þau bæði,
Gabriellu og Otto Malmer.
—Hvað er Udgren að gera f
námunni? spurði Ifelene fýlu-
lega og verkst jórinn svaraði þvf
til að hann væri f forföllum
hókhaldara á námuskrifstof-
unni, cn að hann hefði látið f
Ijós ósk um að fá að taka þátt f
þessari sýningarferð um nám-
una. Svo settumst við á lyftu-
gólfið og lögðum af stað f inn f
jörðina.
Verkstjórinn sagði okkur að
verkamennirnir væru ekki
ýkja hrifnir af heimsókn okk-
ar, þar sem þeir litu svo á að
návist kvenna hoðaði jafnan
ólán. Otto sagði: Röfl og Einar
sagði að þetta gæti ekki átt við
þegar ungar og fagrar konur
ættu f hlut. Lyftan nam staðar
og við stigum út í háa og myrka
hvelfingu — lengst niðri í
iðrum jarðar.
Bjöi-n Udgren slóst í för með
okkur og var með sterka lukt
meðferðis og við gengum öll á
oftir verkst jóranum. Il:nn
gekk eftir mjóum járnbrautar-
teinum en öðru hverju sneri
hann sér við til að útskýra mál-
in fyrir okkur og varð það ekki
allt sérstaklega auðskiiið sem
hann sagði. Loftið var rakt og
hrátt en furðu ferskt svo að við
fengum enga innilokunar-
kennd.
Við komum nú að holu og
verkstjórinn sagði okkur að
koma ekki of nærri, því að
langt væri niður að vatnshorð-
inu og enn lengra niður á botn-
inn. En auðvitað þurftu karl-
mennirnri endilega að skoða
þetta hrikalega en lokkandi
djúp þarna niðri.
— Uff, sagði Gabriella og það
fór hrollur um hana. — fig skil
ekki af hverju þið setjið ekki
grindverk fyrir. Það er svo
dimmt hér að maður gæti álp-
ast of an f...
— Ha, ha, sagði verkstjórinn
ánægður með sig. — Ég veit
ekki hvað ég hef oft farið hér
hjá og meira að segja án þess
að hafa Ijós...
— Og var þá alveg dimmt?
spurði Pia forvitin. —Getum
við ekki slökk á Ijósunum, svo
að við getum séð. Það gerið þið
venjulega þegar gestir koma
hingað niður.
Verkstjórinn leit spyrjandi f
kringum sig.
— Sama er mér, tautaði
hann, en þá verða karlmennirn-
ir að færa sig frá. — Einn, tveir
þrfr.
Slökkt var samtfmis á lukt-
unum þremur og yfir okkui
skall hr.vllilegt myrkur, svo
nöturlegt og ægilegt að það
varð næstum áþreifanlega kæf-
andi. fig hélt f hönd Einars og
heyrði andardrátt hans rétt við
andlit mitt. Og svo gerðist allt
svo snöggt að það var eíginlega