Morgunblaðið - 27.03.1977, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ.SUNNUDAGUR27. MARZ 1977
M0RödlV-|j\v
KAW7N0 \\ f
^ H_
GRAIMI göslari
Það er þetta með kvenfólk, þella kvenlega, sem ég er svo veikur
fyrir!
Nei, herra, þetta er ekki rétt-
ur—, heldur nafn kokksins!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Það er likt með bridgespilara og
veiðimanni, að báðir hugsa mikið
um þá, sem sluppu. Að lokinni
rúbertukeppni hafði einn spilar-
anna sögu að segja um siðasta
spilið.
Gjafari suður, A—V á hættu.
Norður
S. 1)101
H. DG93
T. K86
L. KD9
Vestur Austur
S. K3 S. G92
II Á108762 H . K54
T. ÁG3 T. 1094
L. G5 L. Suður S. Á8765 H. — T. D752 L. Á632 10874
COSPER 7359
Hver vill tvo fimm hundruð kalla til að fara í bíó
fyrir.
Hirðu-
leysi
um eigur
annarra
„Kæri Velvakandi.
Ætið sæll og blessaður og þakka
þér fyrir siðast. Hallgrimur
Pétursson er þjóðskáld okkar ís-
lendinga. Ef við hefðum ekki
sálma hans væri ekki um svo auð-
ugan garð að gresja í bókmennt-
um okkar íslendinga, þó að
undanskildu sögualdarbókmennt-
um okkar. Mörg krafta- og
ákvæðaskáld höfum við átt.
En það var ekki ætlunin að gera
hér grein fyrir bókmenntum eða
skáldskap. Það sem vakti fyrir
mér með þvi að skrifa þessar lín-
ur var að vekja athygli bæjaryfir-
valda og borgarstjórnar á þvi
hirðuleysi sem ríkir hjá þeim,
sem nota áhöld frá bænum og á ég
þar helzt við bifreiðar, sem notað-
ar eru hjá hreinsunardeildinni.
Ég vil taka það fram að ég starfa
hjá hreinsunardeildinni og get
því talað af reynslu. Margoft hafa
tækin lent á verkstæði vegna van-
kunnáttu og hirðuleysis starfs-
manns. Þetta kostar allt peninga
og tíma og auðvitað er þetta tekið
úr okkar vösum skattborgaranna.
Sumu af þessu má likja við
hreina skemmdarverkastarfsemi
og skæruhernað. T.d. þegar stóll-
inn brotnar, sem tunnurnar eru
hífðar i, því að það er vitavert
gáleysi að búa svo um hnútana að
heilu vinnuflokkarnir eru að-
gerðarlausir heilu dagana. Ég tala
nú ekki um þau vinnubrögð sem
eru hjá sumum yfirmönnum í
bæjarvinnunni. Þeir hreinlega
sjá ekki skógínn fyrir trjánum.
Þegar svo ymprað er á einhverj-
um umbótum stinga þeir höfðinu
í sandinn og afsaka sig með því að
þeir verði að fara að landslögum.
Samt er það þeirra vilji að koma
sem flestum verkamönnum í gröf-
ina og það helzt lifandi.
Annað það sem er í ólestri hjá
bænum eru bótakröfurnar. Það
var samþykkt á fundi í Lindarbæ,
að mig minnir, um leið og bónus-
kerfið var tekió upp, að bærinn
borgaði skemmdir, sem starfs-
menn hans yllu. Það hafa orðið
vanefndir á því. Sem dæmi um
það ætla ég að nefna eftirfarandi
atburð. Einn „öskukall" braut
rúðu með kerru sinni á Ránargöt-
unni. Rúðan kostaði isett 750,- kr.
Húseigandinn krafðist bóta, en
dráttur varð á framkvæmdum. Þá
tók hann til sinna ráða og setti
rúðuna í sjálfur og sendi bænum
siðan reikninginn. Þetta sagði
hann mér sjálfur og get ég nafn-
greint hann ef út í það er farið.
En hverjar niðurstöðar á málinu
urðu veit ég ekki, hvort reikn-
ingurinn var endursendur eða
ekki.
Ég er ekki að mæla með þvi að
viðkomandi aðili sé látinn víkja
úr starfi, en samt er nokkur hætta
á þvi að farið sé að vantreysta
slikum vinnukröftum. Við höfum
átt við ýmsa erfiðleika að etja, þar
á meðal þrjú þorskastrið, en ekki
gefist upp og lagt árar í bát. Geir
Hallgrímsson og stjórn hans hafa
staðið sig með prýði í þeirri bar-
áttu. Samt er ekki loku fyrir það
skotið að spónn falli úr aski hans,
ef fjórða þorskastríðið hefst og
Bretar fara að beita sér af alvöru.
Við skulum ekki gera okkur nein-
ar gyllivonir um áframhaldandi
sigra, ef við gerum ekki neinar
variiðarráðetafanír.
Með kærri kveðju,
Guðjón frá Mörk."
Velvakandi getur nú tæpast séð
hvaða sakir eru fyrir hendi í bóta-
málinu, sem bréfritari nefnir, ef
lyktir þess eru ekki kunnar.
Reikningur var sendur, væntan-
lega greiðir borgin ekki fé nema
gegn framvísun reikninga. En
hvað um það — hirðuleysi er til á
flestum sviðum og fólk ber ekki
alltaf nógu mikla virðingu fyrir
því sem aðrir eiga.
% Um afnám
almennra
prestkosninga
„Það væri þarfaverk ef Al-
þingi og þjóðkirkjan gætu komið
sér saman um að létta af fólki á
einhvern hátt hinu fúla and-
streymi sem fylgir prestskosning-
um í núverandi mynd.
Ekki er alltaf hátt risið á um-
ræðum manna á meðal í Alþingis-
kosningum. En varla leggst það
skraf nokkurn tíma jafn lágt og
þegar á að velja sér sálusorgara.
AhugaJeysi almennt á kirkjumál-
um kemur fram, þar sem aðeins
einn prestur er i kjöri. Þá getur
kjörsókn orðið það aum að ekki
Sagnirnar voru dálitið óeðlileg-
ar en vestur og austur sögðu alltaf
pass. Suður opnaði á einum spaða
og norður sagði tvö lauf. Suður
endursagði þá spaðalit sinn og
norður hækkaði í f jóra.
Vestur, sem einkennilegt nokk
hafði alltaf sagt pass, spilaði út
hjartaás en suður trompaði. Hann
tók þvinæst á spaðaás og spilaði
aftur spaða. Vestur skipti í lauf-
gosa, tekið i blindum og hjarta-
kóngurinn píndur af austri. Sagn-
hafi tók nú síðasta trompið af
austri með drottningu og spilaði
tígli frá blindum. Vestur tók
drottninguna með ás og spilaði sig
út á laufi.
„Þið sjáið nú stöðuna," sagði
sagnhafi við nokkra áhugasama
áheyrendur. „Tígulkóngurinn
hótar vestri, að hann verði settur
inn á gosann svo hann verður að
láta hann í og þá get ég tekið á
hjartagosann og spilað síðan tígli.
Austur á þá bara eftir lauf á
hendinni og ég fæ tvo síðustu
slagina heima."
„Mjög laglegt," sagði einn
spilarinn, sem beið eftir að geta
sagt frá öðru spili sjálfur. „Hvað
vannstu rúbertuna með mörgum
puntkum?"
„Því miður engum," svaraði
spilarinn, „ég tók á hjartagosa og
fór tvo niður."
R0SIR - K0SSAR - 0G DAUÐI
66
að forláta mér að grunttr
manns beinisl ögn að þér. M
virkar þannig á mig — afsak-
aðu hreinskílnina — eins og
samvi/kan sé að fþvngja þér og
það ekki svo lítið.
Lýsing Christers var vissu-
lega sannfærandi Og >j»ð gramd-
íst mér að Otto tðk gagnrýni
hans rétt eins og hverju öðru,
auðmjúkur og feiminn í stað
þess að bera af sér.
— Ég freistaðist æ meira til
að brjðta heitann um af hverju
ðstyrkur þinn stafaði, hélt
Cbrister áfram — og reyna að
finna orsakir fyrir honum. Og
smám saman barði ég saman
Ijðmandi snyrtilega kenningu
um það...
i»að var erfitt að skera úr um,
hversu alvarlegur hann var. En
það sem hann setti sfðan fram
og við kölluðum sfðar „kenn-
ingin um Otto Malmer" var
bæði sannfærandi og hispurs-
laust og af öllu mátti ljóst vera
að hann slé ryki f augu ýmissa
tilheyrenda sinna.
— Otto hefur sjálfur viður-
kennt að hann þjáist f rfkum
mæli af minnimátlarkennd og
að hann sé sjúklega hlédrægur
gagnvart fólki. En þð skyldi
maður ekki tulka framkomu
hans á þann veg að hann eigi
ekki til stnar sterku tilfinning-
ar og kenndir. Eg er sannfærð-
ur um að honum hefur þðtt
mjög vænt um föður sinn, enda
þðtt ég hallist að þvf að þar hafi
þrælsóttinn svokallaði vegið
þyngra á metunum. En alveg
sérstaklega er hann tengdur
konu sinni — tilf tnningalega.
Helene hrökk við en ég vissi
ekki bvort viðbrðgð hennar
voru sprollin af viðhjðði eða
undrun.
Chríster sem einblfndi á Otto
spurði hægt.
— Má ég halda áfram...
Hjðnaband ykkar er að þvf er
mér skilst afskaplega
ðhamingjusamt samband, en ég
ímynda mér að Otto hafi þð
verið sæmilega ánægður meðan
hann gat fengið Helene til að
vera um kyrrt hér f Kauðhðl-
um, Og af fjárhagsástæðum var
hún tilneydd... En Frederik
Malmer sem var vitur gamall
maðuf gerði sér æ betur grein
fyrir þvf hversu niikil áþján
þetta Iff var fyrir tengdadóttur
hans og þar sem það hafði upp-
haftega verið hann sem kom
þessu hjðnabandi f kring fann
hann til ákveðinnar ábyrgðar
að þessu leyti. Nú hef ég fengíð
á tilfinninguna að hamingja
Gabriellu og lukka hafi farið
sérstakiega mikið f taugarnar á
Heiene og þegar hún horfði
upp á það sýknl og heilagt að
Pia var stöðugt að fara á slefnu-
mðt við BJörn Udgren og Pnck
og Einar gengu um og lýstu af
hamingju og fullnægju langar
leiðir, hafi taugar hennar ekki
þolað þetta og á sunnudaginn
eftir ktukkan hálfsjö grét hún
Ot við barm... tengdaföður
sfns. Tár bennar þá voru með-
vabiiii f því að hann sem hafðí
reyndar áður hugsað sér að
breyta erfðaskrá sinni ...
Framhaldssaga eftir fvlariu
Lang
Jóhanna Krist|ónsdóttir
þýddi
ákvað að gera það og lofaði
henni að hún fengi hlutdeild I
arfinum.
Ég býst við að Otto hafi fyrir
tilviljun heyrt samtal ykkar ef
hann hefur til dæmis verið að
störfum fyrir utan gluggann
eða að Helene ttefur ekki getað
á sér setið að hrðsa sigri við
hann. Og sfðan kom til nýrra
átaka inni á skrífstofunni. Þá
reyndi Otto að fá föður sinn til
að endurskoða afstöðu sfna og
bað hann lengstra orða að
siuðia ekki að þvt að Helene
yrði efnaleg ðháð, svo að hún
gæti farið. Faðirinn hefur orðið
svo fjúkandi vondiir að þessi
bræði hefur sfðan orsakað að
hann fékk hjartaáfallið. En
áður en Otto kom að máli við
hann hafði hann — AN JÞESS
OTTO VISSI — skrffað nýju
erlðaskiána.
Hann talaði iágt en af svo
miklum þunga að við gleymd-
um bæði stund og stað og aftur
fannst okkur við upplifa þann
hræðilega sðlarhring sem þess-
ir atburðir höfðu genet á.