Morgunblaðið - 10.06.1977, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 1977
Nci, þú mátl ckki gefa öpunum!
Lofa pabba aö hafa 'ann. Hann
er svo þreyttur eftir vinnuna
sína?
Ur því ykkur tókst að njósna
um okkur — og finna heimilis-
fangið ætlum við að bjóða ykk-
ur einhvern daginn!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Varnarspilarar gela auðvitað
hafl gagn af sögnuni, eins og
sóknarspilarinn. Þeir sjá jú
tultuguogsex spil eins og hann.
Rétt er að hafa þetla í huga þegar
lesendur sitja við stýrið, í vestur,
en suður er sagnhafi í fjórum
spöðum.
Austur og vestur eru á hættu en
suður gaf.
Norður
S. Á976
II. DGIOti
r. G10
L. 754
Vestur
S. 4.12
II. AK4!I2
T. !>!{
L. ÁG.'J
I>ú spilar út hjartaás eftir þess-
ar sagnir:
Suilnr Vcslur Nurður Auslur
1 KkiiII I lijarla I craud pass
Sérðu eitthvað í þessum glugga sem þú vildir fá í afmælisgjöf?
Meira um huldulækna
„Tileinkað Arnaldi nokkrum,
sem átti bréf hér í Velvakanda
fyrir stuttu.
Ég las grein þína í Mbl. þann
28.5. um hvítasunnuundur nútím-
ans og ég verð að viðurkenna að
það eru ýmsar gloppur í kenningu
þinni um hulduiækna, þó svo að
ég voni að þeir séu til.
1) Það eru ekki til, svo vitað sé,
raunvísindalegir geislar heldur
aðeins óslitið rafsegulsvið i nátt-
urunni og eru raunvísindin að-
eins aðferð til að mæla þessa
orkusveipa og reyna að túlka þær
mælingar og færa i nyt fyrir
mannkyn.
2) Þar sem þú segist hafa séð
geislana hljóta þeir að vera í sýni-
lega sviði litrófsins eða frá
400—800 nanommetrum (1
nanom er 1 milljarðasti úr metra)
og þar sem ailar fullkomnustu
mælingaaðferðir nútimans á þess-
um stað i rafsegulsviðinu hafa
ekki getað greint þessa orku-
sveipa raunviisindalega geisla)
virðast þeir ekki lúta hinum við-
urkenndu lögmálum eðlisfræð-
innar.
3) Ef öldulengd geislanna lækk-
aði þá ætti tiðni þeirra að aukast (
samkv. E = H x v; tíðni x
öldul. = ljóshraðinn) og þar með
orkuinnihald þeirra, en orka
geislanna getur ekki aukizt þegar
þeir þurfa að gefa orku til vatns-
ins og kristalsins. Og hvers vegna
ættu geislarnir ekkí að fara i
gegnum vegginn þar sem þeir eru
orðnir miklu orkumeiri? Þetta
getur auðvitað verið eðlisfræði,
en þessi grein innan eðlisfræðinn-
ar, ef hún finnst, myndi svo sann-
arlega kollvarpa öllum fyrri
kenningum innan eðlisfræðinnar.
Það er vissulega verið að reyna
að þreifa sig áfram á þessu sviði,
en tæknin, kunnáttan og tíminn
eru af of skornum skammti. Það
er yfirleitt þannig að það er
þrautin þyngsta að afsanna eða
sanna einhverjar fullyrðingar
sem eru byggðar á munnmælasög-
um. Það tók t.d. mannkynið ár-
þúsundir að afsanna að jörðin
væri flöt. Það tók líka óratíma að
afsanna kenninguna um — já um
hvað mannkynssagan hefur upp á
margt að bjóða, t.d. karlinn í
tunglinu.
Með vinsemd og virðíngu,
Einn lesandi Morgunblaðsins,
sem er að lesa við verkfræði-
háskólann f Kaupmannahöfn."
% „Þar er
þjóðartákn“
„Hvitasunnudagur 29. maí
1977.
Það er liðið á daginn, þennan
undurblíða vordag. Ég lagði mig i
bekkinn og hlustaði á þáttinn
Dagskrárstjóri i eina klukku-
2s|laAar I>ass 'ispaAar pass
I spaðar pass l>*»ss |>aSs
Auslur lætur hjartafimmið og
suður sjöuna. Sagnir suðurs lýstu
fremur sterkri opnun og fleiri
tígla en spaða. En eitt grand norð-
urs orkar tvimælis. Ilvaða spili
spilar þú nú?
Hjartafimmið segír ekki mikið
en sýnir sennilega þrílit. Fleiri
verða hjartaslagirnir því ekki.
Tígulsvíning, sé hennar þörf,
gengur og spaðinn er ekki árenni-
legur. Þá er bara laufið eftir en
það þarf greinilega að gefa þrjá
slagi. Við spilunt því laufþristi og
vonum, að austur eigi kónginn.
Norður
S. ,\976
II. I)G106
T. GI0
L. 754
\'estur
S. 432
II. ÁK432
T. 53
L. ÁG3
Austur
S. 85
II. 985
T. 8642
L. K982
Suður
KDG10
II. 7
T. ÁKD97
L. 1)106
Segja má. að grandsögn norðurs
hafi sett okkur í vanda. Vörnin er
mun auðveldari sé spiliö í hans
hendi.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga eftir Barnt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
33
hann hafði tortryggt mig að
ástæðuiausu. En daginn eftir
byrjaði allt á nýjan leik. Ég
held að þú sért svoleiðís. Ég
þarf ekki á neinni afsökunar-
beiðni að halda. Það ert þú sem
þarft...
Ilún yppti þreytulega öxlum.
— Eitt enn, sagði Peter.
— Sem þú tortryggir mig fyr-
ir. Já, auðvitað.
— Fólksvagninn sem þú komst
f?
— Hvaöa Fólksvagn?
— Þegar þú fórst héðan beið
Fólksvagn eftir þér skammt
frá.
— Nei.
— Carlsen sá hann.
— Og þú trúir Uarlsen en
ekki mér?
Peter svaraði ekki.
— Það stóð Fólksvagn úti á
veginum. En hann var ekki að
bfða eftir mér.
— Nóttina sem þú komst var
einnig Fólksvagn hérna f
grendinni. Þú verður að viður-
kenna að þetta er einkennileg
tilviljun. Og þó svo ég hafði
komið með þessum Fólksvagni,
hvað með það? Er bannað að
aka f Fólksvagni? Ef við gerð-
um nú til dæmis ráð fyrir að
kunningjar hefðu boðizt til að
aka mér hingað og sfðan að
sækja mig aftur? Hvað væri
athugavert við það? En nú er
málum svo háttað að ég kom
alls ekki f neinum Fólksvagni?
Peter ætlaði að segja fyrir-
gefðu aftur, en hann kom ekki
upp orði.
— Er eitthvað sérstakt með
þennan bfl? spurði hún svo.
— Er hann eitthvaó viðkom-
andi Frede?
Ilann þagði.
— Þú vilt ekkert segja. Þú
gætir gert eitthvað rangt.
Kannski hún Lena litla megi
ekki vita það? Þú ert
aumkunarverður. Varstu svona
við konuna þfna? Þá er ég ekki
hissa á þvf að þið eruð að skilja.
— Svo að þú veizt um það?
— Já.
Þreytutilfínning gagntók
hann. Ilann dró sængina upp
fyrir axlir sér. Það þjónaði eng-
um tilgangi að reyna að skýra
neitt fyrir henni, hún myndi
bara göslast áfram og röfla. Ell-
en skyldi fá að vera f friði fyrir
henni.
— Victor hefði skilið mig ef
ég hefði sagt honum ég væri að
leita að þessum bréfum. Þess
vegna var ég ekkert hrædd við
að segja honum frá þvf, sagði
I.ena. — Það getur verið hann
hefði ekki verið ails kostar
ánægður með það, en hann
hefði skiiið mig. Hann er ekki
smásái eins og þú.
Hún reis á fa-tur og gekk
fram og aftur f herberginu.
— Nei, ég verð að segja að
mér Ifkar ekki við þig, sagði
hún — Ég veit það núna. — Það
er eitthvað veikt og ógæfulegt
inni f þér. Þú ert kannski að
reyna að berjast gegn því. En
þú ert svo Iftill kall að þú
ræður ekki við það. Ég ga-ti
gubbað. IMér býður svo við þér.
Hún gekk að dyrunum.
— Viltu ekki segja mér hvað
gerðist? spurði hún.
— Lögreglan hefur spurt eft-
ir Frede?
— Ég er ekki bjálfi. Ég hafði
skilið það. Én hvað vilja þeir
honum.
— Það voru Uigreglumenn f
Fólksvagninum, sem ég var að
tala um.
Hún blfstraði lágt.
— Og þá hefur þú grunað
mig um að hlaupa erinda lög-
reglunnar.
— Ég gat að minnsta kosti
ekki verið viss...,
— Nei, vitanlega ekki, sagði
hún biturlega. — Hvað vildu
þeir Frede?
— Ég veit það ekki.
— En hvað með Victor?
— Hann segist heldur ekki
vita það. En hann hefur sfnar
grunsemdir.
— Hvaða grunsemdir?
— Þú kalt spyrja hann
sjátfan um þær.
Hún kom aftur f áttina til
hans.
— IVlér var ekki alvara þegar