Morgunblaðið - 29.06.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. JUNt 1977
Skjólstæðingur minn mótmælir ekki fangelsisvistinni, en vill fá að
afplána hana þegar veiðibann er I gildi!
Já. læknirinn sagði að maður-
inn minn þyrfti algjöra hvfld,
en mér fyrirskipaði hann að
stunda þrekæfingar!
Ég hef ekki áhuga á þessu, en
fyrir hann er þetta mjög holl
hreyfing!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Nemendur við háskólann I Ox-
ford stunda ekki eingöngu nám
sitt og róður. í þessari frægu
menntastofnun er einnig mikill
áhugi á bridge. Síðastliðinn vetur
skipulagði háskólinn tvfmenn-
ingskeppni fyrir ungt fólk. Ilún
tókst afbragðsvel. Samtals tóku
þátt I keppni þessari 896 ung-
menni frá 32 félögum. Öll spiluðu
þau sömu spil og hér að neðan er
eitt þeirra.
Gjafari norður, allir utan
hættu.
Norður
S. ÁD1064
H. D7
T. ÁKD3
L. D3
Vestur Austur
S. G932 s. 875
H. ÁK832 H. G106
T. G6 X. 742
L- Á4 L. 10952
Suður
S. K
H. 954
T. 10985
L. KG876
Yfirleitt opnaði norður á einum
spaða. Suður sagði þá eitt grand.
Hann á að vísu lítil spil en hugs-
anlega gat félagi hans sagt annan
lit. Margir völdu þá að stökkva í
þrjá tígla á hendi norðurs, sem
ekki var svo óeðlilegt. En þeir
lentu þá í því að tapa annaðhvort
fimm tíglum eða fjórum spöðum.
En þeir voru þó fieiri spilararn-
ir I norður, sem stukku strax í
þrjú grönd. Enda betri sögn.
Með örugga innkomu á laufás
er auðvitað réttast fyrir vestur að
taka strax á tvo hæstu í hjarta og
spila síðan hjarta í þriðja sinn.
Enda fær vörnin þá sex slagi. Og
þetta skeði einmitt í flestum til-
fellum.
Þó unnu nokkrir spilarar þrjú
grönd eftir að vestur valdi að
spila út lágu hjarta. En hvernig?
Jú, Drottriingin fékk slaginn,
siðan spaðakóngur og fjórum
sinnum tígull. Vestur átti í erfið-
leikum og varð að láta eitt hjarta.
Þá var tekið á spaðaás og lauf-
drottningu spilað. Vestur gat þá
tekið einn slag á hjarta en varð
sfðan að spila spaða frá gosanum.
Níu slagir — takk fyrir.
Heyrðu vinur, þú þarft ekki að ganga lengra i svefni I
nótt, vinnukonan er farin í sumarfrf.
Vfngerð f franskri höll á 14. öld.
% Á að auka neyzlu
léttra vína á
kostnað brenndra?
Maður, sem kýs að nefna sig
„áhugamann um vínmenningu"
af ótta við ofsóknir þeirra, sem
þola ekki áfengi í nokkurri mynd,
að þvi hann segir sjálfur, skrifar
á þessa leið:
„Áfengismál okkar Islendinga
eru stöðugt umræðu- og deiluefni.
Drykkjuskapur er mikil óáran og
hefur valdið mikilli óhamingju,
en ég vil nú leyfa mér að halda
því fram, að áfengi getur verið til
mikils yndisauka, sé rétt með það
farið og þess ekki neytt í óhófi.
Mörkin geta stundum orðið nokk-
uð óskýr og meðalhófið reynist
mörgum vandratað.
En þetta breytir ekki því, að
áfengisneyzla er og hefur verið
stöðugur fylgifiskur mannsins, og
virðist ekki ætla að verða breyt-
ing á því i bráðina. Ég er sann-
færður um að margt mætti lag-
færa í meðferð Isiendinga á þess-
ari neyzluvöru, og fyrsta skrefið
hlýtur að vera að reyna að
grynnka eitthvat á fordómum og
„hysterlu" í því sambandi. Nú
miðast áfengisdrykkja alls þorra
manna við að innbyrða mergjaðan
drykk á sem skemmstum tima,
þannig að áhrifanna gæti sem
fyrst. Ógrynni brenndra drykkja
fara ofan i yfirvinnuþjóðina um
helgar, þvi að þá hefur hún tíma
til að helga sig þessari vinsælu
tómstundaiðju og þá eru vínveitn-
ingahúsin opin.
Létt vin eiga hins vegar ekki
upp á pallborðið hér á landi, enda
eru þau seinvirkari og mörgum
þykja þau of dýr. Þegar komið er
til Danmerkur verður þess fljót-
lega vart, að þar eru létt vín al-
gengur drykkur og vinsæll, enda
þótt þar megi drekka bjór. Ég
þori að fullyrða, að neyzla
brenndra vína sé þar í lágmarki
að minnsta kosti hjá þorra al-
mennings.
Það hefur margsinnis komið
fram í fréttum, að viðskipti okkar
tslendinga við Portúgala séu
mjög mikilvæg fyrir þjóðarbú
okkar, en ekki sé að vita hver
framtíð þeirra verði nema við
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
47
— Sagðir þú mér allan sann-
leikaqg. um Christinu?
— Allan sannleikann?
Já.
— Nei, auðvitað ekki.
— Drakk hún.
Andlit hans afmyndaðist af
beizkju og hann sneri sér frá
honum.
— Frede hefur gefið sér tóm
til að segja þér frá þvf, sagði
hann eftir nokkra stund.
— Já, hann sagðí að þú mynd-
ir kasta mér á dyr ef ég segði að
Christina drakk sig f hel.
— Það er rétt að Christina
drakk, sagði Hemmer rólega.
— En það breytir engu af þvf
sem ég sagði þér. Alkóhólið
hjálpaði henni örlftið.
— Hann sagði þú hefðir verið
henni Ótrúr.
Hemmer lokaði augunum.
Peter sá hann beit svo fast
saman vörunum að það strfkk-
aði á hálsæðum.
— Hann sagði það?
— Já.
Hemmer tók að ganga um
gólf en nam svo skyndilega
staðar.
— Hvað kemur það þessu
máli við?spurði hann argur.
— Ég hugsaði með mér að...
— Þú skalt hugsa um þfn
mál, Peter.
— Ég var að hugsa um það að
hati hann þig svona mikið gæti
vel verið að hann skyti á þig.
— Ertu hræddur um mitt Iff,
sagði Hcmmer spotzkur.
— Mér fannst að minnsta
kosti ég ætti að láta þig vita af
því.
— Allt f lagi, Peter. Nú hef-
urðu þá látið mig vita.
Og sfðan tölum við ekki
meira um það.
— Hvers vegna sagðirðu mér
ekki frá Frede og Lenu?
— Hvað hafðf ég átt að segja
þér?
— Að þau hafa verið saman.
— Ég hélt þú hefðir vitað
það.
— Ég vissi það ekki.
— Þvf er lokið núna.
— Er það? sagði Peter hik-
andi.
— Sagði Frede eitthvað
fleira?
— Nei.
— Nú, nú?
Ég held að Lena sé ekkí laus
við að vera hrifin af honum,
sagði Peter.
— Hvernig dettur þér það f
hug?
— Hún talaði þannig.
Hefurðu talað svona mikið
við hana?
peter svaraði ekki.
— Ætlarðu að kaupa kortið
fyrir mig. Eða viltu sem minnst
skipta þér af þessu? spurði
llemmer.
— Skilurðu ekki hvað ég er
að meina, hrópaði Peter. —
Skilurðu ekki að ég er að reyna
að vara þig við. Ég veit að það
er ekkert að marka þetta
st jórnmálaraus f Frede. Ég
held að það sé eitthvað annað.
Það er eitthvað f sambandi við
Lenu. Frede talaði þannig um
Lenu að ég fékk á tilfinning-
una að hún...
— Að hún hvað?
— Að hún væri... Ég veit
ekki hvernig ég á að koma orð-
um að þvf. Að hún væri dálítið
létt á bárunni, kannski.
— Og hvað kemur það mér
við?
Peter horfði niður fyrir sig.
— Ég skil, sagði Ilemmer. —
En þér skjátlast. Og Frede
skjáltast. Ef hann heldur
það...
— Hefur hann enga ástæðu
til að...
— Ég man hann varð ösku-
vondur út f Lenu þegar hún var
módel hjá mér. Kannski
fmyndunaraflið hafi svo af-
greitt það sem á vantaði.
Peter slappaði ósjálfrátt af
og beygði sig fram.
— Sennilega heldur hann
það sé eitthvað á milli þfn og
Leriu, tautaði hann.
— Ér það nóg tíl þess að hann
myndi skjóta mig?
— Já, ég held það.
— Ég held þu hafir of frjótt