Morgunblaðið - 10.07.1977, Side 44

Morgunblaðið - 10.07.1977, Side 44
44 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. JULl 1977 KAFPÍNO \ P ((} ffv' Ekki ofsöjíum sagt af ókurteisinni í Chieago Ung stúlka stóð í bið- röð í pósthúsi einu í Chi- caso missti blað á gólfið. Maður sem stóð fyrir aftan hana sparkaði lítil- lega í blaðið, þannig að það væri auðveldara fyr- ir stúlkuna að beygja sig ojí taka það upp. Og svo er talað um ókurteisi íslenzkra karl- manna. en kurteisi kyn- bræðra þeirra vestan hafs! ★ Móðursystir hins fræga kvikmyndaleikara Walters Pidfíeons til- heyrir þtim flokki kvenna sem ekki hafa hrifizt af þokka Walters. Hún þráði að hann yrði að löjífræðinfí. Þejíar hún las í dag- blöðunum að Walter- hefði verið kosinn sem einn af 10 bezt klæddu mönnum í Bandaríkjun- um, skrifaði hún honum eftirfarandi bréf: „Kæri Walter! Það gleður mig að sjá að þú hefur að lokum eignazt gáfaða kunningja. — Vinsamlega skilaðu kveðju og þakklæti til klæðskera þíns! — Þín einlæga móðursystir“. ★ Læknirinn: — Þér seg- ist hafa megrast mikið upp á síðkastiö. — Hvað hafið þér verið þyngst- ur? — 180 pund. — En hvað hafið þér verið léttastur? — Sextán merkur. ★ — Hvernig lízt þér á frambjóðendurna, sem eru hér við þingkosning- arnar? — Ég gleðst yfir því að það verður ekki nema einn þeirra sem kemst að. Mark Twain hlustaði eitt sinn á er nokkrir kunningjar hans voru að segja sögur og hrandara, en lagði ekkert til mál- anna. — Loks sagði hann: — Þið eruð að segja sögur, það er bezt -að ég segi eina af sjálfum mér, þegar ég var í Hannibal. Það kviknaði þar í húsi eina nóttina og breiddist eldurinn óð- fluga út. Allt í einu sást til Man gamla Hankin- son upp í glugga á f jórðu hæð í hinu brennandi húsi. Enginn stigi var nógu langur til þess að hægt væri að bjarga hon- um þannig út og nú stóðu menn alveg ráða- lausir og ekki var sýnna, en gamli maðurinn brynni inni. Allt í einu datt mér snjallræði f hug: „Náið í kaðal“, hrópaði ég. Það leið ekki á löngu þar til komið var með kaðai. Ég kastaði öðrum endanum upp í glugg- ann til Hankinson, skip- aði honum að binda utan um sig og síðan dró ég hann niður. BRIDGE Umsjón: Páll Bergsson t SVEITAKEPPNI kcmur slund- um fyrir að sama liðið fa*r samc á báðum borðum í sama spilinu. Ok í útrcikninKum eftir leikinn hef- ur slíkt sveifluspil venjuleKa mikil áhrif. Spilið i daK er frá landsleik milli Svíþjóðar ok Frakklands. En Svíunum þótti þeir vera óheppnir í þessu spili þó fleiru ma-tti um kenna. Gjafari vestur, norður-suður á hættu. Norður S. 1042 H. — T. AKG10 L. AKDG72 Vestur S. AKG6 H. KG876 T. 6 L. 983 Austur S. D53 H. AD1054 T. 942 L. 65 Erfitt er að ná þessari tegund fegurðarsmyrsla af andlitinu en um það ræði ég í næsta þætti! A hverju byggja spíritistar trú sina? Hér i dálkunum hafa að undan- ' förnu átt sér stað nokkrar umræð- ur um spiritisma og sitthvað ann- að um trúmál og Guðriður Guðjónsdóttir sendi eftirfarandi bréf sem innlegg í þá umræðu: „Á hverju byggja spiritistar trú sina? Vegna bréfs Ævars R. Kvarans langar mig að spyrja þessara spurningar. Ég byggi trú mína á Biblíunni og er sannfærð um að hún er frá Guði ætluð okkur mönnunum sem kennslu- bók og þar er hinn eina sannleika að finna. Jesús sagði: „Ég er vegurinn, sannleikurinn og lífið“, Jóh. 14,16. Biblían kennir tvi- mælalaust að hinir dánu séu með- vitundarlausir og lífvana i gröf- inni. Takið eftir því sem Prédikarinn segir í 9. kafla v. 5 og 10: „Þvi að þeir sem lifa vita að þeir eiga að deyja, en hinir dauðu vita ekki neitt og hljóta engin laun framar, því að minning þeirra gleymist. Allt sem hönd þin megnar að gjöra með kröftum þínum gjör þú það, þvi að í dánar- heimum, þangað sem þú ferð er hvorki starfsemi né vizka.“ Það merkir að hinir dánu geta ekkert gert né vitað. Biblian kennir einnig að sá er leiti frétta af framliðnum sé Guði andstyggilegur, 5. Móseb. 18, 11—14, og hver vill vera Guði andstyggilegur? En hvað þá um ritningarstaði sem nota orðasam- bönd eins og „sál mín“ eða talar um sál manns eins og hún væri innra með honum? Þessar ritn- ingargreinar verða að sjálfsögðu að vera i samræmi við aðra ritn- ingarstaði þar sem orð Guðs er ekki mótsagnakennt, það er aug- ljóst að orðið sál má nota i ýmsum merkingum, stundum merkir það manninn sjálfan sem sál. Rétt eins og hann getur sagt „ég sjálf- ur“ getur hann einnig sagt „sál min“. Þess vegna segir sálma- skáldið „sál min tárast af trega." Sálm. 119,28. Éinnig talar Biblían um löngun í efnislega fæðu: „Sál þina langar til að eta kjöt, “ 5. Móseb. 12.20. Sál þin er raunverulega þú sjálf- ur með öllu efnislegum og andleg- um hæfileikum þinum. Biblían lofar upprisu í Jóh. 5.29 og segir: „Undrist ekki þetta þvi sú kemur stund er allir þeir sem i gröfunum eru munu heyra raust hans og þeir munu ganga út, þeir sem gott hafa gjört, til upprisu lífsins, en þeir, sem illt hafa að- hafzt, til upprisudómsins." Hvar sem talað er um paradisina I Bibliunni bendir allt til þess að hún sé á jörðu, t.d. segir í Jesaja 65,21: „Og þeir munu reisa hús og búa í þeim og þeir munu planta vingarða og eta ávöxtu þeirra." Ekki þyrfti maður að reisa sér hús ef maður yrði andleg vera og í Jesaja 11.9 stendur: „Hvergi á minu heilaga fjalli munu menn illt fremja eða skaða gjöra, þvi jörðin er full af þekkingu á Drottni eins og djúp hafsins er vötnum hulið." En Guð skapaði andaverur á undan okkur mönnunum. Ein þeirra gerði sjálfa sig að Satan, en Suður S. 987 Ii. 932 T. D8753 L. 104 Þegar Frakkarnir voru með spil norðurs og suðurs gengu sagn- irnar þannig. Vcstur Norrtur Ausíur Sudur 1 II I) 3 II P 4 11 5 L allir pass. Svíinn i austur spilaði út hjarta- ás og þá var spilið einfalt. Spaði fór í fimmta tígulspil blinds — ellefu slagir upplagðir. Við hitt borðið varð vestur sagnhafi í fimm hjörtum eftir þessar sagnir: VcNtur NorAur 1 II I) P 5 b 5 II 1) Nú spilaði norður, aftur Svíi, út tigulás. Og hann hefur ekki verið á skotskónum, því að í stað þess að taka næst slag á lauf spilaði hann tígulkóngnum. Þar með voru möguleikar varnarinnar að engu orðnir. Vestur tók trompin af suðri og lét lauf frá blindum i f jórða spaðann. Frakkarnir fengu þannig game á báðum borðum en þrátt fyrir það töpuðu þeir leiknum. Austur Surtur. 4 II P P P scm varA lokasÖKnin. ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER 58 ar sem virtust grimniir og óró- legir. Einkenniskla-ddir menn stigu út og klæddu sig í skot- held vesti. Einn þeirra tók fram byssu úr farangurshólf- inu. — Þetta er brjálæði, hrópaði Peter — þetta er hreinasta vit- firring. Lögreglufulltrúinn kom til hans. — Ilvað voruð þér að segja. — Það var eínmitt þetta sem Frede vildi. Að lögreglan kæmi með hunda og alvæpni. Getið þið ekki haldið ykkur f hæfi- legri fjarlægð. Það er dálítið annað en þið haldið sem málið snýst um. , — Um hvað snýst það? spurði lögreglufulltrúinn yfir- lætislega. — Ég veit það ekki nákvæm lega. Hins vegar gcri ég mér ljóst að fólk getur orðið veikt. Þið virðist ekki skilja það. Það kemur fyrir að fólk verður svo brenglað að það óskar eftir þvf að eitthvað voðalegt gerist... Lögreglufulltrúinn sneri sér að Hemmer. — Þér getið verið alveg ró- legir. Við ráðum við þetta. Við höfum fengizt við slfk mál mörgum sinnum. Allir settust inn f bflana og ekið var af stað. Og þarna var komið að skógarveginum. Peter nam staðar. Ilann sá að hinir bflarnir stönzuðu að baki honum. Lögreglufulltrúinn kom til hans. — Var það hér? — Það er spottkorn þangað, nokkur hundruð metra býst ég við. — Akið þá bara af stað. — Vegurinn er vægast sagt slæmur. — Það hlýtur að ganga. Þeir skröngluðust og skyöltu yfir veginn sem virtist enn verri en daginn áður. Þegar þeir komu upp eftir á þann stað sem þeir höfðu numið staðar dagínn áður stoppaði Pet- er. Hundpnum var hleypt út og lögreKlumenn máttu hafa sig alla við að halda þeim f skefjum. Ilemmer sagði gremjulega við lögreglufulltrú- ann. — Ekki Ifzt mér á þetta hjá ykkur. — Þið þurfið ekki að hafa neínar áhyggjur. Við látum hundana ekki fara af stað. Og lögreglumennirnir munu verða um kyrrt hér. Þér fáið fullt tækifæri til að ná tali af hon- um. — En vilji hann nú ekki tala við mig? — Þá verð ég að reyna. Ef ekki, það verðum við bara að bfða. Þegar hann er orðinn nógu þreyttur náum við hon- um. Peter benti hvar Frede hafði farið inn í skóginn. llundarnir voru leiddir þangað og þeir tog- uðu trylltir f ólarnar. Lena sat enn inni f bflnum. — Ætlarðu að vera hérna? spurði Peter lágt. — Já. — Kannski þurfum við á þér að halda. Kannski Frede vilji tala við þig. Framhaldssaga eftir Bernt Vestre. Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi. — Það hugsa ég ekki. Nei, hann vill ekki tala við mig. — Ilvers vegna ekki? — Spurðu mig ekki svona mikið. Ilún hnipraði sig samah f aftursætinu. — Hvað er að, Lena, sagði hann biójandi. IIún svaraði ekki. Peter leit í áttina til Hemmers sem slóð ok skoðaði kortið ásamt lögreglu- fulltrúanum. — Ilvað er það, Lena? spurði hani) aftur. — Ég hef verið svoddan kjáni, sagði hún lágt. — Sérðu eftir...þessu f gær- kvöldi? — Bjálfiertu. — En hvað er það þá? — Láttu mig vera f friði. — Nei. Allt f eínu hvæsti hún. — Hypjaðu þig. Ilemmer var að koma að bfln- um. Hafði hann tekið eftir ein- hverju? — Kemur þú ekki með, Lena? spurði hann þegar hann kom til þeirra. — Nei, sagði hún lágt.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.