Morgunblaðið - 10.07.1977, Side 44
44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. JULl 1977
KAFPÍNO \ P
((} ffv'
Ekki ofsöjíum sagt af
ókurteisinni í Chieago
Ung stúlka stóð í bið-
röð í pósthúsi einu í Chi-
caso missti blað á gólfið.
Maður sem stóð fyrir
aftan hana sparkaði lítil-
lega í blaðið, þannig að
það væri auðveldara fyr-
ir stúlkuna að beygja sig
ojí taka það upp.
Og svo er talað um
ókurteisi íslenzkra karl-
manna. en kurteisi kyn-
bræðra þeirra vestan
hafs!
★
Móðursystir hins
fræga kvikmyndaleikara
Walters Pidfíeons til-
heyrir þtim flokki
kvenna sem ekki hafa
hrifizt af þokka Walters.
Hún þráði að hann yrði
að löjífræðinfí.
Þejíar hún las í dag-
blöðunum að Walter-
hefði verið kosinn sem
einn af 10 bezt klæddu
mönnum í Bandaríkjun-
um, skrifaði hún honum
eftirfarandi bréf:
„Kæri Walter! Það
gleður mig að sjá að þú
hefur að lokum eignazt
gáfaða kunningja. —
Vinsamlega skilaðu
kveðju og þakklæti til
klæðskera þíns! — Þín
einlæga móðursystir“.
★
Læknirinn: — Þér seg-
ist hafa megrast mikið
upp á síðkastiö. — Hvað
hafið þér verið þyngst-
ur?
— 180 pund.
— En hvað hafið þér
verið léttastur?
— Sextán merkur.
★
— Hvernig lízt þér á
frambjóðendurna, sem
eru hér við þingkosning-
arnar?
— Ég gleðst yfir því
að það verður ekki nema
einn þeirra sem kemst
að.
Mark Twain hlustaði
eitt sinn á er nokkrir
kunningjar hans voru að
segja sögur og hrandara,
en lagði ekkert til mál-
anna. — Loks sagði
hann:
— Þið eruð að segja
sögur, það er bezt -að ég
segi eina af sjálfum
mér, þegar ég var í
Hannibal. Það kviknaði
þar í húsi eina nóttina
og breiddist eldurinn óð-
fluga út. Allt í einu sást
til Man gamla Hankin-
son upp í glugga á f jórðu
hæð í hinu brennandi
húsi. Enginn stigi var
nógu langur til þess að
hægt væri að bjarga hon-
um þannig út og nú
stóðu menn alveg ráða-
lausir og ekki var sýnna,
en gamli maðurinn
brynni inni. Allt í einu
datt mér snjallræði f
hug: „Náið í kaðal“,
hrópaði ég.
Það leið ekki á löngu
þar til komið var með
kaðai. Ég kastaði öðrum
endanum upp í glugg-
ann til Hankinson, skip-
aði honum að binda utan
um sig og síðan dró ég
hann niður.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
t SVEITAKEPPNI kcmur slund-
um fyrir að sama liðið fa*r samc á
báðum borðum í sama spilinu. Ok
í útrcikninKum eftir leikinn hef-
ur slíkt sveifluspil venjuleKa
mikil áhrif. Spilið i daK er frá
landsleik milli Svíþjóðar ok
Frakklands. En Svíunum þótti
þeir vera óheppnir í þessu spili
þó fleiru ma-tti um kenna.
Gjafari vestur, norður-suður á
hættu.
Norður
S. 1042
H. —
T. AKG10
L. AKDG72
Vestur
S. AKG6
H. KG876
T. 6
L. 983
Austur
S. D53
H. AD1054
T. 942
L. 65
Erfitt er að ná þessari tegund fegurðarsmyrsla af
andlitinu en um það ræði ég í næsta þætti!
A hverju byggja
spíritistar trú sina?
Hér i dálkunum hafa að undan- '
förnu átt sér stað nokkrar umræð-
ur um spiritisma og sitthvað ann-
að um trúmál og Guðriður
Guðjónsdóttir sendi eftirfarandi
bréf sem innlegg í þá umræðu:
„Á hverju byggja spiritistar trú
sina? Vegna bréfs Ævars R.
Kvarans langar mig að spyrja
þessara spurningar. Ég byggi trú
mína á Biblíunni og er sannfærð
um að hún er frá Guði ætluð
okkur mönnunum sem kennslu-
bók og þar er hinn eina sannleika
að finna. Jesús sagði: „Ég er
vegurinn, sannleikurinn og lífið“,
Jóh. 14,16. Biblían kennir tvi-
mælalaust að hinir dánu séu með-
vitundarlausir og lífvana i gröf-
inni. Takið eftir því sem
Prédikarinn segir í 9. kafla v. 5 og
10: „Þvi að þeir sem lifa vita að
þeir eiga að deyja, en hinir dauðu
vita ekki neitt og hljóta engin
laun framar, því að minning
þeirra gleymist. Allt sem hönd
þin megnar að gjöra með kröftum
þínum gjör þú það, þvi að í dánar-
heimum, þangað sem þú ferð er
hvorki starfsemi né vizka.“ Það
merkir að hinir dánu geta ekkert
gert né vitað.
Biblian kennir einnig að sá er
leiti frétta af framliðnum sé Guði
andstyggilegur, 5. Móseb. 18,
11—14, og hver vill vera Guði
andstyggilegur? En hvað þá um
ritningarstaði sem nota orðasam-
bönd eins og „sál mín“ eða talar
um sál manns eins og hún væri
innra með honum? Þessar ritn-
ingargreinar verða að sjálfsögðu
að vera i samræmi við aðra ritn-
ingarstaði þar sem orð Guðs er
ekki mótsagnakennt, það er aug-
ljóst að orðið sál má nota i ýmsum
merkingum, stundum merkir það
manninn sjálfan sem sál. Rétt
eins og hann getur sagt „ég sjálf-
ur“ getur hann einnig sagt „sál
min“. Þess vegna segir sálma-
skáldið „sál min tárast af trega."
Sálm. 119,28.
Éinnig talar Biblían um löngun
í efnislega fæðu: „Sál þina langar
til að eta kjöt, “ 5. Móseb. 12.20.
Sál þin er raunverulega þú sjálf-
ur með öllu efnislegum og andleg-
um hæfileikum þinum.
Biblían lofar upprisu í Jóh. 5.29
og segir: „Undrist ekki þetta þvi
sú kemur stund er allir þeir sem i
gröfunum eru munu heyra raust
hans og þeir munu ganga út, þeir
sem gott hafa gjört, til upprisu
lífsins, en þeir, sem illt hafa að-
hafzt, til upprisudómsins." Hvar
sem talað er um paradisina I
Bibliunni bendir allt til þess að
hún sé á jörðu, t.d. segir í Jesaja
65,21: „Og þeir munu reisa hús og
búa í þeim og þeir munu planta
vingarða og eta ávöxtu þeirra."
Ekki þyrfti maður að reisa sér
hús ef maður yrði andleg vera og í
Jesaja 11.9 stendur: „Hvergi á
minu heilaga fjalli munu menn
illt fremja eða skaða gjöra, þvi
jörðin er full af þekkingu á
Drottni eins og djúp hafsins er
vötnum hulið."
En Guð skapaði andaverur á
undan okkur mönnunum. Ein
þeirra gerði sjálfa sig að Satan, en
Suður
S. 987
Ii. 932
T. D8753
L. 104
Þegar Frakkarnir voru með spil
norðurs og suðurs gengu sagn-
irnar þannig.
Vcstur Norrtur Ausíur Sudur
1 II I) 3 II P
4 11 5 L allir pass.
Svíinn i austur spilaði út hjarta-
ás og þá var spilið einfalt. Spaði
fór í fimmta tígulspil blinds —
ellefu slagir upplagðir.
Við hitt borðið varð vestur
sagnhafi í fimm hjörtum eftir
þessar sagnir:
VcNtur NorAur
1 II I)
P 5 b
5 II 1)
Nú spilaði norður, aftur Svíi, út
tigulás. Og hann hefur ekki verið
á skotskónum, því að í stað þess
að taka næst slag á lauf spilaði
hann tígulkóngnum. Þar með
voru möguleikar varnarinnar að
engu orðnir. Vestur tók trompin
af suðri og lét lauf frá blindum i
f jórða spaðann.
Frakkarnir fengu þannig game
á báðum borðum en þrátt fyrir
það töpuðu þeir leiknum.
Austur Surtur.
4 II P
P P
scm varA lokasÖKnin.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
58
ar sem virtust grimniir og óró-
legir. Einkenniskla-ddir menn
stigu út og klæddu sig í skot-
held vesti. Einn þeirra tók
fram byssu úr farangurshólf-
inu.
— Þetta er brjálæði, hrópaði
Peter — þetta er hreinasta vit-
firring.
Lögreglufulltrúinn kom til
hans.
— Ilvað voruð þér að segja.
— Það var eínmitt þetta sem
Frede vildi. Að lögreglan kæmi
með hunda og alvæpni. Getið
þið ekki haldið ykkur f hæfi-
legri fjarlægð. Það er dálítið
annað en þið haldið sem málið
snýst um. ,
— Um hvað snýst það?
spurði lögreglufulltrúinn yfir-
lætislega.
— Ég veit það ekki nákvæm
lega. Hins vegar gcri ég mér
ljóst að fólk getur orðið veikt.
Þið virðist ekki skilja það. Það
kemur fyrir að fólk verður svo
brenglað að það óskar eftir þvf
að eitthvað voðalegt gerist...
Lögreglufulltrúinn sneri sér
að Hemmer.
— Þér getið verið alveg ró-
legir. Við ráðum við þetta. Við
höfum fengizt við slfk mál
mörgum sinnum.
Allir settust inn f bflana og
ekið var af stað.
Og þarna var komið að
skógarveginum. Peter nam
staðar.
Ilann sá að hinir bflarnir
stönzuðu að baki honum.
Lögreglufulltrúinn kom til
hans.
— Var það hér?
— Það er spottkorn þangað,
nokkur hundruð metra býst ég
við.
— Akið þá bara af stað.
— Vegurinn er vægast sagt
slæmur.
— Það hlýtur að ganga.
Þeir skröngluðust og skyöltu
yfir veginn sem virtist enn
verri en daginn áður. Þegar
þeir komu upp eftir á þann stað
sem þeir höfðu numið staðar
dagínn áður stoppaði Pet-
er. Hundpnum var hleypt út
og lögreKlumenn máttu hafa
sig alla við að halda þeim f
skefjum. Ilemmer sagði
gremjulega við lögreglufulltrú-
ann.
— Ekki Ifzt mér á þetta hjá
ykkur.
— Þið þurfið ekki að hafa
neínar áhyggjur. Við látum
hundana ekki fara af stað. Og
lögreglumennirnir munu verða
um kyrrt hér. Þér fáið fullt
tækifæri til að ná tali af hon-
um.
— En vilji hann nú ekki tala
við mig?
— Þá verð ég að reyna. Ef
ekki, það verðum við bara að
bfða. Þegar hann er orðinn
nógu þreyttur náum við hon-
um.
Peter benti hvar Frede hafði
farið inn í skóginn. llundarnir
voru leiddir þangað og þeir tog-
uðu trylltir f ólarnar.
Lena sat enn inni f bflnum.
— Ætlarðu að vera hérna?
spurði Peter lágt.
— Já.
— Kannski þurfum við á þér
að halda. Kannski Frede vilji
tala við þig.
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
— Það hugsa ég ekki. Nei,
hann vill ekki tala við mig.
— Ilvers vegna ekki?
— Spurðu mig ekki svona
mikið.
Ilún hnipraði sig samah f
aftursætinu.
— Hvað er að, Lena, sagði
hann biójandi.
IIún svaraði ekki. Peter leit í
áttina til Hemmers sem slóð ok
skoðaði kortið ásamt lögreglu-
fulltrúanum.
— Ilvað er það, Lena? spurði
hani) aftur.
— Ég hef verið svoddan
kjáni, sagði hún lágt.
— Sérðu eftir...þessu f gær-
kvöldi?
— Bjálfiertu.
— En hvað er það þá?
— Láttu mig vera f friði.
— Nei.
Allt f eínu hvæsti hún.
— Hypjaðu þig.
Ilemmer var að koma að bfln-
um. Hafði hann tekið eftir ein-
hverju?
— Kemur þú ekki með,
Lena? spurði hann þegar hann
kom til þeirra.
— Nei, sagði hún lágt.