Morgunblaðið - 04.10.1977, Blaðsíða 32

40
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. OKTÓBER 1977
VfK>
KAFFINU \\ \ i

GRANI göslari
^ NK.
I

‘S-s-

' ' “í -
^3
filrh<4
Þart þarf ekki art pakka honum
inn — ég klára hann hér.
Simtal frá Surtur-Ameríku —
þart er Rjaldkerinn!
BRIDGE
Umsjón: Péll Bergsson
Eftir art surtur hal'rti tapart spil-
inu hér art nertan var makker hans
óánæsrtur ok sagrti: „Nú varstu
óvandvirkur makker. Þetta spil
gast þú unnirt á einfaldan hátt“.
Geta lesendur gert betur?
Surtur spilar þrjú grönd og vestur
spilar út hjartadrottningu.
Norrtur
S. K52
H. 63
T. 65
L.1086432
Surtur
S. A8
H.-A94
T. AKD843
L. Á5
Viö sjáuin auövitaö strax, aö
liggi tíglarnir fimm 3—2 á hönd-
um austurs og vesturs er spiliö
einfalt. En þaö er einmitt hættan.
Spiliö er of auövelt.
Það er þýðingarlaust að biðja okkur hér, um
eitthvað umfram það sem hér er!
Frumskógarlögmálið?
„Engum getur dulizt er lesið
hefur blaðagreinar Elinar Pálma-
dóttur i Morgunblaöinu nú undan
farið, að i þeim heimshluta er
Elin segir frá rikir nú einhver hin
illræmdasta glæpaöld er saga
allra tima kann fá að greina. Lýsir
Elín þessu yfirþyrmandi ástandi
er nú dynur yfir Kambódíu mjög
vel í greinum sinum, enda var
hún sjálf sjónarvottur að mörgu
þvi er hún heyrði og sá i flótta-
mannabúðum Kambídíumanna,
Og það er alveg útaf fyrir sig af
islenzkum blaðamanni, að geta
gert slikt á þessum viðsjálu tim-
um er nú vara hvarvetna í
heimiruim.
Rauðu kmerarnir, sem svo eru
nefndir, brutust tii valda í
Kambódíu vorið 1975. Þarna eru
að verki nokkrir ungkommúnist-
ar þrautþjáflaðir i Moskvu og
París í alls konar undirróðurs- og
skemmdarstarfsemi, því lokatak-
mark þeirra er að ganga af iýð-
ræðinu dauðu og skiptir þá ekki
máli i þeirra augum hvaða aðferð
er beitt, tilgangurinn helgar
meðalið.
Rauðu kmerarnir þykjast ætla
að byggja upp nýja tegund af
þjóðfélagi að þvi er virðist með all
einkennilegum hætti. í þessu
nýja þjóðfélagi þeirra á frum-
skógariögmálið eitt að gilda. Hinn
minni máttar er tafarlaust drep-
inn, ef hann ekki hlýðir öllum
bönnum þeirra og boðum hversu
vitlaus sem þau kunna að vera.
Það er sum sé takmarkið að út-
rýma öllum mannlegum viðhorf-
um eins og þekkjast nú i siðuðum
þjóðfélögum hins siðmenntaða
heims. Mun óhætt að fuliyrða að í
mörgum tilvikum sé þar um
skipulagt þjóðarmorð að ræða. En
samviska þjóðanna sefur og virð-
ist vanmegnug að stöðva þá vitis-
loga er þarna geysa. Er hinir
rauðu kmerar hafa kveikt með
blindu ofstæki sinna eigin villu-
kenninga.
Það sem öllu máli skiptir er að
rauðu kmerarnir, þetta illgresi úr
mannlífsakrinum, verði upprætt
með öllu, því:
„Aldrei sprottið getur góður
gróður af illri rót“.
Þorkell Iljaltason".
Ef tíglarnir liggja 4—1 getum
við ráðiö við spilið í einu tilfelli.
En það reyndi suður ekki þegar
spilið kom fyrir og var allt þann-
ig:
Norður
S. K52
H. 63
T. 65
L.1086432
Vestur
S. G76
H. DG1087
T. 10972
L. K
Austur
S. D10943
H. K52
T. G
L. I)G97
Surtur
S. Á8
H. A94
T. AKD843
L. A5
Hann tók strax á hjartaás og fór
í tígulinn. En þá fékk vörnin
tigulslag ásamt fjórum á hjarta.
En suður taldi ekki slagina eins
og við höfum gert og séð, að að-
eins fimm slagi þarf að fá á tígul-
inn. Og varnaglinn, sem við not-
um í þessu spili er að taka ekki á
hjartaásinn fyrr en litnum er spil-
að í þriðja sinn. Notum þá einu
innkomu blinds til að spila lágum
tígli. Og þegar austur lætur gos-
ann gefum við. Nú má hann fá
slag þvi ekki á hann fleiri hjörtu.
En afganginn eigum við og vinn-
um spilið.
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
59
undan. Örn steig á bak hesti
sfnum.
Nú hef ég aflart mér tveggja
nýrra óvina, hugsarti hann, þeg-
ar hann reirt á brott. Hvarta
áhrif skyldi þetta hafa á starf
okkar? Areiðanlega æsir
Ngn.vama þegna sína gegn mér.
Fáránlegt athæfi. Ég hef víst
verið framtakssamur um of. Og
samt ... Virt fáum eflaust betra
samband við Ziga og stúlkuna
eftir þetta ...
— Jæja, byrjaðu nú og
leyfðu mér art heyra, sagði
Forss, þegar þeir héldu áfram
ferrtinni. — lívart sagðir þú við
þennan þrútna gölt?
— Vertu hérna samsfða mér,
og þá skal ég útskýra allt fyrir
þér. Veiztu hvað iloboio er,
brúðarkaup?
Örn lét dæluna ganga um
stund. Erik var hæfilega áhuga-
samur. Öðru hverju skaut hann
inn einni og einni spurningu.
Örn naut þess ( rlkum mæli að
hafa áheyranda. Arum saman
hafði hann setið einmana og
hugsað án afláts á löngum reirt-
ferrtum sínum.
— Jahá, sagrti hann art lok-
um, — niðurstaða þessa alls er
sú, art svertingjakonan á stigi
heirtingjans er ekki annart en
vinnudýr og verziunarvara.
Konan á að ala manninum börn
og þræla fyrir hann úti á akrin-
um. Þart er ekki um art rærta
sameiginlega ána'gju og félags-
skap. En á mcrtal kristinna
svertingja verrtur þetta allt
örtru vísi. Þá verrtur maðurinn
að láta sér nægja eina konu, og
hann lærir art Hta á hana sem
manneskju. Þá sjáum við oft
karl og konu sitja saman og
ræðast við eins og góða vini, og
þau hjálpdast að í starfi.
Kristindómurinn felur I sér
róttæka breytingu fyrir kon-
una.
Erik glotti með sjálfum sér.
Hann fer strax að halda fyrir-
lestur, hugsaði hann. Hlut-
drægur bullari! Eg skal þjarma
svolftiðað honum scinna. Hefði
hann ekki verið prestur, færi
honum vel að vera lýðskrum-
ari, æsingamaður eða ritstjóri
kommúnistablaðs. En kannski
verða mcnn svona af því að lifa
einir hérna úti á landi.
— En heyröu, Fredrik, þessi
prins, þú verður art minnsta
kosti að virturkenna, að þú
trufiartir hann f ertlilegri para-
dfsartilveru hans?
Örn hló. — Já, það má vera.
En ég býst við að konurnar
hans fjörutfu hefðu klappart
mér lof I lófa, af því art ég gerði
það — ef þær hefðu þorart.
Zondi benti á aurtan kofa.
— Gerðu svo vel, þú miklu
Ijón. Farrtu og sæktu bast-
mottu, Mehlonkomo.
Mehlonkomo rölti löturhægt
af stað og andlit hennar lýsti
viðbjóði. Eitt andartak var sem
ótti næði tökum á henni, og
hún leit f áttina að, trjálundi
nokkrum. Þar ætlarti hún rétt á
eftir art hitta hinn unga, fátæka
Zúlúhermann, Ziga. Honum
þótti vænt um hana, og hann
var blóðheitur piltur. Ef hann
sæi hana með prinsinum. gat
það dregið dilk á eftir sér. Hún
hægði á sér eins og hún þorrti,
unz hinn konunglegi magi ýtti
henní áfram aftan frá.
Ziga hafði reyndar séð þetta
fjónarspil. Hann hafði gæft við
þá hugsun art reka hinn gamia
keppinaut sinn í gegn með
spjótinu, en honum kom annað
betra rárt í hug, þegar hann sá
Örn og Forss koma rfðandi yfir
sérsvæði hinna innfa>ddu.
Hann hafrti hlaupirt f kapp virt
þá og beðirt <)rn, mert öndina í
hálsinum. að koma vitinu fyrir
prinsínn. Örn var ekki sérlega
áfjártur að fara mert honum.
Hann var ekki í skapi art glíma
við fleiri vandamál þennan
dag. ög hann efaðist um, að
nokkuð gagnarti að blanda sér í
þessi brúrtarkaup. En hann
hafði látið sannfærast, og nú
kom hann rfðandi yfir pata-
akur f fylgd með Forss. Ziga
hafði vit á því að vera sjálfur f
hæfilegri fjarlægð.
örn þrammaði inn I garðinn
og nam staðar frammi fyrir
prinsinum, sem beið fyrir utan
kofann, meðan Mehlokomo út-
bjó fletið inni. Hann lyftí hend-
inni kurteislega f kvertjuskyni,
en hann mundi ekki nema tvo
af hyllingartitlum prinsins.
Ngonyama lét hökurnar slga og