Morgunblaðið - 19.10.1977, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 19. OKTÓBER 1977
MORö'Jh/
KA Fr/NO
■*

GRANI göslari
Eg sagði við hann f gær: Þú hætt-
ir að drekka — eða ég fer aftur
heim til mömmu?
Kosturinn við þennan ost, þegar hann er borðaður sem nokkurs
konar megrunarmeðal, er að f honum eru 34 prósent fleiri göt en í
venjulegum osti!
Þetta er mín eign uppskrift og
um leið og hann kemur inn í
forstofuna segir hann: Borðum
úti í dag!
Spumingar um
edlilegan dauða
BRIDGE
Umsjón: P6H Bergsson
Halda mætti, að varnar-
spilararnir í spilinu hér að neðan
hafi verið að hlusta á ungverskar
rapsódíur en það kom einmitt
fyrir í Budapest þegar heims-
meistarakeppnin var haldin þar
árið 1937.
Suður gaf, allir á hættu.
Norður
S. D72
II. AK643
T. D7
L. D54
Vestur
S. KIO
H. DIO
T. ÁG103
L. G9872
Austur
S. Á
H. 875
T. 86542
L. Á1063
Suður
S. G986543
H. G92
T. K9
L. K
Eftir tvö pöss opnaði norður á
einu hjarta. Suður sagði einn
spaða og í ljósi þess, að suður
hafði sagt pass í upphafi ákvað
norður að segja pass. Þetta var
alls ekki óeðlilegur samningur.
Vörnin átti tvö hæðstu trompin
ásamt tveim ásum. En hvað skyldi
suður hafa fengið marga slagi.
Lesendur geta sjálfsagt ekki gisk-
að á það.
Vestur átti ekkert gott útspil.
En um síðir valdi hann laufníuna.
Lágt frá blindum og austri. Hann
vildi fá hærra spil á ásinn. Suður
fékk því á kónginn og spilaði lág-
um tigli. Vestur lét tíuna og
dorttningin fékk slaginn. Og þá
spilaði suður laufafimmi frá
blindum. Austur var hræddur um
að félagi hans hefði spilað út frá
9872 í laufi og suður ætti gosann
blankann eftir. Hann stakk því
upp laufásnum en suðúr tromp-
aði.
Eftir þetta fór sagnhafi inn í
blindan á hjarta og lét tígulkóng-
inn í laufadrottninguna. En þetta
var ekki allt. Suður trompaði nú
tíguldrottninguna og spilaði lág-
um spaöa. Vestur var ekki ánægð-
ur með framvindu spilsins og ætl-
aði ekki að láta sagnhafa stela
fleiri slögum. Hann stakk því upp
kónginum og átti slaginn — þang-
að til austur kom með ásinn
blanka.
Suður fékk þannig tólf slagi.
Fékk fimm yfirslagi í einum
spaða — spili sem spilast hafði
eins og draumur.
„Hr. Sálfræðingur
Þórir S, Guðbergsson.
Ég get ekki stillt mig um að
skrifa þér nokkur orð um greinar
þínar í Mbl., Er dauðinn eðlileg-
ur? Margar misfellur eru i þess-
um greinum, en lokaorðin taka þó
út yfir allt: „Og einn góðan veður-
dag heimsækir dauðinn okkur,
þreyttan og sljóleikinn er e.t.v.
meiri en áður. Húsið sígur yfir og
skuggi fellur á Iffdaga okkar, sem
brátt eru á enda. Lífinu hér á jörð
er lokið . . . og kemur aldrei aft-
ur.“
• Mér þykir líklegt að misprent-
un hafi átt sér stað þarna. Húsið
hlýtur að eiga að vera húmið. Ö,
hr. félagsfræðingur eða sálfræð-
ingur, ætlar þú að deyja til
myrkursins og eiiifrar nætur? Ég
veit að þú ert ekki sálarlaus og
andlaus mannvera. Þegar þú ert
laus við likama og hold þá er þitt
eg til eftir sem áður. Þín fram-
liðna vera verður um óákveðinn
tíma í eterlikamanum með
bjarma árunnar yfir sér. Þannig
er það sem skyggnir menn sjá
framliðið fólk. Ef þú I jarðneska
lífinu ert góður og dyggðugur
maður, sem gengur á Guðs veg-
um, þá nærð þú fljótlega þriðja
stiginu, sem er Guðs góði andi,
þ.e. engill Guðs, þá kemur þú
aldrei aftur í holdið, heldur getur
þú þá komið sem sendiboði al-
mættisins, tjáð þig sem rödd eða
vitranaengill. Þetta er almættið i
allri sinni dýrð. Lestu um boðun
heilagrar guðsmóður, Mariu
(Lúk, 1,26—35). Og lestu
Samúelsbók 3. kaflann allan og
margt fleira mætti benda á úr
heiiagri ritningu, Bibliunni.
Nú skulum við aftur athuga sál-
ræna sviðið þ.e. veruna i eter-
likamanum. Mörg konan og fjöldi
karlmanna hafa bókstaflega dýrk-
að holdið í jarðvistarlifi sinu,
þessar framliðnu verur vilja
hverfa aftur í hoidið, þær hafa í
sinu jarðvistarlífi átt sterkt kyn-
hvatarlif, auðsöfnunarlif, trú-
lausa valdafikn o.m.fl. af holdsins
lystisemdum. Guðs góða almætti
sendir nú til þessara framliðnu
vera verndarengla og sendiboða
til að leiða þær i náðarriki Guðs.
En þeir sem ekki nást, þeir endur-
holdgast aftur i holdið og holdsins
lystisemdir. Þetta er allt vort lif.
Guðs góða almætti heyr baráttu
um hverja mannssál að hún falli
ekki i eilifa nótt. Hvað eigum við
að segja um þessi orð E. Cace, að
meistarinn hafi endurfæðzt á
jörðinni um það bil 30 sinnum
áður en hann fæddist í jötunni í
Betlehem, sem frelsari heimsins,
Jesú Kristur? „Og orðið varð hold
og hann bjó með oss fullur náðar
og sannleika," (Jóh. 1,14). Það
var nótt að færast yfir heiminn og
þá sendi Guð son sinn eingetinn
til að frelsa heiminn, frelsari
heimsins fæddur er.
Þú minnist á sorg og sorgarvið-
brögð. Ég vil svara þessu með að
benda þér á tvo mestu pislarvotta
okkar Islendinga, þá Hallgrim
Pétursson og Jón Arason, biskup.
Hallgrimur kvartar aldrei undan
sínum eigin krossi, holdsveikinni,
en hann sér og lýsir pinu Jesú
Krists:
Allar Jesú æðar stóðu
opnaðar i kvölinni,
dreyra lækir dundu og flóðu
um Drottins lif og krossins tré.
Sorg sinni lýsir Hallgrimur i
okkar alþekkta sálmi, Allt eins og
blómstrið eina. Þú veizt af hvaða
0£ ivf l , fJldur slöðugi
rie'l1 ™
JLm ‘ .* w £!Z‘
Örs”'oferá,Þeim he'",rigðu. e , v
hinir h„ S' r1'"0 Þnss ««
sinm og "reyl* *■'*««>
sjúku. Við þorum"*!),!3"1 heim
•‘"'nningar oíía ad 'a'»
hm M«? ÍkÍT£ 'n„ðnsr
sem hinlr sjúku
fj£|^m^«huíJ^L2<■s,
eöiileííra en í? er *kkerl
okkur á I»essi,m ,f úð
vel Þó að Sv rj Undum' jafn-
.n,
mnir' hiu„ llts okkarlaE°kkur
m,,, á Slfk„m . E” e,ni
nauðsynlJ, að f S UndUm er
mmri
RETTU MER HOND ÞINA
72
nauðga iitlu sjö ára gömlu
teipunni okkar.
— Hvað, ertu að segja satt?
Attu við Klöru?
— Já. Og þetta fékk enn þá
meira á konu mfna. Þess gætir
enn í fari hennar.
— Já lítils háttar. En ég hélt
að það stafaði af einmana-
leikanum og þvf sem honum
fylgir. En skaddaðist ekki
telpan?
— Ekki á líkamanum, sem
betur fór. En við óttuðumst það
framan af. Alit að nfutfu
prósent svertíngjanna eru með
syfilís. Við fórum strax með
hana til læknis. — örn talaði
eins og hann var vanur,
öruggur og f fyrirlestrarstfl.
— En geturðu litiö svertingja
réttu auga eftir stfkan atburð?
— Hm, tja tii að byrja með
var ég svo heimskur að leyfa
mér að fyrirlfta þá. En það er
ósanngjarnt. Þetta hefði alveg
eins getað verið hvftur maður.
Og það gildir einu, þó að
svertingjarnir hafi syfilis.
SyfiJis er gjöf hvíta mannsins
handa Afríku.
Erik hafði hendur í vösum og
horfði á Örn tína banana. Hann
var orðinn mjög æstur.
— En þú hefur að minnsta
kosti kært hann fyrir
lögreglunni?
Örn hristí höfuðfð.
— Nei, ég gerði ekki einu
sinni það. Refsingin er svo
ómannúðieg. Þeir hefðu hýtt
hann, og ég vildi helzt ekki
vera valdur að því.
Það var sem Erik rynni kalt
vatn milli skinns og hörunds.
— Heyrðu, þetta er
skelfingarland sem við búum f.
Hér verður allt að vanda-
málum.
Örn setti upp fjarlægan og
óræðan svip.
— Nú, en það er lítið gagn að
því að einblfna svo á eymdina
að maður verði blindur. Hér er
Ifka margt gott. Líttu bara á
þessa banana og appelsfnurnar.
Komdu, nú förum við inn. Kon-
an bíður sjálfsagt með matinn.
XXX
Hinn svarti starfsbróðir
Arnar, Mnqumeli Hlatshwayo
átti heima i húsi úr múrstein-
um nokkur hundruð metra í
burtu. Húsið var svo lítið, að
það var næstum þvf eins og
brúðuhús. Svertinginn var
lærður guðfræðingur og heim-
spekingur. Hann var í svefn-
herberginu og reyndi að greiða
hár sitt fyrir framan sprunginn
spegil, sem endurvarpaði mynd
hans álíka vel og botninn i
níðursuðudós. Þessi hár-
greiðsla var ónauðsynleg
áreynsla til þess að reyna að
vera vestrænn og menningar-
legur. Engin greiða komst f
gegnum hrokkið hár hans. En
uppi á hveriflinum hafði hann
rakað mjóa rönd, sem átti að
merkja hárskiptinu.
Honum var boðið f sfðdegiste
hjá Erni og gerði sitt bezta til
þess að lita vei út. Hann hnýtti
F ramhaldssaqa eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
bindið hvað eftir annað, áður
en hann varð ánægður. Sól-
skinið barst inn um gluggann
fyrir aftan hann og speglaðist f
gljáslitnum, svörtum fötum
hans, en þau voru sfðustu
angurværu leifar þess, þegar
hann var glæsilegur og vel
haldinn kennari f þjónustu
rfkisins. Þá var honum goldið
kaup, sem var fimm sinnum
hærra en það, sem hann fékk
nú hjá kristniboðinu. Konan
hans hafði aldrei fyrirgefið
honum, að hann yfirgaf góða
stöðu og hóf störf hjá Erni. Það
kom Ifka stöku sinnum fyrir, að
hann iðraðist þess. En yfirleitt
var hann ánægður með hlut-
skipti sitt. Hann predikaði,
ferðaðist á hestbaki, byggðí
hús, leit eftir skólum og ræddi
við og við um grfska Ijóðlist og
latneska rithöfunda við örn.
Hann kannaði útlit sitt f
síðasta sinn f speglinum, var
ánægður með árangurinn, þótt
furðulegt mætti heita, og gekk
sfðan mjög virðuiega upp að
húsi kristniboðans.