Morgunblaðið - 21.10.1977, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1977
Elín Matthíasdótt-
ir—Minningarorð
Fædd 12. júlí 1921
Dáin 14. október 1977
Drottinn «af
Drottinn tók
I.ofart veri nafn Drottins.
Ofangreind orð Ritningarinnar
hafa leitað á hugann á þessum
dögum, er dauðinn hefur í ótíma
— að því er virðist — vitjað
kærra vina g ættingja.
Gott og auðvelt er að syngja
Drottni lof og þökk á góðum dög-
um fyrir gjafir hans, en að vió-
halda þeim lofsöng í sorginni yfir
missi ástvinar, það reynist oft
erfiðara og sumum ofraun. í þess-
um nefndu orðum Ritningarinnar
er fólginn mikill leyndardómur
— já, læknisdómur — því þeim er
auðnast að halda áfram að þakka
Guði og lofa hans góða nafn, einn-
ig i sorginni á hinum erfiðu dög-
um, þeim hinum sömu hlotnast
huggun, kraftur og innri friður,
sem er æðri öllum skilningi. Þetta
fékk Hallgrímur Pétursson m.a.
að reyna, er hann missti „auga-
steininn sinn“, Steinunni litlu
dóttur sina, en við lát hennar yrk-
ir hann dýrðlegt ljóð — þakklát-
, um huga. Annar þekktur yrkir:
„Lofa þú Drottin sála mín og allt
sem i mér er hans heilaga nafn,
Lofa þú Drottin sála mín og gleym
eigi neinum velgjörðum hans“ —
heldur ekki í sorginni.
Að þakka Guði, undir öllum
kringumstæðum, og lofa hans
nafn í blíðu og striðu, það er eina
færa leiðin fyrir kristinn mann,
jafnvel þótt erfið geti reynzt,
þegar formyrkvan sækir á hug og
hjarta í sárri sorg og söknuði.
Hinn sanni lofsöngur, fær jafnvel
snúið gráti í gleðisöng. . . furðu
fljótt.
Við andlát kærrar vinkonu,
Elínar Matthíasdóttur sem í dag
verður til moldar borin, hljótum
viö hjónin að minnast hennar með
nokkrum orðum, jafnvel þótt fá-
tækleg verði. En þau orð skulu
sögð og skrifuð fyrst og fremst
með þakklæti í huga . . . fyrir þær
velgjörðir Guðs, að fá að eignast
og njóta um langt árabil mikils-
verðrar vináttu Ellu og hennar
góða fólks, sérstaklega foreldr-
anna, Matthiasar heitins Lýðs-
sonar og hans ágætu eiginkonu,
Kristínar Stefánsdóttur, sem nú
má öldruð einnig sjá á bak mjög
kærri og samrýndri dóttur, sem
ávallt hafði verið í foreldrahúsum
og þar verið ómetanleg stoð í
blíðu og stríðu. Fyrstu kynnin við
Ellu upphófust, er tvær stúlkur á
fermingaraldri gættu barna í
sama húsi á heimilum við Þórs-
götu. Barnfóstrurnar bundust
vináttuböndum, sem treystust og
styrktust jafnt og þétt. I fram-
haldi af fóstrustörfunum stund-
uðu þær samtímis nám í kvenna-
skólanum í Reykjavík og síðan á
Húsmæðraskólanum á ísafirði.
Og ávallt síðan hafa tengslín og
vináttan verið rækt með margvís-
legum hætti.—
Við hjónin geymum minningar
um ótal glaðar yndislegar stundir
á hinu myndarlega heimili Ellu
og foreldra hennar á Grenimel 26,
sérstaklega á hátíðisdögum árs-
ins, en hver hátið var okkur betri,
fyllri og minnisstæðari, eftir að
hafa verið samvistum við vinina á
heimilinu á Grenimelnum, en
þaðan fórum við ávallt vel mett
bæði andlega og líkamlega.
Þar var vissulega gott að vera,
þvf það var heimili hinnar beztu
tegundar: friðsælt, en þó glatt og
hlýtt með öllum hætti og notalegt.
Ella endurspeglaði þetta góða
heimili sitt. Hún var kyrrlát, glöð,
hlýleg — og vönduð. Að jafnaði
var hún hlédræg, en gaman var I
góðra- vina hóp að ræða við hana
um menn og málefni. Þá leyndu
sér ekki hinar góðu gáfur hennar
og kunnátta, t.d. í ættfræðum.
Unun var að heyra hana tala um
og rekja ættir manna. Hvaðan
kom henni öll þessi vizka. Jú,
þetta var mikið bókaheimili, eins
og glöggt níátti þar sjá. Langar
raðir af sígildum bókum í falleg-
um bókaskápnum, en bækur, sem
höfðu verið lesnar aftur og aftur.
Foreldrarnir voru bókelskir og
dötturinni kippti í kynið. Já,
þarna var vissulega gott að vera
og velgjörðirnar gleymast ekki,
þótt ekki verði hér frekar fjölyrt
um þær.
Ella stundaði verzlunarstörf,
lengi í verzluninni Gimli við
Laugaveg og síöast í Vogue á
Skólavörðustíg. Húsbændur
hennar, samstarfsfólk fyrr og sið-
ar og þeir fjölmörgu, sem áttu við
hana skipti á vinnustað, munu án
efa minnast hennar lengi með
þakklæti og virðingu.
Stúlkurnar í KFUK munu og
minnast hennar með gleði og
þakklæti fyrir góðar stundir á
fundum í Reykjavík og samverum
í sumarbúðunum í Vindáshlíð.
Kirkjan átti hinn hlýja hug Ellu
og foreldra hennar og var þeim
ávallt annt um hag hennar og’
gengi.
Nú er kalliö komið. Ella er ekki
lengur á meðal okkar. Þeir sem
áttu hana að, þeir áttu mikið og
hafa þvi misst mikið. Sagt er, að
enginn viti hvað átt hefur, fyrr en
misst hefur. Þetta virðist ekki
alltaf eiga við, a.m.k. vissum við
hjónin hve mikirt við áttum í vin-
konu okkar Ellu, en við eigum
e.t.v. eftir að sjá það enn betur, er
frá líður.
En mest hefur móðirin að sjálf-
sögðu misst, svo og systkinin,
Hulda og Gunnar og þeirra fjöl-
skyldur. Víð vottum þeim inni-
lega samúð okkar. — Gott er a9
vita til þess að okkar kæra Kristín
í harmi sínum yfir að hafa misst
EIlu sína, minnist þess þó með
þakklæti að hún á enn Ellur að og
stóran fríðan hóp, sem elskar
hana og mun láta sér annt um
hana alla hennar daga.
Guð blessi hana og alla hennar.
Lofað veri hans heilaga nafn.
Inga og Hermann.
í dag kveðjum við Ellu frænku.
Rúmlega hálfsextug er hún farin
á vit feðranna og skilur eftir sig
skarð, sem aldrei verður fyllt.
Ella frænka fæddist í Reykja-
vík og bjó þar alla sína æfi. Hún
stundaði nám í Miðbæjarbarna-
skólanum, síðan í Kvennaskólan-
um i Reykjavík og einn vetur á
Húsmæðraskólanum á ísafirði. Þá
lá leiðin út i atvinnulífið til verzl-
unarstarfa, sem hún stundaði til
æviloka, nú siðast i verzluninni
Vouge við Skólavöröustig.
Foreldrar hennar voru
Matthias Lýðsson verkstjóri, sem
látinn er fyrir þrem árum, og
Kristín H. Stefánsdóttir, sem lifir
enn og nú ber þyngstan söknuð
eftir elsta barn sitt.
EUa frænka giftist aldrei og
eignaðist ekki börn. Þess nutum
við, systkinabörn hennar, sem
ávallt áttum i henni aðra móður,
vin og stundum umvandara, sem
leita mátti í skjól hjá þegar
þurfti. Því er tóm i mörgum huga
nú, þegar hennar nýtur ekki Ieng-
úr viö.
Þegar Ellu er minnst, verða
einna efst í huga fastmótaðar lífs-
skoðanir hennar, sem stundum á
unglingsárum okkar komu lítt
skiljanlega fyrir. Þær mörkuðust
af umhvesrfismati, svo og skap-
gerð sem var þétt fyrir og traust,
þótt hljóðlát væri. Hún hafði sín
viðhorf, sínar skoðanir og sína
afstöðu og ekkert fékk haggað
því. Hún hafði löngu sett sér leik-
reglurnar í lífinu þegar ég kynnt-
ist henni og þeim fylgdi hún ná-
kvæmlega hverja stund. Þetta
voru einfaldar reglur. Fyrst að
hugsa um störf sin, vinna þau svo
vel sem auðið var, og samhliða
þeim að huga að hag annarra
manna. Síðan hugaði hún að
sjálfri sér eftir því sem efni og
ástæðurgáfu tilefni til.
Líklega hefur sjaldan átt jafn
vel við að segja að manneskja hafi
lifað lífinu fyrir aðra en einmitt
nú. Ella frænka tók á heröar sér
miklar skyldur innan fjölskyldu
okkar, sem hún fékkst aldrei til
að hverfa frá, hvorki skamman
tima né langan. Hún flutti aldrei
úr foreldrahúsum og við minn-
umst þess í dag hversu illa gat
gengið að fá hana til að dveljast
næturlangt annars staðar. Henni
þötti það óþarft að hlaupast und-
an merkjum til að sinna eða
skemmta sjálfri sér.
Það er margs að niinnast frá
kynnum af Ellu frænku, en best
er að hver haldi fyrir sig. Þessum
greinarstúf er ekki ætlað að
kynna hana eða lýsa henni. Það er
of seint, þvi þeir sem kynntust
henni þurfa ekki og þeir sem ekki
kynntust henni geta það ekki nú.
Þó vildi ég ekki sleppa því að
setja fáein orð niður á blað. Eins
konar kveðju og þó ef til vill meir
tilraun til að koma á framfæri
þakklæti fyrir að fá að kynnast
henni. Hafðu þökk, EHa frænka,
og þau öfl er réðu þvi að þér var
skipað hjá okkur í lifanda lífi.
Systursonur.
pmtín,vítamín og
Þú byrjar daginn vel, ef þú drekkur
mjólkurglas að morgni. Því ísköld
mjólkin er ekki bara svalandi
drykkur. heldur fæða, sem inni-
heldur lífsnauðsynleg næringar-
efni í ríkum mæli, svo sem
kalk, prótín og vítamín.
Mjólknrglas að morgni gefur
þér forskot á góðan dag.