Morgunblaðið - 11.12.1977, Page 23
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. DESEMBER 1977
71
— Björgunar-
afrekið við
Látrabiarg
Siðan var skipbrotsmönnunum gefið
að borða og þeir klæddir í þurr föt sem
Aðalsteinn kom með Vitað var, að ekki
myndi vera fært fyrir þá sem i fjörunni
voru að komast að sigstaðnum fyrr en
um tiuleytið um morguninn, og var
ákveðið að nota timann til þess að
koma skipbrotsmönnunum sem gistu á
Flaugarnefi upp á bjargbrún
Sem fyrr segir var brattur klettavegg-
ur beint upp af Flaugarnefinu, en fyrir
ofan hann var stór skafl, sem einnig
var mjög brattur, en þó gengur fyrir
færa menn Ákveðið var að draga
mennina i vað upp klettinn en styðja
þá síðan ýfir skaflinn og upp að bjarg-
brúninni, þar sem menn voru fyrir til
þess að búa um þá i tjaldinu og gefa
þeim hressingu Fylgdi Aðalsteinn
mönnunum upp að klettinum og batt
þá þar i vaðinn Uppi á klettinum voru
þeir Bragi Thoroddsen, Karl Jóhannes-
son og Jón Hákonarson og drógu þeir
mennina upp Reyndist það erfitt verk,
ekki sizt þar sem að draga varð menn-
ina mjög varlega Þegar fyrsti maður-
inn var kominn upp á brúnina á klettin-
um var hann studdur upp skaflinn og
komið i tjaldið. Fóru þá tveir menn til
viðbótar niður til þess að aðstoða við
að draga mennina upp, og gekk það
vel eftir það
Auðséð var á skipbrotsmönnunum
að þeim hraus hugur við því að leggja i
aðra ferð i vaðnum Enginn hreyfði þó
mótmælum Reynt var að brýna fyrir
þeim að hreyfa sig sem minnst og
spara kraftana Eigi að siður sprikluðu
þeir mikið fyrst eftir að byrjað var að
draga þá, en virtust fljótlega verða
magnþrota og drógust eftir það eins og
poki
Þegar mennirnir komu upp á brún-
ina var þeim gefin hressing og var nú
tekin upp ein af flöskum þeim sem
Garðar Jóhannesson hafði fengið Ás-
geiri. Var elnum mannanna sem tóku á
móti skipbrotsmönnunum á brúninni
falið að gefa þeim einn sopa, en meira
máttu þeir ekki fá að sinni
Um tvær klukkustundir tók að ná
skipbrotsmönnunum sjö frá Flaugar-
nefi og upp á brúnina Eftir að þvi var
lokið var talið að sjór væri svo fallinn af
hleininni fyrir neðan sigstaðinn, að
unnt væri að fara og bjarga mönnun-
um úr fjöru. Gefið var merki niður til
þeirra og öllum til mikillar gleði og
léttis barst þegar svar við því Komu
menn sér þá fyrir i aðsetunni á Flaugar-
nefi og tók Aðalsteinn Sveinsson sæti
Guðmundar Kristjánssonar fremst i að-
setunni. en sem fyrr greinir hafði Guð
mundur farið heim kvöldið áður
Um tiuleytið var svo mikið tekið að
falla út, að þeim Hafliða, Bjarna og
Andrési kom saman um að tími væri til
kominn að ná Bretunum á fætur og
fara að undirbúá ferðina að sig-
staðnum Var ýtt við mönnunum og
brá Albert Head strax við og reis á
fætur. Vildi hann strax leggja af stað,
og spurði eftir hverju væri verið að
biða og af hverju vaðurinn kæmi ekki
niður. Erfiðara reyndist að fá hina
mennina á fætur Þeir virtust allir veTa
orðnir sljóir og ákaflega þreyttir Haf-
liði hafði tekið með sér ginflösku niður,
og hafði þeim félögum komið til hugar
að fá sér hressingu úr henni um nótt-
ina Ákveðið var þó að hreyfa hana
ekki fyrr en í síðustu lög Dró Hafliði nú
flösku þessa upp, og er skipbrots-
mennirnir sáu hana færðist líf i þá
Þeim var gefinn góður munnsopi, en
þegar þeir báðu um meira, synjaði
Hafliði íslendingar fengu sér einnig
hressingu, en síðan var reynt að gefa
Bretunum matarbita Reyndust þeir all-
ir ver^ mjög lystarlausir.
Línubyssan og björgunartækin
höfðu verið skilin eftir á strandstaðnum
daginn áður, og fóru þremenningarnir
nú þangað til þess að sækja þau
Tók Andrés línubyssukassann og brá
honum á bak sér, en hinir tóku kaðlana
og annað það sem skilið hafði verið
eftir Á leiðinni frá strandstaðnum og
til skipbrotsmannanna heyrði Andrés
allt í einu hvin yfir höfði sér og i sömu
svifum skall stór steinhnullungur í
kassann sem hann bar á bakinu Var
höggið svo mikið að Andrés hrasaði
við og stór dæld kom í kassann. Var
þarna, ems og svo oft áður í þessari
björgun, skammt á milli lífs og dauða
Töluverðan tima tók að koma Bret-
unum frá náttstað og að sigstaðnum,
og var komið fram undir hádegi þegar
fyrsti maðurinn, sem var Charles
Knights, vélstjóri, var bundinn í vað-
inn. Siðan var merkið gefið og brátt fór
maðurinn að mjakast upp bjargvegg-
inn, hægt og sigandi Öllum var Ijóst
að þeir voru að draga langhrakta óvana
menn og var því dregið sem jafnast og
með mestu aðgát.
Þrátt fyrir að svona varlega væri
farið, brá mönnunum á Flaugarnefi i
brún, þegar vélstjórinn birtist i brún-
inni. Tók Þórður á móti manninum,
rétti til höfuðið á honum sem virtist
dauðamáttlaust, en sá þá að maðurinn
var lifandi, en aðframkominn. Ermarn-
ar á jakka hans höfðu göndlazt upp að
öxlum og handleggirnir voru allir blóð-
risa eftir núninginn við bjargið Að
öðru leyti var ekki áverka á manninum
að sjá. Hann var tekinn varlega upp á
brúnina og komið þar á öruggan stað
Leið þá ekki á löngu unz hann komst til
fullrar meðvitundar aftur og jafnaði
sig. Sömu söguna var að segja um
næstu tvo skipbrotsmenn sem dregnir
voru upp Þeir virtust líflausir þegar
komið var upp að brún Flaugarnefsins,
en reyndust ómeiddir og náðu sér
fljótlega Þeim var gefinn matur og
hressing, en siðan var haldið áfram
með þá upp á brún, á sama hátt og
mennirnir höfðu verið dregnir um
morguninn
Síðasti skipbrotsmaðurinn úr fjöru
var Albert Head. Gat enginn merkt ótta
á honum, þegar hann gekk fram til
þess að láta Hafliða binda sig, en
þegar því var lokið benti hann Hafliða
á að hann væri berhentur Orðalaust
fékk Hafliði honum vettlingana sína, en
gaf siðan merki til mannanna uppi að
draga Og enn einu sinni sýndi Albert
Head karlmennsku sina og dugnað
Hann sneri aldrei baki að bjarginu og
spyrnti sér frá þvi, þegar þurfti. Fannst
öllum mikið til þreks þessa manns
koma, bæði þeim sem sáu á eftir
honum upp bjargið úr fjörunni, og eins
þeim sem tóku á móti honum á Flaug-
arnefi En mikill léttir var það fyrir alla,
þegar sýnt þótti að allir mennirnir
myndu nást ómeiddir upp á Flaugar-
nef
Albert Head lýsir þvi er hann kom
upp á Flaugarnefið með þessum orð-
um
— Þegar ég leit niður af bjarginu
og sá hvers konar dráttur þetta var, þá
fann ég betur en nokkru sinni áður að
þessir menn voru hetjur Ég dáðist að
þeim og mig langaði til þess að tjá
þakklæti mitt með orðum, en fann
engin sem hæfðu, enda hefðu þeir ekki
skilið mig Þegar ég sá Dhoon, skipið
mitt, úr þessari hæð fannst mér það
svo óendanlega litið
Fékk 94 milljón-
ir í skaðabætur
Framhald af bls. 57
mundur Kristjánsson og sex menn aðr-
ir voru siðan fyrir aftan hann. Þórður
Jónsson og annar maður með honum
tóku svo við skipbrotsmönnunum á
brúninni og færðu þá á þann stað á
nefinu sem mesta skjólið var fyrir stein-
kasti. Það var mjög erfitt verk og
áhættusamt.
Þegar verið var að draga næstsíðasta
manninn sem náðist upp á nefið þenn-
an dag og hann kominn miðja leið upp
bjargið, var farið að dimma að ráði.
Urðu mennirnir á Flaugarnefi skyndi-
lega varir við það að stór steinn kom
utan úr myrkrinu og stefndi á þá. Hafði
steinn þessi losnað úr Bjarginu fyrir
ofan nefið og skall hann niður á freðna
þúfu fyrir ofan efsta manninn sem var
á vaðnum. Slíkur kraftur var á steinin-
um, að hann hófst aftur á loft og flaug
rétt fyrir ofan höfuð mannanna og út af
nefinu. Snerti steinninn öxl Guðmund-
ar Kristjánssonar, reif jakka hans og
skaddaði öxl hans það mikið að hann
varð úr leik að sinni.
Ekki fataðist mönnunum drátturinn,
nema rétt á meðan Guðmundur yfirgaf
vaðinn og annar settist í hans stað.
Enginn sagði neitt, enda menn við
flestu búnir.
Þegar búið var að ná skipbrotsmönn-
unum sjö upp á Flaugarnef var hafizt
handa við að búa þeim þar náttstað
Uppi við aðalbergið, þar sem Flaugar-
nef hefst að ofan, var bergsylla og
slútti bergið fyrir ofan hana fram yfir
sig, þannig að þarna var nokkurt skjól
fyrir steinkasti. Syllan var í um það bil
metra hæð frá nefinu, og ekki breiðari
en svo að fætur skipbrotsmannanna
stóðu fram af Þarna voru mennirnir
lagðir hlið við hlið, sem þéttast, með
höfuðin upp að berginu. Áður hafði
sina verið reytt upp og var hún breidd
undir þá og ofan á þá, og veitti nokkurt
skjól þó að blaut væri. Björgunarmenn-
irnir stóðu svo fyrir framan sylluna,
nudduðu fætur skipbrotsmannanna,
sem margir hverjir þjáðust af sina-
drætti og reyndu að veita þeim að-
hlynningu, jafnframt þvi sem þeir
gættu þess að þeir rynnu ekki fram úr
þessu sameiginlega rúmi.
Allir voru mennirnir kaldir og skjálf-
andi, en báru sig þó furðanlega vel
Þórður Jónsson tók eftir því að einn
mannanna skalf óskaplega þegar hann
lagðist niður. Sá var einna verst búinn,
klæddur í þunnar gallabuxur og skyrtu.
Klæddi Þórður sig úr þurrum ullarnær-
fötum sinum og lét manninn fara i þau,
en fór sjálfur i blaut nærföt hans
Virtist mesti skjálftinn fara úr mannin-
um við þetta, og var sýnilegt að hann
hresstist að mun
Laugardagur 13. desember
kl. 16.30—24.00
Myrkrið var skollið á þegar mennirn-
ir í fjörunni náðu áfangastað sinum.
Fundu björgunarmennirnir stóran stein
þarna á urðinni og ákváðu að reyna að
útbúa skjól fyrir skipbrotsmennina við
hann. Hreinsuðu þeir grjót frá steini
þessum, eftir þvi sem þeir gátu, og
myndaðist þá litill skúti þarna, sem
þeir settu tógin inn í og bentu siðan
Bretunum að leggjast á þau. Komust
þeir allir þarna fyrir og eftir það mátti
segja að þeir væru nokkurn veginn
óhultir fyrir hruni úr bjarginu Öðru
máli gegndi um íslendingana. Þeir
gátu ekkert skjól fundið sér, og urð.u að
hafast við standandi fyrir framan skút-
ann. Skömmu eftir að þeir voru búnir
að koma Bretunum fyrir, hafði Hafliði
orð á því að hann hefði fengið eitthvað
• höfuðiþ Var hann spurður að því
hvort hann hefði meitt sig, en Hafliði
gerði lítið úr því. Þreifaði þá Bjarni á
höfði hans og fann að blóð rann niður
eftir anditinu Var þá nánar hugað að
meiðslum Hafliða og kom þá í Ijós að
grjót eða klakastykki hafði fallið í höfuð
hans Hafði það höggvið í sundur
þykka, fóðraða skinnhúfu, sem hann
var með á höfðinu og skilið eftir sig
svöðusár á höfði mannsins Bar Hafliði
sig karlmannlega og vildi lítið gera úr
þessu Auðséð var þó að hann var
miður sín fyrst eftir höggið, en jafnaði
sig brátt, þegar félagar hans höfðu
búið um sárið Um svipað leyti og
þetta bar við fékk Albert Head, sem var
á stjái úti fyrir skútanum, sem félagar
hans höfðust við i, hrun á sig Kom
eitthvað í höfuð hans, hjó í sundur
sjóhattinn sem hann var með á höfðinu
og særði hann töluverðu sári Vildi
Head einnig litið gera úr þessu en mun
hafa sagt við félaga sína, að það væri
hart, eftir að hafa bjargazt úr sjónum,
ef hann ætti eftir að drepast þarna
undir berginu.
Stöðugt fylgdust þremenningarnir
með líðan skipbrotsmannanna Virtust
þeir móka öðru hverju, en Albert Head
stóð yfir þeim og gætti þess að þeir
svæfu aldrei lengi í einu. Sagði hann
fátt, en tuggði og spýtti i sifellu. Kom
nú til góðra nota sígarettupakki sem
einn skipbrotsmannanna hafði rétt að
Andrési Karlssyni um leið og hann
kom i land Hafði Andrés sett pakka
þennan undir skinnhúfu sina og var
hann þvi þurr þegar gripið var til hans,
og reyktu björgunarmenn og skipbrots-
menn þessar sígarettur meðan þær
entust.
Síðan hófst biðin í óvissunni viðhin-
ar ömurlegustu aðstæður Brimlöðrið
teygði sig lengra og lengra i átt til
mannanna, þegar leið að flóðinu, og
þeir fundu hvernig klöppin og urðin
nötraðu eins og hrísla i vindi, þegar
mest gekk á Þessi nótt átti eftir að
verða þeim löng og erfið
Vistin var einnig- daufleg uppi á
flaugarnefinu. Syllan sem skipbrots-
mönnunum var komið fyrir á var ekki
breiðari en svo að fætur þeirra stóðu
fram af, ef menn réttu úr sér sem fyrr
segir.
Um nóttina, þegar háflóð var,
heyrðu heyrðu mennirnir greinilega að
mikið gekk á undir bjarginu Brim-
hljóðið var ógnvekjandi, og óvissan
um afdrif mannanna sem voru niðri í
fjöru jókst. Fannst mörgum mannanna
sem dvöldu á Flaugarnefinu þessi bið
og óvissa reyna hvað mest á sig við
björgunina
Tom Grundy, sem var einn þeirra
sem gisti á Flaugarnefi um nóttina þá
segir svo frá verunni þar:
— Þeir létu okkur setjast niður og
færðu okkur úr sokkunum og létu
okkur hafa þurr plögg í staðinn Mér
fannst ég hressast mikið við það, og
leið alls ekki illa um nóttina Reyndar
kom mér ekki dúr á auga — til þess
var allt of kalt Við þorðum ekki að
hreyfa okkur Vissum ekki hvað biði
okkar, ef við stæðum á fætur þar sem
myrkrið var svo svart Björgunarmenn-
irnir voru með smáljós, en við höfðum
ekkert og gátum því ekki gert okkur
grein fyrir umverfinu.
Björgunarmennirnir settust upp á
sylluna hjá skipbrotsmönnum til skipt-
is, en rúm var fyrir tvo í einu, sitt á
hvorum enda syllunnar. Reyndu þeir
að láta sér renna í brjóst, en gekk það
illa sökum kuldans.
ívistum þeim sem konurnar komu
með voru nokkrar dósir af niðursoðrv
um ananas, eeinnig hafði Guðbjartur
Þorgrimsson sent Þórði viskiflösku og
sigarettur Þá höfðu skipbrotsmennirn-
ir komið með tvær sælgætisdósir upp
með sér og lítið eitt af súkkulaði og
sigarettum sem voru óskemmdar. Af-
hentu þeir Þórði þetta óbeðnir til
úthlutunar, en þegar kveikja átti i sigar-
ettunum kom í Ijós að öll eldfæri voru
ónýt. Þó tókst Þórði að þurrka innan á
sér berúm eldspýtur, þannig að unnt
var að kveikja i einni sigarettu og var
siðan „haldið dampi ', þannig að alltaf
var einhver með logandi sigarettu Allt
þetta kom í góðar þarfir
Enginn fékk að sofa nema stundar-
fjórðung í senn Þá var hann vakinn og
gefið að dreypa á viskiinu og einnig
fékk hann ananasbita og sopa af safan-
um, svo og sælgætismola og sígarettu.
Gekk þetta jafnt yfir alla. Annaðist
Þórður úthlutunina, og voru skipbrots-
mennirnir svo þakklátir fyrir þetta, að
þeir leituðu eftir ýmsu i vösum sinum
til þess að gefa honum Vissi Þórðurað
þeim myndi þykja miður ef hann tæki
ekki við þvi, en allir þessir minjagripir
fóru forgörðum næsta dag
Undir morgun ákvað Þórður að
leggjast niður stundarkorn, sagði hann
félögum sinum frá þeirri ákvörðun og
bað þá að lita vel eftir skipbrots-
mönnunum. Siðan vék maðurinn sem
sat á ytri sylluendanum fyrir Þórði
Fljótlega eftir að hann hafði lagt sig
seig á hann mók, sem mun þó aðeins
hafa varað stutt stund. Þegar hanr
rankaði við sér aftur kom hann auga á
mann, sem var kominn fram á nefið
nokkuð frá honum og björgunarmönn-
unum Datt Þórði strax í hug. að þarna
væri einn skipbrotsmannanna kominn
á stjá. Sagði hann þá við félga sina,
sem næstir voru, að fallega hefðu þeir
gætt skipbrotsmannanna, eða hitt þó
heldur. Þarna væri einn þeirra kominn
yfir á brún á nefinu og benti hann þeim
í áttina til mannsins. Þeir sögðu að
enginn mannanna hefði hreyft sig
Spurði Þórður þá félaga sína hvort þeir
sæju ekki manninn, og svöruðu sumir
þvi játandi. Ekki þorði Þórður að kalla
til mannsins. þar sem hann óttaðist. að
þá myndi honum bregða og var þá
hætta á að hann hrasaði fram af Stóð
Þórður siðan upp og byrjaði að mjaka
sér i áttina til mannsins, sem virtist
vera hans var og ‘færði sig undan,
niður á nefið. Datt Þórði þá i hug, að
Aðalsteinn Sveinsson væri kominn, og
hefði komizt niður á Flaugarnef einn
sins liðs, en hann var ei maðurinn sem
Þórður treysti til þess, af þeim sem
voru ofan bjargs, en fannst hann þá
hegða sér einkenniléga. Smátt og
smátt nálgaðist Þórður maninn, en gat
þó aldrei greint hann vel. Þegar hann
var alveg að ná til hans hrasaði Þórður,
og hvarf honum þá maðurinn allt i
einu, og var ekkert að sjá eftir nema
bera klettabríkina. Brá Þórði nokkuð
við að hrasa á þessum stað og við
hvarf mannsins. en hugsaði strax með
sér, að þetta myndi hafa verið svipur.
Þegar hann heyrði siðar lýsingu á skip-
stjóranum á Dhoon fannst honum hún
koma nokkuð vel heim við útlit manns-
ins, sem hann sá þarna á nefinu.
Þegar Þórður kom aftur til félaga
sinna, spurðu þeir hann hvað þetta
hefði verið Gaf Þórður litið út á það
Óttaðist han að óhug myndi setja að
mönnum, ef hann segði sem var, og
greip þvi til þess ráðs að segja að hann
hefði orðið var við kind, sem komizt
hefði niður á Flaugarnefið Var ekki
meira um þetta talað
Sunnudagur 14. desember
Um miðja nótt reis heimafólk og
aðkomumenn á Hvallátrum úr rekkjum
og tók að undirbúa leiðangurinn út á
Bjargið Safnað var saman öllum til-
tækum fatnaði á bæjunum, þá var
einnig settur mikill matur i poka, og
vaðurinn sem, Ásgeir hafði náð í um
nóttina gerður tiltækur Um klukkan
fimm var leiðangurinn ferðbúinn og
lagði af stað út i náttmyrkrið og þok-
una, sem var jafnvel enn svartari en
kvöldið áður Auk þess var tekið að
hvessa og undir birtingu var komið rok
og tekið að rigna nokkuð Komið var á
bjargbrún um klukkan niu um morgun-
inn, og var þá ekki beðið boðanna
Tjaldið var reist við og það hitað upp
með primusum sem verið höfðu i far-
angri Patreksfirðinganna Siðan var
Aðalsteinn Sveinn Sveinsson búinn út,
en ákveðið hafði verið að hann færi
niður i Flaugarnesið til aðstoðar mönn-
unum sem þar voru og kæmi jafnframt
til þeirra fatnaði og vistum. Fannst
Aðalsteini heldur óhugnanlegt að fara
niður i bjargið, þar sem þokan og
náttmyrkrið var slikt að varla sá hann
faðmslengd frá sér En hann var kjark-
maður og setti þetta ekki fyrir sig
Um dagrennmgu, eftir þessa löngt
nótt, hafði Þórður Jónsson gengið
niður á brún FJaugarnefs. en þaðan
mátti sjá niður til náttstaðar þeirra er i
fjörunni höfðu verið Óttaðist Þórður
mjög að urðarkastið sem þeir höfðu
haft náttstað i hefði ekki staðið upp úr
um flóðið, því svo óskaplega jók brim-
ið um nóttina Vissi Þórður að af urð-
inni var engin undankomuleið —
brimið lamdi bergið báðum megin við
hana á löngu svæði
Veðurútlitið var orðið mjög skugga-
legt og ekki annað sýnt en að á næst-
unni myndi skella á eitt af hinum
verstu veðrum, rok og rigning
Þórður sat þarna nokkra stund á
brún nefsins og rýndi niður i fjöruna
Loks þóttist hann sjá félaga sina uppi-
standandi, og varð hann harla glaður
við. og bað Guð og góðar vættir að
fresta enn um sinn þvi foraðsveðri sem
á virtist vera að skella, svo auðnast
mætti að ná mönnunum úr fjörunni
Svo virtist sem að Þórður væri strax
bænheyrður, því það var sem hin bik-
svörtu óveðursský sem hrönnuðu loftið
og fóru hamförum, yikju frá Flaugar-
nefi og um stund birti til Þegó' Þórður
leit upp eftir berginu sá hann að Aðal-
steinn kom sígandi niður, en hann var
sá maður sem Þórður hefði helzt kosið
að fá niður. Sagði Þörður þá við sjálfan
sig: „Enn gerast kraftaverk,” og ákvað
þá á stundinni að þessi björgun skyldi
kvikmynduð. hvað sem það kostaði, til
heiðurs og ágóða fyrir Slysavarnafélag
íslands Siðan gekk hann til Aðalsteins
sem kom niður á nefið rétt i þessu, og
urðu þar fagnaðarfundir
London 7. desember. AP.
HÆSTIRÉTTUR ákvað í dag ad
hæstu skaðabætur, sem sögur
fara af í Englandi, skyldu greidd-
ar dr. Lim Poh Choo sem varð
fyrir varanlegum heilaskemmd-
um í uppskurði 1973.
Bæturnar nema 243,309
sterlingspundum eða 94,160,000
íslenzkum krónum. Choo, sem nv
býr í Malasíu, varð fyrir miklum
heilaskemmdum af súrefnis-
skorti, er hún gekkst undir upp-
skurð í Elisabet Garret Anderson-
spítalanum í London.
Fyrra metið var 142.000 sterl-
ingspund, sem greidd voru Max
Bowker i ferbrúar síðastliðnum
vegna þess að hann iamaðist fyrir
neðan mitti i bilslysi.
Choo sem nú ,,er lifandi lík"
eins og dómarinn komst að orði er
nú algjörlega ósjálfbjarga en var
fyrir uppskurðinn mikilsmetinn
sálfræðingur í London.
í leiðara blaðsins „Liberal
Guardian", eru skaðabæturnar
taldar of háar; og ákvörðun
hæstaréttar gagnrýnd. Annað
dagbiað telur að sjúkrasamlagið
ætti að koma á reglum um skaða-
bætur til að koma í veg fyrir að
svo háar skaðabætur verði greidd-
ar í framtiðinni.
Hartling
tilnefndur
Sameinuðii þjóAunum. 7. ilus. Hcutor.
POUL Hartling, fyrrverandi for-
sætisráðherra Danmerkur, var i
dag tilnefndur í starf fram-
kvæmdastjóra Flóttamannastofn-
unar Sameinuðu þjóðanna, og er
kjör hans talió formsatriði eitt.
Hann mun taka við af Sadruddin
Aga Khan. sem óskaði eftir því í
s.l. rnánuði að láta af starfi frá og
með næstu áramótum.