Morgunblaðið - 11.12.1977, Qupperneq 28

76
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. DESEMBER 1977
Aður en ég samþykki ráðahag-
inn, drengur minn, langar mig
að sjá þig taka til hendi?
BRIDGE
Siðlaus o g mann-
skemmandi lög...
Þar sem kosningar til Alþingis
fara senn í hönd, vil ég leyfa mér
að vekja athygli á löggjöf, sem ég
tel svo siólausa, mannskemmandi
og óviðunandi að ekki sé lengur
hægt að sitja aðgerðarlaus. Lög-
gjöf þessi fjallar um erfðir barna
eftir látið foreldri.
Tökum fyrst dæmi um hjón,
sem kjósa að slita samvistum. Þau
skipta með sér eignum sinum og
börnin eiga eólilega ekkert tilkall
til bús eða tekna foreldra. Annað
dæmi — Nú deyr maki. Þá eiga
börn samkvæmt núgildandi lög-
um rétt á arfi. Þar kem ég að
aðalefni þessa pistils. Ef um er að
ræða eignir sem ekki eru meiri en
þak yfir höfuð — þ.e.a.s. eigið
húsnæði og innbú sem verið er að
borga allan þann tíma sem börnin
eru að vaxa úr grasi og tekjur af
vinnu sama foreldris, þá vil ég að
löggjafinn verndi það einstæða
foreldri fyrir þeim siðlausu börn-
um sem færa sér þau óréttlátu lög
i nyt að taka uppá þvi aó heimta
föður- eða móðurarf.
Þegar eftirlifandi maki er bú-
inn að ala upp sín börn, getur
hann átt það á hættu að missa
húsnæði sitt, eða setja sig i stór-
skuldir vegna þess að iögin heim-
ila börnum slíkt athæfi, og jafn-
vel áður en yngstu börnin eru
komin af höndum geta þau svipt
eftirlifandi foreldri sitt heimili
sínu. Ég skora hér með á núver-
andi alþingismenn og verðandi,
að endurskoða rækilega þessi
mál!
Þegar börn notfæra sér slíkt
löglegt óréttlæti skapar það ávallt
óvináttu og jafnvel hatur innan
fjölskyldu. Er raunalegt að börn
skuli leyfa sér að nota dauóa for-
eldris sins eins og hvern annan
happdrættisvinning.
Sex barna faðir.“
Vissulega eru þetta undarieg
ákvæði i lögum ef þannig er hægt
að notfæra sér vissa aðstöðu á
fremur leiðinlegan hátt svo ekki
sé meira sagt ef þetta er allt svo
sem segir í bréfinu. Væri ekki úr
vegi að fá umfjöllun lögfróðra
manna um þessi mál og vissulega
þyrfti að endurskoða þessi Iög og
reyna að fyrirbyggja að svona
nokkuð geti gerzt.
0 Þjóðin er í
þakkarskuld
Fyrir stuttu átti einn af stór-
kostlegustu listamönnum okkar,
Stefán íslandi, 70 ára afmæli.
Umsjón: Páll Bergsson
Oft má deila um úrspilsaðferðir
en við spilahorðið gildir sama
regla og á öðrum sviðum. Sveigja
verður framhjá hindrunum, sem
eru óyfirstíganlegar og kljást við
þær, sem unnt er að ráða við.
Gjafari vestur og allir á hættu.
Norður
S. KD
H. K7
T. Á7643
L. ÁG92
Austur
S. G543
H. G632
T. 10
L. K1074
Suður
S. A102
H. ÁD9
T. KD2
L. D653
Þegar spil þetta kom fyrir varð
suður sagnhafi í sex gröndum. Ut
kom spaðanía. Spilarinn fór strax
i tígulinn. En hefði hann legið
3—2 á höndum andstæðinganna
myndi laufsvíning ráða hvort tólf
eða þrettán slagir fengjust. En
fyrsta hindrunin kom í ljós þegar
austur átti aðeins einspil. Þá virt-
ist laufsvíningin ráða vinningi
fengi vestur einn slag á tígul.
Það virtist því betra að fara í
laufið. Þrír slagir þar nægðu. En
eins og spilið er virðist þetta
erfitt. Austur hefur vald á litnum
og þar er aðeins tvo slagi að fá.
En eftir að hafa tekið á tígul-
hjónin fann suður laglega vinn-
ingsleið. Hann spilaði lágu laufi á
ásinn og síðan lauftvisti frá blind-
um. Austur varð aó láta Iágt því
annars átti suður nógu marga
slagi á laufið og suður fékk á
drottninguna. Þar með var hálfur
sigur unninn. Sagnhafi sneri sér
aftur að tíglinum. Vestur fékk á
gosann og þar sem hann átti ekki
lauf var spilið unnið. Sagnhafi
fékk fjóra slagi á tigul, tvo á lauf
og sex á hálitina. Tólf í allt.
Lagleg spilaaðferð því sama var
þó vestur hefði átt K1074 í laufi.
Þá hefói austur sýnt eyðu þegar
litnum var spilað í annað sinn og
drottningin pínt út kónginn. Og
gosi-nía blinds veittu svínunarað-
stöðu yfir tíu-sjöu vesturs. Þar
með hefðu fengist þrir slagir á
hvern lit.
Vestur
S. 9876
H. 10854
T. G985
L. 8
HÚS MÁLVERKANNA
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdottir
þýddi
20
Dorrit á tröppunum varð hún
að segja henni að hún hefði
verið á útsölu ... eða eitthvað i
þeim dúr ... og ef hún bara
slvppi með alla bögglana upp á
herbergið sitt... myndi hún
bara láta eins og hún hefði átt
þessar flíkur allan tímann.
3. KAFLI.
— 6g lifi á morðum.
Orðin hengu í lausu lofti.
Þessi fálkalega setning sem
hafði dottið út úr henni í kjána-
legri viðieítni hennar til að slá
um sig.
Þetta var hroðalegt. Nú hafði
hún enn einu sinni sagt hrein-
ustu dellu.
Viskýið var beizkt á bragðið
og hana svimaði.
Hún reyndi að stilla sig um
að horfa á vegginn þar sem
málverkin hengu. Þrjú stór
málverk af eiginkonum Carls
Hendbergs. Þremur fyrstu kon-
um hans. Konunum sem hann
hafði misst svo sviplega, ýmist
úr veikindum eða af slysförum,
þegar þær voru á bezta aldri.
Hann var nýbúinn að segja
frá þeim. Þá hafði einhver
spurt hvað hún gerði sér til
Iffsviðurværis.
— Ég lifi á morðum.
Hún rétti sig ögn upp í stóln-
um og sneri viskýglasinu vand-
ræðaiega milli fingra sér.
— Ég meina — á því að upp-
lýsa morð.
Augnaráð hennar hvarflaði
að málverkunum þremur á
veggnum.
— Ja. auðvitað ekki alvöru-
morð ... ég ... ég skrifa saka-
málasögur.
Þetta var alveg óskaplegt.
Hún vissi að hún gerði allt
enn verra, en samt gat hún ekki
þagað... varð að reyna að
lappa upp á vitleys-
una. — Svona tilbúnum
morðum, endaði hún og and-
varpaði.
Langt sekúndubrot var eins
og tfminn stæði kyrr í stóru
dagstofunni.
Langt sekúndubro! þegar
augu beindust að henni.
Og svo allt i einu var eins og
ýtt væri á hnapp og samræðurn-
ar brutust út aftur. Skullu yfir
eins og fljóðbvlgja og drekktu
náðarsamlegast orðum hennar f
almennum hávaða og skvaldri.
Hún sökk dýpra niður f stól-
inn og lét orðin skella á sjálfri
sér.
Hún hafði vitað það fyrir-
fram að þetta yrði misheppnað
kvöld. Ókunnugt fólk var henni
plága. Sérstaklega þegar hún
vissi að rítvélin beið og öll
þessi óskrifuðu blöð ... en hún
hafði ekki getað fundið hald-
bæra afsökun þegar þessi
Dorrit Hendberg stóð skyndi-
lega í dyrunum með ungu
stúlkunni.
— Já, en þér verðið að
koma...
— Ég hef ekki tfma til þess.
— Þér þurfið hvort sem er að
borða og þetta er bara ósköp
fáhrotin samkoma ... fyrir ná-
granna okkar. Ungt fólk eins og
yður...
— Já, en ég ...
— Nei, þér megið ekki segja
nei. Við yrðum fyrir svo mikl-
um vonbrigðum.
— Og ég hef engin veizluföt
með mér.
— Þetta er afar óformlegt.
Komið bara f þvf sem þér hafið.
Og hún hafi komið í því sem
hún hafði. Svartri rúllukraga-
peysu og svörtu pilsi.
Það hafði auðvitað verið mis-
lukkað Ifka.
Þegar hún var að klæða sig úr
kápunni frammi f forstofunni
hafði hún vitað að nú hafði
henni rétt einu sinni orðíð á f
messunni... eins og hafði ver-
ið allan tfmann sfðan. Hátfð án
þess að nokkuð væri til að
halda upp á. Hún hafði satt að
segja haldið að þetta væri til
heiðurs ungu stúlkunni Susie,
en enginn hafði sagt neitt.
Þegar þau komu var borinn
fram kampavfnskokteill. Það
áttí ekki að skorta neitt á glæsi-
leikann.
Carl Hendberg bauð þau hlý-
lega velkomin, efns og þau
væru langþráðir og kærkomnir
vinir sem hann hefði langað til