Morgunblaðið - 21.01.1978, Blaðsíða 23
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. JANUAR 1978
23
HAFNARBÍÓ: SIRKUS
— Ein af tíu hostu
mvndum ársins.
REÍiNBOÍiINN JARN-
KROSSINN — Ein af tíu
bestu myndum ársins.
TÓNABÍÓ: GAUKS-
IIREIÐRIÐ — Ein af tíu
bestu myndum ársins.
■'■*■<**
ÁNÆSTUNNI
AUSTURBÆJARBIÓ: THE WHITE BUFFALO — Á
undan ABBA-myndinni í Austurbæjarbíó var sýnt úr
nýjustu mynd framleiðandans Dino Delaurentis. Nefnd-
ist hún Hvíti buffallinn, og af stuttri kynningunni mátti
ráða að hér væri á ferðinni hálfgerð King Kong-mynd.
Þetta hvíta skrímsli óð yfir allt sem fyrir var og hræddi
bæði menn og skepnur. Sjálfsagt hálfgerður Þorgeirsboli
sléttubúanna þar vestra.
Charles Bronson leynir á sér. Allavegana er hann sá
eini sem ég man eftir í svipinn af umtalsverðum leikara-
hóp sem annars prýðir myndina.
Gayle Hunnicutt i myndinni RADDIRNAR
REGNBOGINN, salur
C:
RADDIRNAR
(„Voices")
Handrit: George Kirgo.
byggt á samnefndu
leikríti E. Richard Lortz.
Kvikmyndataka:
Geoffrey Unsworth.
Tónlist:
Ashley Smith.
Leikstjóri:
Kevin Billington.
MEIIM-
HORNIÐ
... Persónurnar, sem f bók
Harris voru manneskjuleg-
ar og heilsteyptar, verða
óttalega kjánalegar í
myndinni — nema helst
Bruce Dern, sem leikur
brjálaða flugmanninn.
Dern er reyndar minnis-
stæður brjálæðingur úr
öðrum kvikmyndum,
einkum og sér í lagi Psycho
Hitchcocks (!) ...
ÓV f umsögn um mynd-
ina SVARTUR SUNNU-
DAGUR, í Dagblaðinu 6.
þ.m.
Ung hjón, Claire
(Gayle Hunnicutt) og
Robert (David Hamm-
ings), eru stödd fjarri al-
faraleið í heldur ömur-
legu húsi, sem Claire
hefur nýlega áskotnast í
arf. Úti fyrir er þoka og
inni í húsinu fer stúlkan
að heyra ýmsar raddir.
Robert óttast að hún sé
orðin veik, en fyrir tveim-
ur árum misstu þau son
sinn á sviplegan hátt.
Claire kenndi sér um, og
varð það þess valdandi
að hún reyndi að fremja
sjálfsmorð og dvaldi sið-
an tvö ár á geðsjúkra-
húsi.
Þetta ferðalag átti að
verða henni til upplyft-
ingar, en er að breytast í
martröð, því þegar húm-
ið sigur á, ágerast
raddirnar en Robert telur
þær hugaróar. Það bætir
ekki úr að hún fer einnig
að sjá fólk, sem henni er
janframt kunnugt.
En þegar líða tekur á
nóttina fer Robert einnig
Atriði úr RADDIRNAR sem verið er að sýna í sal C í REGNBOGANUM, þessa
dagana.
að heyra raddirnar, það
sameinar þau hjónin bet-
ur, og þau virða fyrir sér
þá draugalegu fjölskyldu
sem virðist byggja húsið.
Eftir viðburðaríka nótt
birtir af morgni og þok-
unni léttir svo þau hjónin
ákveða að taka saman
strax í birtingu og aka til
baka En þegar þau
koma að bil sínum blasir
við orsök martraðarinn-
ar.
Kvikmyndin Raddirnar
liður fyrir það að vera
gerð eftir leikhúsverki.
Sjálfsagt hefur „Voices"
verið þokkalegasta verk
á sviði, en í höndum leik-
stjórans, Kevin Billing-
ton, hefur efnið svo fjar-
lægst uppruna sinn að
eftir stendur skröltandi
beinagrind sæmilegrar
draugasögu.
Megingalii myndarinn-
ar er tilfinningaleysi
hennar. Persónurnar eru
það ósamkvæmar sjálf-
um sér og óeðlilegar að
þær hljóta litla samúð
hjá áhorfandanum.
Handritið gloppótt,
margar hálfkveðnar vís-
ur.
Leikurinn er heldur
ekki af þeim gæðaflokki
að hann lyfti myndinni
upp yfir meðallagið,
enda hafa þau hjóna-
kornin (fyrrverandi) ekki
unnið til neinna metorða
á því sviði. þrátt fyrir
margítrekaðar tilraunir til
að vera tekin alvarlega.
Ástæðan fyrir þvi að
þeim áskotnuðust aðal-
hlutverkin er sjálfsagt sú,
að fyrirtæki Davids.
Hemdale, dreifði mynd-
inni í Bretaveldi.
Tæknilega hliðin er
jafnframt i hálfgerðu
skralli, sérstaklega er lýs-
ingin með eindæmum
viðvaningsleg Áhorf-
andinn getur t.d. tæpast
gert sér grein fyrir þvi
hvort er nótt eða dagur.
Yfirleitt varpa litlar olíu-
týrurnar jafnmikilli birtu
og um hádag væri, en í
örfá skipti viðist „Ijósa-
meistarinn" taka við sér
og þá kemur i Ijós að
birtu á að vera brugðið.
Þá ber myndin heldur
ekki þess merki að kvik-
myndatökumaðurinn er
sá hinn sami og filmaði
2001:, því ferfjarri.
Billington er lítill spá-
maður i listgrein sinni, i
gegnum árin hefur hann
sent frá sér hinar furðu-
legustu myndir, örfáar
hafa þó jaðrað við það að
teljast sæmilegar Hér
notar hann ýmis ódýr
brögð, áhrifalaus og
tæpast i sambandi við
gang myndarinnar (sbr.
blásturinn á kertin í krist-
alsljósakrónunni). Endir-
inn kemur að visu
skemmtilega á óvart, en
það er ekki Billington að
þakka, heldur höfundi
leikritsins, Lortz. Að sýn-
ingu lokinni veltir maður
því gjarnan fyrir sér hvi-
líkt efni hefði ekki VOIC-
ES orðið hæfileikamanni,
eins og t.d. Nicholas
Roeg?
Litlu salirnr i REGN-
BOGANUM eiga örugg-
lega eftir að gleðja kvik-
myndaunnendur borgar-
innar. Þeir bjóða upp á
margvíslega möguleika
sem ekki hafa verið til
staðar áður. Þar er nú
t.d. verið að sýna úr
tveimur ágætum mynd-
um, THE KILLING OF
MR. GEORGE, sem fjall-
ar um samband kynvillt-
ra kvenna, og gerð af
kvenhataranum Robert
Aldrich, hin er THE
BIRTHDAY PARTY, með
Robert Shaw i aðalhlut-
verki er myndin byggð á
samnefndu leikriti
Harolds Pinter. Báðar
þessar myndir hafa legið
um árabil ósýndar, það
er ekki fyrr en með til-
komu þessara litlu sala
að sýning þeirra er i
rauninni möguleg. Og
svo er um mýmargar aðr-
ar myndir, einkanlega
þær sem hafa listrænt
gildi og laða aðeins til sin
vissan hóp áhorfenda.
Þær hafa til þessa hvergi
átt inni nema á mánu-
dagssýningum Háskóla-
biós.