Morgunblaðið - 31.01.1978, Blaðsíða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 31. JANÚAR 1978
waðersvoemtt
aðfetaífót-
spor næturgalans "
þó þekkja hana sem Diddú í Spil-
verkinu. Hún lýsir sjálfri sér sem
miklum húmorista og jafnlyndri.
„Égtrúi
á ástina“
„Ég skipti sjaldan skapi og ef
það kemur fyrir að ég reiðist klíp
ég í mig. Sumt fólk segir að ég
sýni aldrei nein svipbrigði. Aðrir
að andlitið á mér sé sí og æ upp-
ljómað. Kannski er ástæðan sú að
ég heyri bara með öðru eyranu.
Jafnlyndið stafar ef til vill af því
að ég er næst elzt af sjö systkinum
og í stórri fjölskyldu gengur það
ekki ef allir eru skapmiklir og
háværir. Það er þroskandi að al-
ast upp í svona stórum systkina-
hópi og mjög gaman að fylgjast
með og sjá systkini sín vaxa úr
grasi og breytast.
Nei, það er langt frá því að ég
hafi ætlað mér að verða söngkona
í æsku. Þó man ég vart eftir öðru
en söng á heimilinu, þótt plötu-
spilari kæmi ekki þangað inn fyrr
en fyrir sex árum. Foreldrar mín-
ir syngja bæði, og maður vaknaði
upp við aríur á morgnana og sofn-
aði út frá þeim á kvöldin. A
sunnudögum fór ég með þeim í
kirkju og hlustaði á sálmasönginn
þar. Annars er ég sú eina sem hef
lagt út á þessa braut.
Mig langaði alltaf til að verða
hjúkrunarkona, síðan vildi ég
verða leikkona og nú er ég söng-
kona.
Fyrsta óskin hefur ekki ræzt að
öðru leyti en því að siðastliðin sex
sumur hef ég unnið sem starfs-
stúlka á Kleppi. Þar hef ég fengið
hnotskurn af því hvernig mann-
lífið getur orðið. I þrjú sumur hef
ég starfað á svokallaðri krónískri
kvennadeild. Þar er mikið af eldri
konum, sem hafa orðið geðklofa
ungar, áður en viss lyf og nútíma
lækningaaðferðir voru komnar til
sögunnar og því orðið of seint að
hjálpa þeim. Þær eru alveg yndis-
legar, svo þakklátar og góðar að
manni finnst allar vera ömmur
sínar. Ég hef mjög gaman af þvi
að „spekúlera“ í öðru fólki,
hvernig það lifir og hvað biður
þess. Stundum finnst mér ég vita
það fyrir fram. Oft slæ ég ein-
hyerju fram um atvik, sem mér
finnst að eigi eftir að eiga sér stað
og stend svo andspænis því að það
hefur rætzt. Það gerir mig agn-
dofa, þegar ég upplifi hlut, sem
ég var búin að sjá fyrir.
En ég reyni lika að skipuleggja
hlutina, ef mér finnst eitthvað
tvíeggjað eða flókið reyni ég að
upphugsa þá lausn, sem mér
finnst helzt koma til greina og
yfirleitt fer svo að að málið leysist
farsællega.
Ég er mjög næm á alla hluti,
það er eitthvað innst inni i mér.
Hvort það er í sambandi við trú
veit ég ekki. Ég sæki ekki kirkju
að staðaldri, en ég trúi fyrir víst á
eitthvað yfirnáttúrulegt.“ Allt i
einu ljómar hún eins og sól í
heiði... „Ég trúi á ástina.“ Hún
segir mér frá manninum í lifi
sinu s.l. þrjú ár. „Hann heitir
Þorkell Jóelsson og er í vetur við
tónlistarnám í London, að læra að
spila á franskt horn. Hann er tæp-
um fjörutíu sentimetrum hærri
en ég og við erum ofsajega ólík í
útliti en lík að öðru Ieyti.“
„Ég hef ekki stigið fæti mínum
hingað inn síðan ég var litil telpa
og fór á jólaböll hjá bankanum,
þar sem pabbi starfar," sagði Sig-
rún Hjálmtýsdóttir miðvikudags-
kvöld eitt þegar við gengum inn á
Hótel Borg og áttum stutt spjall
yfir kaffibolla.
„Ég er alveg að drepast úr haus-
verk,“ sagði Diddú, um leið og
hún afhenti konunni í fataheng-
inu stóru, þykku lopapeysuna
sína. Þegar inn var komið blöstu
við hattar af öllum stærðum og
árgerðum, en i danssalnum var
hópur fólks að spila bingó.
„Þú hefur kannski frétt af því
að ég var kosin söngkona ársins af
dagblaði og vikuriti hér í bæ,“
sagði Diddú, og brosti kankvíst.
„Þess vegna höfum við í Spilverk-
inu æft alveg brjálað í dag en
formleg krýningarathöfn mun
eiga sér stað á morgun, á Hótel
Sögu.
Sigrúnu Hjálmtýsdóttur
kannast margir við úr hlut-
verki fröken Gúmundsen
í kvikmyndinni
Brekkukotsannáll.
Fleiri munu
fíætt
við
Sigrúnu
Hjáimtýsdóttur
söngkonu
„Þegar ég
varð ástfangin
hlógu allir“
„Hvernig skyldi maður losna
við svona hausverk?" þjónninn
hellir kaffi virðulega í bollana og
Diddú notar tækifærið til að
skrifa heimilisfang sins heittelsk-
aða á þykkt, þykkt umslag. „Ég
hefði aldrei trúað að ég ætti eftir
að 'verða svona ástfangin. A
gelgjuskeiðinu var ég líkari strák
en stelpu, æfði sund og lyftingar
af kappi og hló að stelpum, sem
töluðu um stráka. Þegar ég varð
ástfangin hlógu allir. Þetta er það
unaðslegasta, sem til er. Það ólgar
allt inni I manni. Ég skrifa honum
eitt bréf á dag. Nei, hann hefur
ekki við að svara öllum mínum
bréfum." Og röddin verður blíð:
„Hann hefur svo mikið að gera.“
„Annað kvöld langar mig til að
syngja lagið „Blue“. Mér finnst
það fallegra en nokkurt annað
lag. Þetta lag var á fyrstu plötu
Spilverksins." Diddú hlær allt í
einu. „Það verður gaman að vera
krýnd söngkona ársins í gamla
kjólnum sínum. Siðan raular hún
þannig að þrjú höfuð snúa sér við
í sætum sínum á næstu borð-
um ... “ Blue is you when the
leaves are turning — red as blood
and the willow cries — Blue is
you when the fall is burning —
ashes bloom and your lover
dies ... “
„Melódían í þessu lagi er svo
falleg. Ég vona að ég verði alltaf
ástfangin. Þegar ég syng þetta
lag, syng ég það alltaf fyrir hann
— þótt hann sé langt í burtu.“
„Þótt ég sé Iftil,
þybbin
og rauðhærð“
Það er fyndið og gaman að
hfusta á Diddú og flestir eru sam-
mála um að hún hafi mjög fallega
og fjölbreytta rödd.
„Ég byrjaði að syngja í Haga-
skóla. Þá söng ég með hljómsveit
lög úr söngleiknum „Jesus Christ
Superstar“, fluttum við þessi atr-
„Mér finnst bezt að koma til dyr-
anna eins og ég er klædd.“
íði í Tónabæ og einnig á Akra-
nesi. En ég ætlaði mér ekkert
meira á söngbrautinni. Sér í lagi
ekki þegar mér var boðið hlut-
verk fröken Gúmundsen í
Brekkukotsannál. Eftir það ætl-
aði ég að verða leikkona. En ég
hef aldrei haft neina trú á leik-
hæfileikum minum. Ég hef held-
ur ekki mikið álit á mér sem söng-
konu. Mér finnst mjög óþægilegt
að heyra í sjálfri mér og sjá mig í
sjónvarpi t.d.
En það stafar ekki af minni-
máttarkennd, þótt ég sé lítil,
þybbin og rauðhærð hef ég alltaf
borið virðingu fyrir útliti mínu.
Þótt ég hirði lítið um að mála mig
eða kaupa föt. Mér finnst bezt að
koma til dyranna eins og ég er
klædd. En nú er fólk farið að gera
kröfur til min og væntir ákveð-