Morgunblaðið - 02.02.1978, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 2. FEBRUAR 1978
MORöJfv-
RAFr/N(J

(() £<f*
^-5.
GRANI göslari
Þú kcmur sko á réltu augira-
bliki. — Mig vantar nokkur egg
í kökurnar!
Það er svo ósk hins látna að
öskunni verði dreift yfir stofu-
gólfið heima hjá honum.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I vörn lenda spilarar nokkuð oft
í stöðum, þar sem vitað er að
nægur slagafjöldi er sennilega
fyrir hendi. En vandinn er að ná
þeim. Lesendur fá í dag slíkt við-
fangsefni.
Austur gefur, allir á hættu.
Hendur austurs (blinds) og
suðurs eru þessar:
Austur
S. 10
H. KDG
T. A 1053
L. KD1086
Suður
S. K2
H. A975
T. K8
L. G9742
Sagnirnar voru fáar. Austur
opnaði á einu laufi og vestur
stökk í fjóra spaða, sem er loka-
sögnin. Norður spilar út tígul-
drottningu og fær slaginn. Hann
spilar aftur tígli, sem tekinn er í
borðinu. Sagnhafi fer inn á
höndina á laufás og spilar hjarta.
Norður lætur lágt og nú ættu
lesendur að ákveða framhaldið.
Sagnhafi virðist ætla að láta
tigul af hendinni í laufkónginn og
koma verður í veg fyrir það. Við
tökum því strax á hjartaásinn og
nú þarf að koma norðri inn til að
taka á tígulgosa. Nú þegar höfum
við ákveðið, að laufásinn hafi ver-
ið einspil. Norður getur því ekki
trompað lauf. Þá er eini mögu-
leikinn að allar hendurnar séu
eitthvað á þessa leið.
Norður
S. 1)74
H. 8642
T. D<j97
L. 53
Má ég biðja yður að opna munninn?
Hundarnir enn
% Hundarnir enn
Kona, sem á heima við
Rauðalæk, hringdi og bað Velvak-
anda að færa stallsystur sinni við
sömu götu kærar þakkir fyrir
bréfið s.l. sunnudag. Hún sagðist
horfa með óhug á hunda, sem
sleppt væri lausum við barnaleik-
völlinn þarna í nágrenninu eða
jafnvel inni á honum. Eins væri,
þegar hundar væru í vörzlu ungra
barna, sem ekki réðu við þá.
Konan sagðist i rauninni ekki
vita, hvað hægt væri að gera.
Hundahald væri bannað i borg-
inni, en þó látið afskiptalitið. Hún
hafði enga trú á að nokkurn
árangur bæri þótt leitað væri til
lögreglunnar, en kvaðst nú
ákveðin i að snúa sér til heii-
brigðisnefndar. Árangurs væri
kannski að vænta þar, fyrst
hundar gætu verið slikir smitber-
ar, að mönnum og þá einkum
börnum stafaði hætta af.
Velvakandi reyndi að leita sér
upplýsinga um það hvers vegna
reglum um hundahald væri ekki
framfylgt i Reykjavik eins og öðr-
um reglum, sem settar hefðu ver-
ið og fékk eftirfarandi upplýsing-
ar.
Til þess að hægt sé að ganga
almennilega eftir þessu, og dóm-
stólar taki hundabannsmá! til
meðferðar, þarf að breyta lögum.
Þannig stendur á að sektir fyrir
að halda ólöglega hunda eru svo
lágar, að löglegum aðilum þykja
viðurlög of lítil til að úrskurða
húsleit. Og meðan dómstólar ekki
vilja gefa út slikan úrskurð, á
lögregla erfitt með að halda uppi
lögum hvað þetta snertir. Ekki
nema þegar kært er yfir hundi og
hann er utandyra. t verðbólgu-
þjóðfélagi er auðvitað hlálegt að
ákveða sektir í lögum og reglu-
gerðum í krónutölu. Það býður
upp á það, að á skömmum tíma
verði þetta úrelt upphæð og til
einskis.
% Sullur ekki
útdauður
Þá hringdi fyrri konan af
Rauðalæknum, sú sem skrifaði
Veslur
S. AG98653
II. 103
T. 642
I. A
Austur
S. 10
H. KDG
T. A1053
L. KD1086
Suður
S. K2
H. A975
T. K8
L. G9742
Að spila spaðatvisti eftir að
hafa tekið á hjartaásinn hefur
skemmtilegar afleiðingar. Sagn-
hafi hefur þegar gefið tvo slagi og
kemst þá ekki hjá að gefa tvo til
viðbótar. Annaðhvort einn á
spaða og einn á tígul eða tvo
spaðaslagi.
HÚS MÁLVERKANNA
ramhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
60
hvernig sem aðild þeirra var
háttaó. Stúlkan, bruninn, pen-
ingarnir og köfturinn.
— Eg hef alltaf sagt það.
Dorrit Hendberg kreisti
grannar hendurnar f kjöltu sér.
— Það er hættulegt, alveg
stórhættulegt að búa aleinn og
hafa til dæmis engan sfma.
— Ég ætla líka að fara héð-
an.
Birgitte var ólýsanlega
þreytt.
— Ég veit ekki hver það er
sem er að reyna að flæma mfg
héðan. Ég veit ekki hvers
vegna. En ég hef ákveðið að ég
ætla að fara.
— Ekki hélt ég þú létír
hræða þig svo blatt... Þetta
hlýtur að vera einhvers konar
grátt gaman... það eru ein-
hverjir krakkar úr þorpinu.
Morten hafði staðið upp.
— Ég er heldur ekki hrædd.
Birgitte fann reiðina blossa
upp innra með sér.
— Auðvitað er ég ekki
hrædd. En einhverjum hefur
að minnsta kosti tekizt að gera
mér lífið hér óba*rilegt. Ég var
hingað komin til þess að vinna
og fái ég ekki vinnufrið er allt
fyrir bl og ég fer heim til Kaup-
mannahafnar á morgun.. .
þegar ég er búin að taka til
mesta draslið.
Hún benti í kringum sig f
stofunni.
Émma Dahlgren sat og horfði
niður fyrir sig. Hún gat ekki
fengið af sér að horfa á systur
sfna. Dorrit sem hafði fengið
eins konar sigurglampa f aug-
un. Dorrit sem gat næstum ekki
leynt feginsandvarpi. þegar
Birgitte sagðist ætla að fara.
— Ekki sérlega gestrisin
sveit.
Rödd Birgitte var beisk.
— En ég fékk að minnsta
kosti hugmynd að bók og mér
skal sannarlega takst að Ijúka
henni.
ÞÖgn í stofúnni. Þögn hlaðin
eftirvæntingu.
— Hús málverkanna.
Carl Hendberg horfðist f
augu við Birgitte.
— Ég hef heyrt náfnið. Um
hvað á bókin að vera?
— Um hús með mörgum
myndum.
Rödd Birgitte var kuldaleg.
Hún hataði þau öll upp til hðpa
þessa stundina. Hana langaði
til að særa þau eins og þau
höfðu sært hana.
Dorrit sat of fitlaði við hring-
inn sinn, eins og hún gerði
jafnan til að leyna þvf hversu
hendurnar á henni skulfu.
— Sögusviðið á að vera Ijós-
myndastofa.
Það var Morten sem rauf
hina vandræðalegu þögn.
— Og þar kemur við sögu
glæsileg Ijósmyndafyrirsæta
sem smyglar eiturlyfjum.
Birgitte hafði næstum misst
stjórn á sér. Það var eitthvað
illt þarna inni. Þau höfðu gert
hvað þau gátu til að hrekja
hana brott og tekizt það.
— Og einn Ijósmyndaranna
er í rauninni morðingi, en hann
myrðir bara þær sem hann
hefur tekið beztu myndirnar af
og þegar hann er búinn að
myrða þær hengir hann m.vndir
af þeim upp á vegg.
— Þetta er sannarlega við-
bjóðsleg bók.
Dorrit Hendberg leit upp. —
Hreint út sagt andstyggileg.
— Og svo er ein óþekkt
stærð.
Hún réð sér ekki lengur...
hún vildi særa þau... vildi gera
þeim eins mikið illt og hún gat.
— Og óþekkta stærðin... það er
stúlkan sem alltaf stendur fyrir
framan spegil. Tilhúin að taka
sess hinna sem eru horfnar af
sjónarsviðinu.
Hún sá enn á ný fyrir sér
stóru dagstofuna þar sem þau
höfðu öll setið. Hún sá spegil-
m.vnd Susie. Morten við píanó-
ið, málverkið ófullgerða af
Dorrit Hendberg, dánu konun-
um þremur og systurinni frá
Bandarfkjunum. Og svo er...
Hún snökkþagnaði. Loksíns
hafði runnið upp fyrir henni
Ijós ... hvað henni hafði fund-
ist bogið við í stofunni, en hún
gat ekki sagt það hér ... ekki
þegar lögreglan var við-
stödd ...
— Og hvað svo meira.
Carl Hendberg horfði á hana
og virtist hafa áhuga á þvf sem
hún sagði.
— Ekkert meira ... ég.
— Ég heyri nú ekki betur en
þetta dugi... Morten brosti
hlýlega.
— Mér þykir leitt að ég skuli