Morgunblaðið - 14.02.1978, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. FEBRUAR 1978
35
Guðrún Sigríður
Jónsdóttír- Muuimg
F. 30. marz 1885
D. 4. febrúar 1978
I dag, þriðjudag, verður til
d’oldar borin Guðrún Sigríður
•|ónsdóttir, Freyjugötu 40,
oeykjavík, er andaðist að morgni
•augardagsins 4. febrúar s.l. á
Landakotsspítalanum í Reykja-
V|k, þá tæplega 93 ára gömul.
Guðrún Sigríður var fædd 30.
Uiars 1885 að Mið-Hvoli í Mýrdal,
dóttir hjónanna Jóns Þorsteins-
sonar bónda þar og eiginkonu
uans, Steinunnar Guðmundsdótt-
Ur. Ur Mýrdalnum fluttist Guð-
j"Un til Reykjavíkur og kynntiast
P_ar Benedikt Guðmundssyni,
aiðar húsgagnasmiðameistara.
F>uttust þau árið 1914 til isafjarð-
ar og giftust, en þar starfaði
“enedikt við iðn sína um sinn.
^rið 1918 fluttust þau síðan til
ueykjavíkur á ný og bjuggu m.a. á
Skólavörðustígnum, síðan í eigin
Uúsi að Urðarstíg 7, sem þau sjálf
byggðu og loks frá 1930 til dauða-
dags að Freyjugötu 40, einnig í
e'gin húsi, sem þau sjálf höfðu
byggt og unnið að hörðum hönd-
dui. Andaðist Benedikt 1. nóvem-
Uer 1971, þá 78 ára gamall.
Fjögurra barna varð þeim hjón-
utn auðið á lífsleið sinni og lifa
Þrjú þeirra móður sina, þau Jón,
^■uðmundur og Unnur, allt list-
^engið hagleiksfólk.
Við fyrstu kynni vakti strax
eftirtekt og athygli ókunnugs geð-
Prýði Guðrúnar, rólyndi hennar
°g hlýja í öllu viðmóti. Við nánari
Jjynni, einkanlega eftir að við
ujónin fluttum á efri hæðina á
Freyjugötu 40 með dóttur okkar
uUga, kom þetta enn betur í ljös,
en brosmildin, umhyggjan,
kreiðasemin og örlætið gagntók
uana alla, er börn áttu í hlut. Því
Var það engin tilviljun, að dóttir
okkar hjóna leitaði oft til lang-
ömmu sinnar á neðri hæðina,
þegar eitthvað bjátaði á eða úr-
skeiðis fór, enda ætíð vís kandís-
moli, karamella eða appelsína,
þegar þannig horfði við. Sátu þær
stöllur síðan oft saman við mynd-
drátt og fleira listræns eðlis og
var Guðrún þá ætíð í hlutverki
hins lipra, þolinmóða og skiln-
ingsríka leiðbeinanda.
Börnin nutu þó ekki ein gest-
risni og góðvildar Guðrúnar. Var
ætíð mikið um gestakomur á
heimili hennar og sinnti hún hús-
móðurhlutverki sínu vel í hví-
vetna og af kostgæfni. Hafði glað-
værð hennar og hreinlyndi sér-
stakt aðdráttarafl fyrir alla kunn-
uga, skylda sem óskylda, en
ánægja ehnnar af gestakomum
var með eindæmum.
Er Guðrún hóf síðustu sjúkra-
húslegu sína s.l. vor, þótti ljóst að
hverju stefndi, enda aldurinn
hniginn yfir. Sérstaklega ern
hafði þó Guðrún verið fram að
því. Lét hún sér fátt um veikindi
sín finnast og bað um til hins
síðasta, að talað væri um eitthvað
annað, ef að veikindum hennar
var vikið. Hún bar aldrei áhyggj-
ur sínar og sorgir á torg.
Verður öllum kostum Guðríðar
Jónsdóttur ekki lýst í svo fátæk-
legum orðum sem þessum. Okkur
sem til hennar þekktu var það
gæfa að kynnast henni, mannkost-
um hennar og mikilleik, mann-
kostum eins og þeir gerast hvað
bestir meðal íslenskra kvenna.
Mun hugurinn einn geyma þá
minningu best.
Guðrún Sigríður og Jón.
Hún Guðrún á Freyjugötu 40 er
dáin.
Aldrei framar hljómar hlátur-
inn hennar né hlýjar glaða við-
mótið hennar okkur um hjarta-
ræturnar.
Ég man vel haustið, þegar ég
kom fyrst til Reykjavíkur, þó lið-
in séu 45 ár. Guðrún hafði ráðió
mig í vist í finu húsi, en ég var
fákunnandí og feimin sveita-
stúlka, sem kveið mjög fyrir starf-
inu. En þau hjónin Guðrún og
Benedikt, móðurbróðir minn,
hjálpuðu mér yfir alla erfiðleika.
A heimili þeirra var ég eins og
heima hjá mér i öllum mínum
frítímum og allt gekk vel þennan
vetur.
Oftar lá leiðin norðan úr Mið-
firði til Reykjavikur m.a. til lækn-
inga. Alltaf var farið fyrst á
Freyjugötuna, þar var allt gert til
að greiða götu sveitafólksins, sem
margs þurfti við. Þar var ávallt
gisting til reiðu, þó húsakynnin
væru ekki stór, þvi hjartarúmið
var stórt.
Síðar fluttum við suður í Mos-
fellssveit. Þá, var sjaldan farin
bæjarferð án þess að koma við á
Freyjugötunni til að fá sér kaffi-
sopa og ekki siður til að rabba við
þau hjónin, sem alltaf voru svo
glöð og vildu allt fyrir okkur gera.
Eitt af aðalsmerkjum Guðrúnar
var hve mikið yndi hún hafði af
að gefa. Allt sitt líf var hún gef-
andi, mér fannst það vera henni
lífsnauðsyn. Oft kom ég til henn-
ar með börn, þá stakk hún alltaf
góðgæti i lítinn lófa og sagði bros-
andi: „Þetta er bara svo lítið.“ Þó
var ekki alltaf úr miklu að spila,
þá voru líka kreppuár. Margt
reynir sá, sem lengi lifir og þann-
ig var um hana. En henni brást
aldrei glaðlyndið og góðvildin til
alls. Guðrún sagði oft við mig, að
hún kviði ekki umskiptunum,
væri búin að þrá hvíldina svo
lengi. Ég veit að hún hefur sofnað
síðasta blundinn sátt við alla og
hlakkað til endurfunda við sinn
góða eiginmann, sem henni
fannst alltaf vera nálægur þó far-
inn væri á undan. Þrátt fyrir mik-
il veikindi undir það síðasta var
alltaf sama blíða brosið og hlýju
orðin: „Ósköp voruð þið göð að
koma, guð blessi ykkur öll.“ Ég
þakka Guðrúnu állar góðar fyrir-
bænir mér og mínum til handa.
Um þau hjónin og góðverk
þeirra gæti ég skrifað heila bók,
én þessar fáu línur eiga að flytja
hjartans þakkir og kveðjur til
Guðrúnar frá mér, minni fjöl-
skyldu og systkinum mínum fyrir
allt það góða og þá ómetanlegu
hjálp, sem þau hjónin sýndu okk-
ur frá fyrstu gið.
Við vottum börnunum hennar
og fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúð og biðjum þeim
belssunar guðs.
Jóna Sveinbjarnardóttir
Hamrafelli
Það kom mér ekki á óvart er
mér barst frétt um andlát vin-
konu minnar Guðrúnar, því hún
hafði legið þungt haldin á sjúkra-
húsi undanfarna mánuði. Og þó
hún hafi yfirleitt verið heilsugóð
um sfna ævidaga, þá voru ýmsir
ellisjúkdómar farnir að hljá
hana.
Guðrún var fædd að Mið-Hvoli í
Mýrdal 30. mars 1885 og voru
foreldrar hennar Jón Þorsteins-
son á Norður-Hvoli og Steinunn
Guðmundsdóttir, Guðmundar
Ólafssonar er lengst var formaður
á bátnum Pétursey sem nú er
varðveittur í byggðasafninu í
Skógum. Bræður Steinunnar voru
m.a. Eyjólfur rithöfundur á Hvoli
og Halldór rafmagnsfræðingur.
Guðrún ölst upp hjá foreldrum
sinum á Mið-Hvoli til átján ára
aldurs en fór þá til Vestmanna-
eyja og síðan til náms til Reykja-
vikur 1910. Árið 1914 giftist hún
Benedikt Guðmundssyni hús-
gagnasmið og fluttust þau það ár
til ísafjarðar en 1918 komu þau
svo aftur til Reykjavikur og
bjuggu síðan allan sinn búskap
hér í borg, sem entist þeim í 57 ár.
Þau eignuðust fjögur börn:
Stúlku, sem dó á 2. ári, Jón fædd-
an 1916, Guðmund fæddan 1920
og Unni Hróðný fædda 1924.
Hjónaband þeirra Guðrúnar og
Benedikts var alla tíð með mikl-
um ágætum og þó verandarauður-
inn væri ekki mikillf fyrst framan
af var samvinna og skilningur
þeirra alltaf þannig að þau voru
frekar veitendur en þiggjendur.
Guðrún var höfðingi heim að
sækja og gestrisni hennar var
með afbrigðum. Sinu heimili,
börnum og eiginmanni fórnaði
hún öllum sinum tíma og fórnfús-
ari og viljugri konu hef ég ekki
þekkt. Allt sem mátti verða þeim
til gæfu, gleði og hagsbóta var
henni svo huglægt og eðlilegt að
orðin ein fá það ekki skýrt.
Fjölskyldan á Freyjugötu 40
hefur ávallt verið samhent og
samvinna með ágætum enda oft
gestkvæmt þar og ánægjulegt er
að leiðarlokum að rifja upp gaml-
ar endurminningar frá þeim dög-
um.
Vil ég nú við þetta tækifæri
þakka allar þær stundir sem ég
hef átt þar. Guðrún min — far þú
í friði, friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Björn Guðmundsson.
Minning:
Olafur Guðmunds-
son bifreiðasmiður
É. 16. október 1931
D. 4. febrúar 1978
^Vl‘ðja frá Félagi bifreiðasmiða
Okkur setti hljóða, meðstjórn-
v,1dur ólafs i stjórn félagsins, er
lð fréttum lát hans, hann sem
Var
svo kátur og hress að vanda er
v,ð hittumst kvöldið áður á skrif-
stofu félagsins til myndatöku i
j'efni þess, að félag okkar er 40
ara um þessar mundir, en svona
Vr lifið, enginn veit hvenær kallið
ethur, en við félagar hans
lssum að hann gekk ekki heill til
'^ógar þótt hann léti aldrei á því
,®ra við okkur og alltaf var hann
.dbúinn til starfa fyrir félagið
?e§ar það þurfti á starfi hans að
halda.
.Jiann tók próf í bifreiðasmiði
y69 0g gekk þá strax í félagið og
n®sinn var hann í stjórn þess 1972
sæti þar til dauðadags.
var harður baráttumaður
. bættum kjörum félags-
ij’anna og var hann ávallt í farar-
yf°ddi þar sem að þeim þurfti að
l^ba en ekki kom hann fram af
?rku heldur sígandi þrótti og
°ðvilja stéttinni ávallt til sóma.
Öl átt
,\afur
Vrir

Ólafur
var fæddur í Reykjavík
alinn upp á Patreksfirði hjá
sfurforeldrum, þeim Theódóru
U Friðrik í Merkisteini, síðan
Set*D hann til Reykjavíkur og
0gtlst í Menntaskóla Reykjavíkur
fór 3tJk Þaöan námi, en eftir það
sth' ^13110 að starfa við bifreiða-
lði og var svo til dánardægurs.
þessum fátæklegu linum
við samstarfsmenn hans i
J°rn félagsins þakka honum
fépVerustun(Dna °8 störf hans i
0 agsins þágu. Fósturmóður hans
i .^sikinum sendum við okkar
Uegustu samúðarkveðjur.
■''tjórn Félags bifreiðasmiða.
Hver hefði trúað því, er við
komum saman haustið 1974, 14
fyrrverandi og þáverandi sam-
starfsmenn til að ræða hugsan-
lega stofnun hlutafélags um
rekstur yfirbyggingaverkstæðis,
að ein helsta driffjöðrin i þessum
hópi Ólafur Guðmundsson yrði
horfinn sjónum okkar rúmum
þremur árum siðar. Við vissum að
vísu allir að Olafur gekk þá þegar
ekki fullkomlega heill til skógar,
en slík vitneskja hverfur gjarnan,
ef ekkert í fari eða tali viðkom-
andi gefur slíkt til kynna.
Þannig var einmitt Óli, ekkert í
hans tali eða gerðum gaf til kynna
að á honum væri nokkur bilbug-
ur. Hann var þá á okkar fyrsta
undirbúningsfundi kosinn í und-
irbúningsstjórn, og síðan í aðal-
stjórn hlutafélagsins og um
klæðningaverkstæði fyrirtækis-
ins okkar sá hann allt frá stofnun
þess. Nafngift hlutafélagsins,
Nýja bílasmiðjan h/f, mun einnig
vera'runnin undan rifjum Ölafs
en ræturnar áttum við frá Bíla-
smiðjunni h/f, sem hætti rekstri
verkstæðis þetta haust.
Ölafur var bæði félagslyndur
maður og stéttvís, glaður með
glöðum en ákveðinn og fastur fyr-
ir þegar hann taldi þess þurfa
með. Þessir eiginleikar hans urðu
til þess að fleiri en við félagarnir í
Nýju bilasmiðjunni, þurftu á
starfskröftum hans að halda.
Hann var um árabil virkur í Fé-
lagi bifreiðasmiða og í stjórn þess
mörg hin síðari ár. Ólafur var
mikill knattspyrnuunnandi og lét
sig ekki oft vanta á „völlinn“, og
alls ekki ef FRAM var annað
keppnisliðið, sömuleiðis þótti
hann liðtækur við bridgeborðið.
Utivíst og veiðiskapur var honum
mjög að skapi og alltaf var Óli
fremstur í flokki þegar hrinda
átti af stað skemmtun eða ferða-
lagi hjá okkur starfsmönnum
Bílasmiðjunnar og Nýju bíla-
smiðjunnar og hrókur alls fagnað-
ar á þeim skemmtunum. -
Þessi þakkar- og vináttukveðja
okkar félaganna í Nýju bílasmiðj-
unni átti ekki áð vera æviágrip en
ekki verður svo við skilið að ekki
sé minnst á upprunann. Ólafur
var fæddur hér í Reykjavik en
ólst upp hjá fósturforeldrum á
Patreksfirði allt fram til þess er
hann fluttist vegna skólagöngu til
Reykjavíkur en á sjálfan sig leit
hann alla tíð sem Barðstrending.
Hann lauk stúdentsprófi frá M.R.
en í stað langskólanáms réðst
hann til h/f Bílasmiðjunnar og
starfaði að bifreiðasmíði alla tíð
síðan
Eftir að fósturfaðir hans Frið-
rik Þórðarson féll frá fluttist fóst-
urmóðir hans Theodóra Jónsdótt-
ir einnig til Reykjavíkur og héldu
þau heimili saman ásamt Jóni
Guðmundssyni hálfbróður Ólafs
upp frá því, en þeir bræður voru
báðir ögiftir og barnlausir.
Heimilishald þeirra fóstur-
mæðgina verður vart talið annað
en einstakt í sinni röð, sakir þeirr-
ar hlýju sem Ólafur bar til fóstru
sinnar og ekki síður þeirrar um-
hyggju sem hún bar fyrir fóstur-
syni sinum. Þó söknuður sé öllum
ættingjum við fráfall Olafs er
hennar sorg eflaust mest. Megi
algóður guð styrkja hana.
Við félagarnir þökkurn þér
Ólafur samstarfið og samveru-
stundirnar. Hvíl þú í friði.
Félagar í Nýju bílasmiðjunni h/f.
Vinur okkar Ólafur Guðmunds-
son, bifreiðasmiður, er dáinn.
Hann varð bráðkvaddur 4. febrú-
ar sl. austur i Landeyjum. Fregn-
in um lát hans kom sem reiðar-
slag yfir vini og vandamenn.
Ólafur hafði fyrir nokkrum
árum fengið aðkenningu að
kransæðastíflu, en fékk góðan
bata og urðum við ekki varir við
annað en hann væri hress síðan.
Ólafur var fæddur í Reykjavík
16. október 1931. Honum var ung-
um komið i fóstur til Theodóru
Jónsdóttur og Friðriks Þórðarson-
ar á Patreksfirði. Eftir lát Frið-
riks fyrir rúmum 20 árum flyst
Theodóra til Ólafs og Jóns bróður
hans að Asvallagötu 1 og síðar að
Ljósvallagötu 22, sem síðan hefur
verið þeirra heimili. Mikill kær-
leikur ríki milli Ólafs og fóstur-
móður hans alla tíð. Dóra lifir
fósturson sinn og er nú 84 ára
gömul. Hann mat fósturforeldra
sína ávallt mikils, enda átti hann
þar gott athvarf. Faðir Ólafs var
Guðmundur Jónsson sem vann
lengst af á skrifstofu Timbur-
verslunar Völundar. Hann var tvi-
kvæntur. Fyrri kona hans var
Kristin Margrét Jönsdóttir en sú
síðari Ólína Ólafsdóttir. Ólafur
var seinna hjónabandsbarn.
Eftirlifandi systkini hans eru:
Jón bifreiðasmiður, Eysteinn bif-
reiðasmiður, Ásgeir málarameist-
ari, Kristin húsmóðir og af seinna
hjónabandi Sigriður húsmóðir og
Árni málarameistari, öll búsett i
Reykjavík.
Það er mikil eftirsjá að Ölafi.
Hann var mannkostmaður og mik-
ill vinur. Stúdentspróf tók hann
árið 1952 i Menntaskólanum í
Reykjavík og siðan hóf hann störf
í Bílasmiðjunni. Seinna stofnaði
hann Nýju bílasmiðjuna ásamt
félögum sínum og starfaði þar til
dauðadags. Þær eru ornar margar
gerðirnar sem flest héruð lands
okkar sem við ferðahópurinn höf-
um farið saman. Það var ómetan-
legt fyrir okkur að hafa Ölaf með.
Hann var leiðandi í flestum mál-
um, en samvinnugóður og ávallt í
góðu skapi. Ólafur var vel greind-
ur, minnið gott, fróður um land og
þjóð og þá atburði, sem eru að
gerast hér og* erlendis. Þegar slík-
ur mannkostmaður fellur í valinn
46 ára gamall, hlýtur hans að vera
sárt saknað. Góðar minningar
munu lifa i hugum okkar allra,
sem þekktum Ólaf.
Við sendum aðstandendum
Ölafs hugheilar samúðarkveðjur
og þökkum honum fyrir allar góð-
ar samverustundír, sem engan
skugga fellur á.
Haukur, Valur
og Guðmundur.
Afmælis- og
minningargreinar
Aó marggefnu tilefni skal athygli vakin á því, aó
afmælis- og minningargreinar verða aó berast
blaðinu með góöum fyrirvara. Þannig veróur
grein, sem birtast á í miðvikudagsblaói, aó berast
i síóasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt
með greinar aöra daga. Greinar mega ekki vera í
sendibréfsformi eða bundnu máli.
Sé vitnað til ljóða eða sálma skal höfundar getið.
Greinarnar þurfa að vera vélritaðar og með góðu
linubili.