Morgunblaðið - 04.03.1978, Qupperneq 13

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. MARZ 1978
13
AKilASINGA
SÍMINN ER:
22480
Sfcsjac 3>9Sf/
,0S'“ fe» inn'r
föst
All
?.ersti
u
ar
*
se/»
• °^9up
i u i i r flSe,n'*9 4
Glerárgötu 26 Akureyri sími 96 21507 Suðurlandsbraut 6 Reykjavík sími 91 84585
þekktra viðskiptasambanda, s.s.
General Electric Co., en þeir urðu
aðalumboðsmenn þessa fyrirtækis
hér á landi, en einnig ýmissa
annarra fyrirtækja, bæði á Norð-
urlöndum, í Sovétríkjunum og
meginlandi Evrópu.
Samstarf þeirra félaga var
jafnan mjög gott og verkaskipting
þeirra á miili einkar farsæl. Sinnti
Hans, meðan hans naut við,
einkum þeim þætti starfsins, sem
laut • að samskiptum við hin
erlendu firmu, en Olafur sá öðru
fremur um innri rekstur og
fjármál fyrirtækisins.
Nú um skeið hefir Ólafur átt við
vanheilsu að stríða og hefir það
leitt til þess, að aðrir hafa nú tekið
við rekstri Electric h.f. Hefir það
að sjálfsögðu ekki verið sársauka-
laust fyrir Ólaf, sem jafnan hefir
borið hag fyrirtækisins mjög fyrir.
brjósti, en einn af góðum eiginleik-
um hans hefir verið raunsæi og að
kapp er best með forsjá.
Ölafur hefir verið mikill ham-
ingjumaður í einkalífi. Hann
kvæntist árið 1945 Arnþrúði Jóns-
dóttur frá Kaldbak í Suður-Þing-
ER
UTI
VETUR
HJfl OKKUR ER VOR
Mura QQ Dcpla §niæra
Við bjóðum BLÓMALÍNURNAR frá HAGA
í nýjum og fjölbreyttari búningi.
Ölafur Jónsson
forstjóri sjötugur
eyjarsýslu, mætri og mikilhæfri
konu. Er hún mikil húsmóðir og
heimili þeirra þekkt að smekkvísi
og glæsibrag. Hjónaband þeirra
hefir verið farsælt. Hafa þau
eignast 3 börn: Snjólaugu, sem er
lögfræðingur að mennt og starfar
nú á vegum Norðurlandaráðs í
Stokkhólmi. Hún er gift Haraldi
Briem lækni. Sonur þeirra Jón
Hjaltalín, er læknir. Hann er
kvæntur Þórunni Þórhallsdóttur.
Yngri sonur þeirra, Örn, er við
nám í Háskóla íslands.
Ólafur Jónsson, oft kenndur við
fyrirtækið Electric, á í dag 70 ár
að baki. Hann er fæddur á Kambi
í Reykhólasveit 3. mars 1908.
Foreldrar hans voru merkishjónin
Jón Hjaltalín Brandsson, bóndi
þar, og kona hans Sesselja
Stefánsdóttir. Þekkti ég þau hjón
bæði og aðeins að góðu. Sýndist
mér jafnan, að Ólafur og þau
systkin hefðu erft góða eiginleika
foreldranna og borið þess merki,
að á æskuheimilinu hafi þau notið
hollra uppeldisáhrifa og lært að
meta gildi hinna fornu dyggða:
vinnusemi, trúmennsku og dreng-
skapar.
Kynni manna verða oft með
ýmsum hætti. Svo var einnig með
kynni okkar Ólafs. Satt að segja
kynntist ég Ólafi að nokkru áður
en við sáumst fyrsta sinni. Tildrög
þess voru þau, að sameiginlegur
vinur okkar, Þorkell Jóhannesson,
síðar prófessor og rektor Háskóla
Islands, dvaldi um skeið í Kiel í
Þýskalandi, þar sem ég var þá við
nám. Hann hafði þá um tíma verið
skólastjóri Samvinnuskólans í
fjarveru Jónasar Jónssonar frá
Hriflu. Gat hann þess þá oft, að
gaman væri ef sumir af efnileg-
ustu nemendum hans gætu átt
þess kost að koma til framhalds-
náms erlendis, t.d. í Þýzkalandi, og
nefndi þá jafnan 2 unga menn.
Annar þeirra Guðmundur Sigurðs-
son frá Borgarnesi, kom síðar til
Kielar og stundaði þar og í
Frankfurt framhaldsnám, en hinn,
Ölafur frá Kambi, leitaði annarra
fanga. Hann fór til Danmerkur og
nam við Köbmandsskolen í Kaup-
mannahöfn. Guðmundur og Ólafur
voru vildarvinir og fór ekki hjá
því, að Ólafs var oft minnst í
orðræðum okkar Guðmundar. Þeg-
ar ég kom heim frá námi er
skemmst frá því að segja, að
fundum okkar Ólafs bar saman og
tókust brátt góð kynni og síðar
traust vinátta.
A þessum árum var starfrækt í
Gimli í Reykjavík mötuneyti, að
því er mig minnir á vegum
samvinnumanna. Þar voru í kosti
ýmsir mætir menn, þar á meðal
nokkrir gamlir Kielar-búar. Úr
þessum hópi og utan hans tókst
kunningsskapur og vináttutengsl
nokkurra manna. Má þar nefna,
auk Ólafs og Guðmundar, Theodór
tannlækni, Sverri Þorbjörnsson,
Kjartan gullsmið, Hörð Þórðarson,
Magnus ríkisbókara, bræðurna
Bjarna og Hans Þórðarsyni, Ágúst
Bjarnason, Friðrik Dungal, Helga
Þórarinsson, Kjartan Pétursson og
þann, er þetta ritar.
Hittust þessir félagar öðru
hvoru, gerðu sér glaðan dag og
ræddu landsins gagn og nauðsynj-
ar. Ekki skorti umræðuefnin, því
allir stjórnmálaflokkar áttu sér
fulltrúa á þeim málþingum. Hópur
þessi kallaði sig „Ríki gleðinnar".
Mátti það í vissum skilningi
teljast réttnefni enda þótt nafn-
giftin væri heldur hástemmd.
Árviss viðburður hjá þessum hópi
var leiðangur eða ferð út á land,
oft síðla sumars eða að haustinu.
Var það kallað að „fara til berja“,
eða á berjamó. Eftirtekjan var þó
jafnan lítil — ef nokkur. Hinsveg-
ar urðu til í þessum ferðum
Jjóðaflokkar og ljósmyndaseríur,
sem geyma raunsæjar heimildir
um þegna þessa sérstæða „ríkis“.
Á þeim tíma er við Ólafur
kynntumst voru þeir Hans R.
Þórðarson starfsmenn Raftækja-
einkasölunnar. Líkaði þeim vistin
þar ekki meira en í meðallagi,
enda stóð hugur þeirra til þess að
verða sínir eigin húsbændur. í
byrjun síðari heimsstyrjaldar var
Raftækjaeinkasalan lögð niður og
stofnuðu þeir félagar þá ásamt
nokkrum öðrum heildsölufyrir-
tækið Electric h.f. Sérhæfði fyrir-
tækið sig í hverskonar rafmagns-
vörum og efni til virkjana. Var
fyrirtæki þeirra síðar um árabil
eitt hið umsvifamesta í sinni
grein. Öfluðu þeir félagar sér
þegar í upphafi margra heims-
Fjölskylda Olafs hefir jafnan
verið honum sá aflgjafi, sem hvatt
hefir hann til dáða en jafnframt
verið hans hamingjubrunnur.
Á sjötugsafmælinu dvelja þau
Arnþrúður og Ólafur erlendis til>
hressingar og heilsubóta.
„Ríki gleðinnar" (þeir þegnar,
sem eftir eru) árna þeim hjónum
allra heilla og Ólafi góðs bata og
góðrar heimkomu.
Oddur Guðjónsson