Morgunblaðið - 04.03.1978, Qupperneq 25
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. MARZ 1978
25
Hilda Björk
Jónsdóttir
Ég er starfandi verzlunar-
maður hér í borginni. Þau mál
sem ég tel helzt að vinna beri
betur að en gert hefur verið eru
féiags- og heilbrigðismál og að
þessum málflokkum mun ég
vinna nái ég kosningu. Hvað
varðar heilbrigðisþjónustuna vil
ég fyrst og fremst nefna að
heimilislæknaþjónusta er í dag
fyrir neðan allar hellur og á
henni verður að ráða bót.
Þá tel ég unglinga hér í bæ
vera mjög afskipta og þarf að
gera töluvert átak í þeim efnum.
A ég þar t.d. við byggingu fleiri
félagsmiðstöðva, sem ungling-
arnir gætu sótt. Þá tel ég þá
ráðstöfun að selja Tónabæ alveg
út í hött. Þá finnst mér það
furðuleg ráðstöfun hjá borgar-
yfirvöldum að úthluta ekki lóð til
byggingar kvikmyndahúss til
almenningsnota í Breiðholti, en
þar vantar einmitt gott' kvik-
myndahús.
Þá tel ég í sambandi við
Breiðholtshverfi að leggja beri
jaukna áherzlu á uppbyggingu
útivistarsvæða, því þar er nóg
rúm til að gera góða hluti.
Þá tel ég það vera verðugt
verkefni fyrir borgarfulltrúa að
vinna að uppbyggingu skemmti-
garðs í líkingu við Tivolí gamla,
þar sem fólk gæti farið um helgar
með alla fjölskylduna.
Hilmar
Guölaugsson
I stuttri grein er útilokað að
gera slíkri spurningu viðhlítandi
skil, svo margir og fjölbreyttir
eru þættir borgarmála. Ef ég á að
taka einn þátt fram yfir annan,
er rétt að ég riti nokkrar línur
um húsnæðismál, en um þau hef
ég mest fjallað í þau átta ár, sem
ég hef verið varaborgarfulltrúi
Sjálfstæðisflokksins. Ekki mun
ég hér og nú gera neina úttekt á
þessum málaflokki, heldur aðeins
benda á nokkur þýðingarmikil
grundvallaratriði.
Húsnæði er ekki munaður
heldur nauðþurft og með það í
huga höfum við sjálfstæðismenn
í borgarstjórn starfað eftir.
Stefna sjálfstæðismanna í
borgarstjórn í húsnæðismálum
hefur frá öndverðu fyrst og
fremst beinst að því, að sem
flestir einstaklingar eignist sitt
eigið húsnæði. Nokkrar leiðir eru
að þessu marki, en þó er grund-
vallaratriði að reynt sé að hafa
ávallt til byggingarhæfar lóðir
fyrir byggingarþörfina á hverjum
tíma. Því miður hefur fram að
þessu ekki reynst unnt að anna
eftirspurn eftir lóðum, kemur þar
ýmislegt til, en þyngst á metun-
um er, að vantað hefur nægjan-
legt fjármagn til að gera svæði
byggingarhæf. Þá má ekki
gleyma hinni miklu verðbólgu
sem við höfum búið við, og kemur
mjög hart niður á framkvæmda-
getu Reykjavíkurborgar.
A s.l. ári var gerð að að
frumkvæði borgarstjórans í
Reykjavík skýrsla um atvinnu-
mál í Reykjavík. Þessi skýrsla
hefur vakið mikla athygli og hafa
margir framámenn í samtökum
atvinnulífsins lýst stuðningi við
þær tillögur sem fram koma í
skýrslunni. Einil kafli skýrslunn-
ar fjallar um lóðamál. Rétt er að
vekja sérstaka athygli á þessum
kafla, en þar segir m.a.:
„Úthlutun lóða verði sem jöfn-
ust milli ára svo komið verði í veg
fyrir of miklar sveiflur í bygging-
ariðnaði. Tekin verði upp uthlut-
un á stærri byggingarsvæðum til
byggingaraðila og að samtök
byggingarmeistara fái skipulag
slíkra svæða til umsagnar. Miðist
úthlutun þessi við, að byggingar-
aðilar fái samfelld verkefni til
lengri tíma.“
Hér er mál á ferðinni sem vert
er að huga að, því þegar þessar
samþykktir komast í framkvæmd
er ég sannfærður um að þær þýða
lækkun byggingarkostnaðar með
þeirri auknu hagræðingu sem
þessu fylgir.
Að lokum eitt mál. Hvernig er
hægt að þá bbestu jafnvægi í
byggð borgarinnar? Að mínum
dómi er þetta h*gt með tvennum
hætti.:
1. með ákveðinni endurnýjun
eldri borgarhverfa.
2. með verulegum breytingum
á útlánareglum Húsnæðismála-
stofnunar til kaupa og endurnýj-
unar á eldra húsnæði.
Að þessum málum hefur verið
unnið og gerðar ýmsar sam-
þykktir og nú standa yfir viðræð-
ur á milli fulltrúa frá borgar-
stjórn og Húsnæðismálastofnun-
ar. Vonandi fá þessi mál farsælan
endi fyrir alia aðila, en 4>aö
hlýtur að vera sanngirniskrafa
hjá því fólki sem hyggst festa
kaup á eldra húsnæði, að það sitji
við sama borð og aðrir á hinum
almenna lánamarkaði. Þá ' er
þetta mjög mikið atriði fyrir
Reykjavíkurborg, þar sem skólar
og aðrar þjónustustofnanir eru
hvergi nærri fullnýttar í hinum
eldri hverfum, en ofsetnar í
hinum nýrri.
Hulda
Valtýsdóttir
Borgarmálefni eru fjölþætt og
erfitt að gera sér grein fyrir, hver
þeirra eru öðrum áhugaverðari,
þegar persónuleg kynni af þeim
liggja ekki að baki. Það hlýtur
líka að velta á ýmsu, hversu
knýjandi hinir ýmsu þættir eru á
hverjum tíma. En fyrst og fremst
er það hlutverk þeirra, sem að
borgarmálum vinna -að vera
vakandi á verðinum, taka tillit til
nýrra viðhorfa og koma til móts
við kröfur tímans.
Sá málaflokkur, sem ég hef
haft persónuleg kynni af eru
barnaverndarmál að því leyti er
þau snerta barnaverndarnefnd,
þar sem ég hef átt sæti undanfar-
in tvö kjörtímabil. Um leið hef ég
haft nokkur kynni af störfum
Félagsmálastofnunarinnar, sem
ég tel merka stofnun er beri að
efla. Þar er þess gætt að hagur
þeirra sem minni máttar eru í
þjóðfélaginu og ekki geta bundist
samtökum til að knýja fram sín
hagsmunamál, sé ekki fyrir borð
borinn. Börn og aldraðir borgar-
ar eru m.a. í þeim hópi. í því
lífsgæðakapphlaupi sem einkenn-
ir okkar tíma hlýtur það að bera
vott um á hvaða stigi mannúðar
og menningar við stöndum,
hvernig við hlúum að þeim
málum.
Þessi málaflokkur er þó ekki
nema lítill hluti þeirra mörgu
sem til umfjöllunar koma á
vegum borgarinnar og fléttast
þar hver öðrum. En öll þau skref,
sem stigin eru á þeim vettvangi
og miða að því að efla samkennd
okkar og félagslegt jafnrétti,
jafnt á menningarsviðinu sem
öðrum, hljóta að vera okkur
sameiginlegt áhugamál.
Jóhannes
Proppé
Vinir og kunningjar hafa
hringt og spurt: „Ertu að þessu í
alvöru?“ Svar mitt er ávallt það
sama: „Að sjálfsögðu er ég að
þessu í alvöru, það er ábýrgðar-
hluti að gefa kostá sér til
framboðs fyrir stærasta stjórn-
málaflokk landsins og slíkt ber að
meðhöndla í fullri alvöru."
Aðalhvati þess að ég tek nú
aftur þátt í prófkjöri til borgar-
stjórnar er enn sá sami og hann
var fyrir 4 árum, áhugi minn á
því að vinna að málefnum þeirra,
er orðið hafa undir eða eru að
gefast upp í baráttunni við
áfengið og önnur álíka ávanaefni.
Fólk sem er búið að eyðileggja líf
sitt og sinna nánustu , en éygir
þó einhvern möguleika út úr
myrkrinu, en vantar herslumun-
inn.
Hér er um ólæknandi sjúkdóm
að ræða, sem engin_ venjuleg
læknisráð duga við, en nauðsyn-
legt er að veita því fólki, sem
gengur með þennan sjúkdóm,
vitandi eða óaðvitandi, aðstöðu
til að hjálpa sér sjálft, skilja að
þótt ekki sé hægt að lækna
sjúkdóminn að fullu, eru ótal ráð
til, sem geta haldið honum í
skefjum svo sjúklingurinn geti
lifað eðlilegu og heilbrigðu lífi í
fullri sátt við umhverfi sitt.
A þeim tíma sem liðinn er frá
síðustu borgarstjórnarkosning-
um, hefur ótrúlega margt verið
gert jákvætt hugarfar, og það
ber að þakka að verðleikum. En
betur má ef duga skal, einnig
þarf að halda í horfinu, láta ekki
deigan síga, svo ekki verði stigið
skref afturábak. A þessu sviði tel
ég mig hafa verk að vinna og
þessvegna vildi ég gjarnan
nálgast þann vettvang þar sem
aðstaða er til framkvæmda í
þessum málum.
Að ajálfsögðu eru mörg önnur
mál, sem þarf að huga að í stjórn
höfuðborgar eins lands, málefni
sem aldrei verða tæmd, verkefni
sem aldrei verða fullkönnuð, því
ávallt þarf að leita að betri
úrlausnum og ávallt eru að koma
fram ný verkefni, nýjar þarfir,
nýjar kröfur án tillits til þess hve
mikið er gert. Þetta allt er
verkefni, sem er þess virði að
glíma við, og þá þarf sameigin-
legt átak, samstilltan meirihluta,
en ekki klofin sundrungaröfl.
Að síðustu vil ég segja þetta:
Ég er fæddur og uppalinn í
Reykjavík, hér stofnaði ég mitt
eigið heimili og hér hefur mér
liðið vel. Ég vona að afkomendur
mínir megi njóta þeirra gæða,
sem Reykjavík hefur upp á að
bjóða, en til þess að svo geti
orðið, verður að vera áframhald
á styrkri og öruggri stjórn á
málefnum okkar. Ég geri mér það
fullkomlega ljóst, að til þess að
mér líði vel, þá verður öllum
öðrum einnig að líða vel, og að því
marki mun ég stefna komist ég í
þá aðstöðu að geta ráðið ein-
hverju þar um.
Kristinn
Jónsson
Aðalverkefni komandi ára á
sviði borgarmála verður upp-
bygging atvinnurekstrar í
Reykjavík þannig að flótti fólks-
ins og fyrirtækja eigi sér ekki
stað með þeim hætti sem nú er.
Það á að geta gerst að hér rísi
fleiri smáfyrirtæki, 5—10 manns
með persónulegri stjórn í formi
hlutafélaga eða einkafyrirtækja.
Það er sjálfsögð krafa hvers
Reykvíkings að fá vinnu í sinni
borg, við sitt hæfi, þar eiga
sameiginlegir hagsmunir starfs-
manna og fyrirtækja að tengja þá
þeim böndum, að þeir vinni
saman í einlægni.
Til þess að geta sinnt þeim
miklu verkefnum, sem Reykja-
víkurborg þarf að leysa þá er
öryggi launþega og fyrirtækja
fyrir öllu.
En enginn skyldi halda að
hamingja sé eingöngu tengd
vinnu, tómstundir þarf fólk að
geta stundað.
íþróttafélög hafa tekið við
stórum hópi barna og unglinga,
sem una glöð í sínum félögum,
aukið starf íþróttafélaga krefst
einnig meiri peninga.
Einn kostnaðarsamasti gjalda-
liður íþróttafélaga er flutningur
keppnisfólks til móta og leikja í
nágrenni Reykjavíkur, væri
íþróttafélögunum mikill fengur,
ef hægt væri að lækka þann
gjaldalið. Vil ég þess vegna beina
þeirri fyrirspurn til forráða-
manna S.V.R., hvort þeir geti
ekki flutt keppnisfólk til móta
endurgjaldslaust.
Einnig þarf hinn almenni
borgari, og undanskil ég þá ekki
þann, sem á við einhverskonar
fötlun, að fá aðstöðu til íþrótta-
iðkana sem víðast í borginni.
Hætta er á, að þeir sem eru
ungir, hraustir og hafa mikið að
gera, gleymi sjúkum og öldruð-
um. En við höfum skyldum að
gegna gagnvart þessu fólki og
eigum að vera hreykin af að búa
því gott viðurværi, því allt
mannlegt er okkur viðkomandi.
Útilokað er að gera öllum
málefnum Reykjavíkur skil í
lítilli blaðagrein, en fái ég
nægjanlegt fylgi í prófkjöri
Sjálfstæðisflokksins til borgár-
stjórnar, mun ég berjast fyrir
hagsmunum Reykvíkinga og
Reykj avíkurborgar.
Kristján
Ottósson
Mín persónulegu áhugamál eru
þau sömu og ég tel að snerti
'einna mest hinn almenna borg-
-ara Reykjavíkur, það eru at-
vinnumál, félagsmál og stjórn-
kerfi borgarinnar.
Atvinnumálin verðum við að
eíla og þar nefni ég sérstaklega
málmiðnaðinn að ógleymdum
öllum öðrum iðnaði.
En góðir iðnaðarmenn, það er
ekki sama hver maðurinn er sem
í borgarstjórn situr. Ef þið látið
til ykkar heyra um úrbætur þá
þarf borgarfulltrúinn að skilja
ykkar þarfir vegna iðnaðarins, er
það ekki lágmarkskrafa að
nýloknu iðnkynningarári?
Félagsmálin er hægt að efla
með tiltölulegum litlum tilkostn-
aði.
Við eigum stór og glæsileg
skólahús, en er nýtingarhlutfallið
í samræmi við byggingarkostn-
að?
Nýtum betur það sem við
eigum og leyfum unglingunum að
njóta þess, eða er það vilji okkar
að skapa fleiri „hallærisplön“? Ef
svo er ekki þarf að verða breyting
á stjórnkerfi borgarinnar.
Magnús
Ásgeirsson
í borgarmálum eru eðlilega
skiptar skoðanir um markmið,
leiðir og árangur. Menn setja
fram fullyrðingar og er ég
óhræddur við að segja; stjórn
Reykjavíkurborgar hefur heppn-
ast vel. Ohrekjandi sannanir eru:
gífurleg bygging iðnaðar- og
íbúðahúsnæðis, aðlaðandi útivist-
arsvæði, 90% gatnakerfis mal-
bikuð, uppbygging heilbrigðis-
stofnana, glæsileg íþróttamann-
virki, nýbyggðar 170 íbúðir fyrir
aldraða, ágæt aðstaða SVR,
framsýnar framkvæmdir VR, HR
og RR auk endurskoðunar aðal-
skipulags. Stefna borgarstjórnar
virðist vera að ráðast ekki í
framkvæmdir án vitneskju um
aðgengilegt fjármagn. Það er til
fyrirmvndar. Útsjónarsemi þarf
við stjórn borgarinnar og um
árabil höfum við haft traustan
borgarstjóra og von mín er að svo
verði áfram. Á öllum sviðum
borgarmála er vel unnið og erfitt
er að taka eitt fram yfir annað.
Borgarfulltrúar þurfa að sýna
ábyrgð og fyrirhyggju því hags-
munaaðilar eru margir. Þó skal
drepið á örfá atriði: Tillögur
borgarstjóra í atvinnumálum eru
ágætar. Nú er unnið við lagningu
holræsa út frá borginni. Þann lið
álít ég að leggja beri sérstgka
áherzlu á, hann er mikilvægari
en menn grunar. Eldri kynslóðir
hafa skilað okkur þeim yngri
góðu búi. Það ber að launa t.d.
eins og nú er gert með byggingu
170 íbúða fyrir aldraða. Æskan
þarf að hafa þroska til að taka
við búinu; aðgerðir í æskulýðs-
málum þurfa að höfða til nútím-
ans; stefna æskulýðsráðs er að