Morgunblaðið - 16.04.1978, Blaðsíða 25

I
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. APRÍL 1978
t
25
Minning:
Sigurjón Jónsson
frá Vestmannaeyjum
F. 2. janúar 1903
D. 9. apríl 1978
„Engill Drottins setur vörð.
kringum þá er óttast hann.“ Þessi
fögru orð sem standa í 34. sálmi
Davíðs koma mér fyrst í hug þegar
ég minnist tengdaföður míns,
Sigurjóns Jónssonar, er jarðsettur
verður frá Fossvogskirkju á morg-
un, mánudag. í nokkrum fátækleg-
um orðum langar mig að minnast
hans. Hann var fæddur á Brimnesi
í Ólafsfirði 2. janúar 1903. For-
eldrar hans voru hjónin Guðfinna
Sigurðardóttir ljósmóðir og Jón
Friðriksson. Hann var ungur er
hann missti móður sína, og mun
það hafa skilið eftir djúp spor í sál
hans. Eins og með marga aðra
unga menn á þessum árum, þá lá
leið hans á sjóinn og varð það hans
ævistarf allt fram til þess dags er
hann veiktist af þeim sjúkdómi er
að lokum leiddi hann til dauða.
Sem ungur maður réðst hann á
norskt fiskiskip og var svo hepp-
inn að lenda hjá góðum skipstjóra
sem tók honum sem einum úr
fjölskyldu sinni og opnaði heimili
sitt fyrir honum. Með honum er
Sigurjón svo ýmist á fiskveiðum
eða á sel- og bjarndýraveiðum í
Norður-íshafinu. Þennan hluta
ævi sinnar hafði hann mjög
gaman af að rifja upp. En það átti
ekki fyrir honum að liggja að
dveljast lengi erlendis. Hugur
hans stóð til heimalandsins. Vetr-
arvertíð í Vestmannaeyjum, já
þangað skyldi halda, og það varð
gæfan hans. Þar kynntist hann
eftirlifandi konu sinni Maríu
Kristjánsdóttur, sem oftast hefur
verið kennd við Reykjadal þar í
bæ. Þau gengu í hjónaband vordag
einn, nánar tiltekið þann 14. maí
1927 og höfðu því verið í hjóna-
bandi nærri 51 ár. Heimili sitt
stofnuðu þau á Ólafsfirði og
bjuggu þar tæp 10 ár. Þar fæðast
þeim þrír drengir, og á þessum
árum verða þau fyrir þeirri
þungbæru sorg að missa frumburð
sinn aðeins 7 mánaða gamlan. Má
nærri geta hversu erfitt það hefur
verið ungum hjónum sem eru að
hefja sína lífsbaráttu. Sigurjón
var mjög fáorður um þessa lífs-
reynslu sína, enda ekki vanur að
flíka tilfinningum sínum. Leið
þeirra liggur til Vestmannaeyja og
setjast þau að í Reykjadal, þar
sem tengdaforeldrar hans bjuggu
á neðri hæð og þau á efri hæð. Hér
fæðist þeim fjórði sonurinn. Þessi
ár voru mörgum erfið, atvinna oft
stopul, og lífsbaráttan hörð. Um
1958 festa þau svo kaup á húsi því
að Kirkjuvegi 70B, er verður
heimili þeirra fram að þeim tíma
er jarðeldar brjótast út á Heimaey
23. jan. ‘73. Þetta er hinn ytri
rammi um líf Sigurjóns í grófum
dráttum.
Þá komum við aftur að orðum
Heilagrar ritpingar sem eru upp-
hafsorð þessara hugsana minna:
„Engill Drottins setur vörð kring-
um þá er óttast hann.“ Við
ræddum oft trúmál og bar ýmis-
legt á góma. Hann talaði oft um
sína barnstrú, og víst er um það
að það veganesi er hann fékk við
móðurkné fylgdi honum út í lífið,
og hann treysti skapara sínum.
Sonur hans sagði, að aldrei hefði
hann lagt upp í róður, öðruvísi en
að fela fyrst Guði sínum líf sitt og
sinnar áhafnar. Það sem hann
kallaði sína barnstrú var sterk trú
á Guð. Hann varð farsæll skip-
stjóri og sinnti starfi sínu mjög vel
hvort heldur sem fleyið var í
annarra eigu eða hann var sinn
eigin húsbóndi eins og hann var
lengi vel hin síðari ár. Það var
ríkur þáttur í eðlisfari hans að
vera heiðarlegur, hann mátti ekki
vamm sitt vita í þeim efnum. Allt
skyldi standa eins og stafur á bók.
Þetta vildi hann innræta börnum
sínum og barnabörnum. Honum
þótti svo innilega vænt um dreng-
ina sína og fylgdist vel með líðan
þeirra og starfi. Eftir að barna-
börnin komu til sögunnar náði
umhyggjan einnig til þeirra. Enda
hafa þau kunnað að meta afa sinn
og fylgdust þau vel með líðan
hans. Til kveðjustundar afa síns
eru þau komin, sum hver um
langan veg og lýsir það best hug
þeirra.
Eins og áður er getið eignuðust
þau 4 syni, en þrír þeirra náðu
fullorðinsárum. Þeirra elstur er
Guðfinnur, kvæntur Helgu Bach-
mann, þau búa í Keflavík og eiga
þau 3 börn; Kristján, kvæntur
Margréti Ólafsdóttur, búsett í
Vestmannaeyjum, eiga 10 börn;
Jón Ármann, kvæntur Sigríði
Kristjánsdóttur, eiga þau 2 dætur
og búa á Stokkseyri. Barnabörnin
15 og barnabarnabörnin orðin 7,
það var hans heimur að geta
fengið að fylgjast með þessum
hópi. Fyrir það var hann mjög
þakklátur. Eftir að hann veiktist
af kransæðastíflu fyrir 17 árum
var starfsþrek hans skert en alltaf
leitaði hugur hans til sjávar og
fram á síðasta dag fylgdist hann
með sjósókn og aflabrögðum.
Hann var athafnamaður í eðli
sínu, og því hlýtur það að vera
erfitt allt í einu að vera kippt út
úr atvinnulífinu. Það þarf sterka j
skapgerð til að sætta sig við slíkt
og Sigurjóni tókst það. Hann var
mjög þakklátur læknum sínum og |
hjúkrunarfólki fyrir umönnun þá
er honum var sýnd, því að á
þessum 17 árum fékk hann oft
slæm hjartaáföll. Alltaf komst
hann þó heim til konu sinnar aftur
á heimilið þeirra að Kleppsvegi 32.
Þar voru þau þakklát fyrir að fá
að geta sinnt hvort öðru og verið
sjálfum sér nóg. En kallið kom að
lokum og eftir fárra klukkutíma
dvöl í gjörgæsludeild lést hann í
Landakotsspítala aðfaranótt
sunnudagsins 9. apríl. Ég vil biðja
Guð að styrkja konuna hans og
blessa syni, tengdadætur og
barnabörnin og aðra afkomendur
hans. Við erum Guði þakklát fyrir
að hann átti gæfu í lífi sínu.
Blessuð sé minning hans og Guði
falin.
Sigríður Kristjánsdóttir.
Garðar Olafsson
Keflavík -Minning
F. 14. 6. 1914.
D. 17. 2. 1978.
Hinn slyngi sláttumaður hefur
gert sér tíðförult á fund mála-
deildarstúdenta frá MR árið 1935
að undanförnu. Á síðustu fimm
árum eða þar um bil hefur hann
kvatt fimm þeirra til fylgdar við
sig, svo að fjórðungur þessa litla
hóps er nú horfinn yfir landamær-
in.
Sumir hurfu á brott fyrirvara-
lítið, þótt þeir hefðu kennt sér
nokkurs meins áður, en öðrum var
helstríðið erfiðara — og þó
barðist liklega enginn þeirra eins
hetjulega og Garðar Ólafsson.
Þann vin minn langar mig nú til
að kveðja nokkrum orðum, þótt
miklu seinna sé en ég hefði óskað
og orðin verði líka færri og
fátæklegri en hann verðskuldaði.
Garðar Ólafsson fæddist á
ísafirði 14. júní 1914, sonur
Hólmfríðar Oddsdóttur og Ólafs
Sigurðssonar. Um ættir hans er ég
Fædd. 19. júní 1896.
Dáin. 3. febrúar 1978.
Ég met að engu fánýtt fé og hrós
en fagna þvf í öllum bænum mfnum
að kærleikurinn kveiki jólaljós
í klakabyggðum sfnum.
Davíð Stefánsson.
Ég skrifa þessar línur til að
þakka órofa tryggð og vináttu, um
hálfrar aldar skeið. Fyrstu kynni
okkar Sigurveigar, eða Veigu, eins
og hún var jafnan nefnd, af
ættingjum og vinum, eru mér enn
í fersku minni, þó að nokkuð langt
sé um liðið. Hún var þá í blóma
lífsins, en ég innan við fermingu.
Ég hændist fljótt að Veigu, vegna
glaðlyndis hennar og góðvildar og
þess eiginleika hennar að bera
umhyggju fyrir öllu ungviði, eigin-
leika sem fylgdi henni til æviloka.
Veiga laðaði að sér öll börn, sem
hún átti samleið með, og var mjög
glöggskyggn á persónuleika þeirra.
Gjafmildi hennar, við þessa ungu
vini, var með eindæmum og oft um
ófróður að öðru leyti en því, að
Hólmfríður móðir hans er af einni
mestu kjarnaætt á Vestfjörðum,
sem kennd er við Lokinhamra í
Arnarfirði. Það bæjarnafn hefur
mér alltaf fundist þrungið sér-
kennilegum kyngikrafti, og sá
kraftur hefur líka lengi búið í
Lokinhamraætt. Það fólk hefur
jafnan verið orðlagt fyrir atorku,
drengskap og skapfestu, en þá
kosti alla átti Garðar heitinn til í
ríkum mæli, ásamt mörgum öðr-
um.
Hann fluttist tólf ára til Reykja-
víkur og bjó hér hjá móður sinni
og stjúpföður, Guðjóni Mýrdal,
miklum ágætismanni, sem fórst
með bv. Reykjaborg snemm'a á
stríðsárunum. Að loknu barna-
skólanámi settist hann í Gagn-
fræðaskóla Reykvíkinga, en fór að
því búnu í máladeild MR og lauk
þaðan stúdentsprófi vorið 1935
eins og fyrr er getið.
Garðar var síðan um tima í
Háskólanum, þar sem hann lagði
stund á læknisfræði, en varð
efni fram, en gjafirnar glöddu
bæði viðtakanda og gefanda og
voru ævinlega valdar af sérstakri
nærfærni og skilningi.
Orðhög var hún í besta lagi, og
samdi ljóð við ýmis tækifæri, þótt
hún hefði ekki orð á því við marga.
Enn í dag minnist ég sögu, sem
hún sagði mér þegar ég var
unglingur, hún var að hreinsa tún
og ég að bera af, og elti hana eins
og skuggi. Minni hennar var
óvenju gott, hún kunni samtölin í
sögunni orðrétt, og sagði svo
lifandi og vel frá, að í mínum
huga, er það skemmtilegasta saga,
sem ég nokkru sinni hefi heyrt.
Veiga giftist ekki og átti ekki
börn, en móðureðlið var henni \
blóð borið. Snyrtimennskan var
mjög ríkur þáttur í skapgerð
hennar, þrifnaður hennar var
einstakur og aldrei slakað á þeim
kröfum, hvernig sem ástæður voru
að öðru leyti.
afhuga því námi og hóf framhalds-
nám í Bandaríkjunum, þegar
nokkuð var liðið á stríðið. Þar lauk
hann prófi í tannlækningum og
fluttist að því búnu heim árið 1950,
gerðist tannlæknir í Keflavík og
starfaði þar til dauðadags.
Við Garðar kynntumst fyrst
þegar við urðum bekkjarbræður í
Menntaskólanum og varð okkur
strax vel til vina, þótt ólíkir
værum á marga lund — enda gott
að lynda við hann, hreinskilinn,
einlægan og glaðværan en aldrei
framhleypinn. Var hann þó vissu-
lega skapmaður og fylginn sér,
eins og hann átti ætt til, og krafta
hafði hann líka til að fylgja
skoðunum sínum eftir, ef hann
hefði viljað, en áreitni og ýfingar
voru honum fjarri skapi, og hafa
ungir menn þó oft hug á að sýna
afl sitt. Á hinn bóginn var svo
hjálpsemin, ef einhver þurfti á að
halda, því að aðstoð var alltaf til
reiðu, þegar Garðar var annars
vegar.
Nokkru áður en hann fór vestur
um haf eða 29. nóvember 1942 gekk
hann að eiga eftirlifandi konu
sína, Ragnhildi Árnadóttur, sem
var honum samhend í hjálpsemi,
rausn og gestrisni í garð vina,
félaga og annarra. Mátti alltaf
finna, þegar komið var í heimsókn
til þeirra — bæði meðan allt lék
Á seinni árum, eftir að heilsa og
kraftar þrutu, las hún mikið um
margskonar efni. Hún var félagi í
Sálarrannsóknarfélagi íslands og
hafði mikinn áhuga á þeim málum.
Sigurveig var trúuð kona og tók
einlægan þátt í kjörum annarra, í
sorg og gleði, lif hennar var
þjónusta við allt, sem hún vissi
sannast og best.
Nú kveð ég kæra vinkonu, í trú
og trausti á hann, sem sagði „Ég
lifi og þér munuð lifa“.
Snjólaug Lúðvíksdóttir.
í lyndi og síðar, þegar heilsuleysi
gerði vart við sig, að samheldni
þeirra brást aldrei og ekki heldur
innileg gleði, þegar vini bar að
garði, því að þá opnuðu þau bæði
hús sitt og faðm til að fagna þeim
sem best. Eigum við hjónin
minningar um margar ógleyman-
legar stundir frá samvistum við
Rögnu og Garðar — fyrst að
Barónsstíg en síðar í Keflavík
ínærri þrjá tugi ára.
Eitt helsta einkenni Garðars var
auk þess ást hans á íslenskri
náttúru og útivist í faðmi fjalla
eða á sjó — annaðhvort við veiðar
af einhverju tagi eða einungis til
að njóta hressandi fegurðar
ósnortinnar náttúru landsins.
Eignaðist hann margt góðra vina
í sambandi við það hugðarefni sitt,
og þeir harma nú vaskan, góðan
dreng eins og fleiri.
Garðar háði langt og erfitt stríð
undir lokin. Hann vissi eflaust
lengi að hverju fór, þótt vonin lifði
alltaf — bæði um að sigra
veikindin og að mega fara heim af
sjúkrahúsinu, þótt ekki væri
nema skamma hríð um helgi. Á
þessum tíma sýndi hann líklega
betur en nokkru sinni hver kjark-
ur og sálarstyrkur honum var
gefinn — og gamansemin entist
honum til síðasta dags að kalla —
sálarlega lét hann ekki bugast,
þótt stríð líkamans væri tapað.
Ekki má gleyma Oddi kjörsyni
þeirra, sem bar frá upphafi birtu
inn á heimilið og var þeim
sannkölluð stoð og stytta í hinum
erfiðu veikindum Garðars, enda
alltaf miklir kærleikar með þeim
feðgum og náið samband. Er gott
til þess að vita, að Ragnhildur hafi
hann sér við hlið, meðan sárasta
tímabilið er að líða hjá. Þeim og
aldurhniginni móður Garðars
sendum við hjónin innilegustu
samúðarkveðjur í vissunni um, að
minning um góðan dreng muni
styrkja þau öll, uns þau hittast í
fyllingu tímans, þar sem kröm og
kvöl þekkjast ekki.
Hersteinn Pálsson.
t
Innilegar þakkir tyrir auösýnda samúö viö fráfall og jaröarför eiginmanns
míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
GUDMUNDAR INGVARS AGUSTSSONAR,
kaupmannt,
Rauöageröi 52,
Guöfinna Olafsdóttir,
Maja Guömundsdóttir, Hafliði Björnaaon,
Sigrún Guömundsdóttir, Ólöf Guömundsdöttir,
Kristjin Arnfjörö, Kristbjörg Guölaugsdóttir,
Linda Guömundsdóttir, Benedikt Eypórsson
og barnabörn.
t
Útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
SIGURÐAR JÓNASSONAR,
skógarvarðar,
Laugabrekku, Varmahliö,
fer fram frá Fossvogskirkju miövikudaginn 19. apríl kl. 10.30.
Sigrún Jóhannsdóttir,
Svanhildur Siguröardóttir. Hilmar Þór Björnsson,
Ingibjörg Sigurðardóttir, Jón Adólf Guðjónsson,
Jóhann Sigurösson, Margrét Valdimarsdóttir,
Siguröur J. Sigurösson, Ásdís Erla Kristjónsdóttir
og barnabörn.
Sigurveig Sigfús-
dóttir — Kveðja