Morgunblaðið - 18.05.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR, 18. MAI 1978
vite
MOBöJKí-fC
KArriNU ]\ ::
(() ___
4'^íEP
o\o N* \o Y' !*'/’/
ooooooooo
uopoooop
'ÖÖO.CÍOÍ?
öo oo
Málflutningur þinn hjá lög-
rcglunni verður það sem stend-
ur gegn brjóstmáli hennar.
IBBR-
Skipulagsdeildin hér hjá okkur telur þetta framtíðarlausnina á
veitingunum.

Skemmir
bátahöfnin?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Fremur óvenjulegt tæknilegt
utriði kom fyrir í Evrópukeppni,
tvínienningi höldnum með hjálp
Philip Morris stórfvrirtækisins, í
London. Lesendur ættu að spreyta
sig á viðfangsefni þessu og leggja
fingurgómana yfir hendur austurs
og vesturs.
Gjafari vestur, allir utan hættu.
Norður
S. K82
II. Á106
T. 1053
L. G982
Vcstur Austur
S. D S. Á1076
H. 982 II. 753
T. KDG82 T. Á9764
L. 10643 L. 7
Suður
S. G9543
H. KDG4
T. -
L. ÁKD5
Suður er sagnhafi í fjórum
spöðum en A-V hafa alltaf sagt
pass. Utspilið er tígulkóngur. Þú
trompar og spilar lágum spaða.
Drottning, kóngur og ás. Austur
spilar tígli, sem þú trompar og
hvað nú?
Gera verður ráð fyrir, að austur
eigi eftir trompin þrjú. En það
þýðir, að hann hefur náð valdi á
trompinu. Og til að ná því aftur
þarf að fá austur til að trompa
hjarta eða lauf. En skiptir máli
hvort er?
Spilað var á 96 borðum. Lentu
því margir í þessari stöðu. Og
flestir spiluðu laufunum. Austur
trompaði við fyrsta tækifæri og
spilaði tígli. Suður trompaði,
spilaði laufi eða hjörtum og hafði
þar með aftur náð valdi á tromp-
inu. Austur átti eftir spaða 10—7,
suður gosann einspil og í borði
voru 8-2. Austur fékk því aðeins
einn trompslag til, spilið slétt
unnið og meðalskor náð.
Á tveim borðum komu spilar-
arnir í suður á aukamöguleika,
sem fólst í að spila hjörtunum í
stað laufsins. I fjórða hjartað létu
þeir síðasta tígulinn úr blindum.
Það þýddi, að austur gat aðeins
fengið tvo slagi á tromp. Hann gat
trompað þegar hann vildi og
spilaði hann tígli til baka var hægt
að trompa í borði. Einföld spaða-
svíning gaf þá ellefu slagi og
afbragðsskor.
COSPER.
7581
Get ég hjálpað þér með eitthvað, mamma?
Hér vara á eftir nokkrar vanga-
veltur út af bátahöfninni sem er
fyrirhuguð í Elliðavoginum:
„Mér finnst hin fyrirhugaða
bátahöfn í Elliðavoginum ekki ná
nokkurri átt og er hún að mínu
mati ógnun við lífríki Elliðaánna
og vogsins. Hefur meirihluti borg-
arstjórnar Reykjavíkur brugðist í
þessu máli trúnaði Reykvíkinga.
Vil ég í þessu sambandi benda á
grein sem Ragnar Júlíusson skrif-
aði í Mbl. laugardaginn 6. maí og
á hann þakkir skildar fyrir hana,
og reyndar hafa fleiri látið frá sér
fara nokkur mótmæli við þessa
ráðstöfun.
Annar borgarfulltrúi, Magnús L.
Sveinsson, hefur sagt að það sé
ekkert nýtt að lífríki og umhverfi
Elliðaánna væri í hættu. Fyrst
hafi komið þar upp rafstöðin,
síðan brýr og uppfyllingar og þrátt
fvrir það hafi laxagengd aukist.
Eg vil leyfa mér að benda á það
að laxagengdin hefur ekki aukist
af náttúrunnar völdum heldur
fyrir klak. Ég held að öllum
Reykvíkingum sé sárt um það að
nokkuð sé hreyft við Elliðaánum.
Hér fyrr á árum þegar ég stundaði
veiðar var laxinn mest í tveimur
stærðum, sá stóri var 4—6 pund og
minni Z'k — 4 og var þetta sá
ljúffengasti lax sem um gat. En
eftir að veiðifélagið tók við ánni
hefur stærð laxins yerið aukin og
er nú allt kapp lagt á að hafa hann
sem stærstan, og hefur þessi
smærri og ljúffengi lax því alveg
horfið. Ég minnist þess líka að á
árunum 1915—17 var þarna mjög
mikill lax og fór hann undan
selnum inn í voginn og upp í árnar
allt upp að fossinum og mátti
segja að bæði vogurinn og árnar
væru fullar af laxi, en nú er það
allt löngu búið.
Ég held að allt rask á þessu
svæði skemmi svæði Elliðaánna og
má nefna líka skipasmíðar eða
hvað nú er á ferðinni þar, því
fylgir olía, og bátum í smábáta-
höfninni fylgir austur sem er
blandaður olíu. Mér finnst að
umhverfismálaráð eða náttúru-
verndarráð borgarinnar eigi ekki
að stefna bátum og öðru á móti
lífríki Eiliðaánna, þetta svæði
verður að vernda á allan hátt og
gæta þess að það spillist ekki.
Iljalti Einarsson."
• Hálfgleymt ljóð
„Sunnan blær og blíða
bræddu fannir hlíða,
virtist leika í lyndi allt
lokið vetrarkvíða,
virtist lokið nepju norðan-
hríða.
í æsku lærum við ljóð af
foreldrum óg öðrum. Sem börn
vitum við ekki mikil deili á þessum
ljóðum, eða höfundum þeirra, og
um raunverulegt skáldskapargildi
þeirra vitum við ekki á þeim árum,
en við njótum þeirra vegna fagurr-
ar hrynjandi eða einfaldleika, sem
þau eru búin og sum þessara ljóða
geymast í minni alla ævi.
Svo er um erindi það, sem hér
stendur í upphafi máls. Ég mun
hafa lært það upp úr 1920, þá ung
MAÐURINN A BEKKNUM
Framhaldssaya eftir Georges Siinenon
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaói
43
— Hvers vegna?
— Ég veit það ekki svo
gjörla. Ég haíði það á til-
finningunni. Hann var stund-
um í leiðu skapi.
Sjálf var hún Iiklega ckki
mjög glaðlynd og hún talaði
tilbreytingarlausri og hla-
brigðasnauðri röddu. Ætli það
hafi verið hún sem gerði hreint
þegar hún heimsótti hann í Rue
D'Angouleme?
Hann gat ekki séð hana fyrir
sér í rúminu með Thouret.
Ilann gat ekki ímyndað sér að
hún afkla-ddi sig í návist eins
né neins. En hann gat vel séð
hana fyrir sér þar sem hun sat
á móti Thourct við borðið á
litlu kaffistofunni.
— Var hann eyðslusamur á
fé?
— Það fer eftir því hvaða
skilning þér leggið í það. Hann
neitaði sér ekki um neitt. Ef
hann hefði fengið að ráða hefði
hann ausið í mig gjiífum,
einskis nýtu giingri sem við
sáum í búðargluggunum.
—Hafið þér nokkurn tíma
séð hann sitjandi á bekk?
— A bekk? sagði hún eins og
spurningin kæmi henni á óvart.
Svo hikaði hún við.
— I)ag einn hafði ég farið út
fyrir hádegi að kaupa eitthvað
sem mig vantaði. Þá sat hann
á hekk og var á tali við magran
og slánalegan mann sem hafði
einkennileg áhrif á mig.
— Hvers vegna?
— Mér datt í hug sirkusfífl.
En ég horfði auövitað ekki
neitt gaumgæfilega á hann. Ég
tók bara eftir því að fötin hans
voru slitin og snjáð.
— Spurðuð þér Thouret hver
maðurinn heíði verið?
— Já. en hann svaraði því
bara að á svoleiðis stiiðum
rækist maöur á alls konar fólk
og honum fyndist bara gaman
að því.
— Og þér vitið ekki neitt
íleira? Langaði yður ekki til að
vera við útför hans ?
— Jú. en ég þorði ckki. Eftir
nokkra daga ætla ég að fara
með blóm og setja á gröfina
hans. Verður skrifað citthvað
um mig í blöðunum?
— Nei. áreiðanlega ekki.
— Það skiptir mig miklu. í
kvikmyndahúsinu er ég viss
um þeir myndu segja mér upp
starfinu.
Hann var ekki ýkja langt frá
heimili sínu og lét því bílstjór
ann aka sér þangað og sagði
við hann>
— Komdu og sæktu mig
eftir klukkutima.
Meðan þau sátu að sna>ðingi
horfði kona hans forvitnislega
á hann. Loks spurði hún>
— Hvað amar að þér?
— Að mér?
— Já. mér finnst þú ekki
vera alveg eins og þú átt að þér
að vera. Mér finnst eins og þú
sért einhver annar.
— Annar. Ilvaða vitleysa.
Ilver þá?
— Ég veit það ekki. Alténd
Maigret.
Hann hló. Kannski hann
hugsaði svo mikið um Louis
Thouret að hann va*ri farinn að
hegða sér eins og hann
ímyndaði sér að Thouret hefði
gert.
— Ég vona þú hafir að
minnsfa kosti fataskipti?
— Því skyldi ég gera það. Ég
blotna undireins aftur.
— Ætlarðu í fleiri jarðar
farir?
Hann lét undan þrábeiðni
hennar og skipti um föt og
auðvitað var undur þægilegt að
vera aftur orðinn hlýr og þurr
þó svo sú sæla myndi kannski
ekki endast lengi.
Þegar hann kom til Quai des
Orfevres fór hann ekki strax
inn á skrifstofu sína heldur fór
fyrst í þá deild sem Marietta
Gibon hafði svo háðslega kallað
..siðaregluna."
— Þekkir þú kvensnift sem
heitir Marietta eða Marie
Gibon? Mér þætti vænt um af
þú athugaðir hvað við höfum
um hana.
— IJng?