Morgunblaðið - 21.05.1978, Blaðsíða 12

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. MAI 1978
Iina- «| pdijlteíikii
Pér ir S. Gudbergsson
Rúna Gfsladöttir
Franklín og
spottararnir
Hinn frægi bandariski stjórnmálamaður og vísindamað-
ur, Benjamín Franklín, var eitt sinn á ferð f París.
t»ar var gert gys að honum fyrir það, að hann varði
Biblíuna. Hann iangaði því til að vita, hve margir af þeim,
sem hæddust að Bibliunni, hefðu hugmynd um, hvað í henni
stæði.
Eitt sinn sagði hann kunningjum sínum frá því, að hann
hefði komist yfir handrit af mjög gamalli sveitasögu, sem
sér fyndist mjög falleg. Kvaðst hann langa til að heyra
þeirra álit á henni. Því næst las hann upp fyrir þá alla
Rutar-bók úr Biblíunni.
Áheyrendurnir urðu stórhrifnir og báðu hver eftir annan
um handritið til útgáfu.
„Það hefur margoft verið prentað,“ svaraði hann. „Það
er í Biblíunni.“
Það var ekki laust við, að hinir háu herrar yrðu sneyptir.
Til hvers
notum við
vatnið?
BR.I5C
Flestum þykir sjálfsagt að hafa vatn
í húsum og verksmiðjum. Við hugsum
varla um það lengur, að vatn er mjög
dýrmætt í mörgum löndum heims.
Sums staðar verður fólk að láta sér
nægja fáeina lítra á sólahring á hvern
íbúa, en víða í iðnaðarlöndum notar fólk
milli tvö og þrjú hundruð lítra á
sólahring á hvern íbúa.
Bandarísk könnum hefur leitt í ljós
til hvers við notum vatnið aðallega. Um
41 prósent fer til niðurskolunar á
salernum. Um 37 prósent fer til þvotta
og snyrtingar (ef menn eru hreinlátir á
annað borð!). Rétt 6 prósent eru notuð
í eldhúsum, um 5 prósent til drykkjar.
Um 3 prósent eru notuð til vökvunar í
görðum, og aðeins um eitt prósent notað
til þess að hreinsa bílana!
TröUabamið
á Krákueyju
Frainlialdssaga IV
settur í gang og báturinn
siglir frá iandi áður en
Melker átti von á. Hann
ákveður fyrst að stökkva
um borð, en sér þá að það
muni ekki takast, svo að
hann hættir við. En hann
heldur enn í staurinn, sem
hann leysti landfestarnar af
og við hreyfinguna renna
hendur hans til í takinu, svo
að hann steypist ofan í
öldurnar. Og þegar hann
honum skýtur upp, er hann
bæði holdvotur og ofsareið-
ur. En augnabliki síðar
verður honum ljóst, hve
aðstæðurnar eru broslegar,
og þá hlær hann hátt og
hvellt. Síðan syndir hann
upp í fjöruna og skríður á
land.
Brúðkaupinu seinkar
aðeins örlítið, þó að Melker
þyrfti að fara heim aftur og
skipta um föt áður en
báturinn gæti haldið frá. Og
því situr hann nú í jakka-
fötum, en ekki kjólfötum í
kirkjunni og fylgist með
því, þegar Malín og Pétur
heita hvort öðru ævilangri
tryggð. Orgelhljómarnir
fylla kirkjuna og sálma-
söngurinn ómar, og jafnvel
þótt Stínu verði á að pissa
á gólfið á meðan á athöfn-
inni stendur, skerðir það
ekki gleðina.
Og um kvöldið er svo
haldin brúðkaupsveizla á
Krákueyju.
Nú líða þrjú eða fjögur
ár. Pétur og Malín hafa
eignazt barn, yndislega
litla telpu, sem er kölluð
Skella. Þegar hún kemur í
heimsókn til afa síns, hvíla
allra augu á henni, og Stína
og Skotta mega ekki af
henpi sjá. Þær langar að
leika sér með hana, mata
hana og þvo henni.
En Palli lítur Skellu
öfundaraugum, því að
telpukornið fær að hegða
sér eins og henni sýnist. Og
ef hún brýtur bolla, segir
enginn aukatekið
áminningarorð.
Maíln verður að faðma að
sér bróður sinn og gera
honum ljóst, að hún hefur
ekki gleymt honum, jafnvel
þótt Skella sé henni efst í
huga.
„Litla tröllabarnið mitt
er ekki alltaf hlýðið,“ segir
Malín í huggunarskyni.
Stína heyrir það og spyr
undrandi:
„Er hún tröllabarn?"
„Já, segir Malín brosandi,
„það sérðu vel sjálf, er það
ekki?“
Þegar Stína og Skotta eru
á heimleið skömmu síðar,
segir Stína: „Mér datt
alltaf í hug, að Skella væri
ekki venjulegt barn. Og
tröllabörn geta verið hættu-
leg .. “
I húsi Melkers ríkir gleði og
kæti, meðan Malín er í
heimsókn með Skellu litlu.
Pétur er bundinn við vinnu
sína í borginni, og er því ekki
með þeim. En hann ætlar að
koma seinna. Þeim hjónum
hafði tekizt þrátt fyrir allt að
fá íbúð í borginni.
Dag einn þarf Malín að
fara til kaupmannsins að
sækja matvörur, en á meðan
á Melker að gæta Skellu.
Stína og Skotta fylgjast með
öllu.
Alltaf er eitthvað að ger-
ast, því að jafn erfitt er að
hafa hemil á Skellu eins og
heilum poka af maurum. Og
í brúnum augum hennar er
alltaf stríðnisglampi.
Fyrst tekur hún skeiðina
sína og skellir nokkrum
myndarlegum grautarslettum
framan í afa sinn, og á eftir
þeytir hún diskinum með
afganginum í gólfið.
„0, nei, nei,“ stynur Melker,
„ég er orðinn of gamall í
svona leik.“
Smátt og smátt tekst
Skellu að koma öllu af borð-
inu ofan á gólfið, og hún
skemmtir sér vel, einkum
þegar hávaðinn er hvað mest-
ur.
„Nei, hættu nú, þetta endar
með ósköpum," segir Melker
ávítandi. „Stína, Skotta!
Hlaupið fyrir mig út og sækið
Malín. Segið henni að flýta
sér, ef hún vill, að ég haldi
lífi!“
„Ertu veikur?" spyr Stína.
„Ekki beinlínis, þetta er
ofreynsla," svarar Melker
aumlega. „Sjáðu, Sekla er
holdvot af grautarslettum. Ég
verð að finna á hana þurran
fatnað."
Stína og Skotta fara, og
Melker hleypur upp stigann
til að sækja föt á Skellu í
svefnherbergið.
Skella notar tækifærið á
meðan og rennir sér af
stólnum ofan á gólfið. Síðan
heldur hún í rannsóknarleið-
angur um húsið.
Hún fer úr borðstofunni í
dagstofuna og þaðan fram í
forstofu. Loks fer hún fram í
eldhúsið og inn í búrið.
Þegar Melker kemur aftur
með fötin, er Skella hvergi
sýnileg. Skyldi hún hafa
hlaupið til skógar?
„Skella!“
„Skella!“ kallar Melker.
„Hvar ertu? Komdu strax úr
felustaðnum! Komdu, ég ætla
að flengja þig.“
Melker fer út og leitar
kringum húsið. Hann kemur
inn aftur og leitar í öllum
herbergjum og stofum, en
hann kemur hvergi auga á
litla tröllabarnið.
„Skella, Skella," vælir
hann. „Komdu, ég er hættur
við að flengja þig.“
Melker kemur fram í eld-
hús, og loks finnur hann
Skellu. Hún stendur inni í
búrinu með stóra sultu-
krukku fyrir framan sig.
Hindberjasulta, namm,
namm! Hún stingur litlum
hnefunum á kaf ofan í rauða
leðjuna og sleikir þá síðan af
góðri lyst. Og mikill hluti
sultunnar límist á hana sjálfa
og föt hennar.
Melker verður skelfingu
lostinn, þegar hann sér Skellu
alla ataða einhverju rauðu.
„Ó, hamingjan góða! Skellu
blæðir!" kallar hann. „Hún er
öll ötuð blóði! Hjálp! Hjálp!“
Hann kemst að raun um, að
bezt muni vera að ná í móður
telpunnar þegar í stað, og
þýtur því af stað út.
í sömu andrá koma Skotta
og Stína inn. Þær líta á