Morgunblaðið - 25.05.1978, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. MAÍ 1978
<£>>'■
MORöJH/-. ^ ^
kafp/nu T ! ■"
I
'^3
z±éí

IBER-
Það er örugglega nóg rafmagn á honum!
Jæja, þú hefur þá loksins keypt
hatt!
Nei, góða mín, ég þarf ekki að
vera á aukavakt í kvöld!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Ein af lexíum þeim, sem læra
má við spilaborðið er hve margir
leita að því, sem ekki þarf að
finna. Ef til vill er þetta eðlilegt.
Og því má ekki gleyma að vera
tilhúinn með samúðarbros. Við
gætum lent í þessu strax á næsta
spili.
Austur—vestur á hættu. suður
gaf.
Norður
S. D3
H. DG74
T. K1084
L. ÁD6
Vestur
S. G1096
H. 53
T. D762
L. G97
Suður
S. Á52
H. ÁK10982
T. 9
L. 532
Suður var sagnhafi í fjórum
hjörtum en A-V alltaf sagt pass.
Ut kom spaðagosi. Drottningin var
látin frá blindum, austur kónginn
og suður tók meðás. Sagnhafi tók
þá tvo slagi á tromp og spilaði
tígulníunni á kónginn en vestur lét
lágt. Austur tók með ás og spilaði
spaða. Þriðja spaðann trompaði
sagnhafi í borði. Fór inn á hendina
með þvi að trompa tígul og svínaði
síðan laufdrottningu. Austur tók á
kónginn og spilið var orðið óvinn-
andi.
„Þrjú spil lágu vitlaust", kvart-
aði suður. En við erum sjálfsagt
með samúðarbros á vör. Höfum
séð, að spilið var pottþétt. Suður
hefði vetur gefið spaðakónginn í
fyrsta slag. Austur verður þá að
spila spaða eða trompi. Og í öllu
falli getur suður trompað spaða í
borði og tekið tromp eins og þarf.
Á eftir það eitt tromp eftir í borði.
Síðan má tryggja samninginn
með því að spila tígulníunni frá
hendinni og láta hana fara hring-
inn. Austur fær á gosann en getur
þá engu spilað. Ekki þýðir að spila
laufi upp í gaffalinn og í spaða
lætur suður lauf af hendinni og
trompár í borði. Tígulásinn tromp-
ar suður og spili austur lágum tígli
lætur suður lauf af hendinni og
vinnur spilið - sama hver á tígul
ásinn.
Austur.
S. K874
H. 6
T. ÁG53
L. K1084
Það sem þið heyrðuð nú er ástaröskur Ijónanna!
Hvaða heimtufrekja?
Spyr unglingur í tilefni bréfs er
var hjá Velvakanda fyrir stuttu og
fjallaði um unglinga. Telur bréf-
ritari hér að það sem skorti hjá
þeim fullorðnu sé skilningur og að
tekið sé tillit til unglinganna:
„Mig langar að leggja svolítið til
málanna varðandi grein er nefnd-
ist Heimtufrekja unglinga og
birtist í Mbl. 21. þ.m. LJ talar um
frekjuna í okkur unglingunum.
Hvaða frekja er þetta sem LJ talar
um, höfum við unglingarnir farið
fram á eitthvað? Ó, nei, við höfum
ekki beðið um neitt nema skilning.
Er það of mikið?
Ef LJ heldur að það hafi verið
einhver unglingur sem skrifaði
greinina Æskulýðssjóður, þá er
það hinn mesti misskilningur því
að það er fullorðinn maður sem
skrifaði hana.
LJ talar einnig um skemmti-
staði sem hafi verið ætlaðir okkur.
Hvaða skemmtistaðir eru það
eiginlega. Ég veit ekki um neinn
nema Tónabæ og hann var reistur
fyrir mörgum árum.
LJ biður okkur unglinga að
herða okkur upp og hætta þessu
framferði og á þar sennilega við
drykkjuskap. Sjálfsagt liggur
þarna góður vilji á bak við, en ekki
má gleyma þeirri staðreynd að
ekki drekka allir unglingar.
Ljóðurinn á þessum skrifum LJ
er að hann talar um alla unglinga
sem einn mann. Veit hann ekki
hvað við erum mörg á aldrinum
13—18 ára. Við erum nærri 20% af
þjóðinni.
Mér finnst allt í lagi að hjálpa
öldruðum og í alla staði nauðsyn-
legt, en hvernig væri að fara áð
taka tillit til okkar.
MAÐURINN Á BEKKNUM ~zz^z:::;r
49
ég hef heyrt þau orð oft í
uppvexti mínum.
— En þrátt fyrir það kom
faðir yðar heim mánuð hvcrn
t með launin sín?
— Nú. hann taldi skynsam-
legra að láta það kyrrt liggja.
Hún hefur megnustu fyrirlitn-
ingu á fólki sem gengur hús úr
húsi til að selja eitthvað, hvort
sem það eru ryksugur eða
liftryggingar. Ef hún hefði
komist að þvf að eiginmaður
hcnnar fengist við þvílíkt starf
hefði henni fundist það
óskaplega auðmýkjandi og hún
hefði gert út af við hann. Og að
ég nú ekki tali um systur
hennar.
— Móðir yðar tekur mikið
mark á óliti systra sinna.
— Hún cr alltaf að reyna að
vera jafnoki þeirra.
— Trúðuð þér því sem faðir
yðar sagði að hann væri sölu-
maður hjá tryggingafyrirtæki?
— Já. á þeirri stundu.
— Og síðar?
— Þá var ég ekki eins viss í
minni sök.
— Hvers vegna?
— í fyrsta lagi vcgna þess
hann vann fyrir svo ofboðslega
miklum peningum.
- Nú?
— Ég veit náttúrlega ekki
hvað þér kallið mikið. En
nokkrum mánuðum síðar
kunngerði hann að hann hefði
verið skipaður aðstoðarfor-
stjóri hjá Kaplan og hefði
fengið eina launahækkunina
enn. Ég man cnn þrasið sem
þetta kom af stað. Mamma vildi
að þessi nýi titill yrði settur
inn á nafnskírteinið hans. Hún
hafði aldrei getað þolað „lager
verkstjóra“ titilinn. Hann
sagði það væri ekki ástæða til
að hugsa um svo hégómlega
hluti.
— Ég býst við þið feðginin
hafi litið hvort á annað?
— Já. þegar hann var viss
um að mamma sæi ekki tii.
deplaði hann augunum. Á
morgnana stakk hann stundum
að mér pcningaseðli.
— Til að þér þegðuð?
— Já. ég furðaði mig mjög á
því. Ég beið eftir því að hann
kæmi einhvern tíma tómhent-
ur. Nei, ekki aldeilis. Og einn
daginn sagði hann mömmu að
nú hefði hann „krafizt“ launa-
hækkunar og fengið hana.
— Hvenær var það?
— Töluvert löngu seinna.
Um sumarið. í ágúst. held ég.
— Og af því dróguð þér þá
áiyktum að hann hefði fengið
nýja vinnu?
— Já. Ég vildi vita hver hún
var og elti hann aítur. En hann
hafði enga vinnu. Hann gekk
um, settist iiðru hverju á bekk.
Þá datt mér í hug að kannski
hefði hann frí þennan dag og
elti hann aftur nokkru síðar.
Þá sá hann mig hvar hann sat
á bekk. Hann náfölnaði, hugs-
aði sig cilítið um en reis á fætur
og «vo til mín.
/
— Komst hann að því að þér
hefðuð elt hann?
— Nei, ég held ekki. Hann
hefur sjálfsagt búizt við að það
væri tilviljun að ég var þarna.
Svo drukkum við saman kaffi
og hann sagði mér um sig.
— Hvað sagði hann þá?
— Að fyrirtækið Kaplan
hefði verið lagt niður og hann
hefði verið atvinnulaus en hann
hefði ákveðið að nefna það ekki
við mömmu til að gera hana
ekki órólega. Hann hcfði verið
svo viss um sér tækist að fá
aðra atvinnu.
— Var hann í ljósbrúnu
skónum þennan dag?
— Nei, ekki þcnnan dag. Svo
bætti hann því við að það hefði
allt verið erfiðara en hann
hefði búizt við, en nú gengi allt
betur, hann ynni í trygginga-
fyrirtæki og vinnutími hans
væri mjög þægilegur og hann
réði honum nánast sjálfur.
— Hvcrs vegna sagði hann
þá ekki móður yðar frá þessu
þó?