Morgunblaðið - 26.05.1978, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. MAÍ 1978
SIGRÍÐUR Ásgeirsdóttir er fædd 14. aprfl 1927. dóttir hjónanna Elínar Hafstein
og Ásgeirs Þorsteinssonar verkfræðings. Hún varð stúdent frá Verzlunarskóla
íslands 1946, las sfðan læknisfræði f eitt ár, en hætti þá námi. Sigrfður vann
úti f nokkur ár, en eftir að hún gifti sig sá hún um heimilið, allt fram til ársins
1965, að hún dreif sig í lagadeiid Háskóla fslands, þaðan sem hún útskrifaðist
sem cand. jur 1971. Sfðan hefur Sigríður unnið að lögfræðistörfum, jafnframt þvf sem
hún hefur sinnt féiagsstörfum, ásamt heimilisstörfum. Börn Sigrfðar og Hafsteins
Baldvinssonar lögfræðings eru þrjú og heita Ásgeir Hannes, Baldvin og Elfn.
E
99“
l g er fædd á loftinu í
Laugavegsapóteki og þar
átti ég heima fyrstu tvö ár
. ævi minnar. Síðan fluttist
I ég með foreldrum mínum
I að Fjölnisvegi 12, en þar
hafði faðir minn byggt
hús og við Fjölnisveginn hef ég átt heima
nær allt mitt líf, að undanskildum fjórum
árum, sem við hjónin áttum heima í
Hafnarfirði. Sem sagt; ég er austurbæingur
i húð og hár, þótt vesturbæingar standi að
mér í báðar ættir.
Það má kannski segja að mitt mottó sé
barna- og fjölskylduvernd og það af
eðlilegum ástæðum. Með þeirri kynslóð sem
ég hef lifað, hefur svo margt breytzt,
fjölskyldan er alltaf að minnka. Pabbi var
einn af 7 systkinum og mamma ein af 10
systkinum. Enn lifa 6 af systkinum móður
minnar, þ.e. börnum Hannesar Hafstein, og
eru þau á aldrinum 65—84 ára, en 3 systkini
pabba eru enn á lífi.
Frá systrum mömmu hef ég heyrt margar
og skemmtilegar sögur. Þær áttu vafalaust
skemmtilega en erfiða æsku, þar sem afi var
alla tíð á kafi í stjórnmálunum. Þær systur
standa ávallt fyrir mér sem, „the gay
twenties". Systur pabba voru mikið fyrir
íþróttir og ein var um tíma sunddrottning
Islands."
— Hvar hófst þú þína skólagöngu?
„Ég hóf mína skólagöngu hjá Isaki
Jónssyni, en hann rak skóla hér skammt frá
heimili mínu. Fór síðan í Austurbæjar-
barnaskóla í einn vetur. Eftir barnaskóla-
veturinn, fór ég í æfingadeild Kennaraskól-
ans, sem lá beint við, þar sem deildin var
staðsett aðeins steinsnar frá heimili mínu.
Að loknu námi í æfingadeildinni fór ég í
Verzlunarskólann, og lauk þaöan stúdents-
prófi árið 1946.
Nú, ég dreif mig í Háskólann strax árið
eftir og skellti mér í læknisfræði af
einhverjum ástæðum. Þann vetur, sem ég
var við nám þar, lauk ég prófi í verklegri
efnafræði. Sjálf átti ég ekki von á að hafa
staðist prófið og hirti ekki um að ná í mína
einkunn fyrr en pabbi hafði hitt prófessor
Trausta Einarsson á götu og hafði hann þá
spurt pabba hvort ég ætlaði ekki að ná í
einkunnina."
— Hvað tók við eftir þennan vetur í
Háskóianum?
„Það kom langt hlé frá námi. Ég fékk
starf á auglýsingadeild Morgunblaðsins, en
þá var blaðið til húsa í Isafoldarhúsunum,
og hafði ég ákaflega gaman að starfinu
þarna.
Hér eru Hafstcinn og Sigríður með tvö
barnabarnanna. Hafsteinn situr undir
Ingunni Hafdfsi Hauksdóttur og Sigríður
heldur á nöfnu sinni Ásgeirsdóttur.
Rætt við Sigríói
Ásgeirsdóttur
16. mann á iista
Sjálfstæöis-
fiokksins
f-eitt meðlag fyrr en ýrskurður liggur fyrir.
g vil benda á að þótt við höfum það
almennt gott á íslandi, þá er til fólk sem
á reglulega erfitt eins og t.d. margar
einstæðar mæður, enda hafa meðlags-
greiðslur tiltölulega dregist aftur úr.
Félagsmálastofnun Reykjavíkur gerir
margt gott, en við verðum að stefna að því
að hægt verði að aðstoða þessar einstæðu
mæður það mikið, að þær geti valið um,
hvort þær vinni úti eða verið heima hjá
börnunum. Að mínu mati á Reykjavíkur-
borg að marka stefnuna í þessum málum,
þannig að það sem borgin geri verði
fyrirmynd annarra staða á landinu. En það
er hægt að styðja við bakið á þessu fólki á
margvíslegan annan hátt, t.d. með breyttri
skattapólitík. Við þurfum að gera Reykjavík
að borg fjölskyldunnar fyrst og fremst,
stofnanir, hvort sem þær eru fyrir börn eða
aldraða geta aldrei komið í stað heilbrigðs
fjölskyldulífs."
— Hver var ástæðan fyrir því að þú fórst
út í borgarmálapólitíkina?
„Fyrir prófkjör 1974 var ég hvött til að
taka þátt i þvi og gerði það fúslega. Ég gerði
mér þá hins vegar ekki ljóst í hverju
borgarstjórnarstarfið er fólgið, en þetta
starf er miklu meira en maður heldur, fyrir
fram. Þau 4 ár sem ég hef nú starfað sem
varaborgarfulltrúi hafa verið lærdómsrík.
Maður hefur séð hve þáttur borgarstarfs-
manna er mikill við undirbúning og
framkvæmd mála. Starfsfólk borgarinnar er
að mínu mati úrvalsfólk, og valinn maður
í hverju rúmi. Þegar ég byrjaði í þessu ati
var ég uppfull af barnaverndarmálum o.fl.,
en eftir því sem hef kynnst betur hinum
ýmsu málaflokkum finnst mér skipulags-
málin einkar athyglisverð. Sjálf er ég
varamaður í skipulagsnefnd. Það hvílir
mikil ábyrgð á herðum skipulagsnefndar,
samþykktir hennar ráða miklu hvernig til
tekst með skipulag nýrra hverfa, niðurröðun
verkefna o.fl. verkefni skipulagsnefndar er
m.a. að sjá um að gamli bærinn tæmist ekki
Dreif mig í lögfræóina
að mér fannst karl
mennirnir ekki taka
Arið 1954 giftist ég manninum mínum
Hafsteini Baldvinssyni lögfræðingi og
stofnuðum við heimili á Barónsstíg 43 og þá
foru börnin að koma og heimilisstörfin sátu
í fyrirrúmi.
Hafsteinn var ráðinn bæjarstjóri í
Hafnarfirði 1%2 og fluttumst við þá þangað
og bjuggum þar í 4 ár eða eitt kjörtímabil,
fram til 1966. Það var þá fyrst sem ég fór
að fá áhuga á stjórnmálum. Þarna fór ég að
kynnast hinum ýmsu vandamálum sem
steðja að hverju bæjarfélagi og því má segja
að það hafi verið í gegnum starf Hafsteins,
sem áhugi minn á stjórnmálum vaknaði.
— Hvernig kunnirðu við Hafnarfjarðar-
árin?
„Það var gott að vera í Hafnarfirði. Við
bjuggum á fallegum stað undir Hamrinum.
Þegar við fluttum í Hafnarfjröð var
raunverulega ein gata í miðbænum þ.e.
Strandgatan, en á árunum sem við vorum
þarna, var Fjarðargatan lögð, og hún
bjargaði tilveru miðbæjarinp í Hafnarfirði.
Það var einnig mikill spenningur er bygging
álversins var í undirbúningi. Það voru
margir staðir sem vildu fá þetta mikla
iðjuver, en að lokum varð Hafnarfjröður
hlutskarpastur.
Það má segja að við höfum átt við eitt
vandamál að stríða þann tíma, sem við
bjuggum í Hafnarfirði. Við áttum þá
nefnilega hund. Fólki fannst það fjári
ósvífið að bæjarstjórinn skyldi leyfa sér að
eiga hund, þar sem hundahald var bannað
í bænum á þessum tíma.“
— Hvenær dreifst þú þig í lögfræðinám-
ið?
„Ég dreif mig ekki í lögfræðinga fyrr en
1965, þá orðin 38 ára gömul. Yngsta barnið
var þá orðið 8 ára og mér fannst ég vera
orðin hálf einmana.
Eins og ég gat um áðan var ég farin að
hafa mikinn áhuga á félagsmálum og
stjórnmálum á þessum tíma. Sérstaklega
hafði ég áhuga á meiri velferð barna, sem
voru farin að afvegaleiðast. Ég hafði ýmsar
hugmyndir á lofti t.d. í sambandi við
Krísuvík, sem mér fannst upplagður staður
sem heimavistarskóli fyrir börn sem áttu
mark á
við hegðunarvandamál að etja. Hins vegar
fannst mér karlmennirnir ekki taka mark á
mér, aöeins hiusta á mig af kurteisi, og því
ákvað ég að drífa mig í lögfræðinám, í þeirri
von, að meira mark yrði tekið á mér.
Hafsteinn spurði hvað ég væri að gera í
þetta langa nám, en ég sagði einfaldlega að
ég ætlaði að reka lögfræðiskrifstofu fyrir
konur, sem gætu ekki borgað og þetta hefur
sannast á mig að nokkru leyti, þar sem ég
hef verið með ráðgefandi lögfræðiþjónustu
fyrir mæðrastyrksnefnd og Félag einstæðra
foreldra, en þetta er þjónusta sem veitt er
ókeypis."
— Voru ekki mikil viðbrigði að fara í
erfitt skólanám eftir svona langt hlé?
„Mér fannst einfaldlega dýrlegt að vera
komin í skóla á nýjan leik eftir öll þessi ár.
Ég fór í skólann með góðri samvizku, þar
sem börnin voru orðin það stálpuð og því
fannst mér ég ekki vera að svíkjast um.
Þegar öllum skildist að mér var alvara að
stunda námið eftir beztu getu, þá stóð ekki
á hjálpinni. Vissulega var þetta mikið álag
á meðan á því stóð, en það hafa allir gott
af að leggja svolítið á sig.
Þá fannst mér það ákaflega gaman hversu
krakkarnir í minni deild tóku mér vel. Það
var aldrei litið á aldursmuninn og mér
fannst sem helmingurinn af deildinni væri
á svipuðum aldri og ég, þ.e. á fertugsaldri.
Þegar ég fór í Háskólann höfðu aðeins
tvær konur sem ég veit um farið í
Háskólanám á mínum aldri. Þetta er hins
vegar orðið algengt nú og ég held því fram,
að konur eigi að Ijúka sínu barnauppeldi
áður en þær fara í langskólanám. Ég vil líka
að börnin séu eins mikið í heimahúsum og
hægt er. Eftir að börnin eru farin að
stálpast finnst mér hins vegar sjálfsagt að
mér“
konan fari í eitthvert nám eða starf, því
annars veit konan vart hvað hún á að gera
af sér og einnig tapast dýrmætur vinnu-
kraftur fyrir þjóðfélagið.
— Hvenær fórstu svo að snúa þér að
félags- og stjórnmálum fyrir alvöru?
„Þegar ég bjó í Hafnarfirði tók ég
nokkurn þátt í pólitísku starfi. Félagsmálin
eru að ég held eðlislæg í minni ætt, t.d.
laðaði Maren móðir Péturs Havsteen
langafa míns að sér umrenninga og fékk að
lokum sérstakt hús til að hafa fyrir þá, en
það er nú önnur saga. Þegar ég flyt til
Reykjavíkur 1966 er ég á kafi í námi allt til
ársins 1971. Að því loknu fór ég strax að
vinna á skrifstofunni hjá Hafsteini, fyrst
sem fulltrúi og síðan sem héraðsdómslög-
maður eftir að ég fékk lögmannsréttindi og
núna munum við vera þrjár konur, sem
störfum sem málafærslumenn. Aðrar konur,
sem lokið hafa lögfræðinámi, hafa flestar
farið til starfa í embættismannakerfinu.
Annars er það svo að almenn málafærslu-
störf eru gífurlega erfið, og mér liggur við
að segja að þau séu karlmannsstarf, hvað
sem öllum kvenréttindamálum líður.
Núna standa málin þannig hjá mér, að ég
læt almenn lögfræðistörf sitja mikið á
hakanum, og starfa mest fyrir Mæðra-
styrksnefnd og Félag einstæðra foreldra.
Það er í gegnum starf mitt hjá þessum
samtökum, sem ég tek helzt að mér almenn
mál eins og t.d. barnsfaðernismál."
Er ekki erfitt að eiga við barnsfaðernis-
mál?
„Þessi mál geta oft á tíðum verið ákaflega
erfið, — kerfið er svo seinvirkt. Það kemur
fyrir að börn eru orðin 2-3 ára þegar þau
eru feðruð. Það er erfitt fyrir mæður að
standa í svona málum, því að þær fá ekki
af fólki og nú er reynt að fjölga fólki þar
með fjölgun íbúða. Ennfremur hef ég
starfað í stjórn Strætisvagna Reykjavíkur
og ég tel að við eigum að hlúa vel að þeirri
stofnun. Það er rætt um mikið tap á
strætisvögnum, sem meðal annars stafar af
því, að verðlagsyfirvöld hafa ekki heimilað
okkur að hækka fargjöldin. Hins vegar vil
ég fremur kalla þetta niðurgreiðslur og ég
hallast meir og meir að því að þær séu
réttlætanlegar, þar sem við þurfum að fá
sem flest fólk til að nota strætisvagnana á
þessari bilaöld, að því er augljós hagur.
— Nú ert þú formaður stjórnar Dýra-
spítalans, hvernig gengur rekstur hans um
þessar mundir?
„Ég er búin að vera formaður í tæpt ár
og á þessum tíma hefur ýmislegt áunnist.
Meðal annars hefur fengist ráðinn aðstoðar
dýralæknir til starfa með Brynjólfi Sand-
holt héraðsdýralækni sem hefur það í för
með sér, að Brynjólfur mun koma til
samstarfs við spítalann. Starfið við dýra-
spítalann er ákaflega jákvætt og þakklátt,
enda er til svo mikið af dýravinum.
Frá áramótum höfum við rekið hjálpar-
stöð á dýraspítalanum, svokallaða skyndi-
hjálp. Þá höfum við tekið dýr til geymslu
og umönnunar. Þrátt fyrir það að við höfum
ekki tekið neina þóknun fyrir þetta starf,
nema hvað gjald er tekið vegna geymslu á
dýrum, þá hefur rekstur spítalans staðið
undir sér, einfaldlega vegna þess hve fólk
hefur verið óspart á að færa spítalanum
gjafir. Eins og er, starfa tvær stúlkur við
spítalann."
— Ef við vendum okkar kvæði í kross.
Hvernig notar þú helzt frístundirnar?
„Sjálf hef ég ekkert sérstakt tómstunda-
starf, nema hvað mér finnst gaman að sinna
barnabörnunum eftir beztu getu. Þá eigum
við hjónin ásamt öðrum sumarbústað að
Húsafelli og þar finnst mér stórkostlegt að
vera, ekki síst á haustin og veturna.
Ennfremur hef ég notað frístundirnar til að
skreppa til Nígeríu, þar sem Hafsteinn
maður minn starfar rnikið um þessar
mundir."