Morgunblaðið - 02.06.1978, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. JUNI 1978
* ____
Oskar Eggertsson
—Minningarorð
Hinn 26. maí lést að heimili sínu
í KópavoKÍ Óskar Eggertsson,
fyrrum bústjóri og síðar húsvörð-
ur. Óskar var fæddur að Staðar-
hrauni í Hraunhreppi á Mýrum 2.
apríl 1897.
Foreldrar hans voru Agata
Eyjólfsdóttir og Eggert Magnús-
son bónda í Syðra-Langholti í
Hrunamannahreppi, af hinni
kunnu Birtingarholtsætt.
Óskar ólst upp í Hraundal í
sömu sveit til 8 ára aldurs. Þá
giftist faðir hans Guðríði Guð-
mundsdóttur frá Ánastöðum, og
hófu þau búskap í Hjörsey. Tóku
þau drenginn til sín og reyndist
Guðríður honum sem besta móðir.
Síðar fluttust þau á Einholtum
í Hraunhreppi og bjuggu þar til
dauðadags. Þar búa nú Gunnlaug-
ur og Kjartan Eggertssynir hálf-
bræður Óskars. Óskar giftist árið
1926, Guðrúnu Einarsdóttur frá
Hjarðarnesi á Kjalarnesi, mestu
ágætiskonu, og lifir hún mann
sinn.
Þau eignuðust fjóra syni, en
misstu einn þeirra á barnaaldri,
Jóhann Stefán. Hinir eru: Magnús
kennari við búvísindadeildina á
Hvanneyri, Einar byggingameist-
ari og Guðmundur, bílstjóri hjá
Kópavogskaupstað.
Fyrstu árin bjuggu þau hjón í
Hraunhreppum, að Staðarhrauni,
Saurum og Einholtum. Ég heyrði
Óskar oft minnast á sínar æsku-
stöðvar og voru þær honum kærar.
Fyrir nokkrum árum fór ég ásamt
fleirum, um nokkurn hluta Hraun-
hrepps, með honum, og komum við
þá að Staðarhrauni, sem þá var
komið í eyði, en þar hafði Óskar
verið um tveggja ára skeið sem
ráðsmaður, hjá frænku sinni
Jóhönnu Magnúsdóttur og sr.
Stefáni Jónssyni presti þar. Ég
minnist þess er viö gengum um
túnið þar og litum niður yfir
Mýrarnar að Óskar brosti og
sagði: „Margar minningar á maður
héðan.“
Árið 1931 verður breyting í lífi
Óskars og Guðrúnar. Þau flytjast
suður og tekur Óskar við starfi
bústjóra Kópavogsbúsins, sem þá
var rekið af Kvenfélaginu Hringn-
um, en ríkið átti jörðina. Síðar var
svo búið rekið af ríkinu.
Hér í Kópavogi var þá engin
byggð, nema gömlu býlin, Digra-
nes, Fífuhvammur og Kópavogur.
Nóg voru verkefnin. En Óskar
ungur og lét sér ekki allt fyrir
brjósti brenna. Hann sá síðan um
búið árum saman og tók að rækta
og slétta túnið, en ekki voru á þeim
tíma fljótvirk tæki til slíkra
framkvæmda. Hann vann að búinu
sem væri það hans eigið og
kappkostaði að láta allt bera sig
fjárhagslega. Það var oft eftir því
tekið og umtalað á bústjórnarár-
um Óskars, að þótt önnur ríkisbú
væru rekin með tapi, skilaði
Kópavogsbúið ágóða.
Er byggð tók að vaxa hér, á
árunum fyrir stríð, og á stríðsár-
unum, komu upp ýms vandamál
sem leysa þurfti. Fyrst varð fólkið
að leita til yfirvalda í hinum
gamla Seltjarnarneshreppi, en
síðan var stofnað hér sjálfstætt
hreppsfélag og að lokum kaupstað-
ur. Það kom í hlut Óskars að vera
í forystu með nokkrum ágætum
mönnum til að leysa vandamál
íbúa byggðarlagsins. Hann var
kosinn í hreppsnefnd hér, og fleiri
trúnaðarstörf. Allt gerði hann
eftir bestu getu og af stakri
samviskusemi.
Óskar var líklega einn fróðasti
maður um alla uppbyggingu hér í
Kópavogi frá fyrstu þéttbýlis-
byggð, til þessa dags. Það er miður
að allur fróðleikur slíkra manna
.skuli glatast, því mér er ekki
kunnugt um að Óskar hafi skráð
neitt um þetta.
Óskar minntist oft þessara ára
hér í Kópavogi. Það voru ár átaka
um menn og málefni, og ekki allir
sammála um hvernig standa
skvldi að hlutunum.
Ég trúi því að Óskar hafi þar'
komið fram til sátta ef að líkum
lætur.
Árið 1959 hefst nýr þáttur í
lífsstarfi Óskars. Hann hættir
bústjórn á Kópavogsbúinu eftir
áralangt starf þar, og gerist
húsvörður við Kársnesskólann í
Kópavogi, sem þá var nýlega
tekinn til starfa. Náin kynni okkar
og samstarf hófst þar. Það sagði
Óskar mér að hann hefði orðið að
segja ráðamönnum ríkisbúsins í
Kópavogi oftar en einu sinni að
hann væri að hætta sem bústjóri.
Þeir tfúðu ekki að hann segði
lausu svo ágætu starfi, að þeirra
mati, eftir öll árin, sem hann var
Framhald á bls. 23
Stefán Þórðarson
—Minningarorð
Þegar mín góða tengdadóttir
hringdi í mig og tjáði mér að faðir
sinn væri látinn setti mig hljóðan,
þó að ég vissi að hverju stefndi.
Stefán var búinn aö vera veikur
um nokkurt árabil, haldinn þeim
vágesti er hrjáð hefur marga á
síðustu áratugum.
Það eru 15 ár síðan ég kynntist
þeim hjónum Sigríði og Stefáni,
eða þegar dóttir þeirra Bryndís og
sonur minn, ung að árum, tengd-
ust trúnaðarböndum. Ég man vel
þegar ég og kona mín sáluga
komum fyrst í heimsókn til
Stefáns og Sigríðar, og gleymi ég
aldrei þeirri hlýju sem þau hjónin
sýndu okkur allt frá okkar fyrstu
kynnum. Eftir aö ég missti eigin-
konu mína kom ég oft til þeirra
hjóna bæði á Framnesvegi 7 og
einnig í sumarbústað þeirra, en
þar áttu þau hjónin margar góðar
stundir með vinum og vandamönn-
um. Börn þeirra, tengdabörn og
barnabörn voru þar tíðir gestir og
oft naut ég þess að eiga þar
ánægjustundir. Get ég aldrei
fullþakkað þeim Sigríði og Stefáni
fyrir þá ást og vináttu sem þau
sýndu mér og börnum mínum.
Barnabörnin hafa misst mikið
þegar Stefán afi er nú horfinn yfir
móðuna miklu og veit ég að
ástvinir Stefáns munu sakna hans,
en sagt er að tíminn lækni öll sár,
það hefi ég reynt sjálfur og get
sagt að tíminn mildar missinn, en
góður lífsförunautur gleymist
aldrei.
Stefán giftist fyrir 48 árum
síðan Sigríði Halldórsdóttur og
+
Móöir okkar,
GUOBJORG JÓNSDÓTTIR,
Njálsgötu 102,
lézt á Sjúkrahúsi Selfoss, 1. júní.
Börn hinnar látnu.
t
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim, er sýndu okkur samúö og vinarhug
viö andlát og jaröarför,
PÁLMARS SIGURDSSONAR,
rafvirkja,
Fálkagötu 28,
Halldóra Pálmarsdóttir,
Sigfríóur Pálmarsdóttír,
Hulda Pálmarsdóttir,
Óskar Pálmarsson,
Helgi Pálmarsson,
Gunnar Pálmarsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
eiga þau þrjú börn, Þóru gifta
Jóhanni Ágústssyni, Valdimar
sem kvæntur er Erlu Ingimagns-
dóttur og Bryndísi gifta Kolbeini
Pálssyni. Hjónaband þeirra var
mjög ástríkt, og var heimili þeirra
opið öllum enda var þar oft margt
um manninn. Stefán var einn af
þeim sem við eldri köllum af
vesturbæjaraðlinum, fæddur við
Framnesveg og bjó þar alla sína
ævi. Um margra ára bil stundaði
hann sjósókn, var togarasjómaður
um langan tíma og tel ég að Stefán
hafi verið dæmigerður sjómaður
af gamla skólanum. Vinnutíminn
var þá 18—20 stundir á sólarhring
og það voru ekki nema þeir
hraustustu sem þoldu slíka vinnu-
þrælkun. Eftir að Stefán hætti
sjómennsku vann hann hjá Slipp-
félaginu meðan heilsan leyfði og
veit ég að þar undi hann sér vel
og var mjög vel látinn af sam-
starfsmönnum sínum.
Stefán var ekki sem kallað er
augnþjónn, hann var hraustmenni,
þar til hann tók þann sjúkdóm ar
lagði hann að lokum, ákveðinn í
skoðunum um menn og málefni og
óhræddur að láta þær í ljós og oft
bar hann við góðlátlegri stríðni.
Aðalsmerki Stefáns voru heiðar-
leiki og hreinskilni.
Nú þegar ég kveð þennan góða
vin minn vil ég þakka honum fyrir
allt sem hann var mér og fjöl-
skyldu minni. Ég veit að Sigríður
á erfitt með að sætta sig við að
hafa misst sinn góða maka en ég
veit að hún er sterk og á sína góðu
trú á þann sem yfir okkur vakir,
hann mun veita henni, börnum
hennar og öðrum ættingjum styrk
eins og öllum sem til hans leita af
einlægni. p_s_
Sigþrúður Helgadótt-
ir — Minningarorð
Fædd 12. nóvember 1915.
Dáin 26. maí 1978.
„Þá eik f stormu hrynur háa.
þvi hamrabeltin skýra frá,
en þettar fjólan fellur bláa.
það fallið entfinn heyra má,
en ilmur horfinn innir fyrst.
hvers urtabyggðin hefir misst."
Bj. Th.
Þéim fækkar nú óðum, sem
maður hefur átt samleið með
lengri eða skemmri tíma ævinnar.
Það er svo hlutskipti þeirra, sem
eftir lifa, að í senn „sakna og þrá“
meðan
„endurminningin merlar æ
í mánaskini, hvað sem var.“
Gr. Th.
Nýlátin er hér í Reykjavík kona,
sem öllum, er kynntust henni, mun
minnisstæð, sökum rausnar og
reisnar; Sigþrúður Helgadóttir,
eiginkona Ingimars Guðmunds-
sonar Snorra, kaupmanns, frá
Þverdal í Aðalvík, sem árum
saman var „prímus mótor" í
Átthagafélagi Sléttuhrepps. Erum
við ótaldir, sem munum Ingimar
frá miklu og fórnfúsu áhugastarfi
í þágu þessa einstæða félagsskap-
ar, og minnumst nú með söknuði
og þakklæti í huga konu hans,
þegar hún er öll, svo samhent og
höfðingleg sem þau hjón voru í
öllum samskiptum sínum við
félagsmenn. Kom umhyggja þeirra
og ástúð jafnt fram, hvort sem var
á smekklegu og Iistrænu heimili
þeirra hér syðra, á skemmtunum
og samkomum félagsins eða sam-
eiginlegum ferðalögum, ekki sízt
fyrir norðan, þar sem „slegið var
upp“ rausnargarði á ættaróðalinu
gþverdal fyrir gest og gangandi.
Frá þessum vettvangi bjarmar
yfir margri minningunni og mun
gera framvegis. Nöfnum margra
ættmenna Ingimars, lífs og lið-
inna, skýtur jafnframt upp í
huganum, ekki sízt föður hans,
sem unun var að umgangast.
Sigþrúður Helgadóttir var fædd
í Reykjavík 12. nóvember 1915,
dóttir Sigurborgar gojarnadóttur
Thorlacius og Helga Steinbergs
Þórðarsonar. Ung var hún tekin í
fóstur af þeim hjónunum Bryndísi
Guðjónsdóttur og Bjarna Guð-
mundssyni frænda sínum og ólst
upp hjá þeim fyrst í Efra-Seli,
Hrunamannahreppi, og síðar á
Galtafelli, og fluttist að lokum
með þeim til Reykjavíkur.
Ung giftist Sigþrúður fyrri
manni sínum, Þóri Tryggvasyni
framkvæmdastjóra, bróður hinnar
frægu listakonu Nínu og þeirra
systkina. Þau eignuðust tvö börn:
Nínu, gifta Katli Péturssyni húsa-
smiði hér í borg og Friðrik
bifreiðastjóra, búsettan í Ólafs-
firði, kvæntan Ingigerði Guð-
mundsdóttur. Þau hjón, Sigþrúður
og Þórir, slitu samvistum eftir 10
ára sambúð. Seinni manni sínum,
nefndum Ingimar, kvæntist Sig-
þrúður 25. september árið 1943.
Þau eignuðust tvo syni: Ingimar
Hauk, arkitekt, kvæntan Kristínu
Mjöll Kristinsdóttur sem einnig er
arkitekt og Guðmund Snorra,
lækni, starfandi í Svíþjóð, kvænt-
an Kolbrúnu Finnsdóttur. Barna-
börn Sigþrúðar eru orðin tíu, og er
það því myndarlegur hópur, sem
út af henni er kominn. Hún var
börnum sínum mikil móðir og
amma.
Ingimar maöur Sigþrúðar er
bráðduglegur og starfhæfur mað-
ur og setti ekki fyrir sig að gegna
hinum sundurleitustu störfum.
Það var fyrst eftir að þau hjón
höfðu tekið að sér húsvörzlu í
Sambandshúsinu í kringum 1950,
að ég kynntist þeim að ráði. Bæði
báru þau með sér aðlaðandi þokka,
þrifnað og myndarskap í öllum
háttum, svo athygli hlaut að vekja.
Má með sanni segja, að þau hafi
lyft djúpt niðurgrafinni húsvarð-
aríbúðinni upp á hæðir hússins.
Það er nú einu sinni svo, að það
er ekki tegund starfanna, sem
gefur þeim gildi, heldur það fólk,
er rækir þau.
Nefndu húsvarðarstarfi sinntu
þau hjón í nokkur ár við miklar
vinsældir. Eftir það fer Ingimar að
sinna kaupsýslustörfum í æ ríkari
mæli, en glæsilegt heimili þeirra
hefur nú um 20 ára skeið verið að
Dalbraut 3 hér í borg, þar sem þau
eignuðust stórt íbúðar- og verzlun-
arhús. Þangað hafa sótt þau heim
í stríðum straumum ekki aðeins
vinir og vandamenn, heldur fjöl-
margir aðrir og ófáir hjálparþurfi.
Var þar oft glatt á hjalla og mikið
sungið við hátíðleg tækifæri.
Öllum hefir verið tekið af sömu
gestrisninni og alúðinni, sem hjá
þeim hjónum fór aldrei í mann-
greinarálit. Þar fór saman góður
efnahagur, rausn og hjartahlýja
húsráðenda, sem ekkert aumt
máttu sjá án hjálpar. Hver var
hlutur hvors þeirra, veit ég ekki —
hitt þori ég að fullyrða, að ekki
stóð upp á Sigþrúði í neinu því, er
gerði samvistir við þau hjón
eftirsóftnarverðar. Hún var óvenju
aðlaðandi, listræn og gáfuð, og
naut óskipts atbeina manns síns
til allra góðra hluta.
Ég og mitt fólk naut mannkosta
þessara elskulegu hjóna sérstak-
lega um nokkurra ára skeið. Fyrir
það erum við þakklát og minnumst
nú hýrra brosa, útbreidds faðms
og hlýrrar handar, sem átti til að
þerra tár af lítilli brá, ef svo bar
undir.
I hugleiðingum mínum nú um
liðin ár, sóttu á mig í sambandi við
andlát Siggu þessi frægu og títt
ívitnuðu eftirmælaorð Bjarna
Thorarensen, sem standa framan-
við þessar fátæklegu línur mínar.
Hún var ein þessara hljóðlátu
kvenna, sem ennþá telja sér ekki
vansæmandi að vinna flest sín
verk innan veggja heimilisins og í
skauti fjölskyldunnar, þar sem
hlúð var að börnum og blómum.
Því sakna margir nákomnir vinar
í stað, því skarð er nú fyrir skildi.
Öllum þeim votta ég samúð.
Þreyttum og sorgbitnum eigin-
manni hennar, vini mínum og
bróður Ingimar, sem svo fagurlega
auðsýndi henni ást sína og um-
hyggju til hinztu stundar, bið ég
blessunar á komandi tíð. Ég veit,
að harmur hans er mikill og
söknuðurinn sár — hann hafði svo
mikið að missa.
Sigþrúður heitin var bókhneigð
og ljóðelsk, og féll það vel að
alhliða eðlislægri listhneigð henn-
ar. Þegar tóm gafst til, auðgaði
hún anda sinn, hug og hiarta af
lestri góðra bóka í leit sinni að
kjarna lífsins og tilgangi þess, því
hún var leitandi sál. Eg vona og
trúi, að henni opnist nú nýjar og
greiðar leiðir til Ijóss og til
lausnar á lífsgátunni, eftir að
henni eftir langvinnt og þungbært
helstríð hefir hlotnazt kærkomin
hvíld. Blessuð sé minning hennar.
Baldvin Þ. Kristjánsson.