Morgunblaðið - 22.06.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. JÚNÍ 1978
t
Maðurinn minn
JÓN BACHMANN ÓLAF9SON
húsasmiöur Iré Flatsyri,
Kleppsvegi 24,
andaöist fimmtudaginn 15. júní.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju föstudaginn 23. júní kl. 10.30.
Guörún Ágústa Guðmundsdóttir
t
Hjartkær sonur minn, bróöir okkar og mágur,
HARRY RÚNAR SIGURJÓNSSON
Túnbrekku 4,
Kópavogi,
sen andaöist 13. þ.m. verður jarösunginn frá Neskirkju föstudaginn 23. júní
kl. 15.00.
Sigrún Sturlaugsdóttir
Steinlaug Sigurjónsdóttir, Georg Jósefsson,
Soffía Sigurjónsdóttir, Ólafur Stefánsson,
Hreinn Sigurjónsson,
Helgi Þ. Sigurjónsson.
t
Maöurinn minn,
EINAR TH. GUÐMUNDSSON
lóst 12. júni.
Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey samkvæmt ósk hins látna.
Þökkum innilega auðsýndar samúöarkveöjur.
Vilhelmina Sumarlióadóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og aðrir vandamenn.
t
Bálför konu minnar,
NÖNNU KÁRADÓTTUR
Laugavegi 70 B,
fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 23. þ.m. kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hinnar látnu er bent á Krabbameinsfélagið.
Gústaf A. Ágústsson.
+ Bróöir okkar.
ÓLAFUR HALLSTEINSSON,
Irá Skorholti,
veröur jarösunginn frá Saurbæjarkirkju á Hvalfjaröarströnd laugardaginn 24.
júní kl. 2. Systkinin.
t
Maöurinn minn, faöir, tengdafaðir og afi,
JÚLÍUS H. S. HELGASON
bifreiöastjóri,
veröur jarösunginn frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfiröi föstudaginn 23. júní kl.
14.00.
Þeim sem vildu minnast hins látna, er bent á líknarstofnanir.
Brynja Borgbórsdóttir,
Gunnar Júlíusson, Kristín Siguröardóttir,
Guörún Júlíusdóttir, jó„ V. Hinríksson,
Helgi Júliusson,
Júlíus Þór Gunnarsson.
JOHAN RONNING
— MINNINGAROKÐ
Mín kynni af Johan Rönning
hófust síðla árs 1931 eða fyrir
taepum 47 árum síðan. Ég var að
hefja nám í rafvirkjun hjá Júlíusi
Björnssyni sem á þeim árum hafði
hvað mest umsvif í rafvirkjun
ýmiss konar og verslun á því sviði.
í þann tíma var þessi starfsemi
kennd við rafvirkjameistara en nú
hin síðari ár við rafverktaka. Við
nemendurnir hjá Júlíusi vorum þá
átta að tölu og þótti mikið í þá tíð,
en sveinar mismunandi margir á
hverjum tíma en samanlagt var
starfshópurinn að jafnaði allfjöl-
mennur. Johan Rönning eða Rönn-
ing eins og hann var að jafnaði
kallaður af okkur samstarfsmönn-
um hans var þá yfirverkstjóri hjá
Júlíusi. Reyndist sú ákvörðun
Júlíusar að ráða að fyrirtækinu vel
menntaðan raftæknifræðing, sem
telja mátti óvenjulegt á þeim
árum, skila sér í stórauknum
viðskiptum við fyrirtækið. Að
fyrirtækinu streymdi hvert stór-
verkið eftir annað og má þar til
nefna Mjólkurfélagshúsið, Lands-
símahúsið, Útvarpsstöðina á
Vatnsenda, Landspítalann, Landa-
kotsspítala, fyrstu verkamanna-
bústaðina o.fl. o.fl. Hér átti
Rönning vafalaust stóran hlut að
máli en með þeim orðum er í engu
rýrður hlutur húsbóndans hér að
lútandi.
Enda þótt Rönning væri fæddur
og uppalinn í Noregi og kominn
frá námi í Þýzkalandi átti hann
aúðvelt með að laga sig að
íslenskum staðháttum og samlag-
ast íslendingum á skömmum tíma.
Uppruni, náms- og æviferill Rönn-
ings verður ekki rakinn í þessum
fáu orðum, það munu aðrir gera.
Enda þótt Rönning væri mjög
kröfuharður verkstjóri og ekki síst
við okkur nemendur var hann
jafnframt góður leiðbeinandi,
enda urðu nemendur hans æði
margir áður en þátttöku hans í
rafverktakastarfi lauk. Hans
miklu vinsældir á meðal undir-
manna sinna hjá Júlíusi sáust best
í reynd þegar hann fáum árum
seinna, árið 1933, stofnaði sitt
eigið rafvirkjunarfyrirtæki, Johan
Rönning h.f., fjárhagslega af
veikum mætti gert á þeim tíma.
Flestir gömlu nemendurnir og
margir sveinanna tóku fljótlega til
starfa hjá honum. Ég var einn
þeirra fáu, af gömlu nemendunum,
sem ekki hófu störf hjá honum,
enda beindist mitt starf fljótlega
inn á aðrar brautir. Þetta fyrir-
tæki óx og dafnaði svo í höndum
Rönnings að undrum sætti og að
enda þótt fyrstu sporin væru
gengin í gegnum kreppuárin fyrir
1940.
Þrátt fyrir það að leiðir okkar
skildu á hinum daglega vinnuvett-
vangi hélst kunningsskapur okkar
áfram, sem með árunum varð að
vináttu, er aldrei rofnaði. Við
áttum margar góðar stundir sam-
an ekki síst við það tómstunda-
gaman, sem heillaði Rönning hvað
mest, lax- og silungsveiðar.
I þeim leik, hvort sem var að
byggja lítinn „laxakofa", undirbúa
veiðiferð, standa að veiðum og
hverju öðru sem að þessum ferðum
laut, allt var gert mað sömu
nákvæmninni, vandvirkninni og
ánægjunni. Laxafjöldinn úr veiði-
ferðinni var honum aldrei aðalatr-
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúö og vináttu viö útför
GUÐRÚNAR LÝÐSDÓTTUR,
Tjörn, Bitkupslungum.
Erna Jensdóttir,
Guöjón Gunnarsson,
börn og barnabörn.
t
Alúöarþakkir fyrir auösýnda samúö vegna fráfalls ástkærs sonar okkar og
bróöur,
ÓLAFS PÁLS.
Guö blessí ykkur öll.
Halldóra Sveinbjörnsdóttir,
Hjalti Ó. Jónsson,
systkini hins látna
og aörir ástvinir.
+
Þökkum auösýnda samúö vegna fráfalls og jarðarfarar móöur okkar og
ömmu,
GUDBJARGAR SIGRÍDAR JÓNSDÓTTUR.
Steinar Sigurósson,
Þuríður Magnúsdóttir,
Magnea Magnúsdóttir
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir vinsemd og samúö viö fráfall og útför móöur okkar og
tengdamóöur,
ELÍSABETAR SIGFÚSDÓTTUR,
Bárugötu 13.
Unnur Jónsdóttir, Sigfús Bergmann Jónsson,
Úlfar Þóróarson, Guörún Þorvaldsdóttir.
+
Þökkum innilega samúö og vinarhug viö andlát og útför
GUÐRÚNAR HELGU SVEINSDÓTTUR
Vallargötu 10
Keflavík.
Sveinn Guöjónsson, Aðalheiöur Þorsteinsdóttir,
Anney Guðjónsdóttir, Bjarni Fríöriksson,
Elsa Kjartansdóttir, Axel Ingvarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
í dag kl. 10— 1 vegna jarðarfarar
JOHAN RÖNNING
RAFVÖRUR sf
Laugarnesvegi 52
iði, ferðin sjálf, undirbúningurinn,
samveran og góða félaga og ekki
hvað síst dvölin við ána og hið
síkvika líf í lofti, á láði og í legi
heillaði hann ávallt. Þá átti hann
sælustundir.
Eins og oft vill verða leitaði
hugurinn til æskustöðvanna þegar
aldurinn færðist yfir og umsvifin
við brauðstritið minnkuðu. En
leiðin var löng, alla leið norður
fyrir 68. breiddargráðu, yfir 1000
km löng loftlína norðan Óslóar, við
vesturströnd Noregs eða nánar
tiltekið að Mýrlandi í Vesterálen.
Þangað fór Rönning marga ferðina
hin síðari ár, byggði sér snoturt og
þægilegt sumarhús við túnflöt
æskustöðvanna og dvaldi þar á
meðal skyldmenna, venslafólks og
vina, en hvergi leið honum betur
en í „gamla stua“, litla húsinu sem
geymdi æskuminningar, þar sem
hún Marie systir hans hélt hús á
hverju sumri og að mestu í
gömlum hefðbundnum stíl. Það
var notalegt að dvelja og heyra
systkinin tala um hina „gömlu
góðu daga“ það jafnvel þótt
fátæktin væri svo mikil á þessum
slóðum sem yíðar um s.l. aldamót,
að taka varð til þess ráðs að
höggva nær allan hinn þróttmikla
skóg í nærliggjandi fjallshlíðum
til þess að bægja hungurvofunni
frá heimilunum. En svo er gróskan
mikil að þessum slóðum að þess
sjást ekki merki lengur, skógurinn
er vaxinn á ný. Nei uppvaxtarárin
böðuðu ekki alltaf í rósum, en hin
harða lífsbarátta herti góðan
efnivið til átaka á lífsbrautinni og
svo reyndist það um Johan Rönn-
ing.
Við hjónin áttum því láni að
fagna að heimsækja þessar undur-
fögru og stórbrotnu æskustöðvar
hans sumarið 1974 í fylgd með
þeim hjónum, dóttur, tengdasyni
og börnum og dvelja þar í nokkrar
vikur. Með í förinni var systurson-
ur hans, Fred, og fjölskylda hans
en Fred, sem nam rafvirkjun hjá
móðurbróður sínum, Rönning hér
á Islandi á sínum tíma reyndist
Rönning mikil stoð við ferðalögin
og framkvæmdirnar á æsku-
stöðvúnum á undanförnum árum
enda sjálfur áhugamaður um
velferð æskustöðvanna á Mýr-
landi. Þessi ferð er okkur
ógleymanleg jafn einföld og lát-
laus og hún var í sniðum og hafði
ég stundum orð á því eftir þessa
ferð að ein slík væri eftirsóknar-
verðari en þrjár sólarlandaferðir.
Ég hafði miklar mætur á mörg-
um eiginleikum í fari Johans
Rönnings. Hann var með afbrigð-
um vandur að virðingu sinni í
hvívetna. Hrókur alls fagnaðar á
gleðistundum, ávallt ræðinn og
spaugsamur, en fylginn sér þegar
svo bar undir og vildi hvers manns
vanda leysa. Hann var höfðingi í
lund og kunni svo vel til margra
verka að hrein unun var á að
horfa. Þar mátti einu gilda hvort
um var að ræða að taka sér
smíðatól í hönd, matreiða veislu-
mat eða renna fyrir fisk, allt gert
með sama látleysinu, vandvirkn-
inni og hæfileikunum. Ekki má
gleyma þeim einstæða hæfileika
og kunnáttu Rönnings að umgang-
ast fólk, háa sem lága. Hann gat
setið samkvæmi með hinum tign-
ustu mönnum af myndugleik í
glæstum veislusölum og sjálfur
haldið veislur jöfnum höndum í
þeim sömu sölum eða úti í
guðsgrænni náttúrunni. En hann
kunni einnig og naut þess oft
ríkulega að sitja að kaffi- eða
matarborði þeirra sem minna
máttu sín og hafði þá uppi sínar
sérkennilegu og skemmtilegu orð-
ræður.
Við hjónin sendum ykkur ást-
vinunum, Svövu, Sylvíu, Nils og
drengjunum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur, en minningin um
drengskaparmanninn Johan Rönn-
ing mun lifa.
Guðjón Guðmundsson.
Aldrei heyrði ég hann nefndan
öðru nafni en Rönning, þó fornafn
hans væri Johan. Þegar ég frétti
að vinur minn Rönning væri
látinn, setti mig hljóðan og renndi
huganum yfir liðna tíð. Þegar ég
hóf nám hjá honum í rafvirkjun
Framhald á bls. 27