Morgunblaðið - 22.06.1978, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. JÚNÍ 1978
39
- VARNAÐARORÐ TIL VILMUNDAR
Framhald af bls. 33
fyrir skjöldu um að hreinsa náunga
sinn eða samfélag sitt, hefur svo oft
haft á röngu að standa. Og að
raunverulegar hvatir hans voru
aðrar en þjónusta við hið góða;
raunverulegar hvatir voru inni-
byrgður ótti og hatur, sem brauzt
út í athöfnum þessa fólks dulbúinn
í klæðum hins góða. V.G. bendi ég
á, að fyrir hann gæti verið
uppbyggileg lesning síðasti kaflinn
í hinu mikla riti Wilhelms Reich
„Character Analysis" (Gefið út af
Simon an schuster 1972), þar sem
hann fjallar um svokallaða geðs-
hræringaplágu (emotional
Plague).
Vilmundur
vildi aðstoða
lögreglumanninn
Karl Schiitz
Að sönnu hafa margir loftkastal-
ar V.G. um glæpastarfsemi á æðstu
stöðum hrunið í fyllingu tímans,
þegar afbrotamál eins og Geir-
finnsmálið hafa upplýstst. En það
afmáir ekki þá staðreynd heldur
sannar, að V.G. hefur verið villu-
gjarn í meira lagi í ályktunum
sínum. Hann hefur með „rökvísi"
sett saman heilt kerfi samsæris
afbrotamanna og manna á háum
stöðum í ráðuneytum og dómskerfi.
Vitaskuld ætti maður, sem hefur
viku eftir viku og mánuð eftir
mánuð í frammi slíka óra í
fjölmiðlum, sem síðan sannast að
vera stað%ausir stafir, að sjá sóma
sinn í því, að koma ekki nálægt
opinberum málum. En það er öðru
nær.
Þegar þýzki lögreglumaðurinn
Karl Schútz kom hingað til lands
til að rannsaka Geirfinnsmálið,
vildi V.G. uppvægur leggja honum
lið. í Dagbl. 17.9.1976 sagði V.G.:
„Hvernig t.d. gerir dómsyfir-
stéttin Þjóðverjanum grein fyrir
þingræðu Sighvats Björgvinssonar,
þar sem hann fjallaði um afskipti
dómsmálaráðherra? Hefur honum
verið gerð hlutlæg grein fyrir öllum
þeim þráðum þessa máls — eða er
það afgreitt sem pólitískt skítkast
óróaafla."
Það er svo sem auðséð, hvar V.G.
taldi þræðina liggja og hann vildi
koma rannsóknarlögreglumannin-
um á sporið með þvi að þýða fyrir
hann ræðu Sighvats
Björgvinssonar? ? ?
Vitaskuld bera þessi skrif vitni
um dómgreindarleysi V.G.
Afbrýðisemi út í
dagbl. Þjóðviljann
Athygli V.G. og skrif hafa
einkum beinzt að glæpamálum og
smærri hneykslismálum sam-
félagsins. Er það m.a. til marks um,
að hann er ekki maður til að fjalla
um þjóðmálin, hin stóru mál, sem
brenna á þjóðinni.
Gils Guðmundsson ræddi um
Vilmund í ágætri heilsíðugrein í
dagbl. Þjóðviljanum fyrir nokkru.
Viðbrögð V.G. voru ofsafengin árás
á Þjóðviljann og ritstjóra hans.
Vilmundur segir m.a. í Dagbl.
16.12.1977:
„Og Þórður gamli á sér málgagn,
Þjóðviljann, sem í umfjöllun um
þjóðmál er ekki annað en þröng-
sýnt og auðvirðilegt sóðablað lygið
og rætið."
Og V.G. heldur áfram:
„Afturgangan birtist í óumburð-
arlyndu fólki, sem trúir á málstað
sinn og vill þröngva hugmyndum
sínum og lífsstíl upp á aðra, með
góðu eða illu.“
Hvernig getur V.G. talað af svo
lítilli samúð með óumburðarlyndu
fólki? Ég skil það ekki. Hefur hann
ekki viljað troða með góðu eða illu
upp á þjóðina hugmyndum sínum
um, hvernig átti að leysa Geirfinns-
málið og að dómsmálastjórnin væri
í tengslum við glæpaöfl, að stjórn-
málaflokkur væri í tengslum við
glæpamenn. Ég segi með illu, af því
að hann hefur sífellt haft í frammi
aðdróttanir um glæpsamlegt atferli
tiltekinna manna.
En þrátt fyrir stóru orðin er eins
og V.G. hafi ekki getað leynt
afbrýðisemi út í dagbl. Þjóðviljann.
Vissulega er efni Þjóðviljans bæði
gott og illt, eins og flestra blaða. En
í því blaði hefur stundum mátt sjá
árásir á persónu manna. Og þessum
neikvæðasta þætti í skrifum Þjóð-
viljans hefur V.G. ekkert gefið
eftir. Enda hefur afbrýðisemi hans
blossað upp, þegar honum hefur
þótt Þjóðviljinn komast með hníf
sinn á undan honum í feitt
hneyksli. Þá setur V.G. upp sinn
venjulega vandlætingartón, gefur
út „kópíu“ af Þjóðviljaskrifunum
og segir verða að taka málið til
rækilegrar meðferðar, af því að
Þjóðv. hafi „klúðrað" málinu.
Gapastokkur
Vilmundar
Á prófkjörum má sjá, að þrátt
fyrir ofstopann og grunnfærnina
vekja athafnir V.G. hrifningu með
einföldum sálum og óánægðum,
fólki, sem nýtur þess að sjá jafnt
háa sem lága í gapastokki Vil-
mundar. I huganum eða í orði getur
það þá kastað í þessa sakborninga
fúleggjum, dauðum rottum og
köttum og leðju úr rennusteininum.
Vissulega hefur alltaf ákveðinn
hópur fólks haft gaman að niður-
lægjandi „drama“, hvor heldur það
var gapastokkur í eina tíð, að
standa í götuhorni í Hitlers-Þýzka-
landi og sjá Gyðing dreginn út úr
húsi sínu af Gestapó, mann hýddan
við staur austur í Pakistan eða
hengdan í írak.
Utan um menn, sem skrifa
reglulega með orðaforða Vilmund-
ar, safnast lið traustra fylgis-
manna. Skrif hans eru þeirra
andlega fæða. Vitaskuld taka þeir
óstinnt upp allar efasemdir um
átrúnaðargoðið. Það mátti sjá,
þegar Björgvin Guðmundsson benti
á það, sem hann kallaði tvöfalt
siðferði V.G. Vilmundur kallar
þetta lið sitt almenningsálit.
En það er ekki aðeins orðaforði
V.G. og sérkennilegur hugarheim-
ur, sem skera hann úr fjöldanum.
Fúskari
Vitaskuld sýnir allt framferði
V.G., að sjálfsgagnrýni hans heldur
honum ekki í skefjum fremur en
meis vatni. Yfirleitt er hann að
fjalla um mál, sem hann hefur afar
lítið vit á, eins og t.d. lögskýringu.
Þá tekur hann venjulega svo til
orða, að „lögfróður maður" hafi
sagt sér, eins og viss manntegund
á til að segja „ólyginn sagði mér“.
Síðar japlar V.G. á rugli sínu um
lög og réttarfar viku eftir viku og
misseri eftir misseri.
Þrautreyndir lögmenn eru stund-
um óánægðir með dóma Hæstarétt-
ar. Hæstaréttardómarar eru vissu-
lega aðeins menn undir miklu
vinnuálagi, sem þurfa að vinna
verk sitt á stuttum tíma og þeim
getur skjátlazt. Ef þrautreyndur
lögmaður vill gagnrýna dóm
Hæstaréttar, þá veit hann, að það
kostar hann margra vikna verk að
kanna máalvexti frá öllum hliðum.
Vonlaust er að ætla að mynda sér
skoðun um mál með því að skoða
það aðeins frá sjónarhóli annars
málsaðiljans. En þegar hinn V.G.
kemur til skjalanna, þá þarf hann
aðeins að skoða málið frá einni hlið
og er hann þó enginn lögfræðingur.
Síðan fellir hann sinn áfellisdóm
yfir Hæstarétti. Allt hans atferli
einn æðibunugangur sleggjudóma
og siðleysis. Hann sér aldrei nema
eina hlið á hverju máli og þá
venjulega aðeins yfirborð hennar.
Með slíkum vinnubrögðum
ávinnur V.G. sér orðstír sem
fúskari allra fúskara, sem vaðið
getur inn á hvaða sérfræðisvið sem
er og fellt þar dóma ótt og títt, án
þess að hafa kannað málið.
Mannþekkjarinn
Vilmundur
Gylfason
Vantraust er eitt hinna stóru
orða V.G. Hann hefur ár og misseri
unnið þrotlaust að því að rýra
fyrirvarsmenn og stofnanir ís-
lenzks þjóðfélags og lýðræðis því
trausti, sem þeim er nauðsynlegt að
hafa, svo að þær fái starfað.
Uppáhalds purningar V.G eru „Er
honum treystandi?" „Er hann
traustsins verður?" „Á hann ekki
að segja af sér?“ o.s.frv.
Auk þessa ósleitilega starfs við
að rýra menn í ábyrgðarstöðum og
yfirvöld trausti, ræðst hann harka-
lega á ráðherra fyrir að bera traust
til fólks í samskiptum við það t.d.
að treysta ráðuneytisstjóra og
starfsfólki ráðuneytisins, sbr. til-
vitnuð ummæli hér að framan.
Slíkt traust kallar hann barnaskap
og skort á mannþekkingu.
Á hinn bóginn sýnir V.G. mann-
þekkingu sína með því, hverja hann
gerir að heimildar- og trúnaðar-
mönnum sínum. Það er ekki að
ástæðulausu, sem ferið er að kalla
Vilmund Gylfason, Kristján
Pétursson og Hauk Guðmundsson
„heilaga þrenningu heiðarlegra
manna".
Ástæðulaust er þó að gera aðferð
Hauks Guðmundssonar að gaman-
máli. Aðferð hans heyrir til al-
gjörra undantekninga í sögu ís-
lenzkrar lögreglu. En ef hún væri
algeng, er ljóst að gera mætti
hvaða grandvaran mann að glæpa-
manni í augum almennings. Guð-
bjartsmálið er lítið íslenzkt
Dreyfusarmál.
MacCarthy,
Nixon og Agnew
Árásir V.G. á dómstóla
réttarfar á Islandi minna á, að
fyrir nokkrum árum gerðu þeir
Nixon og Agnew varaforsetaefni
hans „lög og rétt“ að helzta slagorði
sínu í kosningabaráttunni. Þeir
boðuðu eflda og herta löggæzlu og
réttarfar. Þessi barátta þeirra
tvímenninga dugði þeim þó ekki
sjálfum til að komast hjá að verða
sjálfir uppvísir að stórfelldum
lögbrotum. Þær uppljóstranir
sýndu svart á hvítu, hvernig
yfirdrepskapur og hræsni hinna
stórvirku lýðskrumara veður oft
uppi í lýðræðisþjóðfélögum.
Nixon var lærisveinn lýðs-
krumarans MacCarthys, sem vakti
upp ógnaröld í Bandaríkjunum upp
úr 1950. Nixon var einn þeirra, sem
báru MacCarthy til grafar.
Það var engin tilviljun, að
öldungardeildarmaðurinn, Sam
Ervin, fékk það verkefni að stjórna
Watergaterannsóknum þingsins
gegn Nixon og hans mönnum.
Mörgum árum áður hafði Ervin
orðið manna fyrstur til að fordæma
MacCarthy, sem þá var þjóðhetja,
sem mannorðsmorðingja (charact-
er assassin).
Blind sjálfs-
upphafning
I blindri sjálfsupphafningu vill
og V.G. líkja sjálfum sér við
rannsóknarblaðamennina, sam-
herja Sam Ervins. Líkingin milli
hans og Nixon og MacCarthy er þó
miklu nærtækari. Hann hefur átt
frumkvæði að persónulegum árás-
um eins og þeir á andstæðinga sína.
Hann hefur haldið uppi harkaleg-
um árásum á réttarfar og ráðu-
neyti, eins og MacCarthy og Nixon
o.s.frv. Sá veldur miklu, sem
upphafinu veldur. Harkan í atlög-
unni gegn Nixon var fyrst og
fremst sprottin af hefndarhug
þeirra, sem orðið höfðu mörgum
árum áður fyrir barðinu á ofsókn-
um MacCarthys og Nixons. Þessi
öfl unnu leynt og ljóst að falli
Nixons á degi reikningsskilanna.
Að lokum
Ofsóknir Vilmundar Gylfasonar,
flumbruháttur hans og fúsk, sið-
leysi og dónaskapur, hvort heldur í
sjónvarpi eða öðrum fjölmiðlum,
sjálfsupphafnig og dómsýki, skrum
og skítkast munu því miður skipa
honum á bekk sem hinum litla
íslenzka Nixon eða MacCarthy,
atkvæðaveiðara, sem kemst all-
langt upp mannfélagsstigann, en
skortir vitsmuni og sjálfsgagnrýni
til að átta sig á, að flest mál hafa
fleiri en eina hlið og að hróp
hjarðarinnar „Heil Vilmundur" eru
engin sönnun þess, að aðferðin sé
ráðvönd eða málstaðurinn góður.
í grein þessari er reynt að veita
V.G. ofurlítið aðhald. Vonandi
verður næsti kafli í ævisögu hans
bjartari en sá, sem nú er að enda.
Ólafur Jóhannesson blikksmiður kennari við blikksmíða-
deild Iðnskólans að útskýra teikningu fyrir nemendum
sínum.
Iðnskólinn í Reykjavík':
Blikksmíða-
braut stof nuð
Ákveðið hefur verið að
við Iðnskólann í Reykjavík
verði rekin sérstök fram-
haldsdeild í blikksmíði á
næsta vetri; til þess að svo
geti orðið þurfa að innrit-
ast minnst 8 nemendur.
Nú er svo komið að
flestir eru farnir að hallast
að því að færa verklegu
kennsluna inn í skólana.
Þar með er ekki sagt að
segja eigi skilið við gamla
meistarakerfið því að sjálf-
sögðu verða skólarnir og
atvinnulífið að haldast í
hendur ef vel á að takast.
Félag blikksmiða' hvetur
alla blikksmiði, sveina og
meistara, að standa vörð
um verkmenntun í blikk-
smíði og því hvetja þá sem
hugsa sér að fara í blikk-
smíðanám til að hefja
námið í hinni nýju Blikk-
smíðabraut í Iðnskólanum.
Með slíkri hvatningu
stuðlum við blikksmiðir að
betri verklegri menntun.
Kristján Ottósson,
blikksmiður.
Sigurður Harðarson nemi
í blikksmíði.