Morgunblaðið - 29.06.1978, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 1978
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
ÞORSTEINN ÞÓRDARSON,
hú«gagnabólstrari,
Kaplaskjólsvegí 31, Rvk.
lést 27. júní í Landspítalanum. viftborg SigÞór«1óttir,
Elísabet Þorsteinsdóttir,
Þór Rúnar Þorsteinssson.
Faðir okkar. + HELGI GEIRSSON,
Laugarvatni,
lést þrlöjudaginn 27. júní. Börnin.
t
Eiginkona mín, móöir og tengdamóðir,
JÓHANNA JÓHANNESDÓTTIR,
Héteigsvegi 24,
Reykjavík,
lést af slysförum í Borgarspítalanum í Reykjavík þann 28. þ.m.
Albert Þorgeirsson,
börn og tengdasynir.
t
Eiginkona mín,
KRISTJANA PÁLSDÓTTIR,
Samtúni 24,
andaðist að morgni 28. þ.m.
Kristjén Júlíusson.
t
Móöir mín og tengdamóöir,
RANNVEIG ÞORSTEINSDÓTTIR,
fré Kvígindisfelli,
Télknafiröí,
lést aö heimili sínu Ránargötu 50, aö morgni þriöjudags 27. júní.
Rafn Franklin,
Guóbjörg Sigvaldadóttir,
barnabörn barnabarnabarn
og Ólafur Þórarinsson.
t
Faöir okkar,
ÓLAFUR FRIDRIKSSON,
fré Jaóri, Þykkvabæ,
veröur jarösunginn frá Þykkvabæjarkirkju, laugardaginn 1. júlí kl. 1.30.
ísafold Ólafsdóttir,
Þóra Ó. Fannberg.
t
Flginmflftnr minn ng fflöir-------------------------------------
ADOLF K. VALBERG,
Réttarholtsveg 91,
veröur jarösettur frá Fossvogskirkju kl. 10.30 árdegis föstud. 30. júní.
Sigríður Jónsdóttir Valberg,
íris Valberg.
t
Eiginmaöur minn og faöir,
TOBIAS TRYGGVASON,
Hafnargötu 48,
Kaflavfk,
veröur jarösunginn í Innri-Njarðvíkurkirkju laugardaginn 1. júlí kl. 14.00.
Blóm vinsamlegast afbeöin, en þeir, sem vildu minnast hans, eru vinsamlega
beönir aö láta Systrafélag í Innri-Njarövík njóta þess.
Hafdís Svavarsdóttir og börn.
t
Útför mannsins míns og fööur okkar,
GUDMUNDAR ÓLAFS GUDMUNDSSONAR,
fré Sveinseyri Télknafiröi,
veröur gerö frá Fríkirkjunni í Hafnarfiröi föstudaginn 30. júní kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hins látna er bent á Hrafnistu í Hafnarfiröi.
Sigríóur Guóbjartsdóttir,
og börn.
Guðlaug Björnsdóttir
Álfabrekku - Minning
Fædd 2. apríl 1894
Dáin 6. júní 1978
Söknuður og þakkir, eitthvað
þessu líkt varð mér innanbrjósts,
þegar mér var tilkynnt andlát
Guðlaugar Björnsdóttur frá Álfa-
brekku við Suðurlandsbraut. Svo
sannarlega er söknuður okkar vina
hennar mikill. Margs er hér að
minnast og mikið að þakka þeirri
miklu heiðurskonu.
Ég verð alltaf í stórri skuld við
hana fyrir þá miklu umönnun, sem
hún sýndi mér og mínum börnum.
Ég kynntist henni fyrir tuttugu
og tveimur árum. Bundust þá
mikil vináttubönd á milli okkar og
var hún mér eins og mín besta
móðir.
Guðlaug rak verslun til fjölda
ára inni við Suðurlandsbraut þar
sem hét Álfabrekka og var hún þar
elskuð og dáð af þeim, sem
verzluðu við hana dag hvern, því
ekkert aumt mátti hún vita eða
sjá. Þetta var mjög vel gefin kona
og skildi lífið og vildi hún greiða
götu allra svo mjög, að hún kom
sjálfri sér oft í þröng.
Ung að árum missti hún mann
sinn Jón Erlendsson og má nærri
geta, hversu þungt áfall það hefur
verið ungri konu með tvö börn, þá
bæði í æsku. Það var langt frá því
að Guðiaug léti hugfallast og upp
komust börnin. Einkasonurinn
hvarf af landi brott og settist að
erlendis, en dóttur sína missti hún
unga, frá fimm ungum börnum,
sem öll voru innan við fermingu.
Var það henni mikið áfall, en
Guðlaug lét ekki bugast. Flutti
hún nú á heimili tengdasonar síns,
og bjó þar í níu ár. Gekk hún
sínum ömmubörnum í móður stað
og reyndist þeim sem besta móðir.
Oft sagði hún við mig: Það er
sólin í hjarta mínu, þessi börn. Og
nú eru þau öll uppkomin, og öll
hafa þau gengið menntaveginn.
Mikið gleðiefni var það, hve vel
þau reyndust ömmu sinni. Þau
báru alla tíð umhyggju fyrir
henni.
Að lokum þakka ég minni góðu
vinkonu fyrir alla þá tryggð og
ástúð, sem hún sýndi mér og
mínum.
Sigríöur Jónsdóttir
Snœfelli — Minning
Fædd 22. júní 1893
Dáin 9. juní 1978
Fáein minningarorð vil ég rita
niður, mitt í erlinum, um góða
vinkonu mína, sem kvaddi okkur
nú um s.l. helgi.
Hún var aldurhnigin orðin og
hafði lengi við vanheilsu búið, en
tekið öllu með æðruleysi og ró svo
sem hún hafði gert ævi sína alla
og andlegu þreki hélt hún til
hinztu stundar.
Lífið var henni enginn dans á
rósum, fátæk alþýðukona, sem átti
stóran barnahóp og vann þeim allt
er hún mátti og barnabörnunum
síðar svo sem kraftar og þrek
framast leyfðu. Já, Sigríður vin-
kona mín Jónsdóttir bjó lengi við
þröngan kost og þau kjör, sem
nútímakona myndi eiga erfitt með
að sætta sig við.
Samt var hún að leiðarlokum
sátt við lífið, sátt við allt og leit
björtum augum á tilveruna, hafði
af því helztar áhyggjur, að menn
kynnu ekki nægilega vel að fara
með þau verðmæti, sem þeir í dag
fá í hendur.
Og orð eru það að sönnu.
Lífssögu hennar skulu hér gerð
lítillega skil, en hvergi verður það
gert, sem ég vildi.
Hún var fædd 22. júní 1893 og
átti því aðeins fáa daga í 85 ára
afmælið.
Fæðingarstaður hennar var á
Einholti á Mýrum í Aust-
ur-Skaftafellssýslu, hún var dóttir
hjónanna Stefaníu Kristínar Sig-
urðardóttur og Jóns Brynjólfsson-
ar bónda þar.
Systkini hennar voru 7 og eru
tvö þeirra enn á lífi. Sigríður átti
í barnæsku heima í Dölum í
Mjóafirði og þangað vildi hún láta
flytja sig til hinztu hvíldar. Þaðan
kvaðst hún eiga margar sínar
björtustu minningar og þar vildi
hún því hvíla.
Til Seyðisfjarðar flutti hún um
tvítugt en til Reyðarfjarðar árið
1915 og átti þar heima alla tíð
síðan, enda var hún sannur
Reyðfirðingur og unni staðnum og
umhverfinu sem slíku.
Maður hennar var Stefán
Bjarnason frá Fossi á Síðu og
eignuðust þau 10 börn og eru þau
öll á lífi, nema eitt. Þau eru:
Blómey, Bjarni, Guðríður, Pálína,
Ragna Þorgerður, Gunnar Auð-
unn, Valborg, Kristín Stefanía og
Guðný. Allt er þetta atorkufólk
hið mesta og ágætlega gert. Það
var ekki létt að framfleyta stórri
fjölskyldu á árum kreppu, fátækt-
ar og lítillar atvinnu.
Þá var öldin önnur um allt
öryggi fólks og okkur nútímafólki
lítt skiljanlegt hvernig þetta fólk
fór að koma til manns stórum
barnahópi, svo sem þau gerðu
Sigríður og Stefán.
En 5. febrúar 1942 kvaddi sorgin
þar dyra, þá andaðist Stefán á
bezta aldri og þá voru yngstu
börnin 4 innan við fermingu.
Átak ekkjunnar og eldri barn-
anna var mikið, en í engu var
gefizt upp og á öllum erfiðleikum
sigrazt, þó ekki væri það létt á
stundum. Það er ekki óveglegur
minnisvarði sem hún Sigríður
t
Þökkum innilega samúö og vináttu viö andlát og úttör
ÞORBJARGAR SAMÚELSDÓTTUR,
Gísli B. Jónsson, Sjötn Helgadóttir,
Kristjén Sveinsson, Valgeröur Hjartardóttir,
Sonya Sveinsdóttir, Siguröur Jónsson,
og barnabörn.
t Innilegar þakkir lærum viö öllum, er sýndu okkur samúö og vlnarhug vegna andláts og jaröarlarar, móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
GUÐRÚNAR JÓNSDÓTTUR,
Iré Digraneai,
Dagbjört Siguröardóttir, Grétar Siguröaaon,
Sigmundur Hanaan, Ingveldur Sigmundadóttir,
Gíali Sigmundaaon, Sigmundur Grétaraaon,
Guöjón Sigmundaaon, Ómar Grétaraaon,
Gunnar Sigmundaaon, Rúnar Grétaraaon,
Guörún Sigmundadóttir, Guörún Grétaradóttir.
Að lokum votta ég tengdasyni
hennar og börnum hans, ömmu-
börnum hennar heita samúð í sorg
þeirra og missi.
Þó missi ég heyrn og mál og róm
0(í máttinn ég þverra tinnl,
þá sofna ég hinzt við dauðadóm,
ó, Drottinn, gef sálu minni
að vakna við söngsins helga hljóm
( himneskri kirkju þinni.
(Ólfna Andrésdóttir.)
Guðrún Bjarnadóttir.
lætur eftir sig með lífsstarfi sínu,
linnulausri baráttu og striti fyrir
sína allt fram undir elliár. Og til
hins síðasta heima gekk hún að
hverju því verki, sem henni var
kleift að sinna.
Sigríður var atgerviskona til
sálar og líkama, hressileiki og
glaðværð fylgdi henni og atorkan
og dugnaðurinn leyndi sér hvergi,
einkenni sem sannarlega eru
mikils virði.
Um hana mátti segja að trú
væri hún yfir hverju því sem henni
var fyrir trúað, fastlynd með
ákveðnar skoðanir á lífinu og
þjóðmálunum. Hún fylgdi Sjálf-
stæðisflokknum mjög fast að
málum, en aldrei skyggði það á
okkar góða vinfengi og talaði hún
þó í engu tæpitungu í þeim málum.
En hún var vinföst hið bezta og
lét þjóðmálaskoðanir sínar aldrei
bitna þar á þeim sem hún um-
gekkst. Ég kynntist henni bezt á
efri árum hennar, þegar systir mín
varð tengdadóttir hennar og hún
óx við nánari kynni, yfir henni var
ákveðin reisn og festa, en frá
henni stafaði líka ósvikin hlýja og
elskusemi, sem mótlæti lífsins
hafði ekki tekizt að slá á fölskva.
Ég á um hana bjarta og góða
minningu, sem geymist mér. Verð-
mætt er það að hafa kynnzt góðri
konu, sem hafði ævinlega sýnt af
sér hetjuskap og boðið öllum
erfiðleikum byrginn. Þar mun
lífstrú hennar, trú á æðri forsjón
hafa verið henni ómetanleg stoð á
erfiðum stundum. Þá æðri forsjón,
sem við öll leitum til, þegar á
bjátar, hvað sem hver segir. Megi
hún sjá drauma sína rætast í æðri
heimi handan okkar. Þar mun
verða bjart í kringum þessa
sómakonu.
Frá fjölskyldu minni skulu
færðar þakkir fyrir hin góðu kynni
alla tíð og innilegar samúðar-
kveðjur færi ég öllu hennar fólki,
ekki sízt fjölskyldunni á Snæfelli
og Gunnari mági mínum og hans
fjölskyldu.
Dáðrík saga er á enda, en í
hugum fólksins hennar og sam-
ferðamanna mun geymast um
ókomna tíð.
Blessuð sé minning hennar.
Ilelgi Seljan