Morgunblaðið - 06.07.1978, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. JÚLÍ 1978
MW
MORöJKí
RAff/no

GRANI göslari
Á morgun ferðu til læknis út af
hálsinum á þér!
IHLOTTIEIL
Mundu að sýningin verður að halda áfram hvað sem yfir dynur!
Getum við fengið eins manns
herbergi með dyrum á milli?
Friðun Elliðaánna
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þegar spilið hér að neðan kom
fyrir virtist liggja í augum uppi
að annað tveggja lykilspila þyrfti
að vera vci staðsett til að spilið
ynnist. En seinna sá spilarinn að
þriðja spiiið skipti meira máli.
Vestur gaf, allir utan hættu.
Norður
S. K106
H. G
T. G9874
L. ÁDd73
Vestur
S. D754
H. KD107
T. 2
L. 10642
Austur
S. ÁG93
H. 98632
T. 6
L. KG9
Suður
S. 82
H. Á54
T. ÁKD1053
L. 85
Norður og suður náðu auðveld-
lega fimm tíglum en andstæðingar
þeirra sögðu alltaf pass. Vestur
spilaði út hjartakóng. Sagnhafi sá
og vissi að 50% líkur voru með því
að austur ætti laufkóng. Og að
auki voru einnig 50% líkur til þess
að vestur ætti spaðaás. Saman
virtist þetta nógu gott. Hann tók
því fyrsta slaginn og einu sinni
tromp. Laufsvíningin mistókst og
spilaði suður seinna að spaða-
kóngnum. En þegar í ljós kom, að
austur átti þessi umræddu háspil
tapaði suður spilinu.
Möguleikarnir voru fjórir. Vest-
ur gat átt bæði spaðaás og
laufkóng. Eins gat austur átt bæði
þessi spil. Og vestur gat átt ásinn
og austur kónginn eða öfugt;
vestur kónginn og austur ásinn. I
þrem þessara tilfella var spilið
öruggt en í einu tapað.
Suður var ekki ánægður. En þá
sá hann spaðatíuna og uppgötvaði
að hún lék í raun og veru
aðalhlutverkið.
Hann benti því spilafélögum
sínum á hvernig mátti og átti að
vinna spilið. Taka útspilið með ás
og trompa strax hjarta, fara heim
á tromp og trompa aftur hjarta.
Aftur heim á tromp og spila spaða
frá hendinni. Léti vestur þá lágt
var spilið öruggt með því að láta
tíuna frá blindum. Austur væri þá
neyddur til að gefa ellefta slaginn.
Og sama staða kæmi upp léti
vestur hátt spil þegar spaðanum
var spilað frá hendinni. Kóngurinn
yrði lagður á og tían myndi gegna
sama hlutverki og kóngurinn gerði
í fyrra tilfellinu.
Sofðu bara áfram, slökkviliðið er komið!
„Laxinn er genginn að landi og
leitar í árnar, þar sem hann fyrst
sá dagsins ljós. Langar eru þær
leiðir, sem hann hefur lagt að baki
á ferðum sínum um úthafið.
Lífsskilyrðin í sjónum hafa verið
góð og því hefur hann náð að vaxa
og dafna með ólíkindum á tiltölu-
lega skömmum tíma. Feitur er
hann orðinn og fallegur, langt
umfram það, sem hann var, er
hann yfirgaf árnar í æsku sinni.
Hin dökku djúp hafa verið honum
gjöful, þrátt fyrir ótal hættur sem
hann hefur orðið að takast á við.
Og nú leitar hver einn lax á
sínar æskuslóðir, en þar _eru
afkvæmum hans búin þau skilyrði,
sem ein duga þeim til lífs og
vaxtar á æskuskeiði þeirra.
Mönnum er það enn óráðin gáta,
hvernig laxinn fer að því að rata
til landsins og að finna sína réttu
á. Vafalaust má telja, að æðra vit
eigi hér hlut að máli, vit, sem beini
laxinum til réttrar áttar. Eðlis-
ávísun. Sambandsvit. Hvað er
eðlisávísun annað en móttaka
æðra vits? Og sjaldan mun þetta
vit bregðast laxinum. Hann mun
sjaldan villast.
Elliðaárnar renna til sjávar í
miðri höfuðborg Islands. Fagrar
eru þær og umhverfi þeirra. Þar
eru margir smáfossar með hyljum
undir. Þar er hægt að una sér á
hlýjum sumardögum og njóta þess
yndis, sem náttúran býður.
Þegar laxinn gengur í árnar, er
mikill yndisauki að horfa á hann
í vatninu og sjá hann stökkva
fossana. Friðsælt er við Elliðaárn-
ar frá náttúrunnar hendi, og
friðsælla væri þar, ef ekki væru
veiðimennirnir, sem svo mjög
spilla þeirri friðsæld, sem þar væri
annars. Því þar sem dráp er
stundað, þar er ekki friður.
Elliðaárnar ætti helst að friða
fyrir ágangi veiðimanna. Fólk
gæti þá komið þangað með börn
sín á góðviðrisdögum og kennt
þeim að njóta þeirrar fegurðar og
þess iðandi lífs, sem árnar hafa að
bjóða. Kennt þeim dýravernd í
stað dýradráps. Kennt þeim að
meta lífið í öllum þess myndum og
umgangast það með lotningu.
Kennt þeim að líta á dýrin (í þessu
tilviki laxana í ánum) sem sjálf-
stæða einstaklinga, sem hafa sinn
eiginn lífsrétt frá náttúrunnar
hendi.
Fagurt er við Elliðaár og
fegurra væri þar ef laxadrápum
linnti. Væri óhugsandi að banna
laxveiðar þar í eitt sumar til
reynslu? Hlyti það ekki að vera
vinsæl ráðstöfun og heillarík að
bjóða friðelskandi fólki að njóta
þess yndis, sem óspillt náttúra
Kirsuber í nóvember
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaði
6
íyrirvaralaust og gerbreytti
honum, og þurrkaði burt fýlu-
legt yfirbragðið, svo að andlitið
Ijómaði af hlýju og kúnni.
— Nei, þar segirðu líka rétt,
sagði hann. — t*ví á ég aldeilis
ekki að venjast. Á sjónum er
ekki verið að hringja eilíflega
útfararklukkum og heima í
Finnbjörgum eru kirkjurnar
ckki svona ofan í okkur. En ég
ætlaði nú ekki að vera neitt
kvikindislcgur. Mér líður ljóm-
andi vel hér í hænum, það verð
ég að segja, og þið hafið verið
alveg sérstaklega Ijúf í viðmóti
við mig.
Þessi ræða var óvenjulega
löng af Matta að vera og lá við
hann gripi andann á lofti eftir
þessi ósköp og hann lauk þessu
vandræðalega með því að
þreifa í vasa sína eftir smápcn-
ingum.
— Annars er ég hingað
kominn til að verzla... það
er... líklega ekkert eftir
handa mér? Af þessu góða...
þú veizt í rauða pappírnum...
— Ég fæ ekki nýju sending-
una fyrr en í lok vikunnar,
sagði fröken Billkvist, en ég
hef kannski tckið eitthvað frá
fyrir þig. Hvað viltu mikið?
— Fimm, sagði Matti ákaf-
ur. — Mig langar að fá fimm
í dag.
Hún stakk súkkulaðimolun-
um ofan I pokann, lagði saman
og bætti aðvarandi við.
— En þetta er sterkt, það er
vín I þessu svo að þú skalt nú
gæta þín að verða ekki alkóhól-
isti aí þessu áti.
— Vonandi ekki af fimm
súkkulaðimolum ... og svo get-
ur vel verið ... að ég gefi...
öðrum með mér.
Hann brosti aftur til elsku-
legu litlu konunnar bak við
búðarborðið og hvarf út um
dyrnar í mun betra skapi en
þegar inn kom.
Enn kváðu við klukkna-
hringingarnar en næstu mann-
eskja sem skaut þarna upp
kollinum hafði ekkert við há-
vaðann að athuga. Þvert á
móti.
Ifún hét Nanna-Kasja Ivar-
sen, nýlega þritug og var
hvorki meira né minna en einn
og sjötfu á hæð á sokkaleistun-
um. Hún var plltaf á lághæiuð-
um skóm og þar sem hún bjó í
húsinu hafði hún ekki brugðið
yfir sig kápu. Ljóst hárið var
tekið saman í hnút í hnakkan-
um og kjóllinn var samkvæmt
allra nýjustu tízkunni. Hann
var úr fjólubláu kamgarni með
þröngu pilsi sem náði næstum
niður á ökkla og kraginn var
upp f háls og kjóliinn var svo
þröngur um mittið að hann
sýndi það sem hann átti alls
ekki að sýna að frú Invarsen
var býsna þrýstin á sumum
stöðum. Ilún hafði ferska og
fallega húð, munnurinn stór og
tennurnar rcglulegar og hvft-
ar.
— Hæ þið, sagði hún — Er
heitt á könnunni? Ég kem með
nýhakaðar smákökur, ef ég má
koma inn og skrafa smástund
við ykkur. Finnst ykkur
klukknahljómurinn ekki töfr
andi? Nei, cn hvað þú hcfur
fengið þér glæsilegan hatt,
Helenda. Ilvar fékkstu hann?
— Hjá Thela Blohm. Hún
vildi einnig pranga inn á mig
slöri en það var nú einum of
mikið af því góða, svo að ég
harðncitaði. Ér Ivar á ferða-
lagi?
Ivar Ivarson var sölustjóri í
efnaverksmiðjunni í Skoga og
það var ekkert leyndarmál að
verksmiðjan var mjög að færa
út kvíarnar og hafði verið að
því síðan friður hafði verið
saminn.
— Hvort hann er! sag-i
Nanna Kasja — hann er á
stöðugum þeytingi út og suður.
Hann á að kanna stöðuna á
erlendum mörkuðum, eins og
það er kallað. Hann verður í
burtu í hálfan mánuð og ég er
bæði eirðarlaus og hef ekkert
við að vcra. Ilamingjan sanna!
Hvaða hávaði er nú þetta!