Morgunblaðið - 08.07.1978, Blaðsíða 28
28
MORGUNBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 1978
MORgdNyj^
KAFF/NU w
(()
4fe
cFJS.
GRANI göslari
'995
PIB
COPfNMSfN
HOVL£-
Ék sit hér vegna litblindu.
Prentaði 5000 kalla!
Ég vona að þú hafir tæmandi skýringu á þessu atviki!
Þetta heitir mislingar!
j|yf.fn,
a & m ff " ! i , ! n l
BRIDGE
Umsjón: Páfí Bergsson
Þegar litið er á allar hendurn-
ar í spili dagsins er auðvelt að sjá
tólf slagi — með svíningu í spaða.
En er svíningin sem slík hrein
ágiskun eða er hægt að fram-
kvæma hana með öryggi?
Vestur gefur og allir eru á
hættu.
Norður
S. KD4
H. ÁD
T. ÁD4
L. 86542
Vestur Austur
S. 86 S. G973
H. 9875 H. 632
T. 108 T. 97532
L. KD973 L. 10
Suður
S. Á1052
H. KG104
T. KG6
L. ÁG
Suður er safnhafi í sex gröndum
og vestur spilar út hjartaníu. Við
tökum fyrsta slaginn með ás og
sjáum að án fyrirhafnar getum við
tekið ellefu slagi.
Spaðinn er eini liturinn, sem
gefur möguleika á tólfta slagnum
og til að vita hvernig best er að
meðhöndla hann náum við okkur
í upplýsingar um hendur and-
stæðinganna. Til að þær geti orðið
tæmandi þarf að spila laufi tvisvar
og því ekki að gefa þrettánda
slaginn strax? Spilum laufi, látum
gosann heima og vestur fær
slaginn. Hann spilar sjálfsagt
aftur hjarta og nú tökum við
slagina okkar. Fjórir á hjarta og
þrír á tígul og nú vitum við meira.
Vestur átti fjögur hjörtu í upphafi
og var tvisvar með í tíglinum. En
austur átti þrílit í hjarta og fimm
tígla. Hann lét auðvitað tígul í
fjórða hjartað og vestur lauf í
þriðja tígulslaginn.
Nú eru eftir aðeins fimm spil á
hendi og þegar við tökum á
laufásinn lætur austur síðasta
tígulinn. Þá er talningin á höndum
varnarspilaranna orðin fullkomin.
Austur á aðeins eftir spaða, fjögur
stykki, og vestur þannig þá tvo
sem eftir eru. Svíningin er þannig
ekki lengur ágiskun. Tökum á kóng
og drottningu og tían og ásinn
verða tveir síðustu slagirnir.
Þetta var einfalt en til að vera
öruggur var nauðsynlegt að gefa
laufslaginn í upphafi. Gott hjá
okkur að sjá það.
C0SPER
7760
Ég gaf honum ísinn gegn því loforði, að hann byrjaði
ekki að reykja fyrr en að loknu stúdentsprófinu!
Stalín, Stalín...
99
• „Stalín, Stalín,
blessuð séu
verk þín“
„Þá eru sósíalistarnir á ís-
landi búnir að setja upp skautfald-
inn og koma í sjónvarpið og
segjast vera íslenskir. Skaut-
,faldurinn sýnist mér halla nokkuð,
því er ekki búið að innleiða
„Internationalinn" sem þjóðsöng á
1. desember í Háskólanum? Ætli
þeir geti notað Matthías Jochums-
son lengur? Skaði er það mikill, að
ekki var hægt að virkja hans
miklu skáldagáfu fyrir sósíalism-
ann. Ég er ekki svo steinblind, að
mér detti í hug að kommúnistarnir
í Járntjaldslöndunum hafi ekki
verið eins þjóðhollir eins og þeir
sem hæst láta í Keflavíkurgöng-
um, en voru það ekki þeir, sem
hjálpuðu Stalín að setja okið á
þjóðir sínar? Hefur ekki Þjóðvilj-
inn alltaf haft uppi sama lofsöng-
inn um allar stjórnaraðgerðir
Rússa, bæði á Stalíntímabilinu og
allar götur niður í morðsveitir
Castros, Rauða herinn og Baader-
Meinhof? Hvar kemur íslensk
gagnrýni á allt þetta?
Eigum við ekki nógu marga
lofsöngva um Stalín? Það hefur
verið arfurinn frá Agli og Snorra,
að þeir eru ortir í hefðbundnum
stíl, en ekki eins og hjá Pólverjan-
um, því þar er kvæðið, sem tók 90
mínútur að flytja og fjallar
eingöngu um Stalín. Frá Póllandi
kemur engin tónlist lengur og
þegar verkamennirnir báðu um
kauphækkun og betri vinnuskil-
yrði voru forsvarsmenn þeirra
ekki gerðir að sjónvarpsstjörnum,
heldur fengu þeir fangelsisvist.
Mér finnst það því hálf hart, þegar
sósialistarnir koma í sjónvarpið og
segja að Morgunblaðið sé með
blekkingar og Rússagrýlu. Það eru
Kirsuber í nóvember
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaði
8
Persónur sögunnari
Fimm af yngri kynslóðinni,
þar af einn morðingi og annar
verður fórnarlamb morðingj-
ansi
Judith Jernfelt
Matti Sandor
Klemens Klemensson
BKO Roland Norell
Nanna-Kasja Ivarsen
og tvær miðaldra fraukar sem
eru mikilvæg vitnii
Helena Wijk
Lisa Billkvist
og læknir og jtfirlögreglu-
þjónn sem hafa ólíkar skoðan-
ir á morðmáiinui
Daniei Severin
Leo Berggren
ásamt með lögregiuforingjan-
um sem dregst inn í málið í
nokkur dægur áður en glæpur-
inn fyrnisti
Christer Wijk.
það hvarflaði að henni sú
hugsun að hvorki pilsið né
skórnir hentuðu kvöldrigning-
unni og slabbinu á götunum.
— Nei, er það ekki Judith.
Það er langt síðan við höfum
sézt. Hvað ert þú að gera um
þessar mundir?
— Ég er aðstoðarstúlka hjá
héraðslækninum. Hann hefur
enga hjúkrunarkonu sér til
aðstoðar. Hún hefur verið í fríi
síðan í sumar.
— Ertu hjá Severin lækni?
Þá veiztu kannski hvort Nanna
Kasja náði sambandi við hann
í dag?
— Já, hún kom. Svo keyrðu
þau upp að Móbakka saman.
Þótt svarið væri undur kurt-
eislegt var ómögulegt að losna
við þá tilfinningu að stúlkan
væri sem á nálum. Jafn skjótt
og hcnni fannst hún geta verið
þekkt fyrir það, hneigði hún
sig og þaut út.
Tíu mínútum síðar kom
Kiemens Klemensson þjótandi
ínn um hinar sömu dyr. Hann
hristi ljóst hárið og starði fast
á Lisu Billkvist, sem var að
ganga frá í búðinni.
— Nú hlýturðu að hafa haft
upp á Matta vini mfnum fyrir
mig, sagði hann.
— Hann er svei mér að verða
ástsæll, sagði Lísa.
— Hvað áttu við með því?
— Judit Jernfelt var að enda
við að spyrja um hann.
Allt í einu var engin glað-
værð lengur, það var kynlegur
glampi í bláum augum
Klemensar. Hann var í senn
hugsi og eiginlega gremjulegur
á svip.
— Já, hún heldur til hér
öðru hverju. Þó... ja, það
getur aldrei orðið mitt mál.
Hann klappaði fröken Bill-
kvist á vangann og horfði
annars hugar á Helenu, meðan
hann reyndi að móta spurningu
og setja samtfmis fram svar
sem losaði hann við alla ábyrgð
f sambandi við viðkvæmt
vandamál.
— Fjárinn hafi að ég geti
blandað mér í það. Það er ekki
ég sem er að gera mér í
hugarlund að ég sé trúlofaður
henni!
3. kafli.
Föstudaginn í þessari sömu
viku, nánar tiltekið þann
þriðja nóvember 1950, hringdu
klukkurnar í hvíta kirkju-
turninum en nú var hvorki
hringt vegna nýlátins þjóðhöfð-
ingja né heldur Zakariasar frá
Móbakka heldur vegna ann-
arra nýlátinna meðlima í
söfnuðinum.
Enn var veðrið kalt og
hráslagalegt en samt var fjöldi
manna á ferli fram og aftur við
Prestsgötu. Fyrir utan búðirn-
ar í sambyggingunni Hjorten
númer sex stóð þó að minnsta
kosti ein vera sem ekki hafði
mikið að gera — eða hann var
kannski bara á báðum áttum.
Eftirnafn hans var Norrel og
það sagði þá sögu að hann var
af efnafólkinu í Skoga, hann
hét Bo og Roland og var
yfirleitt stytt í RoIIe eða Bolle.
Hann var tuttugu og fjögurra
ára og var að læra efnafræði