Morgunblaðið - 24.08.1978, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. ÁGÚST 1978
MORöJNc
KAffinu
c n '■ {.
T\£=?
Frú mín góð. Aðcins að segja
okkiy sannleikann umbúða-
laust en svo getur lögíræðing-
urinn yðar spreytt sig á hinu!
Mér er sagt að í þessari borg
séu vasaþjófarnir með fádæm-
um harðir!
Ef þú neitar að borga, geturðu
ekki sagt á eftir að enginn hafi
munað eftir afmæiisdeginum
þinum í ár!
Ókurteisi
„Oft heyrir maður talað um að
íslenzkt afgreiðslufólk sé miklu
ókurteisara í framkomu við við-
skiptavini en starfsbræður og
systur þeirra erlendis. Er bera á
saman þessari staðhæfingu til
sönnunar þá er oft tekið nærtækt
dæmi en það er að segja frændur
okkar á Norðurlöndum. Sagt er að
þar sé mun skemmtilegra að
verzla einmitt vegna þess að þar
hafi maður ekki á tilfinningunni
að maður sé óvelkominn og að
spyrja eftir kjólnum sem stóð í
glugganum fékk ég það beint í
hausinn að ég ætti að fara út því
að afgreiðslustúlkan hefði ekki
tíma til þess að afgreiða mig þar
sem hún ætlaði að loka eftir fimm
mínútur, ég gæti bara komið aftur
á morgun. Eg varð auðvitað mjög
hissa og sagði konunni að ég yrði
farin úr bænum áður en hún yrði
búin að opna um morguninn og
yrði ég þá bara að hætta við
kaupin þar sem hún gæti ekki
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Vanir keppnisspilarar vita yfir-
leitt nokkuð vel hvenær vænta má
sveiflu stiga í sveitakeppni. Þeir
sjá hvort árangur í spili er
eðlilegur á þeirra borði og þegar
svo er verður sennilegast, að spilið
„falli". Slíkar áætlanir eru eðlilega
ekki alltaf réttar.
Suður gaf, allir utan hættu.
Norður
S. 104
H. KG85
T. ÁDG93
L. K5
Vestur
S. D865
H. D9
T. K10
L. DG1096
Austur
S. 93
H. 107632
T. 842
L. Á83
Suður
S. ÁKG72
H. Á4
T. 765
L. 742
Á báðum borðum varð suður
sagnhafi í fjórum spöðum og út
kom laufdrottning. í öðru tilfellinu
skipti austur í tromp eftir að hafa
tekið kónginn með ás. Vestur tók
á spaðadrottninguna þegar suður
lét lágt, og spilaði síðan aftur
trompi og eftir þetta upphaf var
sagnhafi ekki í vandræðum með að
fá ellefu slagi.
Að leik loknum hittust sveitar-
félagarnir og báru saman árang-
urinn. Þegar kom að þessu spili
kom í ljós, að sveitin hafði fengið
50 á hinu borðinu.
„Hvað skeði"? var eðlileg spurn-
ing og svarið var: Fjórir spaðar
einn niður.
Félagarnir skýrðu vörn sína.
Þeir höfðu spilað laufunum og
látið sagnhafa trompa þaö þriðja
í borðinu. Hann hafði þá spilað og
svínað spaðatíu, sem vestur tók
með drottningu. Og hann fann
framhaldið, sem dugði. Spilaði
fjórða laufi sínu — út í þrefalda
eyðu! Austur sá til hvers var
ætlast og trompaði með níunni.
Hún kostaði gosa suðurs og þar
með var spaðaáttan orðin dýrmæt-
asta spilið við borðið. Varð fjórði
slagur varnarinnar. Einn niður og
drjúg stigasveifla varð staðreynd.
Trúlega hafa hér verið að verki myndlistargagnrýn-
endur úr því þeir stálu römmunum!
afgreiðslumaðurinn hafi hvorki
tíma né löngun til þess að sinna
manni. Með þessa ágætu staðhæf-
ingu í huga gekk ég dag einn inn
í verzlun í Kaupmannahöfn til
þess að skoða kjóla. Þar sem ég
hafði aðeins stutta viðdvöl í
borginni vár ekki ætlunin að fara
í verzlunarleiðangur en á leið
minni til kunningja minna kom ég
auga á kjól sem mig langaði til að
fá mér og með það í huga að kaupa
þennan kjól gekk ég inn í verzlun-
ina. Búðum í Kaupmannahöfn er
lokað klukkan 5.30 en klukkuna
vantaði að minnsta kosti fimm
mínútur í þann lokunartíma. Er ég
kom inn í búðina og ætlaði að
sinnt mér á aðeins fimm mínútum.
Er ég kom til kunningja minna
og sagði þeim frá þessu sögðu þau
svipaða sögu af öðrum stað þar
sem þau verzla nær daglega og
komið var mjög ókurteislega fram
við þau einn daginn þegar þau
ætluðu að borga sígarettur með
smápeningum. Þá nennti af-
greiðslustúlkan ekki að telja
peningana og hreytti ónotum í
þau.
Ég vona að nú sjái íslendingar
að íslenzkt afgreiðslufólk er alls
ekki ókurteist almennt að minnsta
kosti ekki miðað við það í Dana-
veldi.
Guðrún Baldvinsdóttir“.
Kirsuber í nóvember
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði
47
hafði brugðist honum. Og þú
varst valdur að því.
— Ertu að hugsa um þetta
gamla mál með þjófnað Matta
Sandor ' eiturflöskunni? Á
rannsóknarstofunni f verk-
smiðjunni hans? Samkvæmt
skýrslum — ég hef fengið
ljósrit af öllum yfirheyrslum —
hélzt þú því statt og stöðugt
íram að þú hefðir séð hann
stinga flöskunni á sig.
— Ég trúði því sjálf, sagði
hún rólega. — Rolle kom því
inn hjá mér, svo að ég fór að
leggja trúnað á það. Hann kom
f æði heim frá Stokkhólmi og
ekkert okkar var handtekið svo
að við hittumst auðvitað og
fórum yfir atburðarásina hvað
eftir annað. Ég var óhamingju-
siim og miður mín og þorði ails
ekki að treysta á mitt eigið
minni, en Bo Roland var eins
og fyrri daginn afgerandi og
þcgar rannsóknarstofan átti í
hlut var hann á heimavelli ef
svo má segja og hann lýsti öllu
sem gerðist úti á Noret ljóslif-
andi.
— Og að lokum sættistu á
hans útgáfu?
— Hún var auðvitað lang-
samlega heppilegust fyrir mig.
Fyrir okkur öll. Kenning hans
gaf grænt ljós á sjálfsmorðs
kenninguna og veslings
mamma hélt stöðugt fram því
hinu sama hvar sem hún kom.
„Ilann var góður drengur,
sjómaðurinn þinn frá Verm-
landi“ sagði hún „en við skul-
um innilega vona að hann hafi
framið sjálfsmorð. Hvernig
færi annars? hvernig heldurðu
að færi ef annað kæmi upp á
teninginn?“
— Þú talar um að þú hafir
ekki treyst á þitt eigið minni.
Ertu með eitthvað sérstakt í
huga?
— Ég... ég heyri Bo Roland
fyrir mér hrópa upp og fyrir
hugskotssjónum mfnum sé ég
Matta standa við hilluna með
brúna lyfjaflösku í hendi.
— Þú SÉRÐ það fyrir hug-
skotssjónum þínum? Hvers
vegna breyttirðu þá um í svona
sérstaklega mikilsverðu atriði
sem þjófnaðurinn á lyfjaflösk-
unni var þegar við ræddum
málið á laugardaginn?
— Vegna þess að ég get alls
ekki séð hann GANGA ÚT ÚR
RANNSÓKNASTOFUNNI
MEÐ LYFJAGLASIÐ í HEND-
INNI. Innst inni veit ég að ég
hef aldrei getað það, hversu oft
sem Rolle hefur lýst því fyrir
mér.
— Kemur það þér að óvörum
að Bo Roiand Norell hefur
einnig viðurkennt að hann hafi
heldur ekki SÉÐ það. Hann
gleymdi beinlfnis að hyggja að
því hvað varð af þessu bann-
setta glasi!
— Kemur á óvart? sagði
Judith með ólgu í röddinni. —
Ó guð minn góður. Ég get ekki
meira... ég get ekki afborið
þetta lengur...
Christer reis upp úr stólnum
og spurði léttum rómi< — Nú,
við tölum um verðandi eigin-
mann þinn ... voruð þið cða
voruð þið ekki trúlofuð haustið
sæla fyrir tuttugu og fimm
árum.
Hvað það snertir, sagði
hún — höfum við einnig túlkað
það sitt á hvorn máta.
Rödd hennar var beizk,
þegar hún bætti við<
— /Etlarðu alls ekki að óska
mér til hamingju?
— Með stóratburðinn í kvöld?
Kannski... ég er nefnilega
boðinn að borða á sama stað og
þú...
En um kvöldið var Wijk
lögregluforingi framan af
hvorki í veitingasal Þriggja
litlu kvennanna eða í klúbbn-
um, hvað þá í diskótekinu.
Hann sat í cinkafbúð veitinga-
stjórans. Klemensar Kiemens-
sonar sem var í þeim hluta
hússins er sneri út að Hyttgöt-
unni. íbúðin var klædd dökkum