Morgunblaðið - 27.09.1978, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. SEPTEMBER 1978 17
r
Olafur G. Einarsson:
Af hverju segir Gylfi ekki
það sem hann meinar?
Ríkisstjórninni tókst að
hrinda af stað nýrri umræðu um
skattamál, þegar hún lét það
verða eitt af sínum fyrstu
verkum að gefa út hin dæma-
lausu bráðabirgðalög sín, þar
sem eru ákvæði um skattlagn-
ingu á einstaklinga og félög, er
ekki eiga sér fordæmi. Að því
leyti var þessi athöfn ríkis-
stjórnarinnar gagnleg, að hún
opnar umræðu að nýju um
mikilvægt mál, en fyrst og
fremst ætti hún að opna augu
alls almennings fyrir einum
hrikalegustu kosningasvikum,
sem hér hafa verið framin.
Gylfi Þ. Gíslason, fyrrverandi
þingmaður Alþýðuflokksins,
leggur sitt af mörkum í Mbl. í
gær. Þar vitnar hann í greinar-
gerð þingflokks Alþýðuflokksins
um skattamál frá árinu 1973, og
eigin ræður frá síðasta þingi um
sama efni. Þessar tilvitnanir
eiga að sanna svo ekki verði um
villst, hver stefna Aiþýðuflokks-
ins er í skattamálum, þ.e. að því
er varðar tekjuskattinn. Þær
eiga jafnframt að koma á
framfæri þeirri skoðun Alþýðu-
flokksins, að tekjuskatturinn sé
orðinn launamannaskattur með
alltof háum skattstigum. Hann
beri því að afnema.
G.Þ.G. lýkur grein sinni með
þessum orðum: „I tilefni af þeim
umræðum, sem nú fara fram um
skattamál, þykir mér rétt, að
það komi fram, sem hér hefur
verið greint frá.“
Hér sýnist aðeins vanta smá
viðbót þ.e.: — Jafnframt sést á
framanrituðu, að núverandi
forysta Alþýðuflokksins hefur
með óvenju grófum hætti svikið
þessa stefnu flokksi'ns. Það
hefur hún gert með því að
samþykkja hinar heimskulegu
miliifærsluleiðir samstarfs-
flokkanna og láta þar með.knýja
sig til að samþykkja hækkun
tekjuskatts á launþega, þvert
ofan í samþykki flokksins. ]Þetta
hefur hin nýja flokksforysta
gert eftir að hafa orðið að-
njótandi hins mesta kosninga-
sigurs, sem e.t.v. má fyrst og
fremst rekja til skattamála-
stefnu flokksins.
Eitthvað þessu líkt hefði
framhaldið getað orðið, ef
G.Þ.G. hefði tekið af sér silki-
hanzkana og sagt umbúðalaust
það, sem hann meinar. Sárindin
út í hina nýju forystu leyna sér
ekki, í skrifum hans, enda ekki
furða. Hann ér höfundur þeirrar
stefnu, sem nú er fótum troðin,
ekki aðeins skattamálastefnu
flokksins, heldur og efnahags-
málastefnu sem ekki fær betri
meðferð.
G.Þ.G. lét af þingmennsku í
vor eftir langan og farsælah
feril. Það gerði hann til að koma
í veg fyrir enn meiri átök en
urðu, ef hann hefði tekið þátt í
prófkjörinu í Reykjavík. Hann
vék til þess að meiða ekki
formanninn nýja, en hætt er við,
að sá hefði orðið fyrir verulegu
hnjaski í keppni þeirra félag-
anna.
G.Þ.G vék sæti sársaukalaust,
að því er virtist. Hann vann
Ólafur G. Einarsson
flokki sínum vel og mótaði
stefnu hans í hinum veigamestu
málum. Það er því ekki að
undra, þótt honum sárni að sjá
nú, hvernig loforðin eru svikin
og sigur flokksins að engu
gerðan. En svona hlaut þetta að
fara.
Að ntati Benedikts Gröndals
var staðan sú, að Alþýðuflokk-
urinn færi því aðeins í stjórn, að
Alþýðubandalagið yrði þar nteð.
Og ekki ntá gleyrna því, að lengi
hefur það verið löngun Bene-
dikts Gröndals að verða utan-
ríkisráðherra. Þessu tækifæri
mátti því ekki sleppa, ekki
heldur þótt Alþýðubandalaginu
tækist þa'ð, sem var höfuðverk-
efni þess, þ.e. að gera kosninga-
sigur Alþýðuflokksins að engu.
Það verður fróðlegt að fylgj-
ast með viðbrögðum Aiþýðu-
flokksins, þegar næst þarf að
seilast í vasa skattgreiðenda til
þess að eiga fyrir næstu milli-
færsluráðstöfunum ríkisstjórn-
arinnar upp úr áramótum.
Jóhann S. Hannesson;
Svar við spurningu
Þorsteins Sæmundssonar
í grein í Morgunblaðinu í dag,
sem hann nefnir „Níðfrelsi
hinna útvöldu“, leggur Þor-
steinn Sæmundsson fyrir mig
spurningu sem eg tel mér skylt
að svara. Tilefni spurningarinn-
ar er athugasemd við skrif
Hannesar Gissurarsonar í
Morgunblaöið, sem eg sendi
ritstjórn blaðsins á föstudaginn
var og birt var í blaðinu daginn
eftir. Áður en eg svara spurn-
ingunni þarf eg að fara örfáum
orðum um nokkur önnur atriði í
grein Þorsteins. Þorsteinn hefir,
að mér virðist, ekki lesið at-
hugasemd mína mjög vandlega,
sérstaklega ekki fyrri hlutann,
eða þá að eg hefi ekki verið
nægilega berorður; en þetta
skiptir í bili litlu máli. Hinsveg-
ar fer Þorsteinn rangt með,
þegar hann hefir það eftir mér,
að málstaður Hannesar Gissur-
arsonar þurfi á betri málsvara
að halda en Hannesi. Þetta hefi
eg ekki sagt, enda te) eg málstað
Hannesar sjálfs óverjandi. Allt
öðru máli gegnir um þann
málstað sem Hannes telur sig
vera að verja.
Það er einnig hæpin fullyrð-
ing hjá Þorsteini, að eg sé yfir
allt ofstæki hafinn. Þetta hefði
eg að sjálfsögðu haldið að væri
háð — ekki síst þar eð sú ætt er
við Þorsteinn báðir teljum til er
þekktari fyrir annað en að geta
af sér tóma skapstillingarmenn
— ef ekki vildi svo til að
Þorsteinn reynir að rökstyðja
þessa lýsingu á mér með þeim
orðum mín sjálfs, að eg sé
hvorugri þeirri stjórnmálaskoð-
un ofurseldur, sem Hannes
fjallar um sem andstæður í
skrifum sínum. Til eru fleiri
stjórnmálaskoðanir, sem hægt
er að aðhyllast með ofstæki, svo
ekki sé minnst á trúmál, bind-
indismál, mataræðismál og hver
veit hvað. Þorsteinn er mér of
ókunnugur til að sverja af mér
ofstæki nema í háði. Ekki
treysti eg mér heldur til þess
sjálfur, því þeim sem ofstæki
eru haldnir hættir til að vita
ekki af því. Hinsvegar er ekki
fyrir það að synja, að sjálfur tel
eg mig, með réttu eða röngu,
ekki ofstækismann í neinum af
þeim efnum sem á er drepið í
grein Þorsteins.
En nú er rétt eg snúi mér að
spurningu Þorsteins.Uann spyr
hvar eg hafi verið þegar mestar
skammirnar og svívirðingarnar
dundu á aðstandendum Varins
lands. Eg efast að vísu um að
hann ætlist til svars; mér virðist
tilgangurinn með spurningunni
vera annar, enda telur Þor-
steinn sig geta svarað henni
sjálfur með nokkurri vissu. En
spurningunni er fljótsvarað. Eg
var í þeim fjölmenna hópi
manna, sem var jafnlítið hrifinn
af framtaki Varins lands og
tóninum í miklu af skrifum
þeim, sem í kjölfar þess fylgdu,
og gerði því hvorki að skrifa
undir né taka þátt í árásunum á
þá, sem að undirskriftasöfnun-
inni stóðu.
Ef Þorsteini er í mun að vita
álit mitt á þeim skrifum sem þá
var beint gegn aðstandendum
Varins lands, vildi eg mega
segja honum, að af minni hálfu
er ekkert því til fyrirstöðu, að
hann heimfæri níðvísu mína um
Hannes Gissurarson upp á
ýmsa, sem í þeim tóku þátt, ekki
síst ef hann hefir fyrir henni
svipaðan formála og eg hafði í
athugasemd minni. En það skal
tekið fram, að í þessari heimild
felst ekki snefill af stuðningi við
málstað Varins lands.
I heimildinni felst heldur
ekkert hvik frá málstað Mál-
freisissjóðs. Þorsteinn virðist
ætla, að tilgangur sjóðsins sé að
styðja og styrkja tiltekinn
málstað í pólltískum deilum.
Eins og á stendur lái eg honum
ekki þann misskilning. Það
væri, held eg, til of mikils mælst
af manni, sem er svo nátengdur
þeim málum, sem Málfrelsis-
sjóður hefir enn sem komið er
haft afskipti af, að hann sæi
lengra frá sér en þetta. A.m.k.
vil eg ekki verða til að krefjast
þess. En honum skjátlast engu
að síður, þó eg telji mér minni
órétt gerðan af manni sem eins
stendur á um og Þorstein,
heldur en af öðrum sem á
svipaðan hátt og hann hafa gert
mér upp pólitískar skoðanir, og
auk héldur sakað mig um
óheiðarleik, á þeim grundvelli
einum að eg á sæti í stjórn
Málfrelsissjóðs.
Eg trúi því ekki fyrr en í
síðustu lög, að Þorsteinn sam-
sinni málflutningi af þvi tagi,
sem Hannes Gissurarson iðkar.
Eg get heldur ekki séð að ákúrur
hans á mig séu hugsaðar sem
vörn fyrir skrif Hannesar. Sem
betur fer er það enn vandalaust
og nokkurnveginn áhættulaust á
þessu landi að vera andvígur
Jóhann S. Hannesson.
bæði þeim, sem flytja mál sitt
eins og Hannes gerir, og ýmsum
þeirra sem á slíkan málflutning
deila, til dæniis mér. Eg hefi
margfaldar ástæður til að halda
að við Þorsteinn viljum báðir, að
svo verði sem lengst. Að því
hygg eg hann telji sig hafa
unnið með aðild sinni að Vörðu
landi, líkt og eg þykist leggja
þessum málstað lið með aðild
minni að Málfrelsissjóði. Fjöldi
manna telur vafalaust, að okkur
skjátlist báðum. Það þarf ekki
að draga úr sannfæringu okkar
hvors um sig um réttmæti síns
málstaðar, því að sú sannfæring
byggist ekki á skoðanakönnun-
um eða fjöldafylgi. En það ætti
að gera okkur tregari til að gera
andstæðingum okkar getsakir
og ætla þá alla misindismenn.
Eg á ekki á nokkurn hátt
sökótt við Þorstein Sæmunds-
son, þrátt fyrir það sem hann
hefir á mig borið. Vafalaust
erum við ósammála um fjölda
alvarlegra mála, en ekkert slíkt.
mál er, svo eg viti. á döfinni í
sambandi við þau *krif Hannes-
ar Gissurarsonar sem nú er
deilt um. Vilji Þorsteinn deila
við mig nú, verður það að vera
einhliða deila.