Morgunblaðið - 30.09.1978, Síða 8

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. OKTÓBER 1978
Fimm víðkunnar persónur
segja frá draumförum sínum
VITJAR
„Ég stend
allsnakinn
á dansgólfi44
„Mín martröð er dálítið
hjákátleg," segir Snowdon
lávarður. „Hún er alltaf með
sama hætti. Ég fer í dans-
samkvæmi í Buckinghamhöll
drottningunni til heiðurs.
Búist er við því að hennar
hátign stígi í salinn þá og
þegar — og allir standa
hljóðir hjá í lotningu.
Skyndilega beinast allra
augu að mér. I fyrstu er ég
hreykinn og hæstánægður.
Ég á athygli þessarar virðu-
legu samkomu óskipta. Þá
tek ég eftir því að augnaráð
viðstaddra er fjandsamlegt.
Ég litast í kring í hópnum í
von um að það sé einhver
annar, sem eftirtektina vek-
ur.
Loks birtist drottningin.
Af örvæntingu veit ég ekki
hvað ég á af mér að gera, því
allir glápa á mig enn sem
fyrr. Fólk virðir mig fyrir sér
frá toppi til táar án samúðar
og sjálf drottningin rennir til
mín heiftarfullu auga.
Augljóslega er ekki allt
með felldu. Svo mikið veit ég
nú. Ég gjóa augunum niður.
Mér til ólýsanlegrar skelfing-
ar uppgötva ég að það er
hvorki tangur né tetur utan á
mér. Ég er kviknakinn.
Martröð — Koparstunga eftir Roland Topor.
Eins og herfa stend ég og
get enga björg mér veitt.
Líkami minn er átakanlega
fölur. Þegar ég lít niður
dettur mér í hug að buxur
hafi verið fundnar upp til að
fela einmitt þetta. Astandið
er ömurlega vandræðalegt og
auðvitað blábert brot á hirð-
siðum.
En þegar hér er komið er
draumurinn á enda. Þessi
sviplegu endalok draga síður
en svo úr geðshræringu
minni. Ef eitthvað þessu líkt
gerðist raunverulega ætti ég
þá kost á að bjarga mannorði
mínu?“
Snowdon lávarður, er skildi við
Margréti Bretaprinsessu í mai'
sl.
„Mig dreymir
að Karólínu
verði rænt“
„Ég er á engan hátt frá-
brugðin öðrum mæðrum á
jarðríki. Hverjum skyldi það
koma á óvart? Það er mín
versta martröð að dreyma að
eitthvað voveiflegt hendi
börnin mín. Þegar draumar
þessir eru á enda furða ég
mig oft á hvað þau eru
glaðleg eftir allt saman,"
segir. furstafrúin af Mónakó,
Grace Patricia.
„Ég hef aldrei þrengt að
þeim. Ég hef ávallt gætt þess
að rexa ekki um of. En það
ber ekki að skilja svo, að ég
beri ekki umhyggju fyrir
þeim. Þau eru vaxin úr grasi.
Ég er eftir sem áður móðir
þeirra og læt mér annt um
velferð þeirra. Þegar ég fæ
martröð snýst hún iðulega
um börnin. Stundum vakna
ég upp um miðjar nætur og
hugsa um þau. E.t.v. er því
svo farið um allar mæður. I
hræðilegum draumi, sem
vitjar mín sí og æ, verð ég
vitni að því að Karólínu
dóttur minni er rænt.
Heimurinn, sem við búum
í, er á viðsjálum vegi. Við
heyrum stöðugt í kringum
okkur um pólitísk eða
grimmdarleg tilgangslaus
mannrán. Ég óttast í sífellu
að eitthvert barna minna
kunni að falla þessum sam-
vizkulausum glæpamönnum í
hendur. í martröð minni leiði
ég mér dóttur mína fyrir
sjonir sem gísl þessara
manna, sem krefjast óheyri-
legs lausnargjalds.
Um slíkar nætur kynnist
ég kvlða og áhyggjum móður,
sem óttast um líf barns síns.
Það er skelfileg reynsla. Það
er uggur í brjósti mínu, er ég
tala um hana. Uggur yfir því
að þurfa að þola slíka kvöl
aftur og aftur.“
Grace furstafrú af Mónakó.
„Ráðist
á höllina
og ég faðma
barnið að mér“
Eftirfarandi lýsingu á
draumförum sínum gaf ír-
anska keisaraynjan Farah
Diba, spænsku dagblaði
nokkrum vikum áður en
óeirðir hófust í heimalandi
hennar nýlega.
„I martröð minni, sem
sífellt endurtekur sig, lætur
einhver mér ástkær lífið,
einhver úr minni eigin fjöl-
skyldu. Ég lifi einlægt í
hræðslu um að einhver
þeirra sé feigur. Ég veit að
ekkert okkar fær á endanum
umflúið dauðann eða fundið
ráð til að sigrast á honum.
Sérhvert okkar verður að
hlíta örlögum sínum. Það
sem ég óttast fyrst og fremst
er að blóði einhvers nákom-
ins verði úthellt með ofbeldi.
En þessi draumsýn gerir
mér ekki einasta órótt að
nóttu til heldur einnig um
hábjartan daginn. Hún
ásækir mig myrkranna á
milli og unnir mér engrar
hvíldar. Ég óttast um líf
barna minna og keisarans.
Það setur að mér hroll í
hvert skipti, sem draumur
þessi skýtur upp kollinum ...
Ég sé í anda er vopnaðir
menn ryðjast inn í höllina
með hnífa, byssur og lurka í
hönd. Þeir þusta um hina
löngu ganga og leita keisar-
ans dyrum og dyngjum. Ég
heyri heróp og dauðaöskur,
sé hvar verðir okkar og
þjónar berjast og falla einn
af öðrum. Svöðusárin flaka á
höfðum þeirra eftir byssu-
kúlur.
En hryllingnum er ekki
þar með lokið. Ægilegast af
öllu er, þegar það rennur upp
fyrir mér að mér er engrar
undankomu auðið út úr höll-
inni. Þessir menn, sem eru á
höttunum eftir syni mínum
og mér — þessir menn, sem
Farah Diba, eiginkona írans-
keisara, býr nú á Majorka.